Forum Ogrodnicze Oaza

Chciałam Wam powolutku pokazać moją wielką miłość: japońską wyspę Kyushu. Zdjęć z Japonii widzę trochę tutaj było, ale jakoś ta wyspa cieszy się mniejszym powodzeniem u polskich turystów. Zupełnie niesłusznie. Południe Japonii jest mniej zabiegane i znacznie bardziej towarzyskie i "ciepłe" w kontaktach. Jest też mniej popularne turystycznie, więc człowiek ma marne szanse na zostanie zadeptanym przez chińskie wycieczki ( tak to realne ryzyko), a miejscowi nie mają jeszcze dość tłumów turystów i zagadują.

Pierwszym szokiem z jakim się spotkaliśmy to pogoda w październiku. Temperatura sięgała 28 stopni i na to byliśmy gotowi, ale odczuwalna 38 stopni i wilgotność powietrza 78% to było za dużo na początek Wrażenie jakby oddychało się przez gorący, mokry ręcznik. Mąż wyłączył klimatyzację w pokoju na całe 15 minut i więcej tego błędu nie popełnił. Powietrze przyklejało się do człowieka. Wiosna jest na szczęście chłodniejsza i suchsza. I bez tajfunów.

Ale zacznijmy od wiosny w Kagoshimie. To miasto na południowym krańcu wyspy. Przydrożne krzaczki wyglądają tam wtedy tak:


Sekretem tak pięknych azali jest żyzna, wulkaniczna gleba dodatkowo uzupełniana raz na jakiś czas o opadający nowy pył. Kagoshima to bowiem miasto w cieniu wulkanu.




I to nie byle jakiego! Sakurajima ( na nasze- wyspa kwitnących sakur. Choć wyspą już nie jest od wybuchu w latach dziewięćdziesiątych) to jeden z najaktywniejszych wulkanów w Japonii. Wybucha średnio co trzy dni, a pył zależnie od kierunku wiatru potrafi przysypać i Kagoshimę. Mieszkańcy podchodzą do tego ze stoickim spokojem. Pył się poprostu zamiata i żyje dalej.


Majestatyczny stratowulkan dominuje krajobraz z wszystkich punktów miasta. "Pożycza" go krajobrazowo sięgający 17 wieku ogród Sengan-en.



Sakurajima wyskakuje na nas też z koszulek, w kawiarni ( a może by tak lody z "pyłem wulkanicznym"? ), breloczków, zawieszek, wachlarzy, ręczniczków. Z kwitnącymi wiśniami, azaliami nawet z hello kitty.
Można podziwiać go i z gorących źródeł o wschodzie słońca.



Słońce wspinające się po zboczu wulkanu. Jakaś piąta rano Kto rano wstaje ten ogląda wulkany.

Z niecierpliwością czekam na więcej!

Postaram się wrzucić co ciekawsze miejsca. Skoro zaczęłam muszę skończyć

Jeszcze trochę zdjęć z ogrodu w Kagoshimie:


Pęd bambusa w naturze. Wcale nie mały. Jakoś tak jedząc te ze słoika myślałam że są mniejsze.




Obowiązkowy punkt ogrodu. Pawilon herbaciany.


Piwonie i Pani w codziennym kimonie komon.






Mają tylko trzy dni przymrozków rocznie więc roślinność jak dla nas egzotyczna. W regionie są też farmy mango.




Zieleń przystankowa bardzo w tle strelicje.
I na koniec. Schaboszczożercy znad Wisły nie umrą w Japonii z głodu. Schabowy z sławnej lokalnej rasy czarnych świnek. Bardzo delikatne mięso.

No wspaniale, bardzo ciekawa relacja, w dodatku daleka od sztampowych obrazków.
Mnie tak daleko na pewno nie poniesie, bo nie latam z powodu psów, a lądem (i morzem ) to jednak kawałek.
Tym ciekawiej się ogląda.
Piwonia ekstra. Drzewiasta chyba?

Tak Łatko wydaje mi się że drzewiasta. Dziwi mnie tylko że w japońskich ogrodach te krzaczki zawsze takie liche widziałam. Chryzantemy też tak prowadzą.

Ja też chwilowo uziemiona, ale bilety teraz i tak absurdalnie drogie . Ceny wzrosły dwu- trzykrotnie w stosunku do czasów przedpandemicznych. Czeka mnie w przyszłości lot do przyjaciółki, ale to narazie odległy temat.

Szkoda bo to bardzo fajny kraj do podróżowania samemu. Jest bardzo bezpiecznie,nawet te "moje"wulkany monitorowane są skrupulatnie i jak wpuszczają znaczy że naprawdę nie ma zagrożenia. Mają świetną informacje pasażerską (chyba że autobusy gdzieś na końcu Japonii albo w górach). Przez olimpiadę bardzo się poprawiło w głównych miastach oznaczenie po angielsku. Nawet w sklepie można trafić informacje z czym ta kanapka. (Bo w tym przypadku to i japoński czasem nie pomaga. Oni mają bardzo dużo nazw na rożne glony, owoce morza, ryby + nazwy lokalne potraw o których nie mamy pojęcia. A na kursie takiego słownictwa nie uczą.)

Ta zieloność w mieście , to jest wyższy poziom. U nas plaga remontów rynków na betonowe. Nasi możnowładcy powinni się od nich uczyć, wystarczy zdjęcia obejrzeć, nie muszą zaraz tam jechać.

Babciu Alu niestety w Tokio czy Kyoto jest gorzej. Jest bardzo ciasno, ziemia jest absurdalnie droga. Mieszkańcy ratują się uprawą w donicach. Fakt parków i skwerów trochę jest, wszystko praktycznie zadbane pod linijkę. Rzeki wybetonowane..
To mimo wszystko azja i bardzo dużo ludzi stłoczonych na małym terenie. Gdzie jest miejsce to fakt starają się.



Taka standardowa Tokijska ulica. Na zielono chodnik.

Wydaje mi się, że te skromne rozmiary roślin i stosunkowo nieliczne kwiaty mogą mieć coś wspólnego z japońską filozofią zakładania ogrodu. O ile wiem, mniej znaczy tam więcej, jeden kwiat, albo gałąź, a nie barokowe bukiety. Mieszkań też nie mają przesadnie zagraconych - mam na myśli tradycyjny styl japoński, bo podobno to nie jest tak, że każdy Japończyk jest estetą i nic, tylko odprawia ceremonię herbacianą.

Każda ścieżka, każdy punkt widokowy w Kagoshimie prowadzi nas w końcu do Sakurajimy. Zasadniczo powinnam mieć dość po jednym dniu, ale nam było mało. Wybraliśmy się promem na samą wyspę.

Czytając o sakurajimie, o bramie tori zatopionej w lawie i zasypanej popiołem świątynii, o zamkniętym onsenie i hotelu miałam obraz wyspy opuszczonej przez ludzi. Z jednym może automatem na napoje i przystanią dla turystów. Koniec. Wulkan wygrał.

No więc nie. Zastaliśmy dobrze prosperujące miasteczko z sklepami, szkołami, deptakiem. I nic że wulkan w ogródku. Dzieci do szkoły chodzą w kaskach. Pył się zamiata i pakuje w worki jak liście. A że ostry? Trudno.
Są też złote rady dla turystów:




Wulkan właśnie wybuchł? Nie panikuj. Nie uciekaj to nie ma sensu.
Pada na ciebie pył wulkaniczny? Cóż zdarza się.
Chcesz być czysty turysto? To go strzepnij z siebie.
I postaraj się odprężyć i nie myśleć o katastrofach.




Brzegiem wyspy prowadzi widokowa ścieżka.



Wulkaniczne skałki




I miła niespodzianka dla zmęczonych turystów- gorące źródła dla stóp z luksusowym widokiem na zatokę . Naprawdę gorące. W składzie dużo siarki więc o zarazki nie ma się co martwić.


No i na koniec punkt widokowy na jeden ze szczytów Sakurajimy. Jako że to aktywny wulkan nie wpuszczają bliżej.

Aktywny na naszych oczach...





Dysonans pomiędzy sielską zatoką a takim widokiem jest. Spory. Jak widać wiatr okazał się łaskawy bo opad pyłu był po innej stronie wyspy. Uf. Wróciliśmy czyści.

Łatka wrote:
To musi być to. Pojedyńcze kwiaty faktycznie są w formie wystawowej. Graciarnie mają chyba wszystkie narodowości. Mąż przyjaciółki przeżył ciężkie chwile gdy ta po wspólnym zamieszkaniu odgruzowała mu dwa pokoje (!). Estetyka swoje a ludzie i tak gromadzą.

Uruchomiłaś wspomnienia, aż sięgnęłam po moje zdjęcia; byłam w Japonii kilka lat temu i wrażenia są niezatarte prawdziwa "podróż na Wschód", ich doświadczenie przestrzeni ..., ogrody świątynne..., no i moje doświadczenie oddalenia, odległości nie do przebycia. W Europie czujemy się jak w domu i ma się poczucie, że z każdego jej miejsca można bezproblemowo wrócić, nawet na piechotę. W Japonii jest to zabrane. Nie wiem czy tak miałaś.

Pod względem kulturowym. Tak to nie Europa. To inny świat, momentami kosmicznie odległy. Mój mąż nie interesował się tak japońską kulturą i dla niego szok był jeszcze większy. Ja byłam trochę oswojona bo nie ja przecierałam szlaki. Ludzie różnie reagują. Mąż wrócił zakochany. Kolega zwiedzający przy okazji konferencji nie. Dla niego to dziwny kraj bardziej denerwujący niż ciekawy.

MARRY cieszę się że przywołałam miłe wspomnienia udało Ci się zobaczyć sławetną Fuji?

Z masy rzeczy człowiek nie zdaje sobie sprawy bo nie zauważa. Prosty przykład tory jak to tory:




Te kreseczki są na każdej śrubce po obu stronach. Równiusieńkie Raj perfekcjonisty.

Mąż dopiero w domu doczytał że to w ten sposób pociąg diagnostyczny kamerą wyłapuje ewentualne miejsca do naprawy.

Dziękuję Wam za taki odzew . Bardzo mi miło że ktoś to czyta.

Na na południe od Kagoshimy rozciąga się półwysep Satsuma. Do Ibusuki prowadzi całkiem malownicza linia kolejowa częściowo wzdłuż wybrzeża.



Nam niestety pogoda na widoczki nie dopisała. Atrakcji tam jest kilka: dystrykt samurajski, gorące źródła, park z egzotycznymi roślinami. Niestety skomunikowane są one ze sobą autobusowo, a autobusy na japońskiej prowincji to 3 krąg piekielny i zaprzeczenie tego z czego Japonia słynie: zorganizowania i punktualności. Tak więc część atrakcji została "na kiedyś".

Ibusuki to tak naprawdę kurort (albo miasto zdrojowe) . Słynie z gorących źródeł o właściwościach zdrowotnych i piaszczystej ciemnej plaży. Już na przy stacji wita nas darmowy onsen dla stóp niestety temperatura wody sięga 56 stopni i ja wymiękłam- moja granica kąpielowa przebiega zdecydowanie niżej. W całej miejscowości znajdujemy potem takie mini onseny. Wiesz że coś się dzieje i jesteś w japońskim uzdrowisku jeśli nawet woda w rynsztoku paruje.




Wulkan który podgrzewa wody termalne podgrzewa też plażę.



Piasek aż paruje.


Miejscami temperatura mokrego piasku sięga 85 stopni, ale ostrzeżenia są wyraźne.



I tak docieramy do atrakcji dnia: kuracjusze przebierają się w yukaty ( bawełniane szlafroczki) i...zakopują ich w tym gorącym piasku. To piaskowa łaźnia- po japońsku sunamushi. Tak zostałam piaskową mumią.




Yukata i ręczniczek pod głową chroni przed poparzeniami mimo że piasek tutaj jest chłodniejszy i ma "tylko" 42 stopnie. Zalecany czas takiej kąpieli to 10 do 20 minut. Powiem szczerze że mieliśmy swoje obawy czy wytrzymamy ( trochę pachniało gotowaniem żywcem), ale okazało się to zaskakująco przyjemne i odprężające doświadczenie. Piasek lekko ciąży, grzeje najbardziej w plecy, mój kręgosłup był zachwycony.

Jak na japońską obsługę przystało raz na jakiś czas piasek jest dezynfekowany wodą w temperaturze 90%. Nie ma też problemu z zrobieniem zdjęć.
Miły Pan który nas zakopywał chętnie latał i pstrykał fotki naszym aparatem.


Następnie taki kuracjusz udaje się do budynku na opłukanie z piachu i można ulokować się w tradycyjnych gorących źródłach.

Tu należą się przynajmniej części z Was wyjaśnienia jak wygląda taki tradycyjny onsen. Zwykle składa się z przynajmniej jednego płytkiego basenu z wodą termalną w budynku. Bywają też onseny pod chmurką, i takie z kilkoma basenikami. Woda zwykle jest mocno zmineralizowana i może przybierać nieciekawe kolory. Od naszych term różni je panująca cisza i temperatura. Onseny są znacznie cieplejsze. Zwykle woda doprowadzana jest bezpośrednio ze źródła do onsenu rurą. Czasami po drodze wymaga dodatkowego chłodzenia ( taką instalację można oglądać na rynku w Kusatsu, jest też do obejrzenia cały rytuał chłodzenia wody ręcznie).

Przed wejściem do basenu należy się umyć. Kąpiel bierzemy nago. Kostiumy nie są dopuszczalne. Występuje natomiast separacja płci. Wszystko jest szczelnie odgrodzone. Tylko nieliczne stare onseny zachowały łaźnie koedukacyjne. Podział to wpływ zachodu.

Jest też problem z akceptowaniem tatuaży ( bardzo kojarzą się z yakuzą).

Dlatego zdjęć onsenów nie mamy. Żeby pokazać Wam jak taki onsen wygląda i może trochę oddać magię tego miejsca muszę się posłużyć gotowcem z internetu.



Tak było tak pięknie tylko zanim tam dojechaliśmy pogoda była już taka:




Góra w tle to tzw mała Fuji. Mimo deszczu położenie było przepiękne.

Dobranoc

Zachwycająca wyprawa, rzeczywiście można tam indywidualnie przejechać całą Japonię bez obaw, wszystko świetnie zorganizowane. Mieszkałam w Osace, ale głównie siedziałam w Kioto, więc wszystko inne jest przede mną. W Sennan w prefekturze Osaka jest olbrzymi ogród róż angielskich Austina
Wproszę się do Ciebie i wkleję kilka zdjęć:
Taksówka w koronkach


Kult nienarodzonych, "ołtarzyki" w bramach, na trawnikach.



Cmentarze wciśnięte między wieżowce, tu na przeciw hotelu.


"Tajemnicze" oznaczenie na chodniku.


Nie używane obiekty świątynia Fushimi Inari Taisha.

Wpraszaj się wpraszaj o ogrodzie nie słyszałam. Dziękuję.

Dziękuję za możliwość uczestniczenia w egzotycznej podróży

Kolejny odcinek będzie bez wulkanu. Proszę docenić bo na Kyushu to prawdziwe osiągnięcie nie potknąć się o jakiś .

Nagasaki to miasto którego ponurą historię znamy wszyscy. Kiedyś było jednym z niewielu portów gdzie mimo izolacji Japonii dopuszczona była wymiana handlowa.



Ślady wymiany kulturowej w postaci europejskiej zabudowy można podziwiać do dziś. W lokalnej kuchni też widać chińskie i europejskie wpływy (np: ciasto biszkoptowe castella które jest obowiązkową pamiątką z Nagasaki).



Do dziś są tam stocznie i fabryki które częściowo przesądziły o tragedii która spotkała miasto. Tak, to był cel militarny, ale o tym później.



Nas Nagasaki przywitała gorącem i sielskimi widokami. Miasto położone jest w wąskiej w dolinie. Dzielnice mieszkalne ulokowały się na stromych zboczach, jest więc dosyć widokowo. Część centrum przecinają kanały. Sklepy zamykają się po 21 i nie dojeżdża tu shinkansen (jeszcze, za to zwykły ekspres którym tu docieramy wykończony jest w drewnie, szkle i nawet druga klasa ma skórzane fotele co nie oznacza że wszystkie te elementy ze sobą współgrają).
Na standardy japońskie Nagasaki to raczej urocza mieścina. Tokio to przy niej zabiegany moloch.






W czasie zwiedzania wielokrotnie jesteśmy sympatycznie zagadywani przez ludzi. Ciekawość jest obustronna więc jest sprawiedliwie. Zwiedzamy atrakcje i jesteśmy atrakcją. Co ciekawe starsze Panie bezstresowo zagadują po japońsku. (Na szczęście nie w lokalnym dialekcie bo tego to i Japończycy z centralnej wyspy nie rozumieją. )

Gdy w strasznym upale docieramy na miejsce zbiórki na zarezerwowany przez internet rejs chyba jednak coś zdradza że nie jesteśmy Japończykami bo na twarzach obsługi widzę panikę i zamieszanie na nasz widok. Mąż wypchnął mnie do przodu, a po drugiej stronie kontuaru tą samą metodą została wybrana moja rozmówczyni. Przerażenie słabnie gdy okazuje się że nie oczekujemy anglojęzycznego przewodnika i nie trzeba z nami gadać po angielsku. Mimo iż w ofercie wycieczki nic takiego nie obiecywali. Jesteśmy trzykrotnie przepraszani bo jest tylko opcja audioguide po angielsku. Czyli zgodnie z rezerwacją. Eh, różnice kulturowe.

Później nam coraz bardziej głupio bo skoro z europy taki kawał przylecieliśmy to jesteśmy ustawiani pierwsi w kolejce do robienia zdjęć, co 5 minut ktoś się interesuje czy umiemy używać audioguide, a na koniec współpasażerki próbują oddać nam wygraną w konkursie nagrodę ( na szczęście drobiazg- teczkę z zwiedzaną wyspą).
I po to właśnie zabiera się katarzynki z Polski, łowickie podkładki z cepelii, plastikowe Szopenki i tym podobne gadżety. Wypada się odwdzięczyć. Po obcokrajowcach nikt tego nie oczekuje, ale znajomość obyczajów cieszy chyba bardziej niż prezent.

Ale przejdźmy do widoków.



To nie statek a wyspa Hashima. Opuszczona już kopalnia węgla ( funkcjonowała w latach 1887-1974) .




Na 16 arach żyło tu około 5 tysięcy osób. Część to przymusowi robotnicy ( w czasie drugiej wojny światowej). Obie Koree i Chiny z tego powodu sprzeciwiały się wpisania wyspy na listę UNESCO. Hashima wylądowała na niej ostatecznie pod warunkiem że Japonia uwzględni część niewygodnej dla nich historii o przymusowych robotnikach. Czego na moment gdy byliśmy (2016r.) nie zrobiła . W 2018 UNESCO wezwało Japonię do spełnienia postawionego przez nich warunku, ale widząc wypowiedzi japońskich polityków ( typu nie nazwałbym tych robót przymusowymi) i ich podejście do popełnionych przez Japonię zbrodni wojennych nie zdziwiłabym się gdyby UNESCO jednak wykreśliła Hasime z listy.





Żeby pomieścić tylu ludzi miasto rosło w górę- wykorzystywane były nawet dachy na ogrody. Na wyspie była szkoła, łaźnia, sklepy, basen, świątynia i nawet kino.



Tutaj widać jak układają się warstwy geologiczne pod dnem morza. Stąd łatwy dostęp do węgla.

Jako że moja druga połówka jest fanem transportu zbiorowego przed podróżą zapytał tramwajów kiedy kursuje ich najstarszy w Japonii tramwaj i okazało się że w tych temperaturach nie kursuje bo stary sprzęt się przegrzewa. Ale zapraszają na zwiedzanie zajezdni No i dla niego nie było większej atrakcji co tam opuszczone wyspy i muzea. Tramwaje!!


Tramwaje z Nagasaki to tak naprawdę zbieranina podarowanych po wojnie wagonów z całej Japonii. Kursuje też u nich tramwaj- pub.


I na koniec części pierwszej jeden z trzech japoński nocnych widoków "za milion dolarów "(że taki piękny na szczęście, a nie że bilet wstępu za tyle ) Panorama z góry Inasy.






Nazywany całkiem słusznie drogą mleczną.

Bardzo, bardzo ciekawa relacja, zwłaszcza dla "uziemionych", jak ja; z powodu psów raczej nigdy tam nie trafię.