Forum Ogrodnicze Oaza

Wreszcie się tam wybrałam!
Ogród stworzony przez małżeństwo pasjonatów leży na skraju przesieki, na wysokości 600 m, w dolinie strumienia, którego częściowe spiętrzenie pozwoliło na grę z woda - stały element krajobrazu ogrodów japońskich. Ogród podobno tworzony jest od lat 10, czynny dla publiczności od 2014, ale wiek wielu roślin (mogę ocenić rododendrony) wskazuje, że istniał tam ogród - i to od kilku dziesięcioleci co najmniej. Ogród... nie rozczarowuje. Nie jest to jakiś kolosalny teren, ale wszystkie elementy: rośliny, wodę, rzeźby stylizowane na japońskie, kamienie, wreszcie ukształtowanie terenu dobrano z wielkim smakiem. Niestety, niewiele teraz kwiatów, moim oczom radością były głównie wspaniałe, błękitne hortensje - dowód na to, że może kiedyś i u mnie...
Na pewno wybiorę się tam w maju/czerwcu.
A, dla mnie ogromny plus: podobno można rozkoszować się ogrodem w towarzystwie psowatych . Ale raczej nie w wakacyjna niedzielę - były tłumy, moje burki by próbowały co niektórych głośno wrzeszczących pogonić.

Znowu wybrałam się do ogrodu Siruwia - tym razem w szczycie kwitnienia różaneczników.
Na tym właściwie skończę komentarz - bo chodziłam z otwartą buzią - i modliłam się, by nie padła bateria w aparacie.

























































Napisze tylko jeszcze, że rzeczywiście, ogród jest dużo mniejszy, niż arboretum wojsławickie. Jednak cały dodatkowy anturaż, okoliczne góry - niepowtarzalne!

Tym razem odwiedziłam Siruwię u progu sezonu - spóźniona o co najmniej dwa tygodnie wiosna sprawiła, że rododendrony właściwie dopiero zamierzały kwitnąć, za to magnolie, śliwy wiśniowe i japońskie wiśnie były w dobrej formie.
Jest tam zresztą pięknie o każdej porze.
Ktokolwiek będziesz w karkonoskiej stronie...