Forum Ogrodnicze Oaza

Aniu super

Korzystam z dokupionego limitu GB, od jutra może być różnie
Jak już pisałam wyżej, przenieśliśmy się na wybrzeże śródziemnomorskie, w okolice Perpignan. Jednak po drodze postanowiliśmy jednak nadrobić wizytę w twierdzy Puillaurens,gdzie nas nie wpuszczono poprzednio z powodu zamknięcia kasy. A co!
Samochód należy zostawić u podnóża tęgiej skały i wspiąć się pieszo koło kilometra przez śródziemnomorski las z korkowych dębów.



Już niedaleczko...



Wewnętrzny dziedziniec



Donżon, nieco zrujnowany



Cytrysi najbardziej podoba się miękka, zieloniutka trawka



W drodze ku morzu jeszcze trochę pirenejskich widoczków





Jako że mija "midi" , święta we Francji pora obiadu, szukamy przy drodze okazji - i znajdujemy urocze gospodarstwo, oferujące "table d'hote"; właścicielka okazuje się młodą Ukrainką, ale gotuje - palce lizać. Za talerz przystawek, kurczaka z sałatą + obowiązkowe domowe czerwone płacimy po 16 euro - dobra cena za królewskie jedzenie. W dodatku grill zostaje rozpalony specjalnie dla nas.
Obiaduje my pod wielkimi platanami





Warzywka z ogródka za domem



Zapach poniedziałkowy



Jak starczy limitu, ciąg dalszy z drogi, jeśli nie - mała przerwa.

Aniu, ale Ci zazdroszczę.....uwielbiam Twoje pióro i fotografię, masz dar kobieto. Przewodniki powinnaś pisać i kasę zbijać

Edytko -

Co do "zbijania kasy" na pisaniu książek, to chyba korzystniej zbierać puszki po piwie i sprzedawać jako złom. Mam temat przerobiony w każdym aspekcie, wierz mi.
Tym niemniej - jeszcze trochę reminiscencji z Rousillon.
Byliśmy w (prawie) wszystkich tych miejscach - ale wracamy z sentymentem. Jak do opactwa Serrabona.Jego początki sięgają czasów Chrobrego - rozkwit- dwunastego wieku, upadek - Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W tej chwili jest wyłącznie zabytkiem; od naszego ostatniego pobytu pięć lat temu przybyło piękne oświetlenie - i wystawa współczesnej sztuki, dla mnie - fantastyczna.













"Anioł pokoju", niestety, nazwisko rzeźbiarki mi umknęło...piękna sztuka w połączeniu z lokalnymi roślinami + romański anturaż



Z Serrabona jedziemy w kierunku Saint Martin de Canigou; Canigou to masyw w Pirenejach i podobno święta góra Katalończyków. Po drodze wstępujemy jeszcze do twierdzy Vaubana, budowniczego Ludwika XIX, strzegącej drogi wgłąb Katalonii:





W odróżnieniu od innych zwiedzanych klasztorów, Saint Marin de Canigou nie jest dostępny drogą jezdną - trzeba się żmudnie wspinać, trochę w skałach, trochę przez las kasztanów jadalnych



Również odmiennie od Serrabona klasztor jest czynny, mieszkają tu cystersi ponownie sprowadzeni z Hiszpanii .


Z tego powodu nie można go zwiedzać samodzielnie, a że nie rozumiemy ni w ząb jedynie słusznego języka francuskiego - trochę nam się nudzi, gdy energiczna siostrzyczka spędza niesfornych turystów w stado. Nie wszędzie wolno też fotografować...



CDN - o ile internet pozwoli.

Wracając z Canigou chcieliśmy - ja bardzo - zajrzeć raz jeszcze do St. Michael de Cuxa, najładniejszego moim zdaniem z opactw. Cóż, spóźniliśmy się pięć minut, monseigneur w kasie z chytrym uśmieszkiem pokazał mi zegarek - było za dziesięć szósta, ostatni bilet sprzedają 17.45...



Inna przykra niespodzianka - zamknięty słynny wirydarz katedry w Elne, rzut beretem od miejsca pierwszego naszego nadmorskiego postoju



Dachy Elne



Kawałek katedry - z małego placyku katedralnego mój obiektyw nie widział całości w żaden sposób



W sobotę rano pożegnaliśmy St. Cyprien i Roussillon








Odwróciliśmy się plecami do Pirenejów - i powoli przemieściliśmy się ciut na wschód; ten sam region, ale inny departament, Haute-Herault

Zapachy na dziś: ogronmna jak krzak szałwia



i mój ukochany, prawdziwy jaśmin; niby przekwitł, ale tu i ówdzie wznawia produkcję perfum.

Nasza francuska wyprawa powoli dochodzi kresu; od soboty siedzimy pod Beziers - w żyznej krainie wina i oliwy. "Siedzimy" to lekkie nadużycie, codziennie prawie robimy małe wypady. W każdym razie wynajęte locum mamy w małym, niezbyt turystycznym miasteczku Portiragnes, 3 km od morza.




Najbliższe większe miasto - Agdes, nazywane już w wczesnym średniowieczu "czarną perłą"



A to z powodu wulkanicznych skał, z jakich jest zbudowana większość jego domów. Katedra wygląda jak mroczna twierdza z donżonem:





Teatr - również z brył bazaltu:



Napawam się ogromnymi ołownikami



Bardziej znane turystycznie jest leżące opodal, na przylądku typowe "Chałupy" , Cap d'Agde. Podobno stolica naturyzmu francuskiego. Teraz nawet tam cisza i spokój, ale ogromne lunaparki i tego typu urządzenia napełniają nas przerażeniem. Ładna tylko jachtowa marina:

O wiele fajniejszą wycieczkę zrobiliśmy we wtorek. Jej celem było oddalone o około 70 km miasto Aigues-Mortes; cytuję za Wikipedią:

Założenie miasta przypisuje się Rzymianom, chociaż najstarszy dokument wspominający miasto pochodzi z X w. Ludwik IX Święty , po wykupieniu okolic od zakonu benedyktynów, przebudował port w XIII w., jako jedyny francuski śródziemnomorski port w tym czasie (reszta obecnego wybrzeża śródziemnomorskiego Francji należała do Królestwa Aragonii, Państwa Kościelnego oraz Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Był to punkt wyjściowy szóstej krucjaty (1248) i siódmej krucjaty (1270).

Miasto prezentuje się prawie jak dekoracja do filmu o krzyżowcach.











Ludwik IX Święty we własnej osobie



Tuż za miastem znajdują się tężnie sławnej soli z Camargues



Wydobywana jest na polderach otoczonych ramionami Rodanu i kanałami.



Wracając zbaczamy trochę i wąskimi dróżkami docieramy do opactwa w Valmagne:







Ten dawny benedyktyński klasztor, ogromna budowla romańsko-gotycka, został spustoszony w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej i nigdy nie powrócił do funkcji sakralnej; za to dzieją się tam inne interesujące rzeczy...
Przed bramą - średniowieczny ogródek





Oraz wystawa dawnych urządzeń winiarskich



Wirydarz



Widok w kruchcie



I w nawie głównej...





Piękna altana z fontanną



I co prawda nie zapach - ale jedyny kwitnący hibiskus, jaki tu znajduję

Największym odkryciem w rejonie Beziers było Pezenas, miasteczko, które odwiedziliśmy przedwczoraj. Znane we Francji (ale chyba mało w Polsce) z kilku powodów; po pierwsze - było siedziba rycerzy joannitów, a również słynnych okcytańskich trubadurów, po drugie - jest unikalnym zachowanym kompleksem renesansowych budowli miejskich, po trzecie - i najważniejsze - tu działał Molier, nim zyskał sławę w Paryżu.
Molier rzuca się w oczy zaraz po znalezieniu miejsca na parkingu:



I na wystawach - we wszelkich wariacjach:



Renesansowy pałac wzniesiony na miejscu szpitala joannitów



Podobnie rzecz ma się z kościołem św. Jana - bryła jest z XVI wieku



W całym miasteczku można by właściwie kręcić odcinki "Trzech muszkieterów", usuwając jedynie odrobinę detali; a w centrum królują warsztaty artystów i rzemieślników, naprawdę piękne przedmioty można kupić (jak się ma za co )















Przy centralnym Place Gambetta dom przyjaciela Moliera



Pałac konsulów



I moje suki gaszące pragnienie w fontannie pod jego ścianą



Ołownik + psianka - zamiast zapachu

Do samego Beziers pojechaliśmy dopiero przedostatniego dnia naszych śródziemnomorskich wakacji. Miasto osławione z powodu rzezi dokonanej przez uczestników krucjaty przeciw innowiercom w 1203 roku końcem września 2020 robi nieco senne wrażenie.
Ratusz (wypiliśmy w kawiarni vis a vis najlepszą kawę tego lata)



Panowie w drzwiach są namalowani; takie malowidła na wielu "ślepych" ścianach.



Joanna d'Arc - i ona związana jest z Beziers



Średniowieczny most na rzece Orb



Fontanna przed katedrą



I katedra Saint Nazare











W pobliżu Beziers przepływa Canal du Midi; cytuję za Wikipedią:


"Kanał Południowy – kanał o długości 240 km na południu Francji, łączący Garonnę ze śródziemnomorskim portem Sète. Od 7 grudnia 1996 obiekt ten objęty jest patronatem UNESCO. Kanał został oficjalnie otwarty 24 maja 1681 r. jako Canal Royal de Languedoc."

W tej chwili kanał ma funkcje głównie turystyczno-rekreacyjną; mnóstwo stateczków i łodzi.





Miedzy Beziers a Montpellier rozciągają się ogromne tereny ujścia Rodanu, słone zalewiska, laguny i mierzeje są rajem ptaków.













Przejechaliśmy wzdłuż "etanges" dwukrotnie - raz w drodze do Aigues Mortes. drugi raz żegnając się z Langwedocją i jadąc w kierunku Włoch.

Dziękuję za wspaniałą podróż Aniu (nie tylko tę)

Dziękuję Aniu
Z przyjemnością podróżowałam razem z Tobą

Dołączam do zachwyconych "podróżniczek". Wiele się tutaj nauczyłam śledząc Twoje relacje. Widzę, kobietko, że materiał na przewodnik turystyczny gotowy...

Dziewczyny, widzę, że już macie dość i upominacie się o finał.
A ja chciałam jeszcze opowiedzieć, jak wyglądał nasz powrót do Wrocławia...

Otóż z soboty na niedzielę nocowaliśmy w lombardzkim Como, pięknym mieście nad uroczym jeziorem.



Wszyscy w kagańcach



W knajpce na Piazza Roma (w domu po lewej) dają znakomitą pizzę, znakomita nawet w skali włoskiej.



Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny - późnogotycka...





Wnętrze zdobią przepiękne tapiserie



Opodal z kolei wczesnoromański kościół św. Jakuba - fronton przebudowano w XVI wieku



A koło południa ruszyliśmy przez Szwajcarię...









...do Norymbergi, gdzie spędziliśmy ostatnią noc w podróży.

No0rymberga jest dla mnie ważna.
Może nie tyle zamek



ani Rynek z Piękną Studnią



...nawet nie bulwary nad rzeka Pegnitz, z zawieszonym nad lustrem wody średniowiecznym Szpitalem Świętego Ducha





Ale katedra



w której wnętrzu znajduje się "Zwiastowanie" Wita Stwosza



Niezwykłe! Unosi się w powietrzu...



Nie brak i innych pięknych rzeźb, jak choćby ta uśmiechnięta madonna



Ale przede wszystkim Norymberga to miasto mojego naj, naj, najulubieńszego malarza - oto i on:



Jego dzielnica



i jego dom:



I to już naprawdę koniec; a żeby nie było, że tylko kościoły, zamki i stare miasta - była i plaża, a jakże:



Choć jak widać - pustawa i bez grajdołów, parawanów oraz innych rekwizytów znanych znad zimniejszej wody.

Nieśmiało planujemy następne podróże - na razie kłaniam się

No i się w końcu udało!
Ten wyjazd był planowany na listopad, prawie pół roku temu. Wtedy w ostatniej chwili musiałam rozpakować walizki... Wiadomo, dlaczego.
Teraz - nie wiem, czy jest dużo lepiej pod względem epidemii, ale alternatywą było "nigdy", bo to nie jest wyjazd turystyczny, Suki i ja towarzyszymy "żywicielowi rodziny", który ma miesięczny projekt badawczy na Universita d'Annunzio Chieti.
Niby byliśmy w Abruzji prawie dwa lata temu, ale nie tak długo i nie tak wczesną wiosną. Tak, tu wiosna na całego, choć góry pod śniegiem.
Okoliczne widoczki z porannego spacerku...










Kraina oliwy i wina - niektóre oliwki stareńkie







Wegetacja na etapie, jak u nas na przełomie (ciepłego) marca i kwietnia; śliwy Pissardi



ałycze na miedzach



tarniny na skraju dróżek





brzoskwinie - tak mocno cięte, na starych drzewach tylko kilka młodych gałązek z kwiatami



...i to, co u nas niekoniecznie kwitnie, jak mimozy - widoczne z bardzo daleka słupy złota





wielkie rozmaryny, stołówka pszczół



i migdałowce





Cytrusy ubiegłoroczne - dają radę, mimo że w nocy był przygruntowy przymrozek (lekki)



A to zdjęcie (też z samochodu, niestety) dedykuję Janince, może tu zajrzy

Ojejku! Wspaniale!
Będą nowe relacje z podróży!

Aniu,zwiedzaj,odpoczywaj i zdawaj relacje.

Nareszcie się odezwałaś, Aniu
A ja już zaczynałam się martwić, że tak długo się nie odzywasz... Mam nadzieję, że uraczysz nas znowu arcyciekawymi relacjami z podróży

Przepięknie !!! Czekam na więcej