Forum Ogrodnicze Oaza

Po przeprowadzeniu ryzykownych, ale niezbędnych zabiegów, liście krzaka znowu oklapły i zaczęły zwijać się w rurki. Niech to będzie przesilenie, po którym krzak stanie w końcu na nogi albo ostatecznie polegnie. Mam też w końcu inne rośliny i sprawy, którym trzeba poświęcić uwagę.

Przypomniała mi się teraz relacja, że kiedyś chłopi traktowali szpitale jak miejsca nieuchronnego zgonu, bo dostarczali tam pacjentów już w tak beznadziejnym stanie, że ci rzeczywiście niezmiennie tam umierali. Inaczej mówiąc – trafić do szpitala oznaczało pewną śmierć. Nie wynikało to bynajmniej z głupoty, a raczej z tego, że wszystkie usługi medyczne były wówczas odpłatne, a ich poziom bez porównania niższy niż teraz.

Na ostatniej fotografii widać wyraźnie odczyt wilgotności – 89%. W nocy, gdy jest nieco chłodniej, to nic niezwykłego. Jak już pisałem, tuż poza tą wirtualną kapsułą krzaka jest „normalnie”, czyli u mnie ok. 60 %.


„Liście – rurki” (prawie) w dwóch rzutach:






„Zadżumiony wisielec” (również w dwóch ujęciach):

Od nieforumowych „recenzentów” mojego wątku padły zarzuty, że jest on nazbyt przegadany. Zgadzam się z tą opinią w całej rozciągłości. Dziwne zjawisko, bo kiedyś na lekcjach języka polskiego pisanie wypracowań było udręką, z którą nie równało się nawet wyczerpane kieszonkowe albo rany kłute czy cięte. Są różne powody takiego stanu rzeczy, wymienię tu tylko jeden, zdrowoegoistyczny, że ten wątek powstał również dla moich potrzeb i satysfakcji.

Ale wracając do meritum, ze skręcających się liści krzaka będzie można już wkrótce pić napoje, jak oranżadę ze słomki, a ich gramatury nie powstydziłby się najlepszej jakości pergamin. Tym razem bez fotografii, które i tak niewiele by dodały do tych już zamieszczonych.

Znalazłem w końcu trochę czasu i z dostarczonych ostatnio komponentów zmontowałem kolejną już strukturę. Żeby nie było zbyt łatwo, prezentowany utwór ma również swoje przesłanie.

Przynajmniej ci bardziej oczytani we własnej literaturze Brytyjczycy wiedzą, że w sposób najbardziej krzykliwy demonstrują patriotyzm najczęściej cyniczne łotry albo bufony, którym nie powinno się ufać. W życiu codziennym podobnie jest zresztą z umiejętnościami, uczciwością, wiedzą, wiernością itd. Im mocniej ktoś zapewnia, tym bardziej jest to podejrzane…

W tym właśnie duchu, najnowsza scenografia otrzymała od swego kreatora nazwę „Majstersztyk”, choć przy jej tworzeniu pominięto szereg elementarnych nawet zasad – pojemnik zbiorczy jest zbyt płytki i nie ma on otworów odpływowych, rośliny są zbyt blisko siebie, a te podejrzane o zakaźną chorobę zostały umieszczone obok okazów zdrowych. Ale wszystko to zostało sprytnie zagłuszone nienajgorszą prezencją, a przede wszystkim przekonującym, budzącym zaufanie szyldem.

Jedyną deską ratunku jest modułowa konstrukcja struktury (każda roślina jest w swojej plastikowej donicy, jak na schemacie niżej), dzięki czemu wyrastające czy chore egzemplarze będą mogły być wymieniane na inne niemal tak łatwo, jak ministrowie w rządzie.


Widok ogólny kompozycji „Majstersztyk”:






Schemat ideowy kompozycji „Majstersztyk”:

Na pierwszym planie kompozycja „Wszyscy jesteśmy równi” (wężownice), w tle dwie minimonsterki (monstera obliqua), poza tym części do dwóch ogródków, może skalnych, może nie.

Z mojego punktu widzenia, doniczkowe ogródki roślinne to możliwość zgromadzenia większej liczby ciekawych okazów przy ograniczonych możliwościach przestrzennych. Przynajmniej dopóki rośliny są jeszcze małe… Toteż niejako z konieczności stworzyłem kolejną aranżację zatytułowaną „Kopia zapasowa”.

W istocie, fundamentem dzieła nie jest największy element na planie, ale niepozorny, skurczony i martwy kawałek drewna umieszczony gdzieś na zapleczu scenografii. Dominujący teraz nad wszystkim tytułowy obiekt jest już tylko niezniszczonym, symetrycznym odbiciem swego martwego pierwowzoru, czyli właśnie kopią zapasową.

Struktura jest modułowa, to znaczy wszystkie rośliny są umieszczone w oddzielnych, plastikowych donicach. Na pierwszym zdjęciu widok ogólny, na drugim dodatkowo z podstawowymi materiałami i narzędziami, a na trzecim razem z poprzednią aranżacją „Majstersztyk”.

To „coś” jeszcze kilka tygodni temu nie miało w ogóle korzeni, a tu taka eksplozja bryły korzeniowej! No tak, ale to coś powstało pewnie u profesjonalnego, doinwestowanego plantatora, który potrafi uzyskać właściwe, kontrolowane warunki, inaczej niż moja sadzonka browneopsis. Jest bardzo wątpliwe, by jej czarne korzenie były jeszcze w stanie „wyprodukować” zdrowe pędy. Nie umieszczam fotografii krzaka, by go nie zawstydzać.

Swoją drogą, ciekawe jak się rozmnaża ten „żagiel”. Rodzi małe „żagielki”?

Więcej o sansevierii znajdziesz tutaj forumogrodniczeoaza.pl/index.php/forum/5...y/126046-sansevieria

W sprawie sansewierii masoniana. Mam dużą roślinę. Ona u mnie rośnie niemal w linii prostej, tzn. przyrasta kawałek pełzającego kłącza i wyrasta liść. Potem znowu kawałek kłącza i liść. Przyrasta szeregowo, co jest raczej uciążliwe, bo niby jakiej średnicy doniczkę można dać, żeby było dość?
Nie wiem jak to będzie u Ciebie, ale podejrzewam, że podobnie. Masz ukorzeniony ucięty sam liść, czy z kawałkiem kłącza?

Hmm, po ok. dwóch miesiącach od zakupu i przesadzania trudno mi już z całą pewnością powiedzieć. Ale cokolwiek tam było, na pewno nie przekraczało ok. 2 mm grubości i kilku (a w największych porywach kilkunastu) milimetrów długości. Więc chyba bez kłącza.

I dzięki za rozwiązanie zagadki, na której kilku już poległo, w tym sprzedawcy rośliny (w jednym z marketów). Jeśli zaczną wykłączowywać się jakieś „żagielki”, będą chyba ucinane i rozsyłane losowo na terenie kraju.

Przybywa kocich ogonów. Jedne po prostu przyrastają na długość, inne się mnożą, może wegetatywnie. Ale ostatni ogon jest jakiś inny na drugim końcu od pozostałych…

Toż to wygląda jak mała puma

Piękny Rosyjski niebieski domniemam Nie zapominaj go podlać

Tak jest. Będzie regularnie podlewany (oszczędnie), a także nawożony (kilka razy dziennie).

Poszedłem na łatwiznę i z pozostałego, drobnego materiału roślinnego zmontowałem „szybką” kompozycję bez jakiegoś głębszego pomysłu na układ aranżacyjny czy przekaz ideologiczny utworu.

Utwór nazwałem „Bez polotu”. Ma on konstrukcję modułową (rośliny w swoich oddzielnych donicach) i jest złożony z trzech haworcji oraz grupy kilkunastu Senecio stapeliiformis 'Kilimanjaro' (miałem tu napisać „jakiejś rośliny o niemożliwej do zapamiętania nazwie”, ale przypomniałem sobie deklarację złożoną Kerstin).

Poniżej sekwencja dość czytelnych zdjęć ilustrujących powstawanie „skalniaka”. Nie widać tylko na nich kilku kawałków węgla drzewnego ułożonych na samym dnie szklanej misy.


Przymiarki:




Obsypywanie keramzytem (Seramisem):




Prawie gotowe:




Zupełnie gotowe:

Muszę przyznać, że całkiem fajnie wyglądają Twoje kompozycje Szkoda, że się nie dogaduje z kaktusami i sukulentami

Heh, coś podejrzewam, że to „niedogadywanie się” to jakiś pretekst. Ale chyba też to rozumiem, bo podobnie było u mnie. Do niedawna nawet nie spoglądałem w stronę sukulentów w kwiaciarniach. Przełamanie nastąpiło nagle, po odkryciu „kocich ogonów” (cleistocactus colademononis), którym w żaden sposób nie mogłem się oprzeć. Wtedy dopiero otworzyła się puszka Pandory…

Waldku, no coś ty.... to ma być niby ten twór ''Bez polotu''? W zupełności się z tym nie zgadzam, bo uważam że to bardzo fajna kompozycja i uroczo wygląda. Dobrze że fantazja jest twoim pomocnikiem twórczym.

Chyba przygnębiła mnie wcześniej prawdopodobna utrata jednego z dwóch adenium, i to już na starcie (nieźle zmarzły podczas przesyłki).

Ale dobrze – wjechaliście mi na ambicję. Dodatkowy, straszliwy wysiłek twórczy zmaterializował się w końcu wbiciem pośrodku jakiegoś patyka, żeby choć stworzyć pozory przemyślanej koncepcji…


Ostatecznie gotowe: