Forum Ogrodnicze Oaza

W niektórych sprawach jestem uosobieniem żelaznej konsekwencji, w innych natomiast wręcz przeciwnie. W tej akurat jestem.

Narracja poprzedniego wątku (pt. Browneopsis ucayalina – moja kolejna „ofiara”) uległa z czasem pewnej dekompozycji, toteż zdecydowałem się już do niego nie wracać i założyć nowy. Jednak w tym również – choćby dla urozmaicenia – mogą pojawiać się wpisy luźniej tylko związane z właściwym przedmiotem wątku.

Uprawa mojej pierwszej browneopsis, mimo niemal nadludzkich wysiłków, zakończyła się sromotną porażką. Nie mogło być inaczej, skoro już w momencie zakupu miała czarne korzenie – oznakę niechybnego zgonu rośliny. Z drugiej strony, starania o ten śmiertelnie chory egzemplarz – jak nic innego – znacząco podniosły poziom mojej wiedzy botanicznej; wzbogaciły też poważnie domowy arsenał środków i przyrządów pomocnych w uprawie roślin. Jednak nieufność do sprzedawcy–ogrodnika z Gdyni (w której zresztą sam mieszkam) pozostała. Frapujące, że nawet tak nachalnie deklarowany turbopatriotyzm nie przeszkadza mu w kiwaniu ukochanych(?) rodaków. Ale to chyba szersze zjawisko…

… Tymczasem do rzeczy. Nabycie roślin czy sadzonek browneopsis, nie tylko ze źródeł pewnych, ale nawet z jakichkolwiek (na całym świecie) okazało się praktycznie niemożliwe. Dostępne okazały się tylko nasiona, a i te z wielotygodniową zwłoką. Kupiłem trzy, po dziewięć euro za sztukę, tak aby mieć aż dwie kopie zapasowe.

Teraz, dokładnie po sześciu miesiącach, wzeszła pierwsza roślina (co właśnie stało się zachętą do założenia tego wątku). Instalacja wysiewowa, widoczna na zdjęciach, zapewnia regulowaną termostatem temperaturę podłoża ok. 25–30 stopni Celsjusza oraz tropikalną wilgotność. Bardzo żyzna mieszanka składa się z ziemi torfowej, perlitu, wermikulitu, węgla drzewnego oraz pałeczek nawozowych grzybobójczych i owadobójczych; w skład systemu biologicznego wchodzi też obecnie pewna nieustalona liczba skoczogonków (Collembola), które – jak się zdaje – doskonale tolerują acetamipryd zawarty w pałeczkach, Saprolu czy w Mospilanie.





Widoczna sadzonka ma przypadkowo urwany wierzchołek wzrostu w momencie prostowania zakręconego w ósemkę młodego pędu. „Bezzwłocznie” wygenerowała trzy kolejne, co widać na załączonej fotografii. Ciekawe, czy i jak sadzonka(/i) zniesie nieuchronne już wkrótce uwolnienie ze szklanej izolatki.

Waldku, miło że znowu do nas zajrzałeś, ja już się martwiłam, czy coś się nie stało. Jak tam twoje oplątwy i ogródki sukulentowe, pewnie podrosły, pokaż nam je, jestem bardzo ciekawa

Sięgasz wyżyn w swoim podejściu do uprawy.To już nie jest zwyczajne sobie gromadzenie roślin.
Ciekawa jestem czy znajdziesz tutaj rozmówców podobnych twojemu zaangażowaniu.
A odnośnie tych skoczogonków; pewnie ich obecność wynika z dużej wilgotności i nagromadzonego materiału organicznego który jest dla nich wspaniałą pożywką.Nie przepadamy za ich obecnościa.Może pomógłby czosnek?

Dziękuję Wam. Wszystko dobrze, a przerwa – jak się wydaje – okazała się korzystna nie tylko dla metaforycznego „naładowania baterii”, ale też dla „przegrupowania sił”, co z czasem stanie się pewnie widoczne. Co do „rozmówców”, no cóż, w odróżnieniu od dominującego obecnie nurtu, prezentuję raczej niemodne dziś, sokratesowe podejście do zagadnień. Mówiąc wprost, proszę bez obaw – dla mnie każdy może mieć czy też ma coś do powiedzenia...

Po skoczogonkach nie ma już śladu, tak jak po kilku małych sadzonkach i wielu fragmentach większych roślin. Fosforoorganiczny pestycyd wraz niekorzystną porą roku, ponadplanową porcją wody i powikłaniami grzybowo-bakteryjnymi okazał się zabójczo skuteczny nie tylko dla samych szkodników. Solidarnie ucierpiała również pierwsza i zarazem jedyna dotychczas sadzonka browneopsis – zrzuciła kilka mających się właśnie rozwinąć liści (widoczne na podłożu), a całość uległa „zamrożeniu”. Zdecydowałem, że nie będę biernie czekać na dalszy, niepewny rozwój wypadków i złożyłem już zamówienie na kolejne cztery nasiona.





Tu do kadru wdarł się hodowany lokalnie Jaszczur (nie, to nie nazwa gatunkowa, a indywidualna, z pozoru tylko nietrafna, bo dobrze harmonizująca z manierami tego konkretnego kultywaru).

Prócz tego, poniżej kilka „szybkich”, aktualnych fotografii miejscowego krajobrazu. Jak widać, punkt ciężkości przesunął się w kierunku bromelii, jednak bez zaniedbywania oplątw (w sumie to też bromeliowate).


Jumanji:

Witaj, Waldemarze
Zajrzałam, i jestem naprawdę pod ogromnym wrażeniem Twojej pasji - mam tu na myśli zarówno Twoje zaangażowanie, jak i wygląd prezentowanych podopiecznych. Nie mamy raczej "części wspólnej" roślinnych zainteresowań, ale ani trochę nie przeszkadza mi to wpadać w zachwyt

Aaa... czy mi się wydaje, czy masz krokodyla...? Może pokazałbyś go kiedyś bliżej, tak przy okazji?

Cześć Mandorla!

Miała już wcześniej swoje pięć minut, ale proszę bardzo – specjalnie na Twoje życzenie zbliżenie figurki krokodyla. Ta akurat nie jest – moim zdaniem – zbyt udana (nadmiernie wystylizowana), w odróżnieniu np. od postawionego obok nosorożca czy grupy hipopotamów na zdjęciu niżej. Nadrabia natomiast rozmiarami.

Waldku, u Ciebie wyrosła prawdziwa dżungla, ale chyba Ci o to chodziło, gratuluję, bo wg. mnie cel osiągnąłeś Taką ilość hipopotamów to tylko w Kenii widziałam

Niektóre zdjęcia porywają; soczysta zieleń, różnorodne kształty i budowa liści, głębia i gra świateł - patrzy się na to z przyjemnością.
Masz swój wymarzony, wypielęgnowany świat ...no i jeszcze ten Jaszczur którego trudno nie zauważyć Też mam takiego

Od zawsze podziwiałam twój gąszcz domowy, ale jak widzę masz i inne ciekawe hobby.

Nie chce żyć, nie chce też umrzeć… Oto, co zostało po dwunastu miesiącach z trzech nasion. Szczęśliwie wczoraj dotarła odsiecz w postaci czterech kolejnych nasion browneopsis – jeśli widoczna na zdjęciach sadzonka jakoś przeżyje, to może będą kopie zapasowe.

Obok sadzonka także południowoamerykańskiej rośliny phytolacca dioica (ombú). Tutaj moja skuteczność wysiewania jest nawet jeszcze mniejsza, bo jedna sadzonka z pięciu nasion.

Kochany, wielkie brawa, bo mi by się nawet z jednego nie przyjęły. Czasami jednak tak bywa że nie wiadomo co dolega roślinie, bo ani rosnąć ani umrzeć nie chce. Z kilkoma hojami tak miałam

O witamy ponownie znowu będę mogła coś ciekawego podejrzeć i się nauczyć

Nie ma mądrych i doprawdy nie wiem, czy z tej akurat sadzonki coś jeszcze będzie. Obserwuję na liściach tylko poważne niedobory jakiegoś czy jakichś minerałów. Pewnie magnez. Ale może też wapń? Żelazo? Albo siarka, bor czy mangan…?





Niedawno „odkryłem” i zacząłem stosować nawozy dolistne Basfoliar w różnych wariantach. Mają bodaj najbardziej kompletny zestaw mikroelementów i składników śladowych. Tu, jak donoszą, obowiązuje reguła najsłabszego ogniwa: jeśli zabraknie choćby tych „kilku” atomów jakiegoś śladowego minerału (w większych dawkach trucizna!), to dostatek całej reszty nie ma znaczenia – rośliny marnieją, i to bez względu na optymalne nawet warunki, jak temperatura, wilgotność czy oświetlenie. Na innych przynajmniej roślinach już dostrzegam dobroczynne skutki.

Cztery kolejne nasiona browneopsis są wszystkie razem od początku wyłącznie w Seramisie. Dogrzewane do 30 stopni i zalewane od czasu do czasu bogatymi nawozami, ostatnio właśnie Basfoliarem, dla podtrzymania wysokiej wilgotności. Nie mam lepszych pomysłów na tę oporną roślinę, ale przynajmniej mniejsze ryzyko infekcji grzybami czy bakteriami. Zobaczymy... Mam nadzieję, że w lasach tropikalnych Ameryki Południowej nie zabraknie tych nasion...





Humor nieco poprawia przyzwoite zachowanie niektórych innych roślin, np. tych dwóch kaudeksiaków (testudinaria sylvatica i macrostachya):

Kaudeksiaki świetne, a nad nimi masz ciekawe pnącze, to jakiś scindapsus?

Ach…, to ciąg dalszy któregoś z tych dwóch pochrzynów. Trudno dojść którego, bo powstała straszna plątanina w tym miejscu. Trzeba im chyba wprowadzić jakiś dryl wojskowy

Tylko z tym drylem nie przesadź

Są nie do okiełznania – wystarczy chwila nieuwagi, a już penetrują najmniej pożądane miejscówki. Kiedy już uschną, będzie zabawa w Aleksandra i węzeł gordyjski.

I jeszcze drobiazg w postaci neoregelii pendula. Normalnie jest cała zielona. Takie właśnie efekty kolorystyczne, choćby chwilowe, sprawiają mi szczególną frajdę… Wysiewam kilka nasion hechtii texensis scariosa – one też tak potrafią, o ile w ogóle dojdą u mnie do tego etapu.