Forum Ogrodnicze Oaza

Gratulacje obserwacji krętogłowa!
"Mój", a raczej moja, w tym roku jest gdzieś w promieniu 100 m, bo tylko ją słyszałam i raz widziałam jak siedziała wiosną na drutach.
Kuliki fantastyczne!
Dzierzby także

Warto teraz, późnym latem obserwować naszych gości w ogrodzie, Nie mam na myśli szwagra czy teściowej, a rodzinki ptaków wraz z młodzieżą uczącą się samodzielnie zdobywać pożywienie.
Moimi stałymi gośćmi są sikory wszelakie, raniuszki, piegże, muchołówka żałobna, świstunka i pewnie wiele innych, które się nie krepują jak jestem w pracy Widuję dzięcioła dużego i dzięciołka. Na razie zdjęć im nie zrobiłam.

Ptasie odwiedziny w miniony weekend:
Sikorki ubogie

Raniuszki

Raniuszek cudowny !
Jak maskotka.
A w moim ogrodzie jakoś pusto i cicho . W lipcu bywały często dzwońce - piły wodę.
Czasem pojawi się kos na trawniku ,ale ogólnie ptasia posucha.
Przyznam się ,że trochę już czekam na zimę (zaraz oberwę ).

Piękne zdjęcia Ja nawet nie próbuję robić, ślepak jestem Ale widziałam w moim ogrodzie wilgę, dwa razy - chyba miała gniazdo Ponoć lubi winogrona a tego u nas dużo

Wilgi u mnie co roku zlatują latem na morwę, ale nie gniazdują.

Dzisiaj ptasie przedpołudnie - stada szpaków i kwiczołów przelatujące i przysiadające w koronach drzew, trzy gatunki sikor, zięby, pierwiosnek -uwijające się wśród krzewów i na ziemi. Słychać było też nawoływanie dzięcioła dużego, który jest już częstym gościem, ale największa niespodzianka to kowalik. Tego gatunku nigdy nie obserwowałam u siebie, wczoraj widziałam po raz pierwszy dwa osobniki w ogrodzie, kiedy na chwilę przysiadły na jednym z drzew. Dzisiaj jeden żerował na jednej z moich sosen i na cyprysikach sąsiada. Bardzo mnie ten widok ucieszył, a w zasadzie cały poranek, bo to jakby cały las przeniósł się na chwilę do mnie (głośno było, ale takie hałasy lubię).

Witam serdecznie
U nas z kolei kowaliki są corocznymi gośćmi - najłatwiej można je obserwować podczas wyprowadzania młodych i dawania pierwszych lekcji zdobywania pokarmu ( te podloty, mimo, że takie na pozór nieporadne, z uwagą obserwują rodziców i całkiem nieźle ich naśladują ) i w czasie zimowym - w karmniku to właśnie one, a nie modraszki, są najbardziej zaciekłymi stołownikami. Od 2-3 tygodni tylko słyszę kowaliki - wydają takie śmieszne odgłosy, jak mały karabin maszynowy. Ale największą niespodziankę sprawił mi nasz jedynak Rudolf, czyli rudzik. Od lat przebywa w okolicy naszego ogrodu, także zimą, a ostatnio ukazał mi się już w jesiennej szacie: rudy żabocik wyblakł ...
Dzięcioła czarnego słyszałam tylko dwukrotnie, zawsze w maju, ale w tym roku była cisza Rozpanoszyły się natomiast właśnie duże, a od czasu do czasu pojawia się średni.
Nieraz zamiast wziąć się do pracy siedzę w krzakach z lornetką i podglądam skrzydlatych, ale najbardziej wartościowe obserwacje są przy karmnikach i stołówkach w styczniu i na przednówku, w marcu

Aniu! Podglądanie to choroba! I to ciężka! Mam to samo! Jak słyszę jakieś pierze w ogrodzie, chwytam za aparat i biegnę. Ostatnim głosem rozsądku gasze pod garami, żeby się nie przypaliło
Dziś rudzika widziałam, jak wygrzewał się na masce samochodu sąsiadki.
Za to u Rycha za płotem siedział pierwiosnek. Najpierw usłyszałam, potem zobaczyłam.

I szpaczki szykujące się do odlotów:

Miłeczko ( a swoją drogą piękne imię )

masz rację - to podglądanie wciąga, ani się obejrzysz, a dżem morelowy przypalony I mimo, że nieraz jest się świadkiem drastycznych scen z życia ptaków, to obserwacja ich zwyczajów, zmieniającego się upierzenia, wyprowadzania lęgów, stad szykujących się do odlotu ( ostatnia obserwacja z piątku - około 300 osobników szpaków nad zaoranymi polami ), pierwszych zwiastunów wiosny , wojen w karmnikach ... to wszystko warte jest nawet kilku uronionych łez.
Pierwiosnka tylko słyszę, nigdy nie mogłam go namierzyć
Jeśli czas pozwoli, to w tygodniu wkleję portrety naszych ogrodowych skrzydlatych gości, a wizyty uwiecznione w zimowym karmniku zamieszczę we właściwym wątku. Aaa, właśnie, muszę przypilnować Adama, żeby odrestaurował jedną z ptasich stołówek, bo kloc dla dzięciołów oparł się działaniu czasu, no i musimy zamawiać słonecznik. Czas nagli
O ptakach można bez końca ... :)Bardzo się cieszę z tego wątku.

Poniższe portrety ptaków są autorstwa Adama; drobiażdżek to goście naszego ogrodu; zdjęcie rodziny żurawi pochodzi ze stawu Grabownica w Rudzie Milickiej, a czaplę siwą podglądaliśmy koło Osiecznej w Wielkopolsce.

W sesji zdjęciowej udział wzięły ( kolejność przypadkowa ): państwo ziębowie, młody dzięcioł duży, kowalik, czyż,mazurek ... cdn

Zdjęcia doskonałe! Ja na takie mogę patrzeć bez końca! Macie jakąś czatownię w ogrodzie? Ja cały czas myślę, żeby coś zbudować, chociażby prowizorycznego przy wodopoju, ale, żeby perspektywa była lepsza i żebym nie musiała leżeć we własnym ogrodzie, muszę podwyższyć poidło.

Kochany Miłku
Dziękuję serdecznie w imieniu Adama, który jednak cały czas podgląda zdjęcia, które zrobiłaś... Ech, Wy fotograficy
Fotografie robione są z różnych ujęć: z pozycji leżącej na karimacie - Adam pod siatką maskującą; w pozycji siedząco-kucznej w czatowni przenośnej, termos z herbatą w kącie; w pozycji stojącej, zdjęcia z ręki.
Po tym weekendzie podeślę Ci zdjęcie tej czatowni, własnoręcznie zrobionej przez Adama. Jednak o tajnikach fotografowania, rodzajach obiektywów, rodzajach aparatów, przesłonie, itp. musisz porozmawiać z Adamem; ja z przyjemnością pogawędzę i ponudzę o obiektach fotografowanych - gatunkach, zwyczajach, biologii, zachowaniu ...
Mówisz - masz

Aneczko! Kiedyś też tak było, że mój mężyk wywijał teleobiektywem, a ja asystowałam z lornetką. On kupił sobie lepszy (ale cięższy) obiektyw, a ja przejęłam po nim i też robię sobie...
Czatownię też mamy (taką gotową z Juli), ale ja jeszcze w niej nie siedziałam, bo... nie mam cierpliwości. Ja to łazić lubię...

Miłku,
to ja Cię szczerze podziwiam - dla mnie fotografowanie to wyższa szkoła jazdy ( ale tak po cichutku pocieszam się, że każdy z nas ma swoją domenę działań, w której czuje się najlepiej ), tak więc muszę wycofać się z dyskusji na ten konkretny temat. Adamowy sprzęt to aparat Canon 5D MKI obiektyw Canon 400 5.6L - na wszelki wypadek kolejnych pytań
Natomiast czatownia zrobiona jest na bazie drewnianej konstrukcji, połączonej na kształt trapezu, obita plandeką samochodową w kolorze zielonym. Siatkę maskującą mamy z demobilu.
Ja natomiast bezpiecznie i sprawnie posługuję się lornetką kupioną w MediaM, firma nieznana, ale podobnie jak Ty nie usiedzę w miejscu. U nas to Adam ma anielską cierpliwość, może "czatować" godzinami, a ja tylko donoszę wówczas termos.
Nie wiem, czy na tym Forum można zamieszczać zdjęcia ptasich gniazd - otóż na lampie nad drzwiami wejściowymi do domku uwiły gniazdo kopciuszki. Wyprowadziły dwa lęgi: 3 i 5 piskląt ( jedno odeszło ). Na czas wysiadywania i odchowu młodych "wyprowadziliśmy" najbardziej potrzebne sprzęty z domu i koczowaliśmy w drugim końcu ogrodu. Ale fotkę podczas zabiegów pielęgnacyjnych poczyniliśmy ... jeśli jednak nie zamieszczamy takich zdjęć, to o.k.

Sikorkowe reminiscencje

Bogatka w trakcie gromadzenia materiału gniazdowego ( psiej sierści )

Mału urwis - modraszka, zwana modrą zołzą - z roku na rok coraz ich mniej

Maleńka, niesamowicie ruchliwa sosnówka - tu na klocu dzięciołowym

Najmniej bojaźliwa czarnogłówka/uboga - nie podejmuję się na 100% identyfikacji, zwłaszcza, że to zdjęcie zimowe - przy desce z orzechami, ukochanej stołówce sikor i kowalików

Samczyk zięby jer, Rudolf, Gruby i Dzwoneczek z generalską miną

Z Grubym wiąże się bardzo sympatyczna historia; zawsze z utęsknieniem wyczekujemy go zimą, pojawia się najczęściej w styczniu i od razu obejmuje rządy w karmniku. Nie musi nikogo płoszyć, samą swoją posturą wzbudza respekt, rozłupanie pestki dyni to dla niego ... pestka. Ale pewnego lata pojawił się na sośnie obok naszego ogrodu, nie sam oczywiście Przylatywał z małżonką do naszego poidełka, czujnie rozglądał się po okolicy, długo debatował nad bezpieczeństwem rodziny, krótko gasił pragnienie, a potem - kiedy piła Ona - nadal pozostawał w pozycji obronnej. Było to bardzo wzruszające. Szczęśliwie wyprowadzili lęg.
Identycznie latem zachowywał się pan gil - przylatywali do nas zawsze najpierw na brzozę, on ją karmił, a potem korzystali z poidła na tych samych zasadach, co grubasy. Nigdy nie widzieliśmy u nas gili zimą, żeby była jasność sytuacji
O Rudolfie już pisałam; to moje "oczko w głowie", może dlatego, że mimo srogiej zimy zostaje u nas i za wszelką cenę stara się przeżyć. Nasz jedynak
O dzwońcach będzie osobna opowieść ... to temat rzeka ...

Aniu, wspaniałe zdjęcia i piękne komentarze
To wielka przyjemność czytać Twoje teksty pisane z pasją i taką piękną polszczyzną

Dalu
To OGROMNA przyjemność dla mnie czytać tak miłe i sympatyczne komentarze Naprawdę, wzruszyłam się ....
Bardzo Ci dziękuję.
Pozdrawiam cieplutko, postaram się - w miarę możliwości - zamieszczać kolejne historie z życia naszych skrzydlatych gości.

Dziś wlałam ptakom wody i oto kto przyleciał
Chyba jakiś dzięcioł , bo z pasją kuł dziobem drzewo.

Wygląda na to, że to dzięciołek (Dendrocopos minor).