Forum Ogrodnicze Oaza

Hihihi- wygląda jak koń w kłusie

Moja Amber - sunia po przejściach. Ma ok 9 lat a u mnie jest już 7 lat









Nie wiem dlaczego nie udaje mi się wkleić prawidłowo pierwszego zdjęcia.

Pies moich sąsiadów,ale toja go wypatrzyłam w schronisku i delikatnie sugerowałam adopcje.Przeszłość nieznana,odłowiony błąkający siepo lesie.Bał sie wszystkich i wszystkiego.Z schronu do auta trzeba go bylo nieść na rękach.Na miejscu wcisną sie pod samochod i był problem z wywołaniem.Przez kilka dni nie chciał wejśc do budy,na widok smyczy z "płaczem" rozpłaszczał sie na ziemi.Ale to już za nim.Smycz=spacerek i wyraźne oznaki radości.Na szczęscie nawet przerażony i atakował z strachu.
Teraz jest Foksem z diablikami w oczkach.



ta mniejsza przybudóka to jest jego 3 pokojowy "apartament"

Nasza półjamniczka dziś odeszła, niestety Była z nami 16 lat.

Wiem jak ro strasznie boli.Trzymajcie sie.
Śpij spokojnie maleńka .

Tomku-strasznie mi przykro.Nie wyobrażam sobie jak to będzie w naszym przypadku.Mamy 5 psiaków

Przyjmij Tomku kondolencje, tyle lat razem, futrzak staje się rodziną...Niestety, wiem jak to boli, kilka lat temu odszedł nasz Lysiek po 16 latach i trzech miesiącach...Lekarstwem nieco łagodzącym stratę stała się schroniskowa bida, chociaż okazało sie, że czas wcale nie leczy ran...Dalej brakuje mi Lyszardka

Tomku - bardzo mi przykro.

TeBe
Wiem powiesz,że NIGDY ŻADNEGO.............Wiem powiesz,ze to za wcześnie
ale psiak odchodząc zostawia swój testament.Pomyśl tak go kochałeś ,moze będziesz na tyle silny by wypełnić "ostatnią wole"

Znam ten smutek Tomku i jestem z Tobą. Mój pupil i obrońca odszedł za tęczowy most po dwunastu latach. Od roku mam następcę z adoppcji, to inne doświadczenie i wiele uczy zwłaszcza jak nie zna się historii zwierzaka ale zawsze pomaga ukoić smutek.

W ubiegłym roku zdechł mój 9-letni kot. Byłam przy jego wykoceniu. Trzymaj się TeBe .

Odeszła bez cierpienia. Dziękuję wszystkim.

Trzymaj się Tomku
Straciłam 9 letnią kotkę - moją najwierniejszą i najukochańszą przyjaciółkę. Do dziś jej nie opłakałam, każde wspomnienie o niej wiąże się z łzą w oku. Ale niecałe 9 miesięcy po jej stracie przygarnęłam kocurka którego nikt nie chciał. Mój dom był jego 4 domem. I jest do dziś - inny niż Dasza, ale także kochany. A teraz mam jeszcze mojego ukochanego Guinnessa. Dom be zwierzaka to nie dom

iwa27 wrote: "święta prawda" ja kolejne psiaki bralam prawie w tym samym dniu kiedy traciłam poprzedniego. Patrzenie ,opieka nad nieporadnym szczonkiem ociupinke lagodziła ten straszny ból,.Jednak po stracie ostatniego cudownego boksera zmieniłam rase /i to w moim wypadku byl dobry krok/

Ewa, "Testament Kochanego Psa" wycisnął ze mnie nie łzy, a spazmy... jest doskonały, powinien widnieć na wszystkich słupach ulicznych.
TeBe, straciłam swoją jamniczkę przed dwoma laty i także doskonale rozumiem Twój smutek. W moim przypadku dopiero po roku potrafiłam pomyśleć o jej następcy, ona ciągle żyła we wspomnieniach i wszystkich kątach domu... Teraz mam nowego, kochanego urwisa, którego uwielbiam ponad wszystko... no prawie wszystko.

Ewo, a ja wzięłam nowego psiaka 'na zakładkę' tzn. kiedy mój staruszek Dyzio jeszcze żył, ale wiedziałam, że już powolutku gaśnie...Nie wytrzymałabym jednego pustego dnia, dnia bez zwierzaczka w domu...
Teraz mam dwa psiaki, najukochańsze na świecie, ale Dyzio na zawsze ma miejsce w moim serduchu...

Dyzio, ogród i ja:

Ale fajowy kudłacz !!! pomiziaj go ode mnie.

Ewuś, to jest Dyzio - już 5 lat za Tęczowym Mostem, więc mogę go tylko wspominać, ale już nie wymiziam

To są moje aktualne futrzaki - Ptyś i Gucio: