Forum Ogrodnicze Oaza

dobry żart z tą lutnią Jak zawsze b. ciekawa relacja, nieoczywiste, nieoklepane miejsca, dziękuję

Wykorzystując niezłą pogodę jak na "niepodległościowy weekend" realizujemy nasz plan powstały podczas powrotnej podróży z Francji - i zwiedzamy góry Harzu.
Góry niewysokie (najwyższy szczyt, Brocken, niewiele ponad 110 m), lecz jakże bogate w różnorodne krajobrazy. To jeden z najstarszych geologicznych tworów w Europie, a nawet na Ziemi. Odpowiednio dawne jest tu dziedzictwo historii człowieka, bardzo, bardzo skomplikowanej.
Zaczynamy od stolicy landu Sachsen-Anhalt, Magdeburga.
Byłam tu, ale w innej epoce. Za NRD. Miasto całkiem odmienione. Tylko romańskie i gotyckie kościoły te same.
Klasztor Najświętszej Marii Panny, w tej chwili sala koncertowa i muzeum sztuki nowoczesnej.



Kołatki na wrotach




Sympatyczna pani w kasie pozwoliła mi zerknąć na piękny krużganek, widząc, że z psami i tak nie mam możliwości oglądania wystawy.





Czy mówi komuś coś nazwisko Friedensreich Hundertwasser?
Ten austriacki malarz i architekt działał również w Magdeburgu, a dokładnie ostatnia z architektonicznych realizacji jego autorstwa to magdeburski kompleks Grüne Zitadelle. Nazwa raczej nie pochodzi od kolorystyki, tylko od stopienia z roślinnością . Styl Hundertwassera nie do pomylenia. Ani jednej linii prostej.





A kawałeczek dalej znowu pełnia średniowiecza, Ludolfingowie, X wiek...I wspaniała, naprawdę zachwycająca katedra magdeburska. Co prawda dzisiejszy wygląd zawdzięcza gotyckim przeróbkom, lecz i tak tchnie majestatem.







Zachowało się wspaniale rzeźbione lektorium, przegroda pierwotnie oddzielająca wiernych od ołtarza mszalnego.



A to grobowiec Ottona Wielkiego i jego drugiej żony Adelajdy.



Zwiedzanie przy pięknej pogodzie to jednak zupełnie co innego, niż w mżawce.
Ta przyszła dziś, w sobotę.

No niestety, nie codziennie wygrywa się na loterii, słoneczne i ciepłe dni w listopadzie to jak główna wygrana.
Ale miasto, które chcę przedstawić teraz, zachwyca chyba przy każdej pogodzie.

Byłam tu w 1985 roku, wtedy to było jak z baśniowej rzeczywistości.
Goslar po zachodniej stronie Harzu, już w Dolnej Saksonii. Jedna z rezydencji średniowiecznych "cesarzy wędrownych". A to zachowane palatium, romańska rezydencja zbudowana na początku 11 wieku (tak!gdy rządził u nas Chrobry ) przez Henryka II.



W 19 wieku dodano brązowe lwy i posągi Barbarossy i Wilhelma I, ale że Polacy go nie noszą w sercu (do spółki z Bismarckiem zjednoczył Niemcy) - nie pokazuję jego buzi.



Dla nie-germanistów kilka słów, kim byli owi "wędrowni cesarze". W największym uproszczeniu, władca i jego ścisły orszak (100 do 100 luda) nie mieli w tamtych czasach jednej stolicy, tylko jeździli po księstwach I Rzeszy tu i tam, przebywając co najwyżej dwa tygodnie w jednym miejscu. Po prostu "siły produkcyjne" nie pozwalały na dłuższe wyżywienie takiego tłumu.

Do zwiedzania są autentyczne pomieszczenia przyziemia z kaplicą świętego Ulryka, w której znajduje się nagrobek cesarza Henryka III. Goslar był jego ulubioną rezydencją.





U stóp władcy jego piesek. Bardzo, bardzo smutny.



W tak zwanej sali zimowej autentyczne jedenastowieczne oparcie tronu cesarzy.



Na piętrze imponująca sala rycerska, dziś oczywiście miejsce koncertów. Wiek 19 z jego historycyzmem zadbały o dzisiejszy wygląd.



Kilkaset metrów od palatium jedyny zachowany fragment romańskiej katedry, wejście i narteks.





Budowli nie zniszczyły wojny, tylko rozebrano ją dwieście lat temu.

Goslar to nie tylko palatium cesarskie, ale całe historyczne centrum jak z obrazka. Szachulce i łupek dominują w architekturze.











Jednym z najstarszych budynków jest dobrze zachowany średniowieczny Szpital Świętego Krzyża.



Po trzech godzinach łażenia bajkowymi uliczkami trzeba było wzmocnić siły czymś typowym, pieczeń w sosie piwnym z smażonymi kartofelkami i fasolką.



I tak deszcz wytrzymał do późnego popołudnia.

W niedzielę zła pogoda sobie nie żałowała. Mgła, mżawka, deszcz...Pierwotny plan, by podjechać wąskotorową ciuchcią na najwyższą górę Harzu, Brocken, uległ gruntownej zmianie - moknąć, by widzieć mgłę taką samą, jak kilkaset metrów niżej?
W tej sytuacji wychwytując przerwy w gęstszym padaniu przeszliśmy przez centrum Wernigerode, na którego przedmieściu znaleźliśmy zakwaterowanie.
Miasto może nie jest taką perełką, jak Goslar, ale i tak robi pozytywne wrażenie.

Ratusz



Stara fontanna na rynku



Tak zwany krzywy dom - rzeczywiście niepokojąco odchylony od pionu



Następnie wsiedliśmy w samochód i - na ile się dało - podjechaliśmy pod zamek Wernigerode, którego początki datowane są co prawda na 13 wiek, lecz w wieku 19 przeszedł znaczącą przebudowę, przeobrażając się w coś na kształt pierwowzoru Hogwartu

Teraz znów lekko w remoncie .











Wejścia strzegą "magiczne zwierzęta" (ciekawe, czy Rowling je oglądała )



I widok z okna zamku na Wernigerode.



Najfajniejsze, że odtworzono wyposażenie wnętrz, włącznie z zastawionym do uroczystej kolacji olbrzymim stołem. Ach, ta porcelana...

Pięknie, miejscowości, o których nie miałam pojęcia, ze istnieją zwłaszcza ten Goslar zachwycający!

Aniu ten cudowny ratusz zmienił kolor elewacji? chyba góra frontu była pomarańczowa?

Rumianku, cieszę się, że podzielasz mój zachwyt Goslarem. To rzeczywiście brylant na niemieckiej "trasie romantycznej".
My raczej wolimy niewielkie miasta i spokojne okoliczności, już choćby z powodu towarzyszących nam suk.
W dzisiejszych internetowych czasach zorganizowanie sobie takiej podróży to łatwizna.

Mileno, widzę, że Wernigerode nie jest Ci obce.
Przy ratuszu coś majstrują konserwatorzy i frontowa elewacja jest osłonięta jakimiś dziwnymi panelami. Chyba tymczasowo. Z pozostałych boków mandarynka.
Na razie dokładam widok zamku - czyż nie działa inspirująco na miłosników literatury fantasy?



Jak się ogarnę, będę nudzić dalszym ciągiem relacji.

To perełki, które warto zobaczyć na własne oczy i moje klimaty, uwielbiam zabudowę szachulcową..i nie tylko
I takie tam moje przemyślenia a propos historii- ludzie budują i 'ludzie' niszczą, to cud że tam praktycznie wszystko się zachowało.
Aniu czekamy na cd

Przepraszam Aniu, nie chcę zaśmiecać, ale czekając na Twoją relację może kogoś zainteresuje - nie wiem czy mogę nazwać to chichotem historii - przezwiekiikraje.blogspot.com/2019/06/lu...sto-widmo-czyli.html
W razie czego wyrzucę

Mileno, ależ niczego nie usuwaj, to bardzo ciekawe i godne głębszej refleksji informacje.
Takim "znikniętym miastem" jest w Rudawach Janowickich, a więc "w moim powiecie" Miedzianka, która stała się dość znana dzięki książce Filipa Springera (i sztuce na jej podstawie).
A odnośnie ostatnie podróży - "podróży sentymentalnej" - kolejnym punktem był Quedlinburg.
Miasto leży w Saksonii-Anhalt, więc na terenie dawnej NRD. To się nadal trochę czuje. O ile 40 lat temu (z lekkim hakiem) wydawało mi się nadzwyczajne, to teraz porównawczo nieco straciło.
Nie jest też chyba aż tak "kraciaste", jak żyło w mojej pamięci (zawieziono tam nas, grupę kursantów, między innymi dlatego, że pracowali tam wówczas polscy konserwatorzy zabytków).

Ale oczywiście, ładnych zakątków nie trzeba długo szukać.



Panorama spod kolegiaty



Jeszcze sporo róż





Łany szałwii otwartej, och, a ja mam dwie sztuki



Gotycka kolegiata św. Serwacego niestety w remoncie, zostaliśmy przepędzeni przy próbie zerknięcia do wnętrza (wolno, ale nie w poniedziałek ).



Kraciasta restauracja też zamknięta



Poszliśmy poszukać czegoś na dole miasta



Przy Rynku





I w hotelu "Pod Niedźwiedziem" dostaliśmy obiad w stylu DDR



Dużo, kalorycznie i ...średnio smacznie.

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się dwa razy, w Halberstadt i w Naumburgu. Było po co. lecz o tym może jutro.

Halberstadt... jeśli to podróż sentymentalna, to ciekawa jestem jak je odebraliście

Na Halberstadt mieliśmy godzinkę z niewielkim okładem, w zasadzie wcale nie planowany był ten postój, ale już w drodze "tam" zachwycił nas z oddali "skyline" tego miasta. Głównym elementem jest oczywiście kościół świętego Marcina z mostkiem łączącym dwie wieże, ten z prawej:





Początkowo pogoda straszyła, lecz święty - niedawny solenizant - musiał się za nami wstawić chyba, bo w pewnym momencie całkiem zbłękitniało.



Przy okazji dowiedziałam się - a było to mi nieznane - że i w Halberstadt, właśnie w kościele św. Marcina odbywały się jesienią 1989 zgromadzenia, podczas których modlono się i żądano praw obywatelskich, a również dość liczne marsze protestacyjne.
A oto i święty, właśnie przecina na pół swój płaszcz, by okryć potrzebującego.



Niestety, kościół był zamknięty na głucho, ale doczekaliśmy otwarcia dla zwiedzających katedry. Ogromna gotycka budowla.





Wnętrze bardzo bogate. Wspaniała barokowa szafa organowa.



I witraże, ale częściowo przysłonięte nieodzownymi rusztowaniami.



Jednak na mnie największe wrażenie wywarła ufundowana w 1005 roku bazylika Najświętszej Marii Panny z sąsiadującym pałacem biskupim (mieści się dziś w nim biblioteka i inne instytucje użyteczności publicznej).







A wszystko to w promieniu kilkuset metrów.

Zmierzając ku polskiej granicy - ale nie najkrótszą drogą - wstąpiliśmy do znajdującej się już na terenie Saksonii katedry w Naumburgu.
To jedno z miejsc sentymentalnych, dla których chciałam tej podróży. Poprzednio byłam tu prawie pół wieku temu i wtedy budowla oszołomiła mnie.

Katedrę zaczęto budować w połowie 11 wieku, potem dokonano gotyckich przeróbek, dodając rzeźby, między innymi jeden z bardziej znanych poloniców, statuę "śmiejącej się Polki" . Jest to prawdopodobnie córka Bolesława Chrobrego, Reglinda, współfundatorka katedry.



Oczywiście i w późniejszych wiekach dokonywano zmian, aż po dzisiejsze czasy. Mnie ogromnie podoba się wykonana z brązu poręcz do krypty, święty Franciszek rozmawiający ze zwierzętami:



Paw, ten pyszałek, wylądował na końcu kolejki



Oto i krypta, najstarsza część.





A tak poza tym...stanąć w skupieniu i podziwiać.















Ryczący jeleń na wieży pożegnał na na niemieckim Szlaku Romantycznym - może kiedyś, może znowu...

Aniu dziękuję za wycieczkę do miejsc w których nigdy nie będę, ale dzięki Tobie byłam.

Cudowna ta katedra, zwłaszcza widok wież na tle błękitnego nieba. Ale najbardziej urocza i wywołująca uśmiech jest ta poręcz

Jaka piękna podróż listopadowa! Bardzo lubię oglądać Twoje wędrówki