Forum Ogrodnicze Oaza

Nareszcie jakieś Dobre Słowo – dzięki. I gdyby ktoś zauważył coś niepokojącego, np. jakieś moje nieroztropności w pielęgnacji, też „atakować” bez wahania…

Również pochwalę sukulentową kompozycję Ciekawie wygląda, ale jak się tym zajmować. Podlać pojedyncze sztuki to nie problem.
Tylko jak rozwiązać problem nawadniania roślin w tak wielkiej misie
Strelicje też posadzisz razem Ogólnie zadbane rośliny otrzymałeś. Sam przeglądałem czy bym nie wcisną jednej na swój parapet

Tak, rzeczywiście – nawadnianie może stanowić pewien problem. W tej chwili plan jest taki, że nie będzie nawilżania całej masy ziemi w ogródku skalnym, a raczej sukulenty będą otrzymywać wodę w sposób punktowy (np. po 20–30 ml strzykawką pokazaną we wkładce na zdjęciu poniżej). Kontrola wilgotności miernikiem obok. Czas pokaże, czy koncepcja okaże się słuszna…

Strelicje – jak widać – są już razem. Liczę na to, że ich bryły korzeniowe będą „grać” unisono. Ale i tu czas wszystko zweryfikuje.

Co do stanu samych roślin – wszystkie bodaj sukulenty są z „Zielonego Parapetu” (strelicje również). Już kilka przesyłek, a każda po kilka roślin od nich i jak dotąd żadnej wpadki (nie, nie mam z nimi żadnych biznesowych powiązań, po prostu opinia konsumencka).

Trzymam kciuki, aby wszystko się powiodło. Raczej nie powinno być problemu z strellicjami. Ładnie wyglądają, zaraz wiosna, pewnie
wystrzelą z wzrostem. Nawadnianie też mają już zastosowane. Pozostaje tylko czekać na lepszą aurę

Zgodnie z obietnicą, stworzyłem kolejną aranżację pod roboczą nazwą „Osaczony. Epizod ósmy – na sansewieriowej arenie”. Swoistym podmiotem lirycznym i zarazem kontrapunktem kompozycyjno-botanicznym jest aloes, odmienny od wszystkich otaczających go roślin. Elementem scenariusza są również „przypadkowe” szczątki innego przedstawiciela flory, a szare, kamienne tło podkreśla powagę sytuacji. Nieliczne, jaśniejsze akcenty planu mają dodawać otuchy i sugerować nadejście epizodu dziewiątego.

No dobra, rozluźniłem się trochę, ale mówiąc całkiem serio – mam nadzieję, że rośliny nie będą rosnąć zbyt szybko... Potwierdziły się też pogłoski, że sansewierie (a konkretnie jej liście) ukorzeniają się szczególnie chętnie.

Gotowa aranżacja:








Budowa scenografii:

Kompozycja wzbudza we mnie zachwyt i jeśli pozwolisz skopiuję sobie jej wykonanie by wykonać własną według twojego szablonu. Waldku, wielki szacun dla twoich dzieł.
Oczywiście użyłeś ziemi do kaktusów i sukulentów czy własnej mieszanki komponowanej? Piękny widok!!!

Miałem cichą nadzieję, że sprawi to komuś trochę frajdy. Zapraszam oczywiście do naśladowania i kopiowania w dowolnym stopniu.

Mój „patent” na mieszankę, zapewne grubo „przedobrzony”, to: ziemia do kaktusów i sukulentów Compo Sana (fabrycznie już z piaskiem), dość spory dodatek wermikulitu, a także perlitu (lub drobnego pumeksu, w zależności od tego, co jest pod ręką) oraz drobnych okruchów i miału węgla drzewnego. Jako drenaż – keramzyt 8–16 mm plus kilka/kilkanaście małych kawałków węgla drzewnego.

Powodzenia Kerstin!

Wiesz, że dzięki twoim ciekawie opisanym "szaleństwom" zaczęłam nabierać chęci do ponownego rozpoczęcia swojej przygody z tym rodzajem roślin?! I jeśli mi się uda, to w moim przypadku będzie cud nad cudy, bo tylko ja jestem mistrzem w uśmiercaniu roślin niemożliwych do uśmiercenia.

Podobno akurat sansewierie są całkowicie „niezniszczalne” (z wyjątkiem zalania). A co do uśmiercania roślin, to mam absolutną pewność, że możemy sobie podać rękę jak równy z równym…

To witaj w Klubie, Walduś!!

W przerwie tej „pustynnej burzy” wrócimy na chwilę do browneopsis.

Porównałem dwie fotografie wybranych liści z rośliny, z których pierwsza została wykonana mniej więcej w momencie rozpoczęcia kuracji Astvitem (dolistnie) i Biohumusem (doglebowo), a druga po tygodniu. Jasnozielone odbarwienia jakby stanęły w miejscu, tylko te ciemnobrązowe są gdzieniegdzie nieznacznie większe. Ale doprawdy nie wiem, jak to interpretować, o ile to już w ogóle możliwe po tak krótkim czasie…

Kolejna kompozycja też bardzo ciekawa Bardzo fajnie, że pokazałeś nam jak to skomponować. Pamiętam snsevierię
podlewałem raz na 3-4 tygodnie ale delikatnie. Co do liści to faktycznie widać, że to wszystko stanęło. Więc dobra robota

Tym razem kompozycja dla miłośników idylli zatytułowana „Niewinni”, złożona z dość eklektycznej grupy kaktusów oraz pewnej ilości materiału skalnego, którego ciepły, dominujący brąz nadaje całości przytulną i bezpieczną atmosferę. Do kręgu postaci na pierwszym planie dołączono też dyskretnie – jakby od niechcenia – zespół sansewierii. W rzeczywistości, ważnym zadaniem tego zespołu jest przydanie sielankowości, a w efekcie spotęgowanie ideowego przesłania utworu. Pozostałe elementy, choć scenograficznie użyteczne, odgrywają już tylko drugoplanową dramaturgicznie rolę.

To chyba już koniec serii terrariów, przynajmniej na jakiś czas. Co najmniej równie widowiskowe są hermetyczne czy półhermetyczne terraria szklane. Zrezygnowałem z nich jednak ze względów praktycznych – „termin ważności” takich mikroświatów musi być chyba jeszcze krótszy od „czasu życia” terrariów odkrytych ze względu na nieuchronny wzrost roślin. Nie mówiąc już o bieżącej pielęgnacji…

Aha…, ku mojemu zaskoczeniu, okazało się podczas pracy, że bryły korzeniowe kaktusów (z którymi wcześniej nie miałem do czynienia) są z reguły wielokrotnie większe od rachitycznych korzonków sansewierii o podobnych lub nawet dużo większych wymiarach.

Aranżacja „Niewinni”. Widok ogólny:








Główni bohaterowie oraz szczegóły planu:

Faktycznie one wszystkie takie niewinne To jednak trafiły do jednaj paki
Miałem bardzo podobną sanseviere do twojej. Szybko i ładnie przyrasta, nie ma z nią najmniejszych problemów

Waldek czy w swoich kompozycjach zrobiłeś dziurki w folii? Wiem, że masz koszyki i to jest cały problem, jak będziesz kaktusy podlewał punktowo to i tak woda szybko przeleci na dno, ze względu na lekkie i przepuszczalne podłoże i nie będzie miała gdzie wylecieć, a kaktusy i sukulenty wbrew pozorom, trochę wody potrzebują i robi się scenariusz taki,że na początku mają za mało wody i słabo rosną, a ostatecznie nogi będą stały w wodzie, czego nie cierpią. Nie piszę tego ze złośliwości,tylko z własnych tragicznych doświadczeń . Teraz ogródki kaktusowe robię w ceramicznych misach z otworem i podstawkiem lub koszyk traktuję jako osłonkę. A co do strelicji to masz zdecydowanie za mały pojemnik, zobaczysz,że najpóźniej w sierpniu będziesz szukał wiadra dla nich

Przepraszam,że w Twoim wątku umieszczę zdjęcia, ale chcę Ci pokazać jak rozrosną się z czasem Twoje rośliny

Nawet do głowy by mi nie przyszło, że konstruktywne uwagi mogą być złośliwe, wręcz przeciwnie. Właśnie takich podpowiedzi oczekuję – dziękuję Carmen. Zatem do rzeczy.

Strelicje jeszcze w najbliższych dniach wylądują w większym pojemniku (co zapewne „udowodnię” zamieszczając fotkę).

Ogródki skalne natomiast są rzeczywiście pewnym eksperymentem i świadomie podjętym ryzykiem – to właśnie kolejny przypadek, w którym dyktat estetyczny wygrał ze zdroworozsądkowym. Chodzi o to, że te aranżacje „muszą” (dla efektu) być umieszczane w dość szerokich, płytkich pojemnikach, w których jest miejsce jedynie na płytki drenaż. Umieszczenie takiej misy (i to jeszcze plecionej) na innej misie/podstawce unicestwiłoby estetycznie cały ten efekt. Jednak dzięki Twojemu wpisowi będę jeszcze bardziej ostrożny, a jak tylko zacznie dziać się coś złego, po prostu je rozbiorę. I tak nie będą wieczne, bo rośliny będą rosnąć (chyba?). Później je poprzesadzam, porozdaję itd. Dodam tylko, że już wszystkie inne rośliny mają opisane przez Ciebie, właściwe warunki.

Właśnie „otrzymałem” Twój drugi wpis (ze zdjęciami). Bardzo pouczające – wyjątkowo przekonujący dowód na tymczasowość ogródków skalnych…

Dzięki jeszcze raz Carmen.

„Skanuję” po raz kolejny Twoje zdjęcia, Carmen, i myśląc nad tym, co napisałaś, próbuję wypracować jakąś sensowną strategię działania. Tak, by „utwory” mogły cieszyć oko jak najdłużej – trzy, może cztery lata nie będzie dla mnie najgorszym wynikiem, a więcej to już prawdziwy bonus.

W tej chwili nasuwają mi się następujące pomysły:
– minimum wody, pokarmu i innych tzw. czynników środowiskowych (raczej na przeżycie niż wzrost),
– bezwzględna amputacja niepożądanych odrostów,
– chirurgiczna wymiana rozrastających się nadmiernie roślin na mniejsze egzemplarze, np. na ich odrosty, zanim sprawy wymkną się spod kontroli.

Na ile to wszystko będzie praktyczne, nie wiem, ale co jeszcze można więcej…? I doprawdy, Carmen, nie mogłaś lepiej zrobić, jak pokazując mi swoje fotografie.