Forum Ogrodnicze Oaza

Są rośliny obce, które zagrażają naszym, rodzimym gatunkom. My, ogrodnicy, powinniśmy być tego świadomi. Dlatego zakładam ten wątek, abyśmy nie wprowadzali sobie do ogrodów najeźdźców
Zacznę od siebie. Planowałam na wiosnę posadzić trojeść amerykańską ( Asclepias syriaca) forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/6...ka-asclepias-syriaca

A tu niespodzianka – wypiera gatunki krajowe i jest na liście wraz z 52 gatunkami - roślin (16) i zwierząt (36), które mogą zagrozić siedliskom przyrodniczym!
Z listy tej znane mi były: barszcz Sosnowskiego i Montegazziego
rdestowiec czeski, japoński i sachaliński
forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/4...-reynoutria-japonica

kolczurka klapowana forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/6...ocystis-lobata#65702

Przeczytałam, że pozostałe to: azolla drobna, moczarka delikatna, bożodrzew gruczołkowaty, grubosz Helmsa, kolcolist zachodni, niecierpek gruczołkowaty i pomarańczowy, tulejnik amerykański.
Znacie je?

Bożodrzew - dla mnie rzadki gatunek w swoim życiu widziałem go 2 razy raz na osiedlu i raz tzn aktualnie wzdłuż alei na terenie zakładu pracy. Ładne drzewo,bardzo odporne i dosyć duże.

Jak zwykle diabeł tkwi w szczegółach.
Urzędnicy "dostosowując" nasze ustawodawstwo do dyrektyw unijnych wylewają dziecko z kąpielą. Wspomniany bożodrzew jest inwazyjny np już w Czechach, zarasta np przytorza w Pradze lepiej niż akacja (robinia) u nas. Może był by problemem w najcieplejszych regionach Polski, ale na pewno nie na całym obszarze kraju. A ustawa nie przewiduje takiego rozdzielenia. Część roślin tzw inwazyjnych na pewno jest problemem na terenie całego kraju np barszcz Sosnkowskiego, nawłoć kanadyjska czy rdestowiec sachaliński. Część jest na tyle wrażliwa na mróz, że nigdy nie stanie się problemem tak jak w Belgii czy Niemczech. Takimi roślinami są znana budleja Dawida czy właśnie tulejnik amerykański - marzenie niejednego właściciela oczka wodnego.
Mam u siebie w ogródku tojeść amerykańską, owszem rozrasta się kłączami, ale nie widzę jakiegoś szaleństwa w zarastaniu ogrodu. Mam glebę gliniastą. Co ciekawe na jesieni znajomi znaleźli ją w katalogu którejś firmy wysyłkowej i chcieli ją kupić. Obiecałem im sadzonki na wiosnę. I co mam teraz zrobić? Trzeba będzie się tłumaczyć.

W ostatnich latach coraz częściej pojawia się problem obcych gatunków roślin, które intensywnie rozmnażając się powodują zagrożenie dla rodzimej flory.

Część z tych roślin została sprowadzona jako rośliny użytkowe, w tym spożywcze, lecznicze, ozdobne, miododajne, kosmetyczne, inne zostały zawleczone z transportem różnorodnych towarów i materiałów .

Większość z tych sprowadzonych roślin przyniosła korzyści ludziom i nie spowodowała problemów. Jednakże, niewielka część sprowadzonych roślin wydostaje się z uprawy, naturalizuje się i kolonizuje naturalne lub stworzone przez człowieka ekosystemy. Nazywa się je inwazyjnymi gatunkami obcymi.

Są one zagrożeniem dla równowagi ekologicznej, ponieważ nie posiadając wrogów naturalnych, a tym samym konkurencji, wypierają gatunki rodzime.

Wzdłuż dolin rzecznych rozprzestrzeniają się takie obce geograficznie gatunki, jak m. in.: niecierpek gruczołowaty Impatiens glandulifera, uczep amerykański Bidens frondosa, rzepień włoski Xanthium albinum, czy kolczurka klapowana Echinocystis lobata .

Te rośliny również w swoich ojczyznach są związane z siedliskami i zbiorowiskami roślinnymi towarzyszącymi rzekom oraz korzystają z warunków pionierskich stwarzanych przez nie (aluwia, krawędzie dolin, urwiska).

W wielu zbiornikach zadomowiły się rośliny wodne pochodzące z odległych rejonów geograficznych, jak moczarka kanadyjska Elodea canadensis czy ostatnio także E. nuttallii.

Działalność akwarystów przyczynia się do wprowadzania do zbiorników kolejnych roślin wodnych o obcym rodowodzie, jak np. azolla paprotkowata Azolla filiculoides Mimo że jest to roślina pochodząca z ciepłych regionów, stwierdzono przypadki jej zimowania przy temperaturze dochodzącej do - 22 ^o C).

Na brzegach jezior, stawów i na brzegach rzek, od dawna obecne są gatunki takie jak: tatarak zwyczajny Acorus calamus, uczep amerykański Bidens frondosa, niecierpek gruczołowaty Impatiens glandulifera czy rudbekia naga Rudbeckia laciniata.

Do inwazyjnych neofitów opanowujących tereny nadbrzeżne na skalę masową, należy również nawłoć Solidago .
Na terenach mokradłowych najpowszechniej występują nawłoć późna Solidago gigantea i nawłoć kanadyjska Solidago canadensis. Dotychczas lokalnie i przeważnie na siedliskach wilgotnych, torfowiskach lub łąkach, rozprzestrzenia się także nawłoć trawolistna Solidago graminifolia. Najprawdopodobniej zarówno nawłoć późna i kanadyjska zostały wprowadzone do uprawy jako rośliny ozdobne. Gatunek ten jest bardzo inwazyjny, powiększył zasoby w około pięćdziesiąt lat z zaledwie około 60 stanowisk znanych w połowie XX w. do 3,5 tysiąca obecnie.
Dodatkowym zagrożeniem dla rodzimej flory jest fakt, że nawłocie wytwarzają substancje hamujące rozwój innych organizmów.

W ostatnich latach rejestrowane jest też rozprzestrzenianie się kolejnych, nowych przybyszów, jak pałka wysmukła (Laxmana) Typha laxmannii, gatunek po raz pierwszy odnotowany w kraju w 1988 r., a współcześnie spotykany na kolejnych stanowiskach na południu Polski.

Do najgroźniejszych gatunków inwazyjnych w Polsce jednak należy tawuła kutnerowata, ponieważ rozwój jej zwartych, kęp prowadzi do degradacji, przesuszenia i mineralizacji torfowisk oraz ogranicza występowanie gatunków rodzimych, co doprowadza do drastycznego zmniejszenia różnorodności biologicznej roślinności. Może ona w ciągu kilku lat doprowadzić do niemal całkowitego opanowania roślinności o charakterze naturalnym i wyeliminowania większości gatunków torfowiskowych.

Problem rozprzestrzeniania się inwazyjnych gatunków obcych jest poważny.

Obecnie w wielu parkach narodowych podejmuje się działania zmierzające do ograniczenia inwazyjnych gatunków obcych:

– w Białowieskim Parku Narodowym (próba niedopuszczenia do inwazji niecierpka drobnokwiatowego przez ręczne wyrywanie w miejscu zawleczenia gatunku)
– w Biebrzańskim Parku Narodowym (ograniczane są: czeremcha amerykańska, dereń rozłogowy, klon jesionolistny, robinia akacjowa, śnieguliczka biała, karagana syberyjska, słonecznik bulwiasty i łubin trwały przez mechaniczne, ręczne usuwanie całych roślin (wycinka, wyrywanie) lub korzeni (wykopywanie);
– w Kampinoskim Parku Narodowym (wycinanie i wyrywanie pojedynczych egzemplarzy czeremchy amerykańskiej, robinii akacjowej i dębu czerwonego);
– w Karkonoskim Parku Narodowym (usuwanie roślin synantropijnych przy szlakach, dla zapobiegania synantropizacji zastosowano tu także zakaz używania kruszyw obcego pochodzenia lub o właściwościach odbiegających od właściwości skał rodzimych do remontow szlakow i drog;
– w Magurskim Parku Narodowym (mechaniczne zwalczanie barszczu Sosnowskiego, niecierpka gruczołowatego i rdestu ostrokończastego w przypadku zauważenia ich pojawu);
– w Ojcowskim Parku Narodowym (wykaszanie i wykopywanie części podziemnych w miejscach szczegolnie zagrożonych ekspansją gatunkow inwazyjnych);
– w Parku Narodowym Bory Tucholskie (usuwanie czeremchy amerykańskiej);
– w Parku Narodowym Gor Stołowych (eliminacja rdestowca ostrokończastego);
– w Parku Narodowym Ujście Warty (ograniczanie rozwoju rzepienia brzegowego przez wczesne koszenie łanow tego gatunku);
– w Pienińskim Parku Narodowym (eliminacja barszczu Sosnowskiego i rdestowca ostrokończystego ze żwirowisk i wysp na Dunajcu);
– w Roztoczańskim Parku Narodowym (usuwanie obcych gatunkow flory);
– w Tatrzańskim Parku Narodowym (koszenie, wykopywanie z wywiezieniem poza granice Parku roślin obcego pochodzenia: rdestowiec ostrokończysty, smotrawa okazała, niecierpek gruczołowaty);
– w Wigierskim Parku Narodowym (kompleksowy program zwalczania gatunkow obcych, któremu podlega w szczególności niecierpek gruczołowaty, niecierpek drobnokwiatowy, barszcz Sosnowskiego, rdest ostrokończysty, dąb czerwony, czeremcha amerykańska, klon jesionolistny, robinia akacjowa)


Gatunki obce w polskim prawie

W Polsce, na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, zabrania się wprowadzania do środowiska przyrodniczego oraz przemieszczania w tym środowisku roślin, zwierząt lub grzybów gatunkow obcych (tj. będących w danym miejscu poza granicą swojego naturalnego zasięgu geograficznego).

Zakaz ten nie dotyczy jednak roślin nie uznanych za „gatunki obce mogące zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym”, wprowadzanych i przemieszczanych:
1) przy zakładaniu i utrzymywaniu terenow zieleni oraz zakładaniu i utrzymywaniu zadrzewień poza lasami i obszarami objętymi formami ochrony przyrody;
2) w ramach racjonalnej gospodarki leśnej i rolnej.

Listę gatunków „mogących zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym” ma określić rozporządzenie Ministra. Ujęcie w tym wykazie, oprócz zakazu wprowadzania do środowiska przyrodniczego, będzie skutkować koniecznością uzyskiwania zezwolenia na uprawę, rozmnażanie i sprzedaż tych gatunków.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 września 2011 r. w sprawie listy roślin i zwierząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym zostało opublikowane dnia 4 października 2011 r. i weszło w życie dnia 5 kwietnia 2012 r. (Dz. U. Nr 210, poz. 1260).

Warto zwrócić uwagę na przypisy zawarte w ww. rozporządzeniu. Przypis nr 1 mówi, że zakazy zawarte w tym rozporządzeniu nie dotyczą uprawy, bez zmiany lokalizacji, roślin posiadanych w dniu wejścia w życie rozporządzenia.
Odnosi się to do następujących gatunków roślin:
1. azolla drobna (azolla karolińska) Azolla filiculoides
2. barszcz Mantegazziego (barszcz kaukaski) Heracleum mantegazzianum
3. barszcz Sosnowskiego Heracleum sosnowskyi
4. bożodrzew gruczołowaty (ajlant gruczołkowaty) Ailanthus altissima
5. kolcolist zachodni Ulex europaeus
6. kolczurka klapowana Echinocystis lobata
7. niecierpek gruczołowaty Impatiens glandulifera
8. niecierpek pomarańczowy Impatiens capensis
9. rdestowiec czeski (rdestowiec pośredni) Reynoutria x bohemica
10. rdestowiec japoński (rdestowiec ostrokończysty) Reynoutria japonica
11. rdestowiec sachaliński Reynoutria sachalinensis
12. trojeść amerykańska Asclepias syriaca

Wynika z tego, że nie musimy obawiać się, jeśli w swoich ogrodach posiadamy jakąś z tych roślin, natomiast bardzo rozważnie zastanówmy się, czy powinniśmy pomagać im w rozprzestrzenianiu się, oferując sadzonki innym osobom.

Posty oprac. na podstawie:
Inwazyjne gatunki roślin ekosystemów mokradłowych Polski. Redakcja: Zygmunt Dajdok i Paweł Pawlaczyk

Ja oczywiście leśnikiem nie jestem, ale zwalczanie dębu czerwonego jest dla mnie niezrozumiałe.

Dąb czerwony jest często spotykany w lasach, gdzie był sadzony ze względu na szybki wzrost, wysoką odporność na zanieczyszczenia, susze i mrozy oraz zalety drewna.

Zwalcza się go jedynie na terenie parku narodowego.
Zagrożenie ze strony tego gatunku polega na ograniczaniu rozrastania się innych drzew, dlatego, że jego liście po opadnięciu trudno się rozkładają, uniemożliwiając wzrost innym roślinom - bylinom, krzewom, drzewom. Dąb ten ma bardzo niskie wymagania jeśli chodzi o warunki środowiskowe, więc szybko się rozprzestrzenia i skutecznie konkuruje z rodzimymi gatunkami drzew. Ponadto co roku wytwarza ogromną ilość nasion, z których wyrastają kolejne drzewka.

W tych lasach, gdzie systematycznie prowadzi się wycinkę drzew, dąb ten jest użyteczny, ale w parkach narodowych zagraża innym gatunkom. W Puszczy Kampinoskiej jest już kilka obszarów, gdzie dąb ten skutecznie wyparł inne drzewa.

Zrozumiałem, dziękuję

Tawuła kutnerowata (Spiraea tomentosa L. ) - jeden z groźniejszych gatunków inwazyjnych

Rodzaj tawuła (Spiraea L.) jest reprezentowany w Polsce przez kilkanaście gatunków. Dwa gatunki – tawuła średnia (Spiraea media Schmidt) i tawuła bawolina (Spiraea salicifolia L.) należą do flory rodzimej.

Do gatunkow obcych, inwazyjnych należy głownie tawuła kutnerowata (Spiraea tomentosa L.), od kilkudziesięciu lat pojawiająca się w niektorych regionach Polski na torfowiskach i w lasach bagiennych i wilgotnych.

Tawuła kutnerowata to wyprostowany krzew dorastający do 3 m wysokości, wytwarzający podziemne rozłogi. Przeciętnie osiąga wysokość 0,8 – 1,5 m.
Kwitnie w miesiącach letnich - w lipcu i w sierpniu. Owoce (mieszki) z nasionami utrzymują się na pędach także przez okres zimowy, zawierającą 2-10 brązowych nasion, które są drobne, lekkie i oskrzydlone. W pojedynczym owocostanie na szczycie pędu może znajdować się nawet do tysiąca owoców.

Gatunek jest wytrzymały na mrozy, charakteryzuje się niskimi wymaganiami w stosunku do gleby. Toleruje słabe ocienienie, może występować także pod okapem drzewostanu. Kwitnie intensywnie w miejscach otwartych (na torfowiskach, wilgotnych wrzosowiskach), w miejscach słonecznych.

Rozmnaża się poprzez podziemne rozłogi oraz rozsiewanie nasion, zajmując coraz większe powierzchnie. W miejscach wilgotnych zdolność kiełkowania nasion ,jest bardzo wysoka, osiąga 60-70%.

Tawuła kutnerowata występuje głownie na torfowiskach niskich i przejściowych, na wilgotnych wrzosowiskach, na glebach torfowych i murszastych oraz na murszu. Tworzy liczne skupienia powstałe przez wiele pędów wyrastających z jednej karpy. Jedna roślina może wytworzyć ponad 100 pędów generatywnych oraz liczne rozłogi, dzięki którym zajmuje nieustannie nowe powierzchnie. Tworzy wówczas niemal jednogatunkowe skupiska, wypierając inne gatunki roślin, w tym roślin naczyniowych i mchów.

Roślina ta została sprowadzona z Ameryki Północnej do Europy jako roślina ozdobna.
Na terenie Polski jest uprawiana od co najmniej 1806 r., pierwsza wzmianka o niej informuje, że rośnie w ogrodzie botanicznym w Krakowie. Pierwsze informacje o występowaniu poza uprawą pochodzą z lat 80. XIX w. z terenu Dolnego Śląska i okolic Niemodlina.

Obecnie tawuła kutnerowata występuje w Borach Dolnośląskich, w Borach Niemodlińskich oraz w Puszczy Drawskiej.
We wszystkich rejonach występowania jest bardzo ekspansywna, zwłaszcza na przesuszonych torfach, lecz wyrasta również na glebach mineralnych.

Obecnie obszar, na ktorym tawuła kutnerowata stanowi problem w ochronie przyrody lub gospodarce leśnej szacowany jest na ponad 30-40 km². Na obszarze Borów Dolnośląskich tylko pojedyncze torfowiska są obecnie wolne od tego gatunku. Opanowuje ona torfowiska poddane osuszaniu, pobocza dróg leśnych, wilgotne partie borów mieszanych (bory trzęślicowe), brzegi rowów, fragmenty łęgow olszowo-jesionowych, obrzeża stawów hodowlanych, powierzchnie dawnych stawów, na których zaprzestano gospodarki, nieleśne powierzchnie na glebach torfowych przylegające do stawów oraz wilgotne wrzosowiska.

Tylko pojedyncze torfowiska w Borach są obecnie jeszcze wolne od tego gatunku. Niektóre torfowiska są całkowicie zarośnięte, zwartymi łanami tawuły, o powierzchni dochodzącej do kilkudziesięciu hektarów. Tawuła kutnerowata wkracza także na nieużytkowane łąki oraz na ugory, przy czym droga jej wkraczania na takie powierzchnie najczęściej wiedzie wzdłuż dróg, rowów lub obrzeży lasów.

W Borach Niemodlińskich znana od lat 80. XIX w. Obecnie gatunek ten występuje na obszarze ok. 200 km².
Największe skupiska tawuły odnotowano na zdegenerowanych torfowiskach w okolicy Grodźca, gdzie zajmuje niekiedy kilkunastohektarowe powierzchnie, tworząc zwarte, trudne do przebycia zarośla. Największe skupiska, niemal jednogatunkowych zarośli o powierzchni kilkunastu hektarów porastają przesuszone torfowiska, na glebach torfowych z wyraźnie zaznaczającą się warstwą murszu.

Gatunek jest wciąż w ekspansji – w miejscach gdzie w latach 90. XX w. tawuła występowała bardzo nielicznie, dziś notuje się jej zwarte zarośla.
W Puszczy Drawskiej po raz pierwszy odnotowana była w 1998 r. Obecnie zajmuje tam łącznie powierzchnię ok. 40-50 ha na kilkunastu torfowiskach. Występuje ona na torfowiskach, zwłaszcza przesuszonych, często zarastając całą powierzchnię, co przyczynia się do dalszej ich degradacji. Ekspansja tawuły zagraża m. in rezerwatowi przyrody Torfowisko Osowiec i projektowanemu rezerwatowi Torfowisko Linkowo

Tawuła kutnerowata nie ma w Polsce bariery klimatycznej i potencjalne może się rozprzestrzeniać na terenie całego kraju. Szczególne zagrożenie stanowi dla ekosystemów torfowiskowych Polski północnej i zachodniej. Rozwój jej zwartych, jednogatunkowych łanów prowadzi do degradacji siedliska (przesuszenia i mineralizacji torfu) oraz ogranicza występowanie gatunków rodzimych, co doprowadza do drastycznego zmniejszenia różnorodności biologicznej roślinności lub wręcz do wyginięcia gatunków rodzimych.

Oprac. na podstawie:
Inwazyjne gatunki roślin ekosystemów mokradłowych Polski. Redakcja: Zygmunt Dajdok i Paweł Pawlaczyk

Może ktoś z forumowiczów mieszka w wymienionych okolicach i zrobiłby latem parę fotek takich tawułowatych zarośli

W moich okolicach rośnie na razie kilka sztuk, i to na piaszczystym wzgórzu, więc rozrastanie się mają utrudnione.

Rdestowiec japoński (rdestowiec ostrokończysty) Reynoutria japonica

Wątek o rdestowcach - forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/4...-reynoutria-japonica

Pochodzi ze wschodniej Azji (Chiny, Japonia, Korea). W 1823 roku rdestowiec ostrokończysty został sprowadzony do Holandii i wkrótce rozpowszechnił się w całej Europie jako łatwa w uprawie roślina ozdobna, sadzona w parkach i ogrodach. W Polsce pojawił się w II połowie XIX w. jest to bylina ozdobna o drewniejących pędach, z rodziny rdestowatych. Występuje w całej Polsce, najobficiej na południu, w górach po regiel dolny, rośnie w otoczeniu ogrodów, ogródków działkowych, na nieużytkach, cmentarzach, terenach kolejowych, poprzemysłowych, na poboczach dróg, brzegach rzek, skrajach lasów.

Intensywnie rozmnaża się za pośrednictwem kłączy, rośnie bardzo szybko i łatwo odnawia się, gdy pędy są ścinane, z tego powodu jest jednym z najtrudniejszych do wytępienia gatunków obcych. W Polsce pojawił się problem inwazji tego gatunku w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, odnotowano wtedy 342 stanowiska tej rośliny. Obecnie liczba stanowisk gatunku w Polsce jest określana jako duża.
Poprzez swoją ekspansję negatywnie wpływa na gatunki roślin w miejscach, gdzie się rozrasta, gdyż uniemożliwia ich rozwój.

Młode pędy rdestowca japońskiego smakują jak rabarbar, są jadalne, mają dobroczynny wpływ na wątrobę, w Japonii i Korei Pd. przygotowuje się z niego różne potrawy. Młode pędy rdestowca po obraniu ze skórki i zblanszowaniu podaje się tak jak szparagi, z różnymi sosami jako jarzynę, smażone w głębokim tłuszczu jak frytki lub jako zupę. Na Sachalinie i wyspach Kurylskich pędy rdestowca dodaje się do zupy zamiast szczawiu.

Rdestowiec sachaliński Reynoutria sachalinensis

Pochodzi ze wschodniej Azji (Kuryle, Sachalin, Honsiu, Hokkaido), sprowadzony został do Europy w II połowie XIX w., a w Polsce pojawił się w 1910 r.
Występuje w całej Polsce, jest mniej pospolity niż rdestowiec japoński, od r. japońskiego różni się większymi liśćmi o wyraźnie sercowatej nasadzie.


Rdestowiec czeski (rdestowiec pośredni) Reynoutria x bohemica

Jest to mieszaniec rdestowca japońskiego i rdestowca sachalińskiego. W Europie rdestowiec japoński i rdestowiec sachaliński nie wydają owoców, natomiast rdestowiec pośredni – wydaje owoce i nasiona.

Wszystkie 3 gatunki rdestowców wnikając do różnorodnych zbiorowisk roślinnych powodują zanikanie rodzimej roślinności, gdyż szybko się rozrastają, zabierając światło i przestrzeń innym roślinom, dodatkowo kłącza rdestowców wytwarzają substancje hamujące rozwój innych roślin.

Czeremcha amerykańska została już wymieniona wśród usuwanych drzew w Parku Narodowym - Bory Tucholskie, jednak chyba nie tylko w parkach narodowych zagraża naszej rodzimej, ponieważ błyskawicznie się rozsiewa. W swojej okolicy na Śląsku obserwuję coraz więcej jej siewek natomiast Czeremchy zwyczajnej (Padus avium Mill.) nie zauważyłam

Nie wiem, czy znajdę poparcie , ale kolejne zagrożenie widzę w najczęściej spotykanym i sadzonym w naszych ogrodach pięknym drzewku: sumak octowiec forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/4...ste/76527-sumak-rhus

Wklejam zdjęcie strony: www.iop.krakow.pl/ias/problem/jak-pomoc-...e-egzotyczne-rosliny, bo jak kiedyś dałam link, to po pewnym czasie pojawił się komunikat, że strona nie istnieje.

Jeśli chodzi o sumaka octowca, to nie mam na temat jego inwazyjności żadnych materiałów, a na podanej stronie internetowej też nic na ten temat nie ma, a szkoda.

Lista gatunków uznawanych za inwazyjne jest ogłaszana w rozporządzeniu, najnowsze ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA1) z dnia 9 września 2011 r. zawiera 16 gatunków:

Nazwa polska - Nazwa łacińska

PAPROCIE POLYPODIOPSIDA

1. azolla drobna (azolla karolińska)1) Azolla filiculoides
JEDNOLIŚCIENNE LILIOPSIDA

2. moczarka delikatna Elodea nuttallii
3. - Spartina anglica

DWULIŚCIENNE MAGNOLIOPSIDA
4. barszcz Mantegazziego (barszcz kaukaski)1) Heracleum mantegazzianum
5. barszcz Sosnowskiego1) Heracleum sosnowskyi
6. bożodrzew gruczołowaty (ajlant gruczołkowaty)1) Ailanthus altissima
7. grubosz Helmsa Crassula helmsii[/i]
8. kolcolist zachodni1) Ulex europaeus
9. kolczurka klapowana1) Echinocystis lobata
10. niecierpek gruczołowaty1) Impatiens glandulifera
11. niecierpek pomarańczowy1) Impatiens capensis
12. rdestowiec czeski (rdestowiec pośredni)1) Reynoutria x bohemica
13. rdestowiec japoński (rdestowiec ostrokończysty)1) Reynoutria japonica
14. rdestowiec sachaliński1) Reynoutria sachalinensis
15. trojeść amerykańska1) Asclepias syriaca
16. tulejnik amerykański Lysichiton americanus

¹)Nie dotyczy dalszego przetrzymywania, bez zmiany lokalizacji, okazów przetrzymywanych w dniu wejścia w życie
rozporządzenia.
Wg prawa zabrania się wprowadzania tych roślin do środowiska przyrodniczego, w ogrodach, parkach, itp. jak najbardziej można.

Art. 120 p.4

Sumaka jeszcze nie ma na krótkiej liście szesnastu roślin inwazyjnych, ale ja myślę o tym co będzie w przyszłości ( mnie sumak przeraża, widzę go wszędzie )
Znalazłam takie dane z Kampinowskiego Parku Narodowego...


ze strony stary.wl.sggw.pl/studenci/knl/botanika/pliki/kampinos.pdf

a z poprzedniej, cytowanej przeze mnie, taki wycinek do przemyślenia

I jeszcze takie znalazłam

Sumak octowiec warunki ma do rozprzestrzeniania się, a jako drzewko nie do zdarcia chętnie jest sadzony na skwerkach, czasem na poboczach dróg, czy przy rozjazdach.

Z kolei zauważyłam, że w pobliżu domków letniskowych w Puszczy Zielonce na drzewa zaczyna wspinać się kokornak. Pewnie ktoś wyrzucił resztki po porządkach ogrodowych za płot, a kłącza się rozrosły w żyznej leśnej ścółce.

piku wrote:
Czeremcha i nawłoć to moja zmora!
Za płotem rośnie taka ilość, że nawet nie ma mowy z mojej strony o jakimkolwiek zachwycie nad nawłocią
Z czeremchy amerykańskiej robiłam nalewkę. Smaczna o migdałowym smaku, ale sympatii do niej nie mam! Owoce są jadalne i ptaki rozsiewają je (wydalając w locie pestki, przez co cała szklarnia w końcu sierpnia jest fioletowa) z szybkością błyskawicy. Niezauważona w czas trudna do wyrwania, bo ma długi palowy korzeń. Masakra!
Drzewo rośnie w zastraszającym tempie!
Dlaczego nasza polska czeremcha, która tak pięknie pachnie, nie rozsiewa się w takim tempie?