Wrzos (Calluna) to krzewinka należąca do rodziny wrzosowatych, łacińska nazwa
Calluna pochodzi od słowa „zamiatać”, co łączy się z dawnym jego zastosowaniem gałązek wrzosowych do wytwarzania mioteł.
Zdrewniałe pędy tych krzewinek są pokryte zimozielonymi łuskowatymi lub igiełkowatymi listkami o barwie jasnozielonej do szaroniebieskiej, żółtawej. Dzięki temu zróżnicowaniu barw rośliny są atrakcyjne również poza okresem kwitnienia.
Kwiaty wrzosów i wrzośców są małe, dzwonkowate, w kolorze bieli, różu, czerwieni fioletu, purpury.
Wrzos zwyczajny wymaga stanowiska słonecznego, suchego, osłoniętego przed wiatrem, ale znosi również lekki półcień.
Gleba powinna być przepuszczalna, próchniczna, z domieszką piasku, kwaśna (pH 4,5-5,5), dość wilgotna, ale nie mokra. W suche i gorące lata, rośliny te wymagają systematycznego podlewania. Dla zapewnienia prawidłowego wzrostu i rozwoju, warto rośliny systematycznie co roku ściółkować przekompostowanymi trocinami lub korą.
Jeżeli odczyn podłoża nie jest odpowiedni, należy w miejscu, gdzie ma być założona rabata wrzosowa usunąć część ziemi, nasypać kwaśnego torfu i przekopać głęboko do 25-30 cm, mieszając dotychczasowe podłoże z torfem.
Krzewinki wrzosu przycinamy wczesną wiosną, co powoduje zagęszczenie się roślin, ładniejszy pokrój i bujne kwitnienie. Dłuższe pędy pozostawione jesienią, pozwalają na lepsze przezimowanie roślin.
Roślina jest mrozoodporna, ale zalecane jest podczas mroźnych, bezśnieżnych zim okrycie roślin stroiszem lub włókniną.
Wrzos rozmnażamy przez sadzonki wierzchołkowe lub odkłady. Sadzonki, długości 7-10 cm z tzw. piętką, pobieramy w lipcu z pędów dwuletnich i ukorzeniamy je w wilgotnym inspekcie. Podłoże powinno składać się z torfu, piasku i ziemi wrzosowej. Sadzonki nakrywamy, inspekt, co jakiś czas należy wietrzyć oraz zabezpieczyć przed nadmiernym nasłonecznieniem.