Forum Ogrodnicze Oaza

Takie klimatyczne zdjecia moge oglądać wieki zakochalem sie w tym ogrodzie od pierwszego zobaczenia

Wandziu, "Luteus" , zgadza się. Jak miło zobaczyć znajome rosliny w zaprzyjaźnionym ogrodzie.
Maj zupełnie inny od czerwca. Bardziej w zielonościach , błękitach , żółciach. Piękny jest ten cień , wydobywa głębię, inny wymiar tego samego miejsca.
Piękne zdjęcia - niemalże czuje się orzeźwiający chłód , świeżość poranka, bo tak mi jakoś pasuje ,że dzień witasz z aparatem...

Jeśli dobrze odczytuję Twoje pytanie, Wiesiu, to pytasz o Athyrium filix-femina 'Frizelliae'- tak mam w swoich notatkach, ale jeśli nasi Biegli-Miłośnicy-(Mchów i)-Paproci nie potwierdzą - stuprocentowej pewności nie będę miała.





Widziane odbite w lustrze lekko zamglonym


Konrad - i oby tak pozostało

Firletko, jak dobrze widzieć Zaprzyjaźnionego_Gościa! Witam, trwam i żegnam dzień. Stąd tyle zdjęć, którymi mogę dla ogrodu pozyskiwać nawet zakochanie

Dobry wieczór
I ja zgłaszam swój udział w podziwianiu i odwiedzaniu tego niezwykłego ogrodu niesamowity nastrój stworzyłaś ... trochę tajemniczy, bardzo oryginalny, ale też taki ... osobisty i z pasją pielęgnowany.
Podobają mi się wszystkie naturalne kompozycje i zestawienia, a układ roślinek wzdłuż wody jest szczególnie urokliwy
Pozdrawiam cieplutko, a dla Gajki
Ania

Wendka wrote:
Panna Pompa na spacerze po różance .
Poproszę ciąg dalszy tej opowieści...

Ciekawa jestem , co było dalej.

Ja też, ja też poproszę o ciąg dalszy tej opowieści

Aaach, witam serdecznie Gości. O! Janusz zajrzał, i Ania z drugiej strony Poznania, i Wiesia i MagdaLenka - na kawę zapraszam


A dalej było tak: lunął deszcz. Padał.
I padał.
Jakby z przyzwyczajenia. Z upodobania. Koniec sznura z kroplami zagubił?
A gdy nareszcie deszcz ustał - Parasol trwał, z lekka trącany w pokłonach wiatrem, nie trącając ani mimochodem Panny rąbka.
Teraz przed słońca nadmiarem chronił by lico jej zbytnio nie ogorzało, nowa suknia nie spłowiała...
Tydzień tak sobie towarzyszyli ścigając się w westchnieniach, pokłonach, uprzejmościach.
A potem...
Potem pośród odgłosów lasu, żabich harców, motylich mlaśnięć doleciało mnie jej ciche, a przeciągłe "aaach" - jak to w zwyczaju pomp bywa przecież - i wróciła do swoich codziennych obowiązków.
Pysznienia się.
Strojenia.

Ależ smakowita ta kawusia i jak pięknie wystrojona, pyszniła się na wzór pompy w nowej sukience
A, a coś czytam o powrocie do jej obowiązków, czy ma również typowo pompowe zajęcie czy jej zadanie to pysznić się pośród róż?

Pysznie wyglada ta kawka zdjecia i opowieść super

Oj, te typowo pompowe takie prozaiczne...
Gonię ją jednak do pracy dołączając elektryczną Gardenę i migiem zapomina o migrenach, ciągach i innych takich tam deliberacjach.

Na Ciebie Konradzie też czeka kawusia, może być taka? Z pianką, z odrobinką czekolady, tak na prilisku i pridumku i priwarku- jak zwykła powtarzać babcia

Takie piękne pompy i na dodatek pracujące to rewelacja Ja z braku pompy z przeszłością zamontowałam sobie taką marketową. Nie ma takiej ładnej czapeczki ale chyba muszę pomyśleć jak by ją przyozdobić

Wiesiu, pompom, choćby najbardziej nadobnym, nie przysługuje u mnie funkcja pustostojek - przestrzeń mam na to ograniczoną nieznośnie. Jeśli nie pachną, nie zachwycają zmiennością kształtów i barw, nie owocują, cienia w żar nie dostarczają, to niech dbają o te rośliny, które takimi przymiotami świat mój wzbogacają.
Choć gdybym miała jeszcze jedną abisynkę....

Didaskalia:
Kawa z lekką pianką ustrojoną słodką pajęczynką .Zgrabna filiżanka na koronkowym spodeczku. Różany ogród. Światło popołudniowe, ciepłe, lecz nie palące.

Osoby:
Panna Pompa, Pan Parasol, Pani Veilchenblau

Panna Pompa po przechadzce nieśmiało odkrywa lico. Widzimy ją przemykającą jakby ukradkiem po ogrodzie. Zatrzymuje się na pogawędkę z Panią Veilchenblau. Wymieniają uprzejmości, dzielą się nowinkami. Parasol pozostawiony z boku , lekko znudzony tą niewieścią rozmową wraca do ogrodowego pawilonu person ważnych, ale już niepotrzebnych. Kręta, żwirowa ścieżka prowadzi Pannę Pompę ku studni, gdzie w lustrze wody odnajduje swoje oblicze...

co było dalej ?

Wendka wrote:
Nurtuje mnie pytanie co by było za tymi kropkami? A i z dalszym ciągiem zapoczątkowanej przez Firletkę opowieści chętnie się zapoznam

Wiesiu, gdybym miała kolejną pompę - ustawiłabym ją nad oczkiem wodnym. Dolewałaby, filtrując przy okazji całkiem, wodę w nim. Podobnie jak tu

A potem, gdy "kręta, żwirowa ścieżka" doprowadziła ją do lustra wody... spoglądała we własne odbicie, myśli swobodne, niehamowane nakazem woli, torowały nurt emocjom spotęgowanym ostatnimi wydarzeniami, kilka kropel zaledwie, na moment tylko, gładkość tafli zburzyło. Rozejrzała się lękliwie czy nikt słabości tej nie zaobserwował. Ale nie. Wokół panowała popołudniowa cisza, tylko z mrowiska dobiegały odgłosy pospiesznej krzątaniny. Duma jej nie ucierpiała.
Trwała. Cicha.
Choć pewna nie jestem, jednak miałam wrażenie, że szeptała. Z sobą rozmawiała?
O iluzji tam było. A potem: złudzenia, ulotność, i że patrzyła na niebo z jednej tylko strony, i że tak naprawdę wcale nie wie jakie są chmury, że takie motyle czy ważki to ciągle tańczą ziemi nie dotykając prawie, a Pani Veilchenblau ze swoim wprawnym allongé, budzi ciągły zachwyt towarzystwa, gdy ona tymczasem... aaach...

Nagle lustro wody zakłócił jakiś ruch.

Fajny pomysł , może Ci się uda znaleźć gdzieś na starociach.

Zadumałam się czytając dalszy ciąg pompowej opowieści aż usłyszałam plusk, czyż to nie Kleofas zażywa kąpieli

Jak to miło posłuchać ciekawych opowieści wśród omszałych pni, koronkowych paproci.....cień to coś, czego bardzo brakuje w moim ogrodzie, dlaczego przez tyle lat nie dorosłam do niego ?