Forum Ogrodnicze Oaza

Róża Davida Austina z 1996 roku, nosi imię po wielkim brytyjskim kompozytorze. Krzew dorasta do 150 cm (a podobno i więcej). Kwiaty średniej wielkości, w niespotykanym odcieniu czerwono-łososiowym, z pomarańczowymi refleksami po wewnętrznej stronie płatków. Oryginalnie pachnie. Powtarza kwitnienie. Bardzo dobra mrozoodporność i niezła zdrowotność.
U mnie to nowiutka róża, sadzona latem z doniczki.

Sezon 2019 stracony - róża mało nie umarła z powodu omyłkowego spryskania herbicydem.
Za to ostatnia wiosna i lato -











I jesienny kwiatek:




Rośnie w miejscu takim sobie - wokół wysokie lilie OT, a dodatkowo paulownia, choć jej cień jest taki...świetlisty. Liczę na to, że w przyszłym roku krzew będzie jeszcze większy, a przynajmniej wyższy. W przeciwnym razie chyba trzeba pomyśleć nad przeprowadzką, wiadomo, światła nie chowa się pod korcem. A to dla mnie jedna z piękniejszych austinek - może nie z powodu budowy kwiatów, tylko prawdziwie koralowej tonacji.

No i rozrosła się na tyle, że powstrzymałam się przed przesadzaniem. Nie wiem, czy słusznie - kwitła pięknie, zwłaszcza na przełomie wiosny i lata, ale może wyprowadzka w słoneczniejsze miejsce jeszcze by to poprawiła?
Z drugiej strony tego koloru kwiaty lubią się przypalać - więc ciężko się zastanawiam, czy jej nie zostawić w cieniu...
Zaczęła jako jedna z pierwszych, 6 czerwca:



Tu kolor zbyt zimny, ale ten kształt!



Tu kolor bardziej wiernie oddany:



Płotek ma jakieś 60 cm wysokości...



Tu z Olivią, niższy, ale szerszy:



Po czerwcowym spektaklu BB wypuścił kilka dość mocnych pędów od ziemi, po czym końcem lipca zakwitł znowu. Niestety, prawie całość przegapiłam.

Ta róża podnosi mnie na duchu. Nie przesadziłam jej, nadal w półcieniu, mimo to kwitła jak na mój ogród fantastycznie. No i ten kolor!



Dwa dni później - ten sam kwiat



Taki krzepki krzew - jak na angielkę



6.06 - szczyt kwitnienia



Podpora ma półtora metra wysokości - może po wbiciu w grunt 140 cm.



Ślicznie zbudowane kwiaty



Powtrórka w sierpniu, skromniej oczywiście







I w październiku - pożegnalne



Bledsze, jakby posrebrzone na rewersie



16 listopada - ten pączek już nie dał rady, zasuszyłam go sobie.

Pierwsze pączki już po 20 maja, ale wyjechałam, nim się otwarły; po powrocie, 6.06 zastałam taki uroczy widok:



To jest wierny odcień:



Strasznie trudno sfotografować cały krzew, jest dość wysoki, pod 170 cm - i rozwichrzony nieco; a kwiaty, jak to u angielek w zwyczaju, schylają głowy i przysłaniają je liście.



W zbliżeniach bardzo zyskują, moim zdaniem.





Szczyt kwitnienia, 18.06





Jesienią nie bardzo kwitł, a ostatnie pąki nie dały rady przed mrozem.