Forum Ogrodnicze Oaza

Szczawik zajęczy (Oxalis acetosella) jest pospolitą roślina występującą w niemal całej Europie. Najczęściej spotkać ją można w cienistych lasach w zaroślach, w miejscach lekko wilgotnych. Osiąga 8-15 cm wysokości. Długoogonkowe, trójlistkowe liście wyrastają z cienkiego, łuskowanego, pełzającego kłącza.

Podczas niepogody oraz w nocy liście szczawika stulają się w celu ograniczenia wyparowywania wody. Kwiaty szczawika zajęczego są delikatne o białych płatkach z czerwonym żyłkowaniem, są one chętnie odwiedzane przez pszczoły.

Owocem jest wydłużona, naga torebka, zawierająca jajowate nasiona o zaostrzonych końcach. Pękająca torebka wyrzuca nasiona na znaczną odległość.

Liście szczawika zajęczego zawierają duże ilości kwaśnego szczawianu potasowego oraz witaminy C (ok. 2,5 razy więcej niż zawiera cytryna).

Od dawna roślina ta bywała wykorzystywana leczniczo. Herbatka ze świeżych liści obniża gorączkę, działa moczopędnie oraz uzupełnia braki witaminy C, w stanach zapalnych dziąseł zaleca się żuć świeże liście, natomiast zgniecione liście można przykładać na rany. Wykorzystywany bywał jako odtrutka przy zatruciach arsenem i rtęcią, do leczenia miażdżycy. H. Różański podaje, że szczawik roztarty z olejem lnianym/tranem przyspiesza gojenie ran i owrzodzeń.
Można zakwaszać nim zupy, sałatki i napoje.

Nie należy stosować w chorobach nerek i dróg moczowych oraz w gruźlicy.

Wczoraj w jednym z marketów widziałam na półce pojemnik ze świeżymi listkami szczawiku zajęczego, czyli powoli robi się to roślina kulinarna - surówkowa