Forum Ogrodnicze Oaza

Duńska róża wyhodowana w 1989 roku przez Olsenów, wprowadzona na rynek dziesięć lat później przez Poulsen Roser w serii Renaissance.
Kwiaty złociste, blaknące w miarę rozwijania się, bardzo duże i pełne (ponad 41 płatków), typowe dla mieszańców herbatnich. Średnio intensywny, owocowy zapach. Kwitnie cały sezon. Duże, podłużne pączki. Liście duże, średnio ciemne.
Dorasta do 2 m wysokości. Mrozoodporność: strefa 5b.
Moja Sophia jest nóweczką, kupiona latem w doniczce, wsadzona w górach. Kwitła skromnie - zapewne również z powodu suszy. Część kwitnienia przypadła na moją wrześniową nieobecność.

Miałam Sophię R. ale przemarzła, niestety. To piękna róża, ale wymaga dobrego okrycia na zimę.
zachowałam fotki więc pokazę jaka była.





To letnie kwiaty.





A to jesienne. Wybija wysokie pędy i kwitnie bukietami...cudnie!

Jeszcze ta fotka z póżnoletniego kwitnienia

W tym roku powtórka z suszy - róże w Karkonoszach niezbyt dobrze rosły i skromnie kwitły. Sophia chyba jednym pędem, a i to płatki się przypaliły

To wspaniała seria róż - Renaissance, może trochę za wysokie, jak na moje warunki, ale na przyszłość myślę o dwóch Ninie i Clair; skoro od dwóch lat Ci nie przemarza to znaczy że się zadomowiła.

Bez szału - ale żyje i troszkę kwitła:

W zeszłym roku Sophia odchorowywała chyba swój smutny marketowy epizod, nie kwitła, a przynajmniej nie na moich oczach.
W tym roku troszkę kwiatów pokazała.
Koniec czerwca - pąki



Tydzień później taki piękny kwiat - na długim, sztywnym pędzie



Koniec lata - wrześniowy kwiatek



Jak widać na ostatnim zdjęciu, złapała trochę CP.

Ma piękny bursztynowo żółty kolor, później blednący do jasno żółtego, kwiaty są duże i bardzo duże, zwłaszcza te pojedyncze na szczytach pędów. Niestety mocne słońce przypala te piękne kwiaty, może rozwiązaniem byłoby sadzić ją tak żeby w południe miała cień? Od pięciu lat odkąd jest u mnie nie zbudowała jeszcze porządnego krzaka i myślę że tego nie zrobi. Kwiaty jesienne są większe i ładniejsze niż te czerwcowe. Tu jeszcze w doniczce tak jak przyjechała:















Kolejne lata:



Ten najpiękniejszy kolor i forma:



Jesienny kwiat z tego roku; jak zawsze, tuż nad ziemią..







Ale po prawdzie, to na czym ona ma kwitnąć skoro to już jest wszystko:

Mirko, ta róża rośnie zdaje się w bliskim sąsiedztwie żywotnika, może ten żywotnik ją głuszy i okrada z wody i "jedzonka", myślałaś może o tym?

Alu, Capricia i Eifelzauber rosną jeszcze bliżej a zobacz. Chyba jej podziękuję.

Masz rację. Nie, to nie, człowiek zdrowszy jest przynajmniej, bo nie załamuje rąk nad rachitycznym egzemplarzem doszukując się winy w sobie. Może niektóre odmiany potrzebują nadzwyczajnych warunków, których my amatorzy nie mamy możliwości im stworzyć. W końcu to nie jedyna odmiana w kolorze i odcieniu żółtym.

Babcia Ala wrote:
Kurczę, jakie zdroworozsądkowe podejście, a nie jak u mnie, gdzie każdą bidę ratuje się do końca. Czasem koszta reanimacji przekraczają wielokrotnie wartość rośliny.

Babcia Ala wrote:
Ale tu chyba sami amatorzy pokazują swoje rośliny?
Co do Zośki, mam jakieś niebywałe szczęście chyba. Na pewno nie mam "nadzwyczajnych warunków", tylko ubogą zwietrzelinę górską, użyźnianą okazjonalnie psimi kupkami i Magiczną Siłą dla róż, odrobinę więcej słońca, niż inne róże, bo rośnie przy samym siatkowym płocie południowo-zachodnim.Kupiona w 2018 jako zdechlak marketowy. A kwitła tak:







Z tym, że kwitła w lipcu, poślizg wegetacji co najmniej 3 tygodnie w stosunku do miasta.

Trochę wiotkie pędy z ciężkimi kwiatami musiałam umocować do wewnętrznego płotka



Jak wróciłam z wakacji, we wrześniu, nadal miała pąki.





Ostatni kwiat początkiem października, wielki, na długim, prostym pędzie, jak róża szklarniowa.

Ha, mam pomysł Aniu, chcesz siostrzyczkę dla swojej? Bo jak nie to i tak wyląduje na kompoście, Ala ma rację. Zsadź je razem, mała będzie kwitła na dole, duża na górze i będzie czad. A ja w to miejsce wsadzę Crimson Siluettę albo Natalie bo chodzi za mną jakaś nieduża czerwona ale za to oblepiona kwiatami, zresztą tam duża by się nie zmieściła.
Jolu też kiedyś miałam miękkie serce ale zwykle słabo na tym wychodziłam, jak mówiła moja babcia; "czym się nie naje to się nie naliże"; innymi słowy byle co nigdy nie zastąpi czegoś porządnego. (Ale nie dlatego chcę ją wcisnąć Ani tylko dlatego ponieważ liczę że skoro ma patent na swoją to i tą bidę postawi na nogi).

Mimbla wrote:


Mirko, wierzę i ani przez moment nie posądzam Cię o podstępne intencje, tylko że ja nie bardzo widzę szanse na takie dosadzenie.
Może kto inny by się zaopiekował?
Patentu nie mam nijakiego, trafiło się ślepej kurze...

Dobra, trzeba być twardym a nie miętkim, pójdzie pod szpadelek i posiekana użyźni mi kompost, niechże się na coś wreszcie przyda. Masz rację, nie zastanowiłam sie, po co Ci zdechlak?

Może ja ją przygarnę, mam zupełnie odmienne warunki od Twoich Mirko, co prawda nie jest to górski klimat jak u Ani, ale podgórski i czysta, żywa glina zamiast piasku. Jak da radę to będzie, jak nie to trudno. Za przesyłkę zwrócę Ci pieniądze. Tylko u mnie na razie zima pełną gębą.

Fafka wrote:
Ile można mieć cierpliwości, ile razy zmieniać miejsce, jak czasem pomyślę ile mogłabym zrobić innych rzeczy w tym czasie, to właśnie to mnie sprowadza na ziemię. Czasem nie ma wyjścia. Może gdybym nie musiała pracować zawodowo, miałabym miękkie serce, ale wtedy trzeba mieć twardą d...ę.

O, to fajnie Alu, spróbujmy wobec tego dać jej nowe życie. Ja tak marudzę i się odgrażam ale tak naprawdę nie lubię mordować. Może faktycznie glina to jest jakieś wyjście, do tego użyźniona i z normalną wilgotnością a nie tak jak u mnie. No to się umówmy wiosną (Zobacz jak u pana Hyżego rosną a on zawsze mówi że ma glinę).