Forum Ogrodnicze Oaza

Już ich nie ma...
Jednak zrządzeniem losu, a może przez zawirowania powietrza, cztery ocalały. Nie, żeby były w rewelacyjnej formie - troszkę je i tak przycięłam, ale - proszę:







Czwarta to Bishop of Dover, w tej chwili 0 kwiatów, ale ma żywe pączki...zobaczymy. Czasem wystarczy pół stopieńka w górę - i jesteśmy po stronie żywych.
Zrobiło się z powrotem relatywnie ciepło - i takie zmiany w kilka godzin:
Golden Showers rano...



...i wieczorem.



Crocus Rose rano...



...i wieczorem.



The Poets Wife rano...



...i wieczorem.



Jesienny krokus sativus rano...



i przed chwilą.



Troszkę koloru jeszcze się znajdzie - jak się poszuka:



To chryzantema Kristin - od Marylki - Merlin



Naprawdę odporne na przymrozki są powojniki - mają jeszcze sporo pąków

Fujimusume




Tarasowy Cezanne





Daniel Deronda - niestety, same pojedyncze kwiaty





Jan Paweł



Liczę na to, że nadchodzące babie lato jeszcze te pąki otworzy.

Ojej, widzę, że jednak przymrozek "polizał" rośliny... Szkoda, taka ładna pogoda się jeszcze zapowiada. Ale co robić, cieszmy się kwiatami, które jeszcze zostały! A potem to już aby do wiosny...

Chryzantema Kristen cudna. Ocalałych dalii zazdroszczę . Ja dziś uporzadkowalam część ogródka - wyrwałam aksamitki, nagietki , cynie. Zła jestem , bo nie zdążyłam zebrać z nich nasion.
Wykopywanie dalii zostawiam na sobotę. Ale przy 20 stopniach to chyba je będę wykopywać ze łzami w oczach.

Aniu - jeśli Krystynka przezimuje, chętnie się podzielę, przecież dostałam w prezencie, to wypada "podać dalej".

Szafirku (Aniu-Łatko, przepraszam za wtręt), a z czego chciałaś zebrać nasiona? U mnie wszystko jeszcze siedzi, przymrozków nie było i na razie się nie zanosi; w piątek sprawdzę, czy cynie są już "gotowe", aksamitki nasiona już mają na pewno, nagietki jeszcze nie dojrzały, bo wciąż kwitną w najlepsze, ale powinny zdążyć... Daj znać, jakby co!

Najbardziej mi na cyniach zależało, bo nagietki i aksamitki chyba jeszcze mam z poprzedniego roku.

A mnie się podobają Twoje powojniki.Piękne.Czy Ty je przycinasz?

Gosiu, powojniki są moim miejskim fisiem, mam ich...dużo, co nie znaczy, że wszystkie rosną dobrze, kwitną i żyją długo. Niektóre odmiany chyba po prostu nie są mi sądzone - kupuje po 3-4 razy z tym samym skutkiem śmiertelnym. Inne mimo braku szczególnych starań pięknie rosną od lat. Oczywiście najodporniejsze są włoskie i "dzikie", typu alpinum. Ale też nie do końca, kilka wielkokwiatowych jest nie do zdarcia, a kupiony 3 lata temu Night Veil słabiusieńko... Jeszcze nie kwitł.

Co do obcinania - zgodnie z zasadami, kwitnące wiosną wielkokwiatowe mniej więcej na wysokości 100-120 cm, a bardziej rozrośnięte nawet wyżej. Późno kwitnące można obciąć niżej, bardziej się rozkrzewią - choć to też zależy między innymi od odmiany, ale i od podłoża, ekspozycji na światło itd. Bylinowe - praktycznie do ziemi, jesienią. Włoskich i alpejskich się nie obcina, chyba, ze zbyt niesforne - albo chore.
Jak już piszę - pokażę moją (z mojego siewu!) ostróżkę, nic specjalnego, ale to jedyna roślinka, której "dorobiłam się" z dwóch (!) paczek nasion. I teraz zakwitła ponownie.





Jak były dalie, nie rzucała się w oczy, teraz ma swoje 5 minut.

A mogłabyś zdradzić które wielkokwiatowe są u Ciebie nie do zdarcie. Ja mam 2, ale rosną tak sobie. Może powinnam postawić na sprawdzone odmiany.

Bea, jak napisałam - z wielkokwiatowymi różnie bywa, wiele czynników składa się na sukces, przynajmniej takie moje dwudziestoletnie doświadczenie.
Najbardziej lubię oczywiście tak zwane niebieskie (dla mnie one są w większości zimno fioletowe lub fiołkowe). The President, Multiblue, z jasnych - Mrs. Cholmondeley, te mam przynajmniej 15 lat. Z nowszych nabytków świetnie zapowiada się Rhapsody - i ten jest no, prawie niebieski . Marcelina - liliowa, półpełna na zeszłorocznych i pojedyncza na nowych pędach, też dobrze rośnie. Różowych (bordowych) mam zdecydowanie mniej - odmiana, którą polecam w ciemno, to Viva Polonia, kwitnie podobnie, jak Marcelina, choć zdarzają się kwiaty pełne i "puste" obok siebie.
Kto inny napisze być może coś całkiem przeciwnego - nie jestem żadnym znawcą, nie mówiąc już o wiedzy teoretycznej, to moje całkiem prywatne spostrzeżenia.

Jestem w górach.
Piękna pogoda, gdyby jesień miała tylko takie oblicze, dałoby się ją polubić.
Borówki wysokie, które w tym roku praktycznie nie miały owoców (mimo mnóstwa zawiązków) i "patrzyły na księżą oborę" z powodu suszy, jakoś postanowiły żyć dalej i cieszą wspaniałymi przebarwieniami.





Przebarwiają się i azalie



...ale tylko niektóre. Większość tych z grupy Knapp Hill wygląda tak:



Moja walka z mączniakiem wygląda na całkowicie daremną; co ciekawe, przez wiele lat ta plaga mnie nie dotyczyła - a najstarsze azalie sadziłam gdzieś w 2005? 2006? Natomiast w ostatnich latach "mąką" obsypane są młode dęby w lesie, o innych badylach nie wspomnę...
Letnia susza - i niemożność systematycznego podlewania - zebrała spore żniwo wśród rododendronów, zwłaszcza tych najmłodszych. Straciłam 4 młode krzaczki, w tym - dwie naprawdę trudne do dostania odmiany, Elsie Straver i Professor Robenek. Plus dwie młode azalie wielkokwiatowe. Plus jeden do trzech w mizernej formie, nie wróżę dobrze, zwłaszcza Oranginie .
Nawet moje olbrzymy oberwały, fakt, by je podlać znacząco, trzeba kilku wiader wody, nie jestem w stanie tyle nalać. Maja pąki, ale czy pełne? Tegoroczne przyrosty mizerne, z małymi listkami, a od dołu - ogołacające się łodygi, sporo żółtych liści... Jestem podłamana.
Jeden, co postanowił mnie pocieszyć - Cunningham White, To naprawdę zdjęcia z dziś:




Że powtarza kwitnienie, żaden cud - ale w październiku? Tego nie dawali.
Róże już chyba nie zdążą zakwitnąć - choć dwie czy trzy mają po maniunieczkim pączku. Tylko niezawodna Elfe poczekała na mnie:



Jak widać, akurat różom przymrozki tak bardzo nie szkodzą.
Macham Gościom od gór:

Aniu, pięknie u Ciebie . Uwielbiam takie widoki. Góry + jesień = najlepsze połączenie .
Moje róże też dzielnie zniosły przymrozki. Z 6 jedna tylko została przymrozona. Elfe mam zaplanowaną na wiosenne zakupy.
Twoje ogrody są tak piękne ,że za każdym razem jak piszesz , że coś Ci zmarnialo, to jestem w prawdziwym szoku, bo dla mnie jesteś jakąś ogrodową czarodziejką, której wszystko zawsze rośnie. I to pięknie rośnie !

Szafirek wrote:
Szafirkowa Aniu - zawstydzasz mnie tak pochlebną opinią, prawda jest istotnie inna, marnieje mi sporo roślin (choć mniej, niż 20 lat temu, w początkach miejskiego ogrodu), a inne rosną...tak sobie. Nie mam teoretycznej wiedzy, nie mogę stworzyć kwiatom, których pożądam, idealnych warunków z powodu popełnianych błędów, takiej a nie innej gleby, braku słonecznych miejsc, braku wody, braku sił - a przede wszystkim tego rozdwojenia między dwa miejsca. Nie mówiąc o długich wyjazdach. Właściwie powinnam nic nie sadzić - ale jestem dość zawzięta i na starość mam choć ograniczone szanse mieć to, co 40 lat temu było tylko marzeniem. Piszę również o niepowodzeniach - choć nie wszyscy to robią - by może dodać odwagi osobom dopiero zaczynającym tworzenie ogrodu - wiadomo, każdy początek obfituje w trudne momenty, także w drobne porażki.
Mam dużo - za dużo kwiatów, to zawsze znajdzie się i coś ładnego, ot i całe "czarodziejstwo".

Elfe polecam z całego serca - będziesz ją kochać.

Po trochu sprzątam miejskie rabatki -z żółtych badyli lilii, z przekwitłych jednorocznych i żółknących pędów bylin.
Dziś przyszło ostatnie (prócz holenderskiego) zamówienie na cebulki, zrobione jeszcze w czasie włoskich wakacji - cóż, Benex niezbyt wyrywny...takie tam trochę strzępiastych tulipanów, ciekawe, czy choć Barbados okaże się sobą... Przy okazji - jesienne widoczki.
Rdzawe liście magnolii parasolowej



Towarzyszący jej klonik Intokazi jest teraz buraczkowy - ale za chwilę stanie się rubinowy





Podobnie oczar



On ma swoje pięć minut dwa razy - na przełomie lutego/marca, gdy kwitnie, nieraz na tle śniegu - i na krótko przed zrzuceniem bajecznie wybarwionych liści; ten od dołu już się robi pomarańczowy



Stojąc pod nagą paulownią zauważyłam kilka zawiązanych "orzeszków"



Tam, gdzie jest osłonięta, pojedynczymi "kitkami" kwitnie nadal budleja



A barbula szara dopiero zaczyna



Ciepło rozwinęło pączki powojnika Fujimusume



i maluszki - jesienne krokusy





oraz cyklamenki



Cieszmy się tymi ostatnimi pewnie chwilami ciepła.

Nadal utrzymuje się nadzwyczajna pogoda - ale nie oszukujmy się, lato to to nie jest; ranki późne i mgliste, ciężka rosa prawie do południa, zresztą większość dnia mój miejski ogród po prostu jest w cieniu. Orientacja fatalna. Wydłużony prostokąt wschód-zachód, długi bok od południa mógłby być świetnym miejscem dla kwiatów - gdyby nie po pierwsze o piętro wyższy sąsiedni budynek, dalej dwie duże lipy na granicy posesji - oraz prawem kaduka wystawiony budynek gospodarczy, którego ściana zastępuje na kilku metrach płot. I rzuca cień, rzecz jasna. Środek posesji to wybieg moich psów - jedyny skrawek ich bezsmyczowej wolności. Zostaje granica od północy

Z tymi wszystkimi ograniczeniami udało mi się dziś upchnąć następnych kilkadziesiąt cebul z holenderskiego wspólnego zmówienia (i zniszczyłam przy tym tylko jednego posadzonego wcześniej tulipana ). Dzięki przytomności umysłu Zbyszka - - prócz tulipanów i narcyzów zamówiłam upragnione ciemnoniebieskie kamasje Blue Danube - jeśli będą się rozrastać tak bezproblemowo, jak bladawce, które mam od dawna - już sobie wyobrażam uroczą kępkę.

Coraz bardziej lecą liście...







Na tarasie jeszcze wciąż coś tam się dzieje











Do końca tygodnia ma trwać takie babie lato - może rozwiną się kolejne róże? Ten Kronenburg już chyba ostatni na krzewie.

Pięknie jeszcze u Ciebie. Też liczyłam na swoje róże, ale po tych przymrozkach jak były w pączkach, tak zostały i powoli te pączki zamierają. A więc u mnie już definitywnie widać, że to jesień. Choć w niektórych zakątkach, to raczej wiosna. Wschodzą czosnki ozdobne i narcyze .

Kiedy przykrywasz róże i w jaki sposób?

Aniu, z wstydem przyznaję, że w mieście nie robię z różami jesienią kompletnie nic. W żadnym razie niczym nie przykrywam, nie usypuję kopczyków ani żadnych takich... Na swoje usprawiedliwienie mam, że np. w zeszłym roku kwiaty utrzymywały się do Bożego Narodzenia (no, nie szał kwitnienia, pojedyncze, blade pączki). Na wsi, w Karkonoszach, angielki rosną przy takim drewnianym płotku, jak mam, to z drugiej strony stawiam duże świerkowe gałęzie. I liczę na śnieg.
Wiem, że u Was "na górze" klimat trochę ostrzejszy, niż nad Odrą - więc moje postępowanie może być dla Ciebie złym wzorem.
Tym niemniej, jedyna róża, którą straciłam z powodu mrozu to mój pierwszy Kronenburg, w 2011/12, gdy we Wrocławiu przez ponad miesiąc przy braku śniegu były mrozy poniżej -25. Myślę, że jak mówią bracia Czesi, te se ne vrati. Przynajmniej za mojego ogrodowania, bo wcześniej taka ostra zima była w stanie wojennym, czyli odstęp ponad 20 lat.
Gorzej z narcyzami. To jest problem, nauczona smutnym doświadczeniem poprzednich dwóch-trzech lat (a raczej zim i przedwiośni) staram się takie miejsca, gdzie wyłażą liście narcyzów itepe po pierwsze przysypać korą, po drugie okrywać gałązkami iglastych - znoszę je całą późną jesień z parku, po każdej wichurze pełno leży pod parkowymi daglezjami. Sadzę też nowe narcyzy jak najgłębiej - i później, znaczy, najwcześniej w październiku.
Problem nie w tym, że narcyzy chcą wcześnie "zaistnieć" (to rośliny z basenu Morza Śródziemnego, na takiej Krecie kwitną w styczniu), tylko w tym, że po długim okresie łagodnej zimy może na przykład końcem lutego przyjść tydzień z temperaturami rzędu -10. I kaplica, jeśli chodzi o kwitnienie.

Mam korę, czyli iść wysypać? Tam, gdzie wyłażą, czy wszędzie gdzie posadziłam?

Staram się przysypać korą wszystkie miejsca, gdzie wysadziłam cebule (czyli 80% moich rabat ). Ale jeszcze nie teraz. Po pierwsze, mały przymrozek nie wyrządzi szkody czubkom pędów, po drugie - dopiero masywnie spadną liście, większość ich staram się zebrać, właśnie między innymi dlatego, by nie gniły startujące wczesnowiosenne cebulowe. Korę sypię na resztki liści, myślę, że w drugiej połowie listopada.
Jeśli narcyzy naprawdę wybujają, lepszym zabezpieczeniem są iglaste gałązki - i śnieg, jeśli będzie.