Forum Ogrodnicze Oaza

No Łatka! A zapachy? przecież jak wrócisz już nic pewnie nie będzie kwitnąć
Ciekawi mnie Francja w tej Twojej wyprawie. Prowansja?
Kiedyś tak się zawzięłam, że będąc tam pojechałam specjalnie do Vence odszukać dom Gombrowicza i bez większego trudu znalazłam, bo stoi przy takim centralnym placyku wypoczynkowym, chociaż sam dojazd do miasteczka niełatwy. Niestety, dom muzeum wtedy jeszcze nie był, na piętrze - na drzwiach przypięta pinezką kartka odręcznie napisana przez Ritę Gombrowicz, że obecnie przebywa we Włoszech, a na parterze mieściło się biuro podróży. Miasteczko, jak wiele innych urocze.
Pozdrawiam, życzę miłych i interesujących wakacji. Wracaj do nas zdrowa i zadowolona

Świetnych wrażeń i smakuj potrawy potem wrzucisz przepisy Aniu
Bezpiecznego zwiedzania pięknej pogody i bezpiecznego powrotu

Jeśli chcesz przywieźć szczepki, to najwygodniej użyć butelki PET. Do środka wrzucasz zrazy, wlewasz odrobinę wody (ma prawie w całości wyparować, ale coś tam na dnie powinno być - czasami bardzo dużo wchłaniają wysuszone rośliny). Zakręcasz i wieziesz do domu. Oleandry wiozłem tak z tydzień, figi i porzeczki 3-4 dni.
Jest 100% wilgotność, ale rośliny nie gniją z braku powietrza, do tego ochrona przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Nimfa wrote:
O zapachach jeszcze będzie, testujemy swoje powonienie w kierunku wiadomych symptomów.

Mimo wszystko mam nadzieję, że jak wrócę, jeszcze to i owo się uchowa z kwitnącego towarzystwa.
Nimfa wrote:
No...niezupełnie. Ale...chronologicznie jedziemy.

W niedzielę, 30 sierpnia, w strumieniach deszczu ruszyliśmy na południowy zachód. Mimo wszystko postanowiliśmy zatrzymać się choć na moment w Rothenburg ob der Tauber, moim ulubionym miasteczku.

Królestwo fachwerku, czyli szachulcowych konstrukcji:







Każdy wolny skrawek zmieniony w ogródeczek



Nawet doskonale zachowane mury miejskie służą jako cieplutkie oparcie dla pięknych grusz:



Trochę zmokliśmy i zziębliśmy, trzeba podreperować siły:



Frankońskie wino najlepiej smakuje w tych specyficznych kieliszkach, nazywanych "Römer"



Na szczęście paskudną pogodę zostawiliśmy w Frankonii; poniedziałek w Tybindze powitał nas promiennie:





Czółna na Neckarze





Rynek z katedrą świętego Jerzego - to on stoi na kolumnie, ale smok jakiś
taki...mikry.





Ewangelicka katedra



Dla mnie - miejsce swego rodzaju pielgrzymki, tak zwana wieża Hölderlina, gdzie poeta spędził w odosobnieniu ostatnie 30 lat życia.



W Tybindze nie zabawiliśmy długo, musieliśmy "machnąć" solidny kawał, przez Szwajcarię w Alpy Sabaudzkie.

Do Szwajcarii do przedostaliśmy się koło jeziora Lemańskiego; niespecjalnie czuć atmosferę paniki z powodu "zarazy".
W dole Montreux



A następnie przez przełęcz Forclaz do Francji





Odwiedzamy znajome kąty w Sabaudii. Megeve











Merostwo





Mnie, jak zwykle, przyciągają kwiaty












St. Gervase, miasteczko, nad którym wynajęliśmy mieszkanko.





Kościół świętych Gerwazegoi Protazego



Producentki francuskich serów:





I widoki z balkonu - wprost na Mt Blanc

Piękne widoki, świetna fotorelacja, Aniu
Pozdrawiam oraz życzę samych pozytywnych wrażeń w czasie podróżowania i zwiedzania

Aniu kochana,
dzięki Tobie też jestem w podróży , chociaż w tym roku nie mogę wyjechać.
Patrzę, czytam, zamykam oczy i...
Dzięki za Twoje oko i wrażliwość, ale i niesamowitą malowniczość opisów.
Pozdrawiam serdecznie i czekam na dalszy ciąg

Świetna podróż ,piękne relacje .

Dzięki za miłe słowa, jest mi bardzo przyjemnie, że ktoś tu zagląda i chce mi niejako towarzyszyć w podróżach z psami. Łaciatych na zdjęciach mało, bo trudno mi je trzymać jedna ręką, fotografować drugą, a jeszcze upozować towarzystwo - niemożliwość. Ale...już się nie raz zastanawiałam, czy nie napisać kiedyś przewodnika "nie zostawiaj psa jadąc na wakacje"
Spróbuję się jakoś poprawić.
Tymczasem zostawiliśmy Alpy i 1 września zjechaliśmy przez Masyw Centralny do Okcytanii. Tchnienie Południa zwiastują drogi obsadzone platanami:



Z racji profesji mojej brzydszej połowy nie mogliśmy wybrać krótszej drogi, omijającej słynny wiadukt w Millau nad doliną rzeki Tarn. Ma on niecałe 2,5 km długości, ale wisi ponad 340 m nad dnem doliny, co podobno czyni go najwyższym mostem świata.





Widoki na wulkaniczną okolicę



Późnym wieczorem dotarliśmy pod Narbonne, gdzie czekał nas nocleg w takim uroczym "gite" pośród winnic:



Odjechaliśmy sporo na zachód - słonce wschodzi dużo później, przed siódmą - ale co za widoki na bezmiar winorośli!



Troszkę później



Zapach dla wyrzucających mi brak takowych



A przed południem drugiego - Narbonne. Główną osobliwością miasta jest potężna, romańsko-gotycka katedra, której budowa nigdy nie została skończona. Podobno ze względu na wyczerpanie się złoża kamienia, albo, jak mówią inni, kasy u inwestora.
W każdym razie - wygląda jak dekoracje z planu "Drużyny pierścienia".









Mały wirydarz z różanką



I wykończona część - średniowieczne witraże



Wspaniałe organy w barokowej szafie





Tuż obok - merostwo w ratuszu



I uchodząca opodal do morza rzeka Aude z ukwieconymi bulwarami





cdn.

A ja się zastanawialam, gdzie jesteś , że Cię nie ma na forum. Przepiękne widoki, życzę udanych wakacji!

Dzięki, szafirkowa Aniu!
Co do przepisów, to trochę trudno, głównie gotujemy sobie sami, choć staramy się używać lokalnych produktów. Przeciętne menu w "auberge" to około 20 euro, owszem, w podróży czasem sobie pozwalamy na taki luksus, ale w wynajętych mieszkaniach raczej korzystamy z garnków, patelni &co. Znaczy, głównie ja korzystam
Ale - do rzeczy.
Niedaleko Narbonne położone jest fantastyczne romańskie opactwo, założone w XI wieku przez cystersów - Fontfroide.
Byliśmy tam coś ponad 20 lat temu, wracamy z radością.











Wielkie glicynie w wirydarzu



Studnie na środku oplata New Dawn



Wnętrze kościoła nieco mroczne







Za kościołem - cudna różanka, trochę przycięta już, ale i tak zapach pod niebo, zresztą zmieszany z rozmarynem, miętą, szałwią , cyprysami i nie wiem sama czym.





Każdą rabate zajmuje jedna odmiana.

Jakaś hulthemia



Tej nie znam



A ta mi się podobała najbardziej






A z Fontfroide rzut beretem do krainy katarów...

Dziękuję Aniu za foto podróż, podziwiam Twoją energie i optymizm, ja bałam się w tym roku gdzieś wyruszyć, a takie włóczenie się po starych miastach jest wspaniałe, pisze banały , ale jest w nich, tych miejscach, coś przejmującego i poruszającego zarazem , fotografie potrafią uruchomić pamięć.

Marry, co do energii - nie wiem, optymizmu potrzebowaliśmy sporo, do ostatniej chwili zżerały mnie nerwy, czy nam nie spuszczą szlabanu. Ale - udało się wyjechać, za nami jedna trzecia podróży, choć głośne uffff.... zrobiłam dopiero gdzieś w połowie Niemiec.
Co do realnego zagrożenia epidemią - sądzę, że jest wielokrotnie większe na deptaku w Karpaczu, nie mówiąc o takim Mielnie. Albo zgoła weselu jakimś.
Tu NAPRAWDĘ wszyscy są zdyscyplinowani, wchodzą do jakiegokolwiek wnętrza - maskują się,zachowują odległość od innych, dziś rano u piekarza pięć osób utworzyło kolejkę pod drzwiami na jakie 15 metrów. Zresztą, my absolutnie nie pchamy się w tłum (w okolicy nie widziałam takowego). Po sezonie, i to po sezonie z ograniczeniami.
Czwarty dzień jesteśmy w Okcytanii, krainie katarów, winnic, dzikich ziół - i wschodnich Pirenejów.









Drogi pod platanami



Romańskie opactwa cystersów i uczepione skał zamki heretyków nad dzikimi obrywami...

Queribus - twierdza katarów





Donżon w Arques -żywcem z "Imienia róży".







Twierdza Peyrepertuse



Całkiem przypadkowo mam na nią widok znad zlewu



Opactwo St. Hilaire











A tu chcemy być jutro - pierwsze podejście do twierdzy katarskiej Puilarens nieudane, zamknęli kasę



I beagle w podróży



Dziś wieje silny mistral - oziębiło się przejściowo, ale liczymy na poprawę.

Aniu od bodajże 3 lat nie opuszczałam swojej" oazy",ale dzięki Tobie jestem w pięknej podróży.Zwiedzam i podziwiam.Dzięki

Marysiu -

Jeśli sprawiłam Ci jakakolwiek przyjemność, warto opisywać perypetie z beaglami w podróży.

W niedzielę wycieczka z małym dreszczykiem. Przeprawa przez Galamus Gorges, przełom rzeki Verdouble.
Droga na odcinku około 800 m jest w zasadzie szeroka na jeden samochód, z jednej strony podkuta w skale, z drugiej - ograniczona murkiem, za którym przepaść, sięgająca miejscami (podobno ) 300 m w dół. Pierwszą drogę wybudowało końcem 19 wieku zaledwie ośmiu hiszpańskich budowniczych!











Francuzi mijają się na tym "jednokierunkowym" kawałku ze złożonymi lusterkami, my - prawie z pełnymi spodniami. Ale najdramatyczniejszy moment ma miejsce, gdy wysiadamy, by się kawałek przejść wzdłuż drogi. Moja - delikatnie rzecz ujmując - niezbyt mądra Cytrysia wskakuje na murek, pod którym dziesiątki metrów pionowego obrywu! Szczęście, że ma na sobie solidne szelki, w ostatniej chwili odciągam ją znad przepaści.

Podjeżdżamy jeszcze pod inną twierdzę katarów, Aguilar. Nie wchodzimy do środka, bo ładniej prezentuje się z dołu.



Wokół morze winnic apelacji Corbieres





Przy okazji doczytuję, że w średniowieczu pito wino jako zdrowsze od wody. No fakt, obecnie zarazę też zwalczamy, używając alkoholu, prawda?

Aniu -
dzięki za super wycieczkę

Aniu śledzę z zapartym tchem Twoje fotorelację z podróży

Dziękuję

Dziewczyny -

Najchętniej opowiadałabym o podróży na bieżąco, ale nie starcza limitu internetu, muszę się posiłkować miejscami, gdzie mam go za darmochę .
Tak więc - wracam do ostatniej niedzieli. Zahaczyliśmy jeszcze o miasteczko Villerouge-Termens, by zobaczyć twierdzę tym razem prześladowców katarów. Tu podobno odbył się sąd i kaźń na stosie "ostatniego doskonałego", Wilhelma Belibaste.





W środku - inscenizacja typu "światło i dźwięk".
Malarze



ich dzieło (to tylko kopia, prawdziwe naścienne średniowieczne freski to w Siedlęcinie, pod Jelenią )



Trubadur uwodzi pannę



A to Cucugnan - miasteczko, koło którego wynajęliśmy apartament. Jedna z wielu okolicznych piwnic winnych, ta - to kolektyw winiarzy.



Stary wiatrak



Widok spod niego na dachy



Skoro nie ma jeszcze technologii umożliwiającej przesyłanie zapachów, chciałabym pokazać okoliczne "perfumy". Wszechobecne ogromne fenkuły



rozmaryny



opuncje przekwitły i jeszcze nie dojrzały



chyba jakiś wilczomlecz



innych wcale nie kojarzę







A następnego dnia przejechaliśmy niby niewiele, ale znaleźliśmy się w kraju drugiego oficjalnego języka - katalońskiego - innej kuchni, innej nieco przyrody... 20 km od Perpignan.