Forum Ogrodnicze Oaza

Aniu,
pokazany na moich zdjęciach cmentarz znajduje się przy ulicy Plzeńskiej i raczej zaliczyć można do tzw. Mlynářki. Piosenka rzeczywiście wzruszająca i nastrojowa. Jak się okazuje nie tylko najbardziej znany praski cmentarz żydowski był tłem dla teledysku (grupy INXS "Never tear us apart"), ale także ten porośnięty bluszczem w Malostranskim hrbitovie.

Niedaleko Poznania na terenie parku krajobrazowego, który powstał z dawnego parku otaczającego dworek rodziny von Treskow, przy leśnej ścieżce znajduje się stary zapomniany cmentarzyk. Tutaj leży pochowany Zygmunt Józef Otto Treskow oraz jego potomkowie.







Historia tej rodziny przypomina fabułę książki. Otto Treskow urodził się w 1756 r. jako nieślubne dziecko szlachcica i biednej tkaczki, stał się potężnym posiadaczem ziemskim, któremu król pruski nadał szlachectwo i który w swoich dobrach gościł Napoleona. Jego potomkowie byli niemieckimi żołnierzami, dyplomatami, przedsiębiorcami. Upadek tej fortuny nastąpił wraz z II wojną światową.











Nagrobek Hermanna von Treskow, dziedzica w Radojewie od 1901 roku, który trzymał się z dala od polityki i nigdy nie wstąpił do NSDAP. Po wybuchu wojny został wraz z innymi polskimi jeńcami deportowany do Kutna, gdzie dotarł po kilku dniach marszu i wkrótce zmarł.



Jego syn, Otto parę lat przed swoją śmiercią na głazie w pobliżu grobu swojego ojca umocował tablice pamiątkowe z tekstem niemieckim i polskim: "Przystań i uczcij w tym miejscu pamięć zmarłych, ofiar bezsensownych, niszczycielskich wojen”. Jak widać na zdjęciu tablica z tekstem niemieckim została zniszczona.



A to inne nagrobki tej rodziny, mimo, że w Polsce nie mieszka już nikt z tej rodziny, na tym opuszczonym cmentarzyku pojawiają się 1 listopada zapalone znicze.









Leśna ścieżka dalej prowadzi do malowniczej ruiny położonej na szczycie wzniesienia, był to punkt widokowy, z którego rozciągał się widok na rozległy majątek właścicieli dworku w Radojewie.

Danielo, PRZEPRASZAM
robchem, dziękuję. Ileż jest takich śladów po ludziach,którzy odeszli.
Mam wrażenie, że, parafrazując, powinniśmy przyjąć, że "Wszystkie groby są nasze". O czym świadczy cmentarz w Beskidzie Niskim.

Zgadzam się, przecież wszystkie kryją pewną część historii, niekiedy tajemnice. Podobają mi się ładnie zadbane groby, przystrzyżone trawniki ładnie zamiecione alejki...ale pociągają mnie miejsca pochówku, gdzie znać o sobie już dała natura. Gdzie w ciszy i spokoju wśród natury spoczywają nasi bliscy.

robchem wrote: .

Piękne miejsce, oglądanie widoków z tego cmentarza to prawdziwy raj dla oka. Należy czuć szacunek dla ludzi, którzy stworzyli takie piękne dzieła.

Ula, zdjęcia robią wrażenie.Tak, moge się zgodzić z tytułem tego wątku!

Orszulka, ciekawy ten zwycvzaj wiązania na krzyzach szarf. I jak widać, po ich kolorach, nadal kultywowany.

robchem, mnie też bardziej pociagają, te nadszarpnięte zębem czasu cmentarze. W Bielsku-Białej był okresowy nakaz usuiwanai napisów niemieckich z nagrobków i z tego powodu niektóre zostały wypiaskowane. Na szczęscie nie wszystkie.

Co do tytułu, zaczernęłam go z korespomndencji w innym wątku, bo wydawał mie się adekwatny do tematu i tego Forum. Mam nadzieję, że nie wydaje Wam się zbyt lekki. Choć oczywiście chętnie zobaczymy tu zdjecia cmentarzy kamiennych, czy pustynnych. I będzie to bardzo swoista sztukja ogrodowa.

Wczoraj zwiedzałam (usiłowałam, bo liczba uczestników była olbrzymia: był to raczej wykład ze spaderem jego śladami, ale forma okazała się dobra) z przewodnikiem Cmentarz Żydowski w Bielsku-Białej. Przewodnik zwrócił uwagę, że Gmina Żydowska nadal stara się utrzymać zasady starego założenia, np. jak aleja była akacjowa, to w miejsca po starych drzewach, sadzi akacje itp.

Zdumiewa jedno, że niemal wszystkie stare cmentarze porasta bluszcz pospolisy, który tak intensywnie nie zarasta przecież opuszczonych parków i ogrodów. Nie mówqiąc o lasach.

.

Dziękuję, Orszulko.
Sprzed lat pamiętam krzyż przydrożny (na Podlasiu) cały w fartuszkach.

Chyba założę wątek: krzyże i kapliczki przydrożne Ale najpierw poszukam, czy go już nie ma.

Oczywiście, ze cmentarze to sztuka ogrodowa

rispetto wrote:
Nie wszędzie, nie wszędzie...

Np. na cmentarzu w Tunezji w miejscowości Monastir, roślin jak na lekarstwo

A na tym specyficznym cmentarzu zieleni jest sporo - grobowce nad rzeką Dalman w Turcji. Byli w nich chowani władcy likijscy:

Amlos, słowo ogród pochodzi od 'grodzić'. Jakoś się i kamienne załapią.

dala, zawsze się dziwię, "że się ludzim chciało".

.

Muszę przyznać że jeśli chodzi o niektóre cmentarze to ludzka fantazja nie zna granic. Te wykute w skale, które pokazała Orszulka oraz Dala są niesamowite i inspirujące.
Aniu, rzeczywiście jak pokazałaś są cmentarze bez zieleni, ale ich monotonia sprawia że są mało ciekawe.
Akl, z krzyżami przydrożnymi czy świątkami to rzeczywiście temat rzeka, i można pomyśleć…

.

Orszulko rzeczywiście przespałem.