Forum Ogrodnicze Oaza

Wczoraj, gdy przez chwilę miejski ogród był zasypany śniegiem,na zawieszone w siateczce fistaszki skusiła się sójka.



Telefon ma zoom, za to rozmywa obraz



Często słyszę sójkowe wrzaski, ale ten wyjątkowo płochliwy krukowaty raczej nie daje się podejść na odległość pozwalającą na zrobienie dobrego zdjęcia moim aparatem.
Za to gawrony przeciwnie, prawie nie boją się ludzi (ani moich psów), owszem, odlatują, lecz niechętnie i tylko na najbliższą solidną gałąź. Wczoraj udało im się zwędzić cały "sznurek" kul, a gdy wybiegłam, by odebrać im łup, darły się na mnie z paulowni.

Wczoraj w tv oglądałam film o krukowatych. Są niebywale inteligentne i sprytne. Bardzo je lubię, a zwłaszcza kawki. Mąż mniej, bo zawsze go jedna w głowę dziobała jak szedł do sklepu. Zaczął chodzić do innego.

Polecam "Corvus. Życie wśród ptaków" Esther Woolfson.

Trudno mi mówić które inteligentne więcej które mniej . Od lat dokarmiam , nauczyły się mojego głosu ,jak wyjdę z domu od razu radość , śpiew, chodzę po ogrodzie, stadko lata nad głową śpiewa i to dosłownie nad głową , nie raz czułam machnięcie skrzydełkiem po twarzy chodzę rozmawiam z nimi one odpowiadają . Inny przykład ... od zawsze przy domu stado srok i tu za dużo opisywać jak się bawiliśmy w chowanego , jak one kombinowały by mnie wywieżć w pole do tego stopnia zaufały, że jedna staruszka u nas została, chodziła po ogrodzie, koło domu, nie uciekała , nie bała się. Wiedziałam, że to jej końcówka życia, kotów nie puszczałam na dwór . Aż nastał taki dzień kiedy się nie pokazała , naprawdę smutne to było. Przyzwyczaiłam się do niej a i jej zachowanie wskazywało na to, że ona do nas też. I ostatni przykład , rzecz dzieje się już kolejny rok , nie wiem ile sójki żyją ale ta jak widać ma szczęście. Mamy stado, żywi się u nas, ale nie przed domem za to jedna jest taka odważna , wpada do karmnika i weż mnie wygoń , kłóci się a jak już odfrunie parę metrów dalej na brzozę , to tylko posłuchać jak na mnie się wydziera jak ja do niej mówię jest cicho , po chwili odpowiada i tak se toczymy dialog człowiekoptasi dlatego, że większość czasu spędza w sumie z nami , cały czas w okolicy nas, widzi jak wołam koty , jak ich szukam to małpa jedna nauczyła się je naśladować dodam , że każdego naśladuje . W ubiegłym roku jakoś koło lata pracowałam w ogrodzie, nagle słyszę przerazliwe miauczenie , serce mi stanęło . Mam kotkę ze schroniska, może nie staruszka ale swoje lata już ma , miała dużo przejść w swoim życiu i nawet operację oka u nas. Na jedno nie widzi wcale drugie , no nie wiem czy cokolwiek, do tego niedosłyszy. Wracając do tematu, ten miauk to był jej dlatego mało nie zemdlałam , myślałam że wpadła do stawu . Rzuciłam łopatkę pędzę a tam na gałęzi siedzi moja ukochana sroka wtedy przypomniałam sobie , że kotka jest w domu sama ją wpuściłam takie rzeczy są na porządku dziennym , oszukuje nas , koty i psa . Ostatnimi czasy mnie wzięła na celownik , tylko czekam jak zacznie kląć
No i będzie fotka naszego wokalisty Drozda który dosłownie pod samym domem, na czubku świerka, codziennie od wczesnego ranka z malutkimi przerwami , pewnie na robaczka, toż żyć musi drze dzioba. Nigdzie w okolicy , tu sobie miejscówkę upatrzył. Jestem w nim zakochana i dodam jeszcze dzięcioły w ogrodzie mają dwie kużnie, nie muszę kraść szyszek w lesie , szyszki same przylatują
Moje miłość

Elu, piękna historia i fajne zdjęcia. Liczę na więcej, jak ptaszory tak obłaskawione, pewno dadzą się i fotografować.

Kiedyś kupowałam rośliny u pani-właścicielki podwrocławskiej szkółki; sikorki jadły jej słonecznik z ręki, w życiu nie widziałam potem czegoś takiego.

Świetna historia A ja się zastanawiałam ,
czemu czubatki są coraz mniej płochliwe .
Rzeczywiście potrafią latać blisko jak wsypujemy
ziarno do karmników i innych miejsc.
Dzisiaj ,może to mój malutki z ub roku
Ale był wysoko ,oj wysoko .

Aniu dziękuję , postaram się chodż nie obiecuję , nie wszystko zależne ode mnie. Ogród, warzywniak, zwierzęta , ptaki , owady to moje życie . Tak rodzina i tralalala ale to dzięki naturze wróciłam do żywych po ciężkich chorobach , to one zaprzątają moją głowę a nie co mnie boli , zemdleję czy nie , cieszę się kolejnym dniem a płaczę dosłownie płaczę kiedy żegnam odlatujące żurawie co roku przyrzekam im , że będę na nie czekać Krzyczę , życzę im szczęśliwej drogi i szybkiego powrotu do nas , taka wariatka ze mnie , nie poradzisz .
Ptaszki z ręki nie jedzą nie nauczyłam ich , nie miałam takiej potrzeby za to jak sypię słonecznik do karmnika siedzą tam nie odlatują za to pięknie , radośnie trajkoczą i to mi wystarczy.
Nie mam zdjęć z bliskich spotkań z ptakami chodż takie zdarzały się wielokrotnie. Mam kilka zdjęć z 2016 roku , nie wiem czy tu pokazywałam. To była wiosna , ciepły dzionek wracałam z praniem, wokoło mnie ganiało się stadko maluszków aż w pewnym momencie jeden z nich wylądował na mojej bluzce , byłam w szoku nie nie uciekł od razu, pospacerował zostawił kupkę,

dopiero odleciał.

tija wrote:
To jest bardzo dobre podejście do sprawy, nie uszczęśliwi nas w żaden sposób jeszcze większa bliskość ze zwierzętami, a dla nich to niebezpiecznie. Nie wszyscy ludzie są tacy jak my. Gdy opiekowałam się jeżem, weterynarz mi też mówił, a niech się pani za bardzo z nim nie zaprzyjaźnia, zbyt duże zaufanie do ludzi, to niebezpieczne dla tych zwierzaków. Są wokół nas, odwiedzają nas i to jest piękne, że nam to wystarcza, a dla nich bezpieczne.

Dawno temu spotkałam debila w swoim życiu, który przywiązał wróbla za nogę do sznurka

Debil to słabe określenie Jeże też mamy , dorosłe ile sztuk nie mam pojęcia na pewno kilka. Początkiem jesieni koło domu robię im zadaszenie a właściwie dwa, pod jednym woda i jedzenie , /specjalne kupowane tylko dla nich, nie puszka ani chrupki kocie czy psie / drugi daszek służy im za ... kibelek mają tak trociny albo słomę , co jakiś czas musze sprzątać bo waniajet jak sto diabłów . Koło 19 z zegarkiem w ręku przychodzi pierwszy , fuka, cmoka szama ,potem idzie na zwiady a przychodzi kolejny, jak jest brzydka pogoda czy wieje , pod wiatą robi się gęsto, stoję na schodach i słucham jak fukają. Jedzenie dostawały dopóty dopóki przychodziły. Potem rozeszły się do swoich noclegowni, cisza nastała. Czekam wiosny i kolejnych spotkań .

No, "pachną" te jeżyki , a konie to co nie śmierdzą, ale nie przeszkadza mi to, by im wyjmować kleszcze. Jednego czyściłam ze smoły, tej co to drogi "naprawiają", a potem sypią drobne kamyczki, po naszemu szuter. Zrobiła mu się obręcz na przedniej łapce i zacisnęła, a przednie łapy dla jeża najważniejsze, ale daliśmy radę choć trochę to trwało, łapka została uwolniona. Czasem widzę ranę i leczę wyciśniętym sokiem z żyworódki, wspaniale się jeżom po niej goi. Zawsze się zastanawiam, czy my tym zwierzętom też tak "pachniemy" jak one nam .

W sumie, nigdy się nad tym nie zastanawiałam jak zwierzaki nas odbierają nie pamiętam końskiego zapachu, wieki nie miałam z nim do czynienia. Jak miałam gdzieś 14 lat, wojek, ciocia moja mama i ja pojechaliśmy na pole co by kosą ściąć wyłożone zboże, przygotowac pod snopowiązałkę. Wojek nie pozwolił mi na pracę, stwierdził że jeszcze się napracuje, kazał dotrzymywać towarzystwa konikowi, białe nakrapiane cudeńko. Siedziałam na wozie on przyczepiony obok, dopóki go głaskałam, gadałam do niego było ok ale ile można, zasnęłam. Nie doczekał się pieszczot ugryzl mnie w ramię, wrzasnęłam, wszyscy w ciągu sekundy koło wozu a jak długo bolało od tamtej pory raczej na dystans do nich albo wcale. Przez psa też byłam pogryziona, małych się nie boję za to sredniaki i duże mijam z daleka. Co zaś tyczy zapachu, łeb mnie w nocy bolał niesamowicie, kot przez cały czas dotrzymywal mi towarzystwa, zamiast spać patrzyl na mnie z uszami w pion albo mrukal się ocierał albo łapkami ugniatał, cały czas koło mnie a pieseł jak uwalił się tak spał jak zabity w poprzek tapczanika z tylnymi łapami pod moim nosem capiło oj capiło jak starą schodzoną skórą taki off topić wyszedł

Od czego by tu zacząć że zimno, że kurzy niemiłosiernie , że mam już dość chyba od tego wypadało by i że zwierzaki mają dość bo weż pod tą perzyną znajdż zielone albo korzonki i ptaszki mają dość, gniazda powinny szykować a one pilnują karmnika by przeżyć. Ile worków 25 słonecznika kg poszło nie wiem już się pogubiłam a ile kulek z tłuszczem i woreczków z orzechami za chwilę zamawiam kolejny wór, kończy się nie liczę na to że wystarczy a co w tym wszystkim najważniejsze ? że dzieciarnia ma dobrą niezawodną stołówkę ,o każdej porze dnia karmniki pełne , że zdrowe , że dużo lęgów będzie a na przyszłą zimę więcej dziobów do wykarmienia
No to teraz zobaczmy co tam na Warmii słychać dodam, że nie było szansy wszystkich obfocić , żywotne to strasznie, nie nadążam za nimi
Szczygieł

Grubodziób

Rudzik

Kosy

Dzwońce, trznadle i inna drobnica



A wtym czasie na górze ...

Ale u Ciebie ruch
A karmnik z tą gromadką wymiata
Powiedz czy znasz nazwy ptaszków oprócz wróbla i sikorek ?
Z tch zdjęć teraz

Dzięki a no się dzieje
Już podpisałam

Fantastyczna mnogość gatunków. U mnie nie aż tyle, ale jak obsiadły drzewo za płotem, myślałam, że sąsiadowi uruchomił się alarm. A moje suki włączyły się do dialogu

Dzięki Aniu są jeszcze inne nie znane mi ale trudne do focenia, płoche . Jak mnie zobaczą w oknie jeszcze ujdzie ale jak wysuwam obiektyw , sekunda i nie ma a szkoda dzisiaj były też zięby ale do południa , na sesję się nie załapały. Twój filmik świetny, słodkie towarzystwo

tija wrote:
Bokiem do obiektywu na środku karmnika z żółtą kreską na skrzydle czyżyk. U mnie podobnie, ale do tego jeszcze horda tatarska szpaków