Forum Ogrodnicze Oaza

REWERSJA RÓŻ
Polega na przywróceniu anatomicznych (fizjologicznych i biochemicznych) cech dziedzicznych utraconych w wyniku mutacji.
Róża Versicolor o płatkach różowych w białe smugi powstała jak spontaniczna mutacja różowej róży aptekarskiej (Rosa Officinalis). Pojawienie się różowych kwiatów na Versicolor jest rewersją do jej postaci matecznej.

REMONTANTKI
Remontantki hybryd perpetua (Rosa ×bifera) powstały w połowie XIX wyniku skrzyżowania róży damasceńskiej jesiennej, powtarzającej kwitnienie, z różą burbońską lub różą chińską. Otrzymano róże powtarzające kwitnienie o silnym wzroście, pełnych kwiatach które zachowały zapach róż damasceńskich, kolorystyka kwiatów jest rozpięta między bielą, różem aż do brązowej czerwieni. Są bardziej odporne na niskie temperatury od róż herbatnich (Rose thea). Nie wymagają nadmiernej pielęgnacji są tolerancyjne na jakość gleby i choroby. Do końca XIX wieku powstało ich ok. 4000 głównie we Francji większość z nich zaginęła. W trakcie prac hodowlanych trwających do lat 30-tych XX ulepszono zdolność do powtórnego kwitnienia i otrzymano róże obficie kwitnące jesienią podobnie jak mieszeńce herbatnie.
Remontantki zaliczane są do starych róż wyparły róże burbońskie i dały początek mieszańcom herbatnim które zdominowały prace hodowlane i zmieniły gust miłośników róż na ponad sto lat. Kiedy jednak z końcem XX wieku nastała moda na róże historyczne wszystkich odmian do łask wróciły remontantki, jako nieliczne w tym towarzystwie powtarzające kwitnienie do późnej jesieni, jak chociażby: jasnoróżowa z odcieniem lila Mrs John Lang (Bennet, 1887), różowo fioletowa Reine de Violettes (Millet-Mannet, 1860), szkarłatno karminowa Captain Hayward (Benett, 1893), purpurowo czerwona z odcieniem fioletu Gloire de Ducher (Ducher, 1865), różowa Baronne Prévost (Desprez 1841), czerwona w biało kremowe paski Ferdinand Pichard (Tanne, 1921)

Bibilografia
Marta J. Monder, Katalog róż, Warszawa 2008, s. 16.
Marian Sołtys, Remontantki w: Moje róże- moja pasja. Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. blog

Reine des Violettes zdjęcie Basia pot 83432


Souvenir du Docteur Jamain, zdjęcie constancja, post 426840

RAMBLER
Ramblery (rambler roses) to róże pnące sztywnopędowe mają długie elastyczne, usztywnione pędy, rosną bardzo silnie od 5 do 10 m, jak Lykkefund (Olsen, 1930). To szybko rosnące róże, rozprzestrzeniające się. Pierwsza grupa ramblerów pochodzi od róży wielokwiatowej (R. multiflora) nie wymagają one szczególnej pielęgnacji i są dość odporne na mróz. Raz kwitnące, jak Paul’s Himalayan Musk (Paul, 1916) ma białe pełne kwiaty, intensywnie pachnące kwitnące obficie w wiechowatych kwiatostanach. Odmiany powtarzające kwitnienie, to znane: Super Dorothy (Hetzel, 1986) czy Super Excelsa (Hetzel, 1986).
Do wartych odnotowania, powtarzających kwitnienie ramblerów należą: kwitnące w odcieniu różu Super Fairy (Hetzel, 1996), o kwiatach żółtych Malvern Hill (Austin, 2000), na żółto- morelowo kwitnie Ghislaine de Féligone (Turbat, 1916), interesującą odmianą jest rambler Perenial Blue (Mehring, 2003) o kwiatach niebieskofioletowych
Istnieją krótkopędowe ramblery powtarzające kwitnienie odpowiednie do małych ogrodów posiadają wiotkie i miękkie pędy, jak Open Arms (Werner, 1995).
Druga ważna linia ramblerów pochodzi od Rosa wichurana, należy do niej American Pillar (Fleeta, 1902) o kwiatach karminowo różowych z białym oczkiem. We Francji bracia Barbiere stworzył około 40 odmian róż pnących, a ich wspólnymi cechami są silny wzrost, sztywne pędy, wyposażone w haczykowate kolce dorastające do 3 metrów, pachnące, duże kwiaty, jak w przypadku Leonyine Gervais (Barbier, 1903). Zdobyły popularność we Francji, w Polsce ich słaba odporność mrozowa nie zniechęciła miłośników róż.
Ramblery dobrze rosną na słabszych glebach i w miejscach zacienionych, są odporne na mróz i bardziej tolerancyjne na choroby od klimberów. Nadają się do ogrodów naturalistycznych o nieformalnym charakterze sadzone z krzewami lub na tle drzew. Nie wymagają specjalnego cięcia, nie licząc usuwania suchych pędów i skracania zbyt długich oraz usuwania przekwitłych kwiatostanów.

Lykkefund, zdjęcie ewamaja66 post 424072


Ghislane de Feligonde, zdjęcie Basia post 378944

PROLIFERACJA
Proliferacja inaczej childing, czyli powielenie, zachodzi gdy z rozwiniętego kwiatu w jego środku wyrasta pąk, który z czasem się otwiera tworząc mniejszy kwiat. Zjawisko znane od dawna jednak nie jest wyjaśnione, jedni uważają, że jest chorobą wirusową, inni z kolei uznają warunki pogodowe za przyczynę. Pojawia się spontanicznie w jednym roku i zanika w kolejnym. Zachodzi tak w starych, jak nowoczesnych różach.

Belle Sans Flatterie, zdjęcie edulkot 428347.

POLSKIE TOWARZYSTWO RÓŻANE
W 1958 roku z inicjatywy Kazimierza Waltera powołano do życia Polskie Towarzystwo Miłośników Róż z siedzibą w Szczecinie, Kazimierz Walter był jego prezesem do 1962. Następnie funkcje prezeski pełniła Irena Gołębiowska, z czasem funkcje wiceprezeski i członki prezydium, była zaangażowana w realizacje celów statutowych Towarzystwa. Działalność Polskiego Towarzystwa Miłośników Róż trwała do 1999 roku. W tym czasie zorganizowano 38 wystaw róż ciętych w Szczecinie, Chorzowie, Gdańsku, Wrocławie i Warszawie. W latach 1969-1974 odbywały się regularnie Święta Róży.

W 2016 po niespełna 20 latach przerwy powstało Polskie Towarzystwo Różane, założone przez Łukasza Rojewskiego. Zrzesza miłośników róż: amatorów, kolekcjonerów róż, hodowców i naukowców. Celem Towarzystwa jest szerzenie kultury różanego dziedzictwa, popularyzacja wiedzy o historii i uprawie róż w Polsce i poza jej granicami.
Od 2018 Towarzystwo wydaje rocznik „Róże” skierowany do ogrodników, projektantów, hodowców i centrów ogrodniczych. Towarzystwo organizuje wystawy min. rok roczną Królewską Wystawę Róż w Warszawie jest to wystawa róż ciętych oraz wystawy róż, festiwale róż oraz Święta Róż w Kutnie i w Końskowoli. Inicjuje konferencje zagraniczne, szkolenia i konkursy, przyznaje nagrody dla instytucji min. za „wybitną rolę ogrodów historycznych w krzewieniu i utrwalaniu narodowej kultury ogrodniczej i różanej”. Podjęło akcję Różane Dziedzictwo w Polskich Zbiorach Muzealnych oferując pomoc w rozpoznaniu i opracowaniu odmian róż przedstawionych w obiektach muzealnych (portretach, martwych naturach, meblach itp.) dla stworzenia bazy informacyjnej gatunków i odmian róż obecnych w polskiej kulturze. W tym celu Towarzystwo podjęło współpracę z Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie. Efekty tej współpracy można śledzić na stronie Towarzystwa gdzie zamieszczono analizy wizerunków polskich arystokratek z różami (Portret Natalii Sanguszkowe z Potockich (1807-1830), portretowana trzyma w ręku różę stulistną Rosa×centifolia Bullata).
Polskie Towarzystwo Różane należy do:
Światowej Federacji Towarzystw Różanych www.worldrose.org
Narodowej Federacji Różanej – worldrose.org/national-rose-societies.html#info

POLSCY HODOWCY RÓŻ
Hodowla róż w Polsce rozpoczęła się w drugiej połowie XIX w majątkach ziemskich i przy pałacowych oranżeriach. Profesjonalne szkółki róż zaczęły powstawać w pierwszych dekadach XX wieku należą do nich szkółka w Poznaniu Piotra Skrzypczaka, w Łodzi Franciszka Wiznera i Barci Eizyk w Kutnie. Wiele szkółek powstało w czasach międzywojnia. Po 1945 w powstających od podstaw szkółkach zaczęły powstawać polskie odmiany róż, Leopold Grąbczewski wyhodował czerwonozłotą różę Warszawa, różową Mazowsze, mieszańce herbatnie Jantar, Poznań, Vistula oraz rabatowe Irina i Mieszko. W szkółkach Bolesława Wituszyńskiego w Kutnie powstała jasnoróżowa róża Kutno (1965), Marylka (1967) i Mikołaj Kopernik (1969).

Szczególne miejsce w śród polskich hodowców zajmuje Stanisław Żyła, pracował w Akademii Rolniczej w Poznaniu, przez długie lata był wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Miłośników Róż. Prace hodowlane rozpoczął w latach siedemdziesiątych XX wieku. Wyhodował 15 odmian róż wiele z nich uzyskało nagrody, są cenione w Polsce i za granicą. Należą do nich min. biało kremowa Chopin (1980), czerwona Venrosa (1980), pomarańczowa floribudna Profesor Kownas (1993), czerwona floribunda Jarocia (2006), dwukrotnie nagradzana w Belgii floribunda o pełnych, różowych kwiatach Biskup Jordan (2014), miniaturowa o białych kwiatach z odcieniem różu Św. Tereska z Lisieux (2001).

Łukasz Rojewski, hodowca nowych odmian, Członek Klubu Hodowców przy Światowej Federacji Towarzystw Różanych, założyciel Polskiego Towarzystwa Różanego i jego pierwszy prezes. Prace rozpoczął na początku 2000 jednak pierwsze efekty uzyskał w 2009 roku. Jego róże zdobywają nagrody na międzynarodowych konkursach róż w Baden-Baden, Rzymie, Barcelonie, w Nyon w Szwajcarii. Wyhodował ponad 35 odmian a godne uwagi i polecane są min: czerwona, miniaturowa róża Czesław Miłosz, okrywowe o żółto białych kwiatach Iwona oraz różowa Wspomnienie lata, róża rabatowa kremowa o dużych pachnących kwiatach Królowa Warszawy oraz kremowa Zapach Podstawówki o kontrowersyjnym zapachu, pnąca o kwiatach pełnych w stylu starych róż, różowo morelowa Smocze Zęby. Heavy Beauty Roses to seria róż odpornych na mróz (testowanych w Islandii) i znoszących trudne warunki, obficie kwitnące: pnące Flowered Climber i różowa Glenrose, róże parkowe: amarantowa Barbara Skarga, fioletowa Cicha Noc (2013), o zaskakującym zapachu wanilii, siana i kapusty Biały Miś, różowo biała Matka Smoków, Reykjavik i Dzika Północ.

Bibilografia
Dorota Szubierajska, Róże z polskim rodowodem, „Róże” 2, 2018,s. 4-6,
Stanisław Żyła, Moje odmiany, „Róże” 2, 2018,s. 7-9,
Marian Sołtys, Rojewski Łukasz w: Moje róże-moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. blog

POLIANTY
Zapoczątkowały grupę róż wielokwiatowych (rabatowych); pierwsza polianta (Rosa polyantha) powstała w szkółce Guillota w 1875 roku przez skrzyżowanie róży wielokwiatowej (R. multiflora) z różą bengalską (R. chinensis var. semperflorens). Otrzymano odmianę długo kwitnącą o kwiatach pojedynczych, pełnych lub półpełnych, drobnych, kulistych w kolorze białym, czerwonym, żółtym i różowym. Kwiaty prawie bezwonne zebrane są w wiechowate kwiatostany. Charakteryzują się błyszczącymi, dekoracyjnymi liśćmi. Krzewy silnie rozgałęzione dorastają do 60 cm. To róże odporne na mróz. Średnio podatne na mączniaka prawdziwego. Przykładem może być Gabriellie Privat (Privat, 1931).

Polianty stały się podstawą dalszej hybrydyzacji, zdecydowały o powstaniu mieszańców róż wielokwiatowych: rabatowych (R. polyantha hybrida) i floribund (R. floribunda, R. floribunda grandiflora).

Bibilografia
Marta J. Monder, Katalog róż, Warszawa 2008, s. 40.

Gabrielle Privat, zdjęcie edulkot, post 437067

NATURALNE MUTACJE RÓŻ
To spontaniczne zmiany w informacji genetycznej zachodzące samorzutnie niezależne od wpływu środowiska. „Mutacje są jednym z głównych mechanizmów powstawania zmienności organizmów stanowiącej niezbędny warunek ewolucji i przystosowania do nowych warunków środowiskowych.” (B. Matysiak, s.59).

Mutacje u róż (sporty) powstają bez ingerencji człowieka i często dają bardzo wartościowe odmiany. Różnią się, od matecznej róży, barwą kwiatów, jak Versicolor o kwiatach różowych w białe smugi jest sportem od różowej róży francuskiej Officinalis. Róże mchowe powstały w wyniku naturalnej mutacji z róż stulistnych. Innym efektem mutacji jest wydłużenie pędów krzew przyjmuje postać róży pnącej. Jednak mutacje spontaniczne nie są trwałe i z czasem następuje rewersja do cech odmiany matecznej.

Naturalne mutacje pojawiają się u róż wielokwiatowych, jak i u mieszańców herbatnich, powrót do cech odmiany matecznej objawia się brakiem powtórnego kwitnienia lub zmianą koloru płatków.
Niekontrolowane i niedające się przewidzieć mutacje róż są darem natury dostarczają wyjątkowych róż, ale stanowią problem dla hodowców.

Bibliografia.
Bożena Matysiak, Mutacje spontaniczne w świecie róż w; „Róże”6/2022, s. 59-62.

MIESZAŃCE RÓŻ PIŻMOWYCH
Róża piżmowa (Rosa moschata) prawdopodobnie jedna z najstarszych naturalnych mieszańców w 1521 roku została sprowadzona do Anglii z Hiszpanii/Włoch, stąd wiemy o jej istnieniu.

Na przełomie XIX i XX wieku za sprawą wielebnego Josepha Pembertona zostały wyhodowane mieszańce piżmowe (Hybrid musk) przez skrzyżowanie róży Trier (Lambert, 1904), mieszańca róży piżmowej i multiflory, z mieszańcami herbatnimi.Hodowca uzyskał gęste krzewy o długich, zazwyczaj 2 metrowych pędach, rozkładających się na boki, zakończonych wiechowatymi kwiatostanami drobnych kwiatów które roztaczają zapach piżma. Kwitną obficie do jesieni i drugie kwitnienie bywa intensywniejsze. Kwiaty małe, pojedyncze lub pełne, o zdecydowanych kolorach (bieli, kremu, różu i czerwieni). To róże o niewiarygodnej odporności na choroby, tolerancyjne na warunki świetlne i słabe gleby. Wytwarzają wiele drobnych owoców zdobiąc ogród zimą. Posiadają jednak słabą odporność na niskie temperatury strefa 6a (-20) chociaż odbijają od korzenia.

Do rozpoznawalnych cechy wszystkich mieszańców piżmowych należy pokrój, owe długie pędy wypuszczane przez róże na wszystkie strony oraz osławiony zapach, który znawcy rozłożyli na części pierwsze: cytryny, wanilii z tłem mirry. Warto nadmienić, że Pemberton wyhodował ok. 40 mieszańców piżmowych, jego drogę podjął Louis Lens dając 237 odmian (za HMF) do 2000 roku.

Do najbardziej znanych i chętnie sadzonych należą: białe Penelopa ( Pemberton, 1924), Bouquet Parfaite (Lens, 1987), Guirlande d’Amour (Lents, 1988), Autumn Delight (Bentall 1933), nie pachnąca Sally Holmes (Holmes, 1982), żółta Francesca (Pemberton, 1922), morelowo żółta Buff Beauty (Bentall 1939), jasno różowa Cornelia (Pemberton, 1925), różowo zielonkawa Alden Biesen (Lens, 1996), różowe Felicia (Pemberton, 1926), Haevenly Pink (Lents, 1989), Mozart (Lambert, 1936), The Fairy (Bentall, 1932 ), Ballerina (Bentall, 19937 ), fioletoworóżowa Lavender Lessie (Kordes, 1956), czerwone Robin Hood (Pemberton, 1927), Bukave (Lens, 1998).

Bibliografia.
Marian Sołtys, Mieszańce piżmowe – hybryd musk w: Moje róże- moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. blog

Bukavu, zdjęcie Fafka, 818711


Ballerina, zdjęcie constancja, post 383344


Penelopa, zdjęcie Basia, 275138

MIESZAŃCE HERBATNIE

Mieszańce herbatnie wchodzą w skład grupy róż wielkokwiatowych, do których zalicza się jeszcze remontantki (R.×bifera) oraz róże herbatnie (R. Thea) szlachetnego kształtu, o kwiatach silnie pachnących herbatą i ciągłym kwitnieniu. Róże herbatnie nie zimują w Polsce, sadzi się je w szklarniach, a najbardziej znana Maréchal Niel (Paradel, 1864) klimber o złoto żółtych kwiatach o spolszczonej nazwie Marszalka była popularną różą w Polsce i na Kresach Wschodnich do czasów uwłaszczenia. Należy wspomnieć o mieszańcach Josepha Perneta-Duchera który skrzyżował Persian Yellow z remontantką i w 1897 otrzymał Pernetiany (R.×pernetiana) wprowadził kolor żółty oraz owocowy zapach do hodowli mieszańców herbatnich, ale także podatność na czarną plamistość.
Marechal Niel


W powstaniu mieszańców herbatnich brało udział wiele gatunków i grup róż min: róże Noisetta (R.×noisettiana), remontantki, obie będące krzyżówką róż chińskich, oraz róże herbatnie. Za pierwszego mieszańca herbatniego uznaje się La France (Guilot, 1867). Krzewy mieszańców herbatnich są wzniesione o sztywnych pędach osiągają od 0.5 do 1.5 wysokości, nie rosną silnie, jak róże historyczne i nie są zbytnio rozgałęzione. Ich atutem są duże (wielkości do 20 cm) kwiaty najczęściej pachnące rozwijające się ze smukłego pąka. Kolorystyka kwiatów jest wyjątkowo bogata znajdujemy wszystkie barwy nawet zbliżone do czarnej, zielonej i niebieskiej, a także kwiaty dwu i wielo barwne, pstre. Uzupełnieniem są dekoracyjne skórzaste i błyszczące liście. Mieszańce herbatnie wymagają zasobnych gleb i dobrze rosną na słonecznym stanowisku. Wiele odmian jest przeznaczonych do uprawy w szklarniach, natomiast uprawiane w gruncie są z reguły odporne na mróz. Jednak odporność mrozowa jest mniejsza od remontantek i potrzebują zabezpieczenia na zimę. Nie są w pełni tolerancyjne na choroby i wymagają oprysków środkami ochrony roślin. Tnie się je wiosną a w ciągu lata skraca przekwitłe kwiatostany. Wymagają pielęgnacji w przeciwnym wypadku słabo rosną, chorują, a nawet zamierają. Sadzi się je w grupach.
Chopin, zdjęcie Szafirek, 768462

Mieszańce herbatnie wyznaczyły standardy wyglądu róży jako takiej (klasyczny kształt „high-centered bloom form”). W latach siedemdziesiątych XX w. zdobyły miano róż szlachetnych, ogrodowych, były modelowym typem róży i zdominowały wygląd rabaty różanej w XX wieku. Do najchętniej sadzonych należą min.: białe Virgo (Mallerin, 1947), Mount Shasta (Swim-Conard Pyle, 1962), Fryderyk Chopin (Żyła, 1980), żółte Casanova (Mc Gredy, 1964), Landora (Tantau, 1970), pomarańczowo czerwona Tropicana (Rosen Tantau, 1960), kremowa o różowych zakończeniach płatków Gloria Dei syn. Peace (Meilland, 1945), kremowa o karminowo różowych brzegach Double Delight (Swim&Ellis, 1977), czerwone o silnym zapachu Erotika (Rosen Tantau, 1968), Ingrid Bergman (Poulsen, 1986), Papa Meilland (Meilland, 1963), dwubarwna o intensywnym zapachu Kronenbourg (McGredy, 1965), paskowana Papageno (McGredy, 1986).

Gloria Dei, zdjęcie Basia, 98889,


Acapella, zdjęcie aleb-azi, 75920,


Mieszańce herbatnie przyczyniły się do powstaniu kolejnych odmianach róż: poliantów, floribundy, gradiflory uczestniczyły w powstaniu róż piżmowych Pembertona i Kordesa, odegrały znaczną rolę w powstaniu róż angielskich Davida Austina, który róże galijskie i stulistne skrzyżował z mieszańcami herbatnimi. Z kolei powstanie róż angielskich Austina i moda na upodobnienie kształtu kwiatu do starych róż zaważyło na wyglądzie mieszańców herbatnich.

Z końcem XX w. w wyniku zabiegów hodowlanych kwiaty mieszańców herbatnich uzyskały nową, odbiegającą od klasycznego kształtu, budowę kwiatu. Mianowicie na pędzie osadzonych jest kilka kwiatów o kształcie rozetowym lub kulistym lub ćwierćrozetowym, zaś pąki stały się bardziej okrągłe. Jednocześnie udoskonalono zdrowotność i siłę wzrostu, a przede wszystkim odporność na mróz. Do tej klasy mieszańców herbatnich z dookreśleniem floribunda lub określanych mianem róż nostalgicznych zaliczyć można: Nostalgie (Rosen Tantau, 1995), o kremowobiałych kulistych i intensywnie pachnących kwiatach Sebastian Kneipp (Koreds’Söhne, 1997), czerwona Ascot (Rosen Tantau 2007), czerwono pomarańczowa Chippendale (Tantau, 2005), różowo żólte Aquarell (Rosen Tantau, 2006), Augusta Luise (Rosen Tantau, 1999), jasnoróżowa Aphrodite (Rosen Tantau, 2006), liliowo fioletowa o owocowym zapachu Chartreuse de Parme (Debard, 1996), biała z różowym przebarwieniem Guernsey (Interplant), morelowa o intensywnym zapachu Alexandrine (Meilland, 2009), o kulistych kwiatach Mon Petit Chou (Koreds’Söhne, 2009).

Chippendale, zdjęcie constancja, 387779.


Aquarell, zdjęcie r-xxta, 210006.


Aphrodite, zdjęcie iwona, 520536.


Istnieją róże będące klasycznym mieszańcem herbatnim oraz mieszańce herbatnie z dookreśleniem floribunda lub róża nostalgiczna.

Bibliografia.
Marian Sołtys, Mieszańce herbatnie w: „Róże” 2, 2018,s. 7-14,
Marta J. Monder, Katalog róż, Warszawa 2008, s. 16-17.
Werner Gottschalk, Poradnik dla miłośników róż, Warszawa 1991, s. 28.
Marian Sołtys, Pernetiany w: Moje róże- moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. Blog

KULKOWANIE RÓŻ

Sposób na zmuszenie róży do wytworzenia dużej ilości pędów kwiatowych.
Warunkiem są długie wiotkie pędy, wtedy można je łukowo wygiąć aż do ziemi. Wówczas na tych łukach róża wypuści mnóstwo pędów zakończonych kwiatami.

Poglądowe przykłady:

forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/3...wlasne-doswiadczenia

KSZTAŁTY KWIATÓW
Bogactwo odmian róż jest zarazem bogactwem kolorów, zapachów i kształtów. W opisach kwiatów podawane są elementy składające się na kształt kwiatów są to:
Wielkość kwiatu: kwiaty małe, średnie (5-7 cm.), średnio duże (8-11 cm.) duże (12 cm.), bardzo duże (powyżej 12 cm.)
Ilość płatów: kwiat pojedynczy 5 płatków, półpełny 10-20 płatków, pełny 20 -40 płatków, bardzo pełny powyżej 40 płatków.
Układ płatków: rozetowy, ćwierćrozetowy, szalkowy.
Kształt kwiatu: płaski, wklęsły, kulisty, szlachetny mieszańców herbatnich.
Układ centrum: z oczkiem

Kwiat pojedynczy – cechuje róże dzikie, pięć płatków ułożonych jest wokół centralnych pylników, jak w przypadku róży rdzawej R. rubiginosa (zasoby wolne Wikipedii). Pojedyncze kwiaty mają również róże ogrodowe jak np. miniaturowa Littel Artist czy parkowa Sally Holmes.
Sally Holmes, Basia 185045.


Kwiaty półpełne ilość płatków od 10-20 ułożonych w dwóch lub trzech rzędach, przykładem jest Versicolor.

Versicolor, zdjęcie aleb-azl, 108407.



Kwiaty pełne ilość płatków 20-40
Jubille Celebration, zdjęcie dodad, 310500.


Jude de Obscure kwiat pełny, kulisty nie ukazujący wnętrza kwiatu.
Zdjęcie Łatka, 561420.


Kwiaty bardzo pełne ilość płatków od 40 i więcej.
Comte de Chambord kwiaty bardzo pełne, ćwierćrozetowe.
Zdjęcie MARRY, 772118.


Kwiat rozetowy – drobne płatki rozchodzą się promieniście od środka na zewnątrz tworząc rodzaj rozety. Rose de Resht kwiat duży, bardzo pełny, rozetowy z zielonym oczkiem.
Zdjęcie Anika, 79133.


Kwiat szalkowy – kwiat jest wklęsły, przypomina kielich lub szalki wagi.
Graham Thomasa kwiaty średniej wielkości, półotwarte, szalkowe.
Zdjęcie Łatka, 608184.


Munstead Wood – kwiat szalkowy, pełny ćwierćrozetowy.
Zdjęcie MARRY,737231.


„Szlachetny” kształt mieszańców herbatnich.
La France, zdjęcie Basi z 13 lipca 2013 (175260)


Kwiat ćwierćrozetowy – pole kwiatu podzielone jest na mniejsze pola.
Ypsilanti, zdjęcie MARRY, 731740.

KLIMBERY

Klimbery (climber roses ) to róże pnące wiotkopędowe stosunkowo łatwe w uprawie, elastyczne pędy mocuje się do pergoli czy trejaży. Indywidualne cechy klimberów zależne są od rodziców. Potomkowie róży Wichura (Rosa wichuraiana) są słabo odporne na mróz i kwitną raz ale obficie jak Albertine (Barbier, 1921). Pierwszym potomkiem róży Wichura powtarzającym kwitnienie jest „New Dawn” (Dreer, 1930).
New Dawn, zdjęcie Basia, 273375.


Z kolei róże pochodzące od Rosa kordesi są odporne na mróz, powtarzają kwitnienie posiadają duże kwiaty często o szlachetnym kształcie, ich pędy osiągają 4-5 metrów. W latach pięćdziesiątych XX wieku Kordes wypuścił na rynek 30 odmian róż pnących które z powodzeniem szadzone są do dzisiaj, należą do nich min.: Dortmund (1955), Ilse Krohn Superieur (1964), Morgengruss, Sympathie (1964).Felicitas Svejda, na bazie siewki Kordesa, wyhodował klimbery wysoce odpornych na mróz to róże kanadyjskie, takie jak John Cabot (1969), Henry Kelsey (1984) czy John Davis (1977).
Dortmund, zdjęcie rotos, 82315.


Róże powtarzające kwitnienie o kwiatach mieszańców herbatnich, odporne na niskie temperatury zdominowały ofertę rynkową klimberów. Kordes swoją kolekcję nazwał Klettetmaxe należy do niej Jasmina (W. Kordes' Söhne 2005) Rosanna (W. Kordes' Söhne ). Warto wymienić także: That’s Jazz (Poulsen, 1997), Schneewalzer (Rosen Tantau, 1987), Graham Thomas (Austin, ), Teasing Georgia (Austina, ) Palais Royal (Meilland, 1999), Papi Delbard (Delbard, 1992).
Jasmina, zdjęcie Wiola, 278627.


Palais Royal, zdjęcie seven5, 271033.


Istnieją kilmbery tolerujące półcień np. Golden Showers ” (Lammerts, 1950) można sadzić na północnej stronie domu. Miejsca półcieniste znoszą mieszańce piżmowe: Buff Beauty, Lavender Lassie czy Cornelia.
Inną klasę klimberów reprezentują miniaturowe róże pnące, nadają się do sadzenia w dużych donicach dorastają do 2 metrów jak Warm Welcome (Werner, 1986).
Warm Welcome, zdjęcie Basia, 92527.


Większość odmian wymaga corocznego cięcia i przycinania kwiatostanów. Cięcie klimberów raz kwitnących przeprowadza się po kwitnieniu.

Do róż pnących wiotkich należą długopedowe sporty mieszańców herbatnich i róż wielokwiatowych. Występują pod nazwą Climbing Gloria Dei lub przez określenie literami „clg’ np. Peace clg. Powtarzają kwitnienie, kwitną na pędach dwuletnich i w polskim klimacie przemarzają.

Bibliografia.
Marta J. Monder, Katalog róż, Warszawa 2008, s. 72-73.

KLASYFIKACJE RÓŻ

Zasadniczo róże dzieli się na naturalne, historyczne i nowoczesne, klasyfikacja ta bierze pod uwagę etapy powstawania róż. Drugi podział za kryterium przyjmuje typ krzewu, pokrój i wzrost wyróżnia się róże wielkokwiatowe (mieszańce herbatnie), wielokwiatowe które dzieli się na polianty, rabatowe (rabatowe krzaczaste), floribundy, floribundy-grandiflora, róże parkowe (parkowe krzaczaste), pnące, okrywowe, miniaturowe (patio). Ostatnia klasyfikacja jest ograniczona, istnieją bowiem róże pnące będące zarazem wielkokwiatowymi – jak New Dawn, Graham Thomas, czy róże parkowe będące zarazem różami pnącymi.

Rok 1867 uznaje się umownie i symbolicznie za nastanie ery róż nowoczesnych introdukowany jest przez pojawienie się pierwszego mieszańca herbatniego La France. Do XIX wieku kryterium klasyfikacji róż opierało się wyłącznie na cechach zewnętrznych, ta sama róża była lokowana w różnych klasach. Natomiast aktualnie zwraca się uwagę na pochodzenie, na rodziców cechy wizualne okazują się niewystarczające, by kwalifikować jakąś nową odmianę. Nadto znajomość pochodzenia róży pozwala przewidzieć krzewienie się róż, jej wigor, czy podatnosć na choroby grzybowe. Często nazwisko hodowcy sygnuje określany typ róż, jak to ma miejsce w przypadku angielskich róż Dawida Austina czy serii róż Kordesa.
Jednak hodowcy nie zawsze ujawniają pochodzenie odmiany dlatego pojawiły się, głównie dla celów komercyjnych, dodatkowe nazwy klasyfikacyjne róż. I tak mamy róże z certyfikatem ADR które spełniają kryteria zdrowotność, róże spełniające kryterium wysokiej odporności na mróz to róże kanadyjskie czy wyhodowane ze względu na określony charakter kwiatów np. róże Perfuma, róże nostalgiczne itd.

Na koniec przytaczam klasyfikację róż „American Rose Society” by ukazać proporcje między zarysowanym szkicem klasyfikacji czy tymi klasyfikacjami które dla celów komercyjnych znajdujemy na stronach szkółek a klasyfikacją mającą ścisły związek z rejestracją nowej odmiany. Klasyfikacja ta jest uznana przez większość towarzystw różanych uwzględnia zarówno cechy zewnętrzne róż, jak i ich pochodzenie.

RÓŻE NOWOCZESNE - MODERN ROSES, ponad 20,000 odmian
- Hybrid Tea – Róże Wielkokwiatowe, mieszaniece herbatnie
- Floribunda – Róże Wielokwiatowe, Róże Rabatowe
- Grandiflora
- Polyantha –Polianty
- Miniature – Róże Miniaturowe
- Mini-Flora – Róże Patio
- Shrub – Róże Parkowe, Róże Krzaczaste
- Large-Flowered Climber – Róże Pnące, Climbery, Ramblery, Róże Czepne, Róże Długopędowe
- Hybrid Wichuraiana – Róże Wichury
- Hybrid Rugosa – Róże Rugosa, Róże Pomarszczone
- Hybrid Kordesii – Róże Kordesa
- Hybrid Moyesii – Róże Moyesa
- Hybrid Musk – Róże Piżmowe

RÓŻE HISTORYCZNE – OLD GARDEN ROSES, ponad 1000 odmian
- Alba – Róże Białe
- Bourbon – Róże Burdońskie
- Moss – Róże Mchowe
- Noisette – Róże Noisetta
- Portland – Róże Portlandzkie
- Tea – Róże Herbatnie
- Centifolia – Róże Stulisne, Róże Prowansalskie
- Damask – Róże Damasceńskie
- Hybrid China – Róże Chińskie
- Hybrid Eglanteria – Róże Rdzawe
- Hybrid Foetida – Róże Żółte
- Hybrid Gallica – Róże Francuskie
- Hybrid Multiflora – Róże Wielokwiatowe
- Hybrid Perpetual – Róże Remontany, Remontanki
- Hybrid Sempervirens – Róże Wieczniezielone
- Hybrid Setigera – Róże Szczeciniaste
- Hybrid Spinosissima – Róże Gęstokolczaste
- Hybrid Bracteata
- Ayrshire
- Boursalt
RÓŻE DZIKIE (NATURALNE)- WILD ROSES, ponad 150 gatunków

GRANDIFLORY

Róże bukietowe wielkokwiatowe (Rose floribunda grandiflora) odmiana róż powstałych w 1954 roku ze skrzyżowania floribundy z mieszańcem herbatnim. Posiada cechy rodziców: solidną zdrowotność, silny wzrost, kwitnienie w klastrach i dużą trwałość kwiatów, a od mieszańców herbatnich przejęły wielkość i budowę kwiatów oraz szeroką gamę barw. Z uwagi na trwałość kwiatów nadają się na kwiaty cięte, często określane są jako róże florystyczne (Florists Rose), a z uwagi na obfite kwitnienie i osadzenie kwiatów sprawdzają się jako róże rabatowe i do nasadzeń w grupach.

Pierwszą grandiflorą jest Queen Elizabeth wyhodowana przez Lammertsa przed 1951.

Queen Elizabeth, zdjęcie constanacja, 363407.


Istnieje ok. 500 odmian grandiflor należą do nich min. Angel Face (Tom Carruth 2003), Autumn Dusk (G.Buck 1976), Bucaneer (H. Swim 1952), Candy Love ( Meilland 2006), Caroussel ( Duehrsen 1950), Ch-Ching (Bedard 2008), Crimson Bouquet( Kordes 1996), Earth Song ( G. Buck 1976), Focus ( Noack 1997), Hocus -Pocus (Armstrong 1975), Jubilee du Prince de Monaco (Meilland 2000), Marcel Pagnol (Meilland 1994), Montezuma (Swim 1955).

Bibliografi.
Marta J. Monder, Katalog róż, Warszawa 2008, s. 41.
Marian Sołtys, Grandiflora w: Moje róże- moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. blog

FLORIBUNDY

Róże bukietowe (R. floribunda) powstały w wyniku wieloletnich prac prowadzonych na początku XX wieku, skrzyżowania mieszańców poliant z mieszańcami herbatnimi (różą wielkokwiatową) Uzyskano różę obficie kwitnącą, o dużych kwiatach (6-12 cm) różnego kształtu (pełnych i półpełnych), zebranych w sporych kwiatostanach na szczytach pędów. Kwiaty o bogatej i zróżnicowanej kolorystyce, o zapachu słabym lub średnio intensywnym. Liście średniej wielkości lub duże tworzą gęstą strukturę silnie rosnącego krzewu. Pędy proste i sztywne , kolczaste, silnie rozgałęzione. Krzewy średniej wielkości mają 70 cm. Charakteryzują się ciągłością kwitnienia.

Floribundy to najcenniejsza grupa róż rabatowych nad którą do dzisiaj trwają prace hodowlane, zarazem jest to grupa niejednorodna i zróżnicowana. Za pierwszą różę bukietową uznano Gruss an Aachen (Geduldig, 1909).

Gruss an Aachen, zdjęcie MARRY, 819594


Przykładowe floribundy to Arthur Bell (McGredy, 1965) - żółta róża przypominająca mieszańce herbatnie, Aspirin Rose (Rosen Tantau, 1997) - biała rabatowa, pełniąca też funkcję róży okrywowej, która może być traktowana jako niewielka róża parkowa, Leonardo Da Vinci (Meilland, 1978) - różowa, o kwiatach w stylu starych róż.

Aspirin Rose, zdjęcie Edyta, 326244.


Puple Eden, zdjęcie Bobka, 815870.


Bordure Champagne, zdjęcie Agnieszka, 516631.


Osobny typ floribund reprezentują mieszańce hultemii (Hybrid Hulhemia persica) powstałe przez skrzyżowanie Rosa persica z mieszańcami herbatnimi. Rosa persica nie jest różą, różni się od róż prostymi liśćmi oraz kwiatami które u podstaw kielicha mają czerwoną plamkę. Naturalnie rośnie na terenach Iranu i Afganistanu, kwitnie raz. Po wielu latach prac hodowlanych powstała róża z czerwonymi plamkami hultemii. W 2009 firma Harknessów wprowadziła na rynek pierwsze trzy odmiany. Firma Interplant zaproponowała linie Babylon Eyes Roses 12 odmian mieszańców hultemii.

Eyes for You, zdjęcie edulkot, 427911.


Mieszańce hultemii charakteryzują się ciągłym kwitnieniem ich puste lub półpełne kwiaty z czerwonym oczkiem odsłaniają pylniki i zamykają się na noc. Kolorystyka jest zmienna na jednym krzewie, kwiaty niektórych odmian są pachnące. Żywo zielone liście są odporne na choroby. Tworzą zwarte kompaktowe krzewy dorastające do metra, są odporne na suszę i niskie temperatury. Nie wymagają nadmiernej pielęgnacji.
Do najciekawszych odmian można zaliczyć Eyes for You (James, 200 ) Blue for You (Jamson, 2006), Cream Babylon Eyes (Interplant).

Bibilografia
Marian Sołtys, Rozwój floribund w: Moje róże- moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. blog
Marian Sołtys, Hultemia Hultemias w: Moje róże- moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. Blog
Marta J. Monder, Katalog róż, Warszawa 2008, s. 41.

EUROPEJSCY HODOWCY RÓŻ
Autor: Łatka (Ania)

David Charles Henshaw Austin (1926-2018) - jeden z największych twórców nowych odmian róż, pochodzący z hrabstwa Shropshire w zachodniej Anglii. Jego celem było stworzenie róż o zapachu, bogactwie odcieni i sile witalnej róż historycznych, ale kwitnących cały sezon dużymi kwiatami. Pierwsze z odmian Austina, 'Constance Spry', 'Chianti' i 'Shropshire Lass', nie spełniały jednak wszystkich tych założeń, gdyż nie powtarzały kwitnienia. Natomiast odmiany powstałe po roku 1969 mają cechy remontantek - kwitną falami od maja do mrozów.
Austin podzielił swoje odmiany na następujące grupy:
- hybrydy róż dawnych (o nostalgicznym wyglądzie, lecz dobrej odporności, szerokiej palecie barw i wznawiające kwitnienie)
- grupa Leander (krzyżówki z R. wichuriana, wysokie krzewy o przewieszających pędach lub niskie pnące, wymagające podpór)
- angielskie róże piżmowe (krzyżówki 'Iceberg' z różami noisette)
- angielskie hybrydy R. alba
Stworzył (w ramach rodzinnej firmy Austin Roses z Albrighton, Shropshire) ponad 190 odmian róż.
Był również poetą i twórcą książek dotyczących hodowli róż ('The Heritage of the Rose', 'The English Roses').

Robert Harkness (1851-1920) założyciel (wraz z bratem, Johnem) firmy Harkness & Sons z Yorkshire (1879). Dostawca róż m. in. na dwór królowej Wiktorii. Z powodu korzystniejszego klimatu rodzinna firma przeniosła działalność do Hertfordshire, gdzie działa i pozostaje w rękach potomków założyciela do dziś. Jack Harkness (1918-1994) znacznie rozwinął działalność hybrydyzerską, korzystając z dzikich gatunków róż, krzyżowanych z różami herbatnimi i floribundami, a od lat siedemdziesiątych XX wieku - z krzyżówek R.persica . Jego kreacjami są m. in. 'Amber Queen', 'Alexander' czy 'Mountbatten'. Jego następca i syn, Robert, w drugiej połowie XX stworzył około 70 odmian, w tym 'Belmonte' i 'Princess of Wales', 'Alissar, Princess of Phoenicia' czy 'Easy Does It'. .
Róże Harknessa wyróżniają się dobrą odpornością, niezawodnym kwitnieniem, są niezbyt wysokie - wiele odmian nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Poulsen Roser - duńska firma specjalizująca się w hybrydyzacji, produkcji i sprzedaży róż, głównie z grupy floribunda. Założone w początkach XX wieku przez Dorusa Poulsena i rozwinięte przez jego syna Dinesa, który twórczo wykorzystał doświadczenie zdobyte u wielkich hybrydyzerów w Niemczech (u Petera Lamberta) i Anglii. Celem pracy Poulsenów było stworzenie odmian znoszących surowe warunki Skandynawii i obficie kwitnących mimo krótkiego okresu wegetacji.
Od lat siedemdziesiątych XX wieku firma tworzy też liczne odmiany róż typu 'patio', nadających się do uprawy w pojemnikach. Najbardziej znane odmiany wykreowane przez Poulsenów to 'Rumba'. 'Ingrid Bergman' (róża roku 2000 na świecie), Pernille Poulsen, Astrid Lindgren, Nadia Renaissance (i inne róże z tej serii). Firma hybrydyzuje również powojniki.

Meilland – francuskie przedsiębiorstwo rodzinne założone w roku 1850, którego główną działalnością jest hodowla róż. Przedsiębiorstwo jako Meilland International stało się jednym z największych holdingów ogrodniczych na świecie. Jego francuska filia Meilland-Richardier hoduje i sprzedaje na terenie Europy róże, drzewa owocowe i krzewy ozdobne. Meilland ma na swoim koncie stworzenie około 400 różnych odmian róż. Jest jedynym hodowcą róż, który otrzymał pięć wyróżnień "ulubiona róża świata" Były to: 'Mme A. Meilland', 'Papa Meilland', 'Bonica 82' 'Pierre Ronsard' i róża koktajlowa z 2015 roku. Róże „ La Sevillana ”, „ Pierre de Ronsard ”, „ Mme A. Meilland ”, „ Black Baccara ” i „ Mona Lisa ” to dotychczas najlepiej sprzedające się róże ogrodowe na świecie marki Meilland. Te róże są również najczęściej kopiowane ( sprzedawane bez licencji).

W. Kordes&Söhne - rodzinna firma ogrodnicza założona końcem XIX wieku w Sparrieshoop w Szlezwiku-Holsztynie. Twórcą był
Wilhelm Kordes, który planował stworzenie róż silnych, wysokich, o mocnym listowiu, z przeznaczeniem dla założeń parkowych. W tym celu krzyżował wschodnioazjatycką R. wichuriana z japońskimi rugozami. W efekcie powstały róże odporne na warunki klimatyczne północnej Europy. Jego następca, Wilhelm II, udoskonalił ten rodzaj róż, uwzględniając prawa Mendla, by uzyskać odmiany jak najbardziej mrozoodporne. Należał do najwybitniejszych hodowców róż XX wieku, pracując również nad wprowadzeniem testu jakości ADR (Powszechny Niemiecki Test Nowości Różanych). Firma pozostaje nadal własnością jego potomków. Najbardziej znane odmiany "z domu Kordesów" to
Crimson Glory, Alchymist, Elmshorn, Flammentanz, Gebrüder Grimm, Maxi Vita, Novalis, Pomponella, Rosarium Utersen, Schneewittchen, Sympathie, Westerland - i dziesiątki innych.

CIĘCIE RÓŻ

Podstawowe zasady cięcia róż nowoczesnych rosnących co najmniej rok w gruncie

1. Należy usunąć stare pędy u nasady, by mogły wyrosnąć nowe; usunąć chore i przemarznięte, by zapobiec chorobom.
2. Usunąć słabe i cienkie pędy – do grubości ołówka, obciążają krzew, nie dadzą kwiatów.
3. Wyciąć pędy krzyżujące się – osłabiają cyrkulację powietrza.
4. Skrócić pędy min. 0.5 cm. nad 3- 4 oczek na pędzie oczkiem zwróconym na zewnątrz, zasadę tę traktujemy elastycznie w zależności od kondycji krzewu. Skracamy tym bardziej im słabszy jest krzew i tym bardziej im większe chcemy mieć kwiaty lub mniej jeśli chcemy mieć więcej kwiatów.
Skracanie pędów zależy od wigoru krzewu:
1. Krzewy silnie rosnące – gdy wypuszczają 1.5 – 2 metrowe pędy – skracamy 20% gdy chcemy mieć dużo średnich/małych kwiatów lub 50% gdy chcemy mieć duże kwiaty.
2. Krzewy średnio rosnące dorastające do 70-80 cm tniemy od 40% - 50%
3. Krzewy słabo rosnące dorastające od 30 do 40 cm – tniemy mocno.

Dezynfekujemy sekatory po cięciu chorych pędów.

Podstawowe zasady cięcia róż historycznych i rugos.

Róże kwitnące raz w roku
Róże francuskie: tniemy po kwitnieniu w lipcu. Usuwamy stare pędy u nasady i skracamy młode przyrosty o 1/3- 1/2 długości. W przypadku starszych krzewów z dużą ilością pędów możemy użyć sekatora do żywopłotu i przyciąć krzew na równą wysokość. Wyciąć po 3 latach 1/3 starych pędów.
Róże damasceńskie: przycinamy po kwitnieniu w lipcu. Usuwamy starsze pędy, aby pobudzić krzew do wzrostu od dołu. Następnie formujemy różę do odpowiedniej wielkości, jaka nam odpowiada.
Róże białe: tniemy po kwitnieniu w lipcu. Skracamy długie pędy jednoroczne o 1/3 - 1/2 długości. Część starych pędów można wyciąć u podstawy, pobudzamy tym wytworzenie nowych pędów od dołu.
Róże stulistne i mchowe: cięcie przeprowadzamy w lipcu po kwitnieniu. Usuwamy stare pędy u nasady, skracamy młode przyrosty o 1/3- 1/2 długości. W przypadku starszych krzewów z dużą ilością pędów możemy użyć sekatora do żywopłotu i przyciąć krzew na równą wysokość. Takie cięcie na jednym poziomie daje ładny, uporządkowany efekt.

Róże powtarzające kwitnienie
Róże portlandzkie: przycinamy na początku wiosny. Usuwamy wszystkie martwe i chore pędy. Zeszłoroczne przyrosty przycinamy o połowę. Starsze krzewy możemy prześwietlić, wycinając ze środka najstarsze 2-3 pędy. Po pierwszym i kolejnym kwitnieniu przycinamy kwiatostany wraz z 2-3 liśćmi poniżej.
Róże burbońskie: większość odmian przycinamy lekko po zimie. Usuwamy martwe i chore części. Po pierwszym kwitnieniu lekko formujemy krzewy. Mogą wypuszczać długie pędy na początku lata. Po czerwcowym kwitnieniu skracamy je o połowę długości lub niżej. Wtedy wypuszczają dużo przyrostów bocznych i kwitną obficie w drugiej połowie lata. Po każdym kwitnieniu usuwamy kwiatostany z 2-3 liśćmi wyrastającymi poniżej.
Róże piżmowe: przycinamy wiosną, skracamy zeszłoroczne pędy o 1/3 długości. Usuwamy 1-2 najstarsze pędy u podstawy krzewu. Usuwamy martwe, chore i krzyżujące się pędy. Po pierwszym kwitnieniu w lipcu, usuwamy przekwitnięte kwiatostany aby pobudzić różę do ponownego kwitnienia.
Remontantki (Hybrid Perpetuals): przycinamy po zimie, gdy rośliny są uśpione. Boczne pędy tniemy, jak mieszańce herbatnie pozostawiając 3-5 oczek od nasady. Ciąć po kwitnieniu.
Ramblery: przycinamy po kwitnieniu w lipcu. Skracamy tylko tyle, aby zachować pożądany rozmiar krzewu. Usunięcie bardzo starego drewna zachęci do wyrastania młodych przyrostów u nasady krzewu. Regularnie przypinamy długie pędy do odpór.
Róże parkowe i mieszańce R. rugosa: przycinany tylko końce pędów i nadajemy im pożądaną wielkość. Odmiany powtarzające kwitnienie bardzo szybko tworzą kolejne pąki i kwitną praktycznie całe lato więc nie musimy skracać im pędów w sezonie. Co kilka lat odmładzamy krzewy wycinając w marcu lub w lipcu najstarsze 2-3 pędy nad ziemią.

Bibliografi:
Marian Sołtys, Cięcie róż III w: Moje róże- moja pasja Odmiany, uprawa, pielęgnacja, historia. blog
Ewa Jarmulak, Ciecie róż historycznych w: Rozarium.eu