Forum Ogrodnicze Oaza

Tak jakby te kwiaty były czemuś winne, wszystkie piękne w swoim rodzaju, nazwa zimowit jest chyba niefortunna, całkiem inaczej brzmi krokus jesienny, zdaje się nie całkiem poprawna, czas to Aniu zmienić.

Pełny jest piękny, zimowit jesienny pleniflorum



dla mnie jest problematyczny wiosną, bo liście zajmują dużo miejsca i nie są atrakcyjne, ciągle go przesadzałam, ale wreszcie ma swoje miejsce.

Moje zimowity rosną w kilku miejscach. Na wiosnę czeka mnie przesadzanie.

Dla mnie liście nie są problemem, natomiast totalnie nie radzę sobie z pokładaniem się kwiatów.



Tak ładnie stoją dzień, dwa - potem bach!



W dodatku mimo podobno trującej kolchicyny ślimaki żrą je nawet teraz, jak widać powyżej.

Zimowit The Giant:

Jeszcze kwitną.

Już są, czyli jesień za progiem.

Ale ładne stadko! U mnie dużo mniej... Też już wczoraj widziałam wykluwające się spod ziemi stulone pączki. Jutro sfotografuję.

Zimowity to moje najulubieńsze cebulowe ogrodowe z prostego powodu. Nie są wyżerane przez gryzonie. Tym sposobem dorobiłam się wielu stadek tych miłych kwiatuszków. Najlepiej oczywiście rośnie gatunek. Mam jeszcze białe, a może miałam, bo coś nie widzę. Rosły słabo, może po dzisiejszym deszcu wyjdą.
Tymczasem stadka zwyklaczków.

Fafko, jeszcze ranników nie zżerają gryzonie, są dla nich trujące czyli przywitanie wiosny też można mieć.

Fafka wrote:
... I do tego są omijane przez dziki - ogromny dla mnie plus! Zawierają bowiem trujący alkaloid - kolchicynę.

Masz Jolu piękne łany zimowitów - tyle cebulek wsadziłaś swego czasu, czy się tak licznie rozmnożyły?

Moje gatunkowe też ruszyły, ale nie jednocześnie - jest i faza pełnego rozkwitu i wiele pączusiów wyłaniających się spod ziemi:

05.09.




07.09.


W innych miejscach jeszcze nie dają znaku życia. A później pokażą się jeszcze 'Giganteum.'

Choć zimowity wieszczą początek jesieni, to są piękne i pozwalają wracać wspomnieniami do wiosennych krokusów

Aniu rozmnożyły się z kilku cebulek. Mój obecny ogród ma ponad 20 lat, więc miały czas, gdy nikt ich nie konsumował.
Cieszę się na przyszłość z rannikami od Ciebie, skoro Alicja pisze, że też niejadalne.

I pomyśleć, jakie łany mogłyby stworzyć inne cebulowe, które latami wysadzałam, gdyby nie były stołem obfitości dla gryzoni.

Wprawdzie nie mam gryzoni (ogrodowe koty nad tym czuwają ), ale za to od kilku lat mam odwiedziny dzików
Ostatnia zima była pierwszą bez nich... ale tfu,tfu... cieszę się bardzo ostrożnie.

I mogę Ci Jolu, polecić jeszcze trujące bardzo - narcyzy. Z tego co czytam i widzę, masz bardzo dobrą glebę i pewnie usytuowanie ogrodu, no i klimat - wszystko rośnie jak na drożdżach Więc na pewno szybko stworzą żółto-biało-pomarańczowe łany (chyba, że już masz, a ja albo nie doczytałam, albo zapomniałam )

Co do ranników - podejrzewam, że faktycznie szybko doczekasz się żółciutkich poletek na przedwiośniu. Moje już (!) zaczęły się rozsiewać (po ok 15 latach ! ), ale nadal szału nie ma i chyba nie będzie... nie 'czują mięty' do tej gleby. A na większą jej wymianę, nie mam już możliwości .

Narcyzy fakt. Też są i przyrastają zacnie. Chociaż w ich przypadku, to nie całkowicie niejadalne. Niby gryzonie nie ruszają, ale już pobzyga - mucha narcyzowa to i owszem. Ja jednak z nią walczę w związku z hippeastrami, to i narcyzy profilaktycznie prysnę lub podleję chemią.
Ziemia u mnie żyzna, ale ciężka. A cebulowe nie kochają gliny i zastoisk wody. Coś tam jednak przez lata udało się poprawić i corocznie pakuję materię organiczną, wszelkie zrębki, komposty, nawet piasek kupowałam do rozluźniania podłoża.

A wracając do zimowitów: białe wyłażą nieśmiało. Całe 4 kwiaty. Muszę sprawdzić na starych zdjęciach, czy nastąpił progres. Nie pamiętam, czy zaczęłam od trzech, czy czterech cebulek. A rosną już lat chyba też ze cztery.

Wow! Na szczęście nie miałam do czynienia z tą wstrętną pobzygą

Tak, taka ziemia wymaga ciągłego ulepszania - też całe lata to robię, ale ostatnio już w dużo mniejszym zakresie - sił ubywa, a czas... jakby się skurczył - niby powinno być go więcej niż kiedyś, ale pędzi jak pershing

Zawsze najmniej problemów i najwięcej radości jest z rośliną - gatunkiem . Te rozmnażają się i żyją najdłużej.
Właśnie hulają sobie na całego... solidnie ostatnio popadało i nareszcie po długiej suszy, wszystko ruszyło.

Amlos wrote:
Ja też tak mam

A mój odmianowy 'Album' jest wg zapisków od 2015 r. (czyli nie 4 lata a prawie dwa razy tyle - to też ilustruje jak mi ten czas umyka )
Przyrost imponujący . Puste miejsce przeznaczone na niego, ciągle straszy.