Forum Ogrodnicze Oaza

Cheilantes

Cheilanthes łacińska nazwa tej paproci wywodzi się z greckiego słowa cheilos, które oznacza wargę i anthos - kwiat. w polskim tłumaczeniu 'warga kwiatu' brzmi niezbyt zręcznie, lecz angielska zwyczajowa nazwa lip ferns jest już bardziej przyjemna dla ucha Nazwa tej paproci - lip ferns - staje się oczywista, gdy przyjrzeć się listkom tej paproci od spodu, ich krawędzie przypominają kształtem wargi.

Do rodzaju Cheilantes zalicza się ok. 180 gatunków paproci, porastają one głównie, ciepłe, suche szczeliny skalne wysoko w górach lub na nadmorskich klifach.

Większość z nich ma mocne zimozielone liście pokryta gęstymi, krótkimi włoskami, co chroni przed promieniami słońca. Wiele z nich to paprocie typowo pustynne, zwijające się w suchych czasach i odżywiające się wraz z nadejściem wilgoci.

Najczęściej spotykane w polskich ogrodach, z uwagi na mroźne zimy to
- Cheilanthes tomentosa (Cheilantes omszony)
- Cheilanthes argentea
- Cheilanthes lanosa (Cheilantes wełnisty)

Cheilantes omszony - łac. Cheilanthes tomentosa
Synonimy łacińskie: Myriopteris tomentosa,Allosorus tomentosus, Cheilanthes bradburii, Notholaena tomentosa

Zwyczajowa nazwa angielska, Woolly Lipfern, podkreśla, prócz kształtu listków, 'wełnistość.

Cheilantes omszony to paproć, która zazwyczaj rośnie w miejscach suchych i skalistych, na wysokich klifach i w szczelinach ścian skalnych, takich jak wapień lub granit. W okresach suszy te paprocie zwijają się, wysychają, zamieniając się w brązową zbitą kępę. Ale pod wpływem wilgoci znowu zielenieją stąd często tę paproć nazywa się 'resurrection fern' czyli paprocią zmartwychwstania. [3] Nazwa lipfern wynika z faktu, że sporangia znajdują się na krawędziach liści, co nadaje im charakterystyczny wygląd warg.

Cheilanthes tomentosa to niewielka paproć z liśćmi o długości 8-45 cm, zazwyczaj około 20 cm długości i szerokości 1,5-8 cm, mają typowy lancetowaty kształt, są trzykrotnie pierzaste.
Liście sprawiają wrażenie pokrytych gęstą wełną.
Łodyga, z której wyrastają listki krótka, brązowa, zaokrąglona na dolnej stronie i pokryta łuskami, które są niemal ukryte w ciemnobrązowych włoskach.

W naturze ta paproć występuje w południowych stanach USA oraz w górach Meksyku. Literatura podaje, ze wytrzymuje ona mrozy do - 22 stopni C, jednak musi mieć zimą sucho. Małe rośliny mogą być posadzone pod osłoną skały lub w suchej kamiennej ścianie, aby zapewnić ochronę przed mokrą zimą. W naturalnym środowisku również ta paproć ma okresy przesuszenia. Ponieważ rośnie zazwyczaj na skałach granitowych i wapiennych wymaga pH obojętnego lub zasadowego.

Miejsce powinno być lekko nasłonecznione, najlepszy byłby tzw. swietlisy cień.

Cheilantes wełnisty, łac. Cheilanthes lanosa
Synonimy: Nephrodium lanosum, Cheilanthes vestita

Ten gatunek paproci preferuje luźną, piaszczystą glebę z okruchami skalnymi, idealnym dla niej miejscem byłby ogród skalny, w częściowym lub pełnym słońcu.

Tworzy ona niskie, stożkowate kępki drobnych powycinanych misternie liści, pokrytych po obu stronach miękkimi rdzawo-brązowymi włosami. Wywodzi się z południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych, więc świetnie czuje się podczas słonecznej, suchej pogody, gdy korzenie rosną w cieniu i są dodatkowo chlodzone przez skały. Podczas dłuższych okresów suszy zwija się, a podczas deszczu wraca do poprzedniego kształtu.

Rośnie dobrze w glebach lekko kwaśnych i o nieco podwyższonym pH. Nie jest w pełni mrozoodporna, należy ją zimowac w chłodnym przewiewnym pomieszczeniu, niektórzy jednak podają, że wytrzymuje temperatury do -28 stopni C. W hardyfernlibrary podana jest informacja o mrozoodporności do -25 stopni C.

Mój tegoroczny zakup.

Cheilanthes tomentosa - zakup wiosenny. Tomku, nie bardzo się zgadzam z Tobą co do gleby. Chyba powinna być wapienna i to zdecydowanie. Moja na takiej rośnie.

_______________________________________________________________________


Howlit, pozwoliłam sobie - dla dobra bazy - co/nieco 'wyciągnąć z Twojego zdjęcia , choć przyznam, było trudno (mój aparat tez tak reaguje na cień, wszystko jest niebieskie ). Efekt nie najlepszy, ale może choć troszkę bardziej widać szczegóły.

Poll

.

Cheilanthes lanosa - rozrasta się chyba dużo wolniej niż tomentosa, przynajmniej u mnie.

Na pewno jest to tomentosa. Co do gleby to różne źródła podają różnie. Np. sprzedawcy podają zasadową, a Sue Olsen zasadową do kwaśnej. U mnie rośnie na zasadowej i od wiosny podwoiła swoją objętość, natomiast lanosa rośnie dużo wolniej.

Cheilanthes tomantosa




Cheilanthes lanosa

Tak dziś wygląda mój

Cheilanthes argentea

Połowa listopada, stanowisko słoneczne i suche

Cheilanthes lanosa (Cheilantes wełnisty)

Malutki, ale ostatnią zimę zniósł dzielnie

Ciekaw jestem czy ktoś przezimował te paproć w gruncie. Znam kilka przypadków, w tym mój, gdzie pomimo solidnego okrycia, nie przetrwała zimy. Sam zastanawiam się co zrobić tej zimy - zostawić na zewnątrz czy wstawić do pomieszczenia. Podobne doświadczenia mam niestety z Ch.lanosa. W tym roku będzie kolejna próba znalezienie sposobu na przezimowanie tego gatunku.

Mój zimował, sadzony jesienią, jak reszta moich cheilantesów z wyjątkiem: Cheilanthes sinnuata, ten nie dał rady.

Mam ją kilka lat i nigdy nie okrywałam na zimę.



Pozdrawiam , Elżbieta

Moja Ch.lanosa niestety nie przetrwała zimy przed dwoma laty. Szkoda mi jej było bo była dość urodziwa




Miała dośc suche stanowisko i była solidnie okryta a mimo to nie zameldowała się wiosną.
Tej zimy będzie kolejna próba z małymi roślinami które wychodowałem z zarodników. Zobaczymy

Poll wrote:
Ano dość głupio je straciłem 2 lata temu: Woda podmyła przed zimą i korzenie były na wierzchu. Mrozik więc zrobił co musiał. Teraz podglądam przed zimą te małe paprocie i ca va. A u Was pasę się wzrokiem po cheilantesach.

Moj dzisiejszy, dlugo oczekiwany nabytek Wsadzilem go w ziemi ogrodowej (takiej z worka) o ph 5,5-6,5. Podsypac go wapnem? Rosnie pod swierkiem, wiec za mokro miec nie bedzie

A jaki to cheliantes, wełnisty czy omszony?

Cheilanthes lanosa

Moja ściąga mówi, że stanowisko powinno mieć pH lekko obniżone, obojętne lub tylko leciutko podwyższone. Gleba powinna być próchnicza z dużą ilością okruchów skalnych. W naturze ta paproć rośnie na skałach bazaltowych, więc zbyt wysokie pH nie jest korzystne.