Forum Ogrodnicze Oaza

Taka codzienna zabawa na spacerze. A Ciapek dumny z zabranej zabawki:


BlackRose. Ja przeważnie miałam 1 psa + suki. A powoli dojrzewam do odwrócenia. 1 suka + psy.

Mój kuchenny pomocnik:







Jak się gotuje jego jedzenie, to nie ma opcji, żeby go z kuchni wyciągnąć

Black Rose, fajny ten Twój psiak.
Małgoś, Ciapek przepiękny i jaki duży.
Mam fajny filmik ze wspólnej zabawy moich psiorów, ale nie potrafię tego tu wrzucić. Youtuba też nie ogarniam
Może kiedyś bardziej się do tego przyłożę.


No i kociska.

Dziękuję

A jaki oporny, jeśli chodzi o naukę tego, co mu nie pasuje

Przeglądałam wczoraj archiwalne zdjęcia i znalazłam te, które zrobiłam zaraz po tym, jak córka go do nas przyniosła - czyli niemal sprzed dwóch lat.
Słodko wyglądał, urwis jeden.

To jest zrobione kilka minut po powitaniu go w nowym domku:




A to trzeciego dnia::

Ojejej, słodziak

A to mój 5tyg. pisiurnik





Teraz to już poważna persona (prawie 7msc.)





Jak znajdę moje małe owczary, to też wrzucę. Ale to było już 5lat temu...

O tak, tak - gorąco popieram, gorąco - choć bez prywaty, bo ani Lutnia, ani Cytra, w odróżnieniu od Łateńki, fajerwerków się nie boją.
Natomiast wielokrotnie spędzając sylwestra na skraju lasu wiem, jak reagują dzikie zwierzęta.
W tym kontekście cieszy niepomiernie decyzja o odwołaniu sylwestrowych hałasów pod Wielką Krokwią...szkoda, ze właściciele hotelu Gołębiewski w Karpaczu, rzut beretem od granicy KPN, nie maja tyle pomyślunku i empatii albo choć troski o wizerunek firmy). Puszczane tam sztuczne ognie widać (i słychać) doskonale u mnie, coś z 7 km dalej .

A my czekamy na wtorkową operację ...

Mam kotkę,która pod blokiem spędziła wiele lat.Pierwszy Sylwester za nami.Zdziwiłam,gdy okazało się że bardzo boi się wystrzałów i błysków fajerwerków.Jak ona to przeżywała na dworze ? Przecież nie miała gdzie się schować.

Kaju - dzikie lub dziko żyjące zwierzęta często pędzą na oślep, ulegając różnym urazom, nie mówiąc już o wypadkach komunikacyjnych w miastach. Dotyczy to też ptaków, zbudzonych i spanikowanych, które wpadają na przeszkody, często z skutkiem śmiertelnym.
W niemieckim internecie widziałam zresztą film, z innej nieco strefy, gdzie przez miasto pędzi stado spanikowanych fajerwerkami małp - i szukają schronienia gdzie bądź, w ciemnych miejscach. Pewnie dziko żyjące w miastach koty robią to samo.
Swoją drogą - szczytem głupoty jest zabieranie psów na publiczne imprezy na zewnątrz, zawsze, ale to zawsze po Sylwestrze mnóstwo zwierząt zgubionych.
Madziu - pisałyśmy razem - i w sumie podobnie

Łaciku, u mnie Biszkopt też na spokojnie, ale Częsiu trzęsie się od wigilii. Poza tym wszelkie wolno żyjące stworzenie reaguje na huk i rozbłyski, kilka lat temu kanarek Taty, którego miałam pod opieką, zmarł w momencie na zawał serca w trakcie kanonady fajerwerkowej. Kolorowe rozbłyski to też nie są rzeczy, które ptaki lubią najbardziej.

Łatka wrote: Aniu, czyli jednak...będę trzymać mocno kciuki.

Kochani, dziękuję Wam za troskę, w tym wyrażaną telefonicznie.
No cóż...Lutnia jest po operacji.





Ta pierwsza doba jest zawsze trudna, choć Lunia dostała dobre znieczulenie, nadoponowe, które jeszcze działa. Przy histerycznym usposobieniu Luteńki wszystko się komplikuje - już ręka wyciągnięta w jej stronę skutkuje wrzaskiem, jakby ją obdzierano ze skóry. Podobno pies po znieczuleniu ogólnym może mieć zwidy - jak po narkotykach.
Z dobrych rzeczy - wypiła sporo i zjadła trochę, dużo jej nie dałam.
Ze złych - boi się załatwić, nie jest w stanie zrobić siku na trzech nogach. Tym bardziej kupki. Wyniesiona na trawnik stoi w miejscu.
Z dotykaniem w ogóle jest problem - zaczęła, niestety, interesować się raną. Przy próbie nałożenia klosza strzelała zębami, drasnęła mnie nawet. Krzycząc oczywiście, aż serce pęka...

Biedactwo malutkie... :*

Aniu trzymamy kciuki za Luteńkę. Będzie dobrze, bo musi być!

"Szczeniackie zabawy" moich:

Serce się kraje. Trzymam kciuki za najszybsy powrót do zdrowia Luteńki.

Łateńko, mocno trzymam za Was kciuki i przesyłam moc pozytywnych wibracj

Dziękuję wszystkim Przyjaciołom za dobre myśli o Luteńce.
Noc była straszna, przejęczana do trzeciej, z tym, że po konsultacji z wetką przychylam się do poglądu, że dużą część bólu zawdzięcza Lunia pęcherzowi - nieopróżnianemu przez ponad 20 godzin. Na trzech łapach - trudno, a stanąć na czwartej bardzo się boi. Jak już się przemogła - Niagara! I natychmiastowe uspokojenie.
Przyznam, że bardzo się wystraszyłam - przecież ludzie po znieczuleniu nadoponowym leżą plackiem całą dobę. Widać ze zwierzętami jest inaczej.
Dziś uświadomiono mnie, że to dzikie rzucanie się również mogło być skutkiem tego rodzaju znieczulenia - zwierzę nie czuje dolnych kończyn (choć rusza nim), ma wrażenie utraty nóg! Totalna panika - i takież reakcje, włącznie z wyszczerzonymi zębami i dzikim wzrokiem.
Dziś to inna bajka - odzyskaliśmy normalną Lutnię, że tak powiem.
Jesteśmy po kontroli - którą zniosła z pokorą w sercu, pozwoliła sobie ruszać tym kolanem :shock:
Podobno wszystko ok, goi się. Dostaje doustnie przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Jutro następna kontrola.
Na razie pacjentka głównie podsypia.



Ponownie błogosławię każdą złotówkę wydaną na uprząż. Nie mogąc taszczyć Luni na obraz walizki, nie dałabym kompletnie rady - przy wysokim parterze i schodach w domu.

Łateńko - odetchnęłam z ulgą. Teraz musi być lepiej z każdym dniem - ściskam Was z całej siły