Forum Ogrodnicze Oaza

Aby opowiedzieć moje życie musiałabym napisać kilka książek, ale permanentnie nie mam na to czasu...

Wszystko zaczęło się kilkanaście lat temu...albo jeszcze wcześniej.

Pamiętam, że ogród z bujnymi warzywami był u nas zawsze, zazwyczaj to ojciec się nim zajmował, bo mama była chora.
Smak zielonego groszku, rzodkiewki...Chęć grzebania w ziemi zaszczepili mi rodzice lata temu...

Jak zamieszkałam pod Warszawą z mężem na niewielkiej działce, oczywiście stworzyłam dwa poletka i starałam się uprawiać wszystko, z różnym skutkiem...Pamiętam jak przywiozłam obornik koński i pojawiły się turkucie, nie uwierzycie: ja je zbierałam i wywoziłam myśląc, że to jakieś cudne zwierzątka...Wtedy jeszcze nie mogłam wpisać w Google i znaleźć co to za kosmita podgryza moje ogórki.

Gdy były już dzieci, zapragnęłam mieć kawałek swojej ziemi, takiej trochę większej niż 1000m.

Mąż jest z Zamościa i to tutaj postanowiliśmy znaleźć swoje miejsce. Jeździliśmy po Roztoczu i w miejscach, gdzie nam się podobało rozwieszaliśmy ogłoszenia "Kupię ziemię".




To w tym miejscu nasza kilkuletnia córka zachwyciła się widokiem, a potem my zapragnęliśmy bardzo mocno miejsca, które było szczerym polem z cudownym zachodem słońca.




Kupiliśmy pole na górce. Mąż zadysponował sadzenie lasu: nigdy nie zapomnę jak w śniegu sadziliśmy nasze sosenki, w życiu nie byłam tak skostniała z zimna jak wtedy...





Potem budowa domu...




Dom postawiliśmy 100m od drogi asfaltowej.













Kilka lat później dowiedziałam się, że miejscowi nazwali nasz samotny domek na górce - Arką Noego...

Piękna historia Ewo I ta nazwa Arka Noego znaczy masz cały świat na wyciągnięcie ręki

Super Ewuniu, że założyłaś swój wątek Czekam na ciąg dalszy historii

Ewo ,pięknie się zaczyna
Lubię czytać jak domy ,ogrody innych
powstawały od 1 dnia .
Super czekam na dalszy ciąg .

Dziękuję, że podjęłaś trud opowiedzenia nam historii Waszego domu i - pewnie także ogrodu Na bieżąco śledzę Twoje inne wpisy i z przyjemnością przeczytam, jak to się wszystko zaczęło Mam nadzieję, ze wystarczy Ci cierpliwości i wytrwałości aby rozwijać swój wątek, trzymam kciuki i czekam na dalszy ciąg

Ewuś - opowiadaj, opowiadaj... Tego mi trzeba.

Moje drogie Panie, bardzo Wam dziękuję za wizytę na mojej górce.

Jak się trochę ociepli zapraszam na kawę, herbatę lub kompocik na moim tarasie. Upiekę jakieś pyszne ciacho i przygotuję coś smakowitego.

Ewuś pięknie to ujęłaś "Cały świat na wyciągnięcie ręki" i masz rację: to taki Mój Świat, który kocham i mam obok siebie. A wiesz, że ludzie różnie na to patrzą, mamy przyjaciół którzy nie wierzą, że możemy być tu szczęśliwi, wręcz twierdzą, że "zdziczeliśmy" w tych lasach... Bardzo Ci dziękuję za odwiedziny, mój dom stoi otworem dla znajomych.

Janino cd. będzie, nie wiem co ze zdjęciami, bo M gdzieś zawieruszył tak z 10 lat, ale może się odnajdą.
Miło mi, że jesteś, przychodź kiedy tylko będziesz miała na to ochotę...lub potrzebę.

Bogusiu, jak się kupuje pole, to tymi ręcami + ręcami pomocników tworzy się ogrody...Jak pomyślę, ile tu pracy i mojego potu...
Cieszę się, że do mnie zajrzałaś, czekam na obiecane odwiedziny.

Rumianku, ja też mam nadzieję, ze wystarczy mi cierpliwości i wytrwałości...no i czasu, bo z tym chyba już niedługo będzie największy problem.
Przychodź i miło spędzaj u mnie czas.

Celinko, cieszę, że zajrzałaś. Mam nadzieję, że Cię nie zanudzę moją pisaniną. A chwile spędzone u mnie dadzą Ci wytchnienie od Twoich chłopaków, zwierząt i ciągłej pracy.

Ewa piękne miejsce na ziemi i pięęękny dom zbudowaliście, las już wyrósł?

Baaardzo ładny dom i piękna miejscówka do spędzania czasu i realizacji swoich marzeń.

Jak ja się cieszę, kolejni goście!!

My z M to tacy wariaci trochę jesteśmy, zapraszamy wszystkich: on pasjonat historii tych ziem, zanudzić może na śmierć, ja zielono zakręcona, przynudzam na okrągło o pomidorach, paprykach i innych...

Mileno las już jest, w tych sosenkach, które sadziłam w śniegu zgrabiałymi łapkami, zbieram już prawdziwki, podgrzybki, maślaki i tony rydzów.
Dziękuję, że przyszłaś. Zaglądaj, za chwilę dalsze losy domu na górce.

Kasiu tak jakoś udało się znaleźć piękne miejsce, w którym wszystko jest na swoim miejscu...no ziemia mogłaby być trochę lepsza, ale daję radę. Miło mi, że zawitałaś w moje progi.

Ewo, chętnie będę zaglądać do Tojego wątku, opisujesz ciekawą historię.

Jak patrzę na te zdjęcia to wierzyć mi się nie chce, jakie zmiany zaistniały przez te kilkanaście lat.

Dom postawiliśmy na samym szczycie naszej górki, obszar zabudowy w tej wsi wynosi 100m i wykorzystaliśmy to co do centymetra. Rozłożenie, jeśli chodzi o strony świata jest idealne: od północy wejście i kuchnia, od południa salon i olbrzymi taras. A z tarasu widok na Puszczę Solską i na Murarkę. Od zachodu nieograniczone niczym codzienne spektakle zachodzącego słońca.

Co roku na wiosnę M leci z piłą i przycina drzewa, które rosną jak szalone i zasłaniają nam widoki z tarasu.







Usytuowanie domu w tym miejscu jest cudem: daleko od asfaltu...cisza, nie ma sąsiadów...cisza.
Oczywiście są też minusy: zimą odśnieżanie, ale od czego są przyjaciele.

Gdy dom już był gotowy, wokół niego powolutku zaczęły rosnąć drzewa i te nasadzone i te, które same się nasiały...

Na początku było tak.





A gdy drzewa już podrosły, wszystko się zmieniło.












Marzył mi się sad: nasadziliśmy wiśni, grusz i jabłoni i jeszcze dużo więcej... No cóż, wydatek spory...i co...a no, zajączki i sarenki miały niezłą wyżerkę.
Ale zawzięłam się: nowe drzewa, nowe miejsce, siatka zabezpieczająca każde drzewo i siatka wokół sadu. Udało się, drzewa rosną i mają już owoce.





Pierwszy ogródek zrobiłam blisko domu, nawiozłam cud ziemi i niby miało być super, ale nie do końca było. Przez lata nawoziłam obornikiem, dosypywałam kompostu i obecnie jest już nieźle. W tym ogródku sadzę pomidory, musi być pod ręką, bo to najważniejsze moje warzywo.







Wstawianie zdjęć z różnych źródeł nie jest łatwe, ale chyba już każde jest na swoim miejscu.

Marzenko witam i Ciebie w moich skromnych progach. Myślę, że historia, jak tysiące innych, ale moja...cieszę się, że wstąpiłaś i ciekawa jesteś tej mojej historii.

Nie dziwię się Ewo ,że szybko wracasz na swoje włości .
Patrząc na już i na jeszcze tego piękna , też bym szybko wracała tutaj
Szperaj w galeriach szperaj
Dziękuję za zaproszenie ,na pewno przyjadę do Hucisk w tym sezonie
Literówki przepraszam poprawiałam

Puk-puk... Czy można?
Uwielbiam takie opowieści. Teraz już wiem, skąd ta plaga nornic wyżerających tulipany...

Pięknie u ciebie Ewuniu

Od razu wiedziałam do kogo należy ten wątek
Fajnie jest mieć swój kawałek Raju i tworzyć go od podstaw, a potem żyć, obserwować, no i ciężko pracować, ale jeśli to równoważne jest szczęściu to warto. Czego Tobie, empatyczna Ewo, życzę z całego serca.

Ehhh pięknie masz Ewo
Ale też widać ogrom ciężkiej pracy włożonej w otoczenie no i oczywiście cudny domek. Trzymam kciuki
Pisz dalej no i dokumentacja foto mile widziana