Forum Ogrodnicze Oaza

Chłodnego, jasnego strychu zazdroszczę i pożądam. Nie posiadam żadnego. Piwnicę posiadam, nawet sporą - ale mroczną, jeśli nie całkiem ciemną, bardziej nadającą się do przechowywania wina, niż żywych , niehibernujących roślin.
Jedyne, co zimą mogę zaoferować moim, to miejsce przy szklanych drzwiach tarasowych w kuchni - zaznaczam: relatywnie chłodnej kuchni, ogrzewanej praktycznie ciepłem płyty kuchennej (i w homeopatycznych ilościach ciepłem z gazowego ogrzewania). Przy 16 stopniach mnie owszem, jest chłodno aż hej, ale tarcznikom taka temperatura najwidoczniej odpowiada.
Madziu, kochana jesteś z Twoją propozycją - ale moim problemem nie jest zdobycie nawet całkiem dużego cytrusa, nawet variegata, tylko - uplasowanie go w znośnym miejscu, gdy na zewnątrz ziąb i zawierucha... Sparafrazuję wielkiego weimarczyka: "Światła, więcej miejsca i światła" !

Słuszna parafraza jeszcze się mieszczę na strychu, tam, w zależności od miejsca jest w styczniu 5-12 stC. Jest również całkiem ślepe pomieszczonko, gdzie wsadziłam hibki celem "zaśnięcia". Poza tym cytrusy stoją wraz z oleandrami. Mnie tez się marzy ogród zimowy. Nawet nie mam śmiałości pisać do Mikołaja

"Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma..."

Ździrka marzec 2009-9.11.2019 (')

Tak bardzo żal

Już Jej nie boli...

Prawda ostatnia noc była dla Niej koszmarna. Ale teraz już śpi, wierzę że gdzieś z Adamem, Marysią, Rudym i resztą ferajny czekają na nas. Żal ściskał na widok Wincentego i Zmorka, którzy pyszczkami Ją dotykali, układali się przy Niej zeby zagrzać, wykazywali naprawdę sporo troski i empatii.

Ech... Słowa tu zawodzą... Madziu-

Zabrakło jednego zołzowatego kota, a jakby pół świata zniknęło

Magdziu, przytulam Was obie...Bardzo Ci współczuję.

Serce moje, do własnego Cię przytulam [*]

Madziu... Też wierzę, że kiedyś się spotkacie...

Madziu, łączę się z Tobą w bólu

Dziękuję za to, że jestescie zaglądam w miejsca gdzie Ździr lubiła przebywać i od razu łzy cisną się do oczu. Chłopcy też Jej szukają, Wincenty przylazł, usiadł mi na kolanach, zaglądnął w oczy i miauknął " Gdzie Ona jest?". Chodzi po pracowni, odwiedza miejsca pachnące Ździrą, ale im bardziej Jej szuka, tym bardziej Jej nie ma...Nie wiem jak mu wytłumaczyć, że Ona już nie spuści mu łomotu przy misce, nie wywali z lepszej miejscówki na drapaku, nie wykąpie się w misce z wodą tłukąc ceramicznymi kulkami. Nie wiem... W chałupie jak w grobowcu...

Jestem Śfinksem

To takie trudne, zachować spokój, uśmiech, sprawiać wrażenie, że wszystko jest w porządku, kiedy nie jest, tylko dlatego żeby nie stresować futer, które reagują na każdą zmianę nastroju. Ale jak zachować spokój kiedy Ktoś, kto spędził że mną 1/4 mojego życia nagle zniknął? Przecież wiedziałam, że jest bardzo chora, mogłam się przygotować, przynajmniej nie cierpi... To wszystko prawda, ale jak przejść do porządku dziennego nad tym, że zniknął Ktoś, kogo nadrzędną powinnością było upierdliwe miauczenie nad niepełną miską, rozchlapywanie wody tylko po to, żeby z lubością patrzeć jak pancia wyciera, ładowanie się na krzesło dokładnie wtedy kiedy siadała pancia, ostentacyjne ignorowanie próśb by nie włazić na blaty a przynajmniej nie deptać po desce do krojenia, wywalanie współplemieńców z lepszych miejscówek?

Madziu, gdyby nie to, że czas dla Ciebie teraz ciężki, to zaniosłabym się od śmiechu. Chodzi mi o opisanie charakteru Ździrki. Przecież Ty opisałaś moją Majeczkę. Jota w jotę. Chyba wszystkie paciuloki są takie same

Madziu,bardzo mi przykro..Niby nieuniknione,przewidywalne,ale jakoś tak trudno się pogodzić.

Madziu, mi zawsze w takich sytuacjach brakuje słów...Mogę jedynie wysłać Ci trochę pozytywnej energii i miłości, która pomoże przetrwać ten trudny dla Was czas.
Przytulam i myślami jestem z Tobą

Odkurzam własny wątek... Nie zaglądałam na forum ponad rok, wiele sie wydarzyło. Wiekszosc roku to walka o przeżycie, przetrwanie firmy, mimo propagandowych zapewnień władz o pomocy firmom, nie wszystko dziala jak w telewizji mówią. Temat ogrodkowania czesto przegrywał z pilniejszymi sprawami. Koncem pazdziernika pożegnalam z bólem Biszkopta , moją Psiomiłość, Psisynka i najukochanszego Psijaciela





Również niemal 20letni Dorian przeszedł po TM do krainy bez bólu, starosci i cierpienia


Mój Kluśmor najukochańszy, Tłustomiś...