Forum Ogrodnicze Oaza

U mnie jako pierwsze zakwitły doniczkowe azjatki
tiny double you (moja ukochana z uwagi na ten oranż)


i czerwona, o nazwie niestety już zapomnianej

Szalenie energetyczny ten oranż, uwielbiam, tyle, że z azjatkami słabo mi się współpracuje. Zakwitły mi co prawda takie - jakiś bonus nn - lecz będzie to na pewno jednorazowa efemeryda.



Natomiast szalenie cieszę się z "odnalezienia" innej pomarańczki, Tsing nie kwitła chyba dwa kolejne lata z rzędu (rok temu zresztą wszystko zmarzło).





Niezbyt obficie (delikatnie mówiąc), ale kwitną dwa pędy.



Muszę jesienią lub późnym latem zrobić jakąś reformę z moimi martagonami, znalazły się w zbyt cienistym miejscu.

A oto "prawdziwa królowa", L. regale





Cebule z Holandii - wyprzedażowe - posadzone późno, bo początkiem kwietnia i lilie krótkonóżki, ale zapach -

U mnie martagony już przekwitają, ale kwitły w tym roku naprawdę ładnie. Rosną wszystkie razem, na zielniku, w towarzystwie lubiącym ziemię zasadową (u mnie generalnie jest piaszczysta i kwaśna, więc zawsze wiosną podsypuję im dolomit albo kredę).


Zakwitły nawet maluchy Claude Shride niewiele wyższe od szałwii Blue Marvel


Claude Shride w ogóle ładnie się rozrosła.

Peppard's Gold też piękna jak zawsze


A tu chyba Early Morning (nazwy nie jestem pewna, gdyż znowu się okazało, że cebule, które zamawiałam, rozminęły się z tym zamówieniem, jeśli chodzi o odmiany).

Early Morning czy nie, ładna jest.

A tu Maroon King (?). W każdym razie, jako taki do mnie przyjechał.

I jeszcze malutka Pink Morning, która miała tylko dwa kwiaty, w tym jeden niekształtny. Ale do przyszłego roku na pewno urośnie.

No i tak... Może nie odróżniam Early Morning od Manitoba Morning - na moje oko są identyczne, chociaż przy sadzeniu oznaczyłam je etykietami, które nieruszane przetrwały przez zimę. Ale kolor biały nie da się pomylić z żadnym innym. Tymczasem nie mam ani Snowy Morning, ani Albiflorum - cebulki zakwitły na żółto. Peppard's Gold, jak nic. A ja do białych robiłam już dwa podejścia i nie mam pomysłu, jak by zdobyć wreszcie te, na których mi zależy.

Jeszcze coś dorzucę. Dzisiaj przy przycinaniu łodyg przekwitłych martagonów i szałwii natrafiłam na maleństwo. Cieniutka łodyżka, niecałe 40 cm wysokości, a na niej trzy rozwinięte kwiaty i jeden pąk.

Te duże zielone liście w tle to oczywiście od innego martagona. Oba zdjęcia pokazują moje znalezisko w sporym powiększeniu. Kwiaty na tym maleństwie są tej wielkości, że pasowałyby na kolczyki, i to nieprzesadnie duże. Jubilerskie cacko, po prostu.


Do tego nie wiem, co to za odmiana, gdyż nie pasuje do żadnej, które mi kwitły w tym sezonie, więc to chyba nie efekt podziału cebuli na mniejsze. Muszę sprawdzić w zamówieniach z ubiegłego roku. Zawsze mi się wydawało, że cebule martagonów muszą się dobrze rozrosnąć, żeby zakwitły, a tu taka niespodzianka.

Wspaniale Ci zakwitły martagony, ogromnie się cieszę. I dzięki, że się dzielisz "jubilerskimi cackami", bo dla mnie martagony takie właśnie są, niezależnie od wysokości pędu.
Nie mam pojęcia, jakie imię nosi ten malec - a może to Twoja własna hybryda, efekt zapylenia? Nie zostawiłaś kiedyś pędu z owocnikami?

Moje w zasadzie pościnane, prócz jednego wielkiego, który pokazałam dziś w wątku pogodowym, więc nie będę dublować.
Powoli rozkręca się sezon lilii "pełnowymiarowych". Dosłownie chwilę temu, w zapadającym zmierzchu, zorientowałam się, że zapach docierający do kuchni z tarasu pochodzi od tej piękności:



To Fredo, długokwiatowe pachnidło.

Bardzo się cieszę, że też zauważyłaś jubilerskość martagonów. Złoto, emalia i drobniutkie inkluzje, po prostu klejnoty, że ho, ho!
Własna hybryda to ciekawa opcja, chociaż kompletnie nieplanowana Pędy z nasiennikami ścinam kilka dni po przekwitnięciu dopiero od ubiegłego roku, kiedy zrobiło się ich dużo i zaczęły być dobrze widoczne. Wcześniej czekałam, aż same zaschną. Czyżby skutecznie wykorzystały ten czas? Nie miałabym do nich pretensji...

A to pierwsza kwitnąca lilia z tych pozostałych: Frances Pearl.

Niedobry jest ten sezon dla lilii. Mnóstwo pąków zaatakowała ostępka lilianka, większość już opadła, a te, które przetrwały, są zdeformowane, co widać i na tym zdjęciu. Pierwszy raz zdarzyła mi się taka inwazja, czasem trafiały się ponakłuwane pąki, ale nigdy aż tak, żeby na całym pędzie nie został ani jeden nienaruszony. A w tym roku mam już pędy, z których opadły wszystkie pąki. Ech...
Jedyna pociecha w tym, że lilii rośnie u mnie dużo, bo przecież nie ma takiego miejsca, w którym nie dałoby się posadzić jakiejś cebulki. Zawsze więc coś ocaleje z tego pogromu.