Forum Ogrodnicze Oaza

Naprawdę mi miło, dziewczyny!

To może jeszcze nasz ostatni kreteński wieczór w Chani - różowym mieście, gdzie rządy Wenecjan odcisnęły niezatarte piętno.

Dojeżdżamy do portu:



Zostawiamy samochody i idziemy na kawę.







Godzinka spaceru wąziutkimi zaułkami...















Jak zwykle pytanie: co to za fantastyczne drzewko?





Piękny zapach!

Pozostałości gotyckie - często w takich niby zrujnowanych budowlach są eleganckie hotele (nie z tych na naszą kieszeń)





No i odpływamy do Grecji kontynentalnej.



Tam też jest sporo "słupków" do oglądania

Aniu to plumeria, cudne widoki, jak ja za nimi tęsknię

Iwonko, dzięki za rozszyfrowanie tej plumerii - widziałam w wielu kreteńskich ogrodach i napawałam się.

Prom z Chani do Pireusu tym razem był bardzo komfortowy, przypłynął o czasie. Mieliśmy czas - i ochotę - na zwiedzanie wykopalisk w Koryncie.
Stojące "słupki" To resztki świątyni Apollina



Dzień dość pochmurny, akurat było nam to na rękę, chodzenie wśród kamieni bez wrażenia wejścia do piekarnika









Niestety, dalej nie było tak fajnie.
Prom Igumenitsa-Brindisi, odchodzący planowo tuż przed północą, spóźnił się, rozładunek trwał w nieskończoność (my w tym czasie w kolejce oczekujących, bez możności powrotu na terminal choćby do toalety), kabina - delikatnie rzecz ujmując niechlujnie sprzątnięta, personel obsługujący podróżnych mało życzliwy i unikający udzielania informacji. Dopłynęliśmy do Włoch z dwugodzinnym poślizgiem, dość wykończeni. Nasze plany również musiały ulec przekształceniu... no trudno, bywa.

Jeszcze z dedykacją dla Janki - obiadek z greckiej knajpki na trasie do Igumenitsa:
Faszerowane warzywka - ryż, pietruszka, posiekane to, co wydrążono z warzyw i sporo czosnku; oczywiście zioła -



Pieczona jagnięcina -



Klopsiki wołowe w sosie pomidorowym; długo zastanawiałam się, co tak mocno podkręca sos, aż znalazłam cały goździk.



Rodzinna tawerna znajduje się przy drodze idącej wybrzeżem , równolegle do autostrady Korynt - Patra, koło miasteczka Platanou. Polecam gorąco!

Powoli zbliżam się do finału.
Po fatalnej podróży promem i wylądowaniu w Brindisi zatrzymaliśmy się na jedną noc na północ od Bari, w Bisceglie, apulijskim kurorcie, nieco już we wrześniu pustawym. Ale moim celem była ponowna wizyta w prześlicznym, położonym kilka kilometrów dalej Trani.
Trani pokazywałam dwa lata temu - więc tylko kilka obrazków; port jachtowy:



Mury kościoła templariuszy:





Sąd apelacyjny w średniowiecznym pałacu:





Zza budynków wyłania się niewiarygodna katedra niemalże obmywana morskimi flami:







Dalej już tylko Umbria - i krótka wizyta w Perugii; obiadek i lody.

Aniu, u nas szarawo, więc pokazuj jak najwięcej ciepełka

Iwonko, takiego prawdziwego ciepła to już potem nie było, w okolicach Asyżu dość pochmurno i około 25^o.
Jeden dzień spędziliśmy na zakupach wina i oliwy w trasie między Apulią a Umbrią, drugi - włócząc się po Spello oraz wypychając do niemożności samochody wspaniałym montefalco rosso i grechetto od zaprzyjaźnionego winiarza.
Kończąc wakacje ulegliśmy naleganiu mojej przyjaciółki - i pokazaliśmy jej Perugię.
Nie przepadam.
Perugia jest duża, hałaśliwa, trudna komunikacyjnie, trudno znaleźć miejsce parkingowe, a poza tym w tym mieście człowiek ma zawsze pod górkę .
Jest też jednak etruska, renesansowa, związana z wielkimi malarzami.
Tym razem zacumowaliśmy dość daleko od centrum - jak się okazało, tuż przy Wydziale Przyrodniczym tutejszego uniwersytetu.
I zwabił nas średniowieczny ogród:
część kontemplacyjna



herbarium



część wodna



Czy widać "alchemika" w oknie?



Dziedziniec wydziału - studentów jeszcze nie ma, więc cisza.




Idziemy dalej. Brama etruska (po prawdzie, łuk średniowieczny, ale te wielkie głazy kładzione etruska ręką).



Palazzo dei Priori z muzeum prezentującym dzieła Perugina





Docieramy do centralnego placu 4 Listopada z katedrą (niestety, fasada w remoncie, zasłonięta płachtą) i Sala dei Notai - z wspaniałymi freskami w środku.







Nie byłabym sobą, gdybym nie wypatrzyła psów; charty i gończe;



No i włoskie jedzonko; polpette di Chianina - mięsne kulki z rodzynkami i skórką cytrynową, w ostrym sosie



gulasz z dzika; proszę zwrócić uwagę na chleb - o ile jedzenie jest super, to umbryjski chleb najpaskudniejszy na świecie, gliniasty i bez soli .



Elegancko podana parmigiana - w moim wydaniu zawsze papkowata



I to w zasadzie koniec wakacji 2021. O tyle odmiennych, że "w epoce covid" prawie do końca nie było wiadomo, co się uda, co nie. Jesteśmy wszyscy oczywiście zaszczepieni - i czuliśmy się dlatego dość bezpiecznie. Natomiast dużym utrudnieniem była delikatnie rzecz ujmując rozbieżność między oficjalnie publikowanymi regulacjami w poszczególnych krajach a rzeczywistością.
Zainstalowanych na telefonach potwierdzeń szczepienia NIKT nie sprawdzał, ani na granicach, ani tym bardziej w hotelach, sklepach czy restauracjach. Dystans społeczny...hm, południowcom rzecz raczej nieznana. Z noszeniem masek - różnie, w miastach tak, na głuchej prowincji - jak u nas. Za to musieliśmy na tak zwany urwał ściągać i wypełniać "autodeklaracje" dla Greków - inaczej by nas nie wpuszczono na żaden prom. Wartość tych oświadczeń jest taka, jak prawdomówność deklarującego.
Na dużych przejściach tworzą się (podobno) korki - nie sprawdziliśmy osobiście, wybierając malutkie, gdzie nie było nikogo, albo jakiś znudzony policjancik.

Nie tracimy nadziei, że następna podróż będzie o wiele podobniejsza do normalności.

Dziękuję Aniu było wspaniale i soczyście.

Aniu, fajnie było chociaż z kimś popodróżować , bardzo mi tego brakuje i mam, tak jak ty nadzieję, że w przyszłym roku będzie w miarę normalnie, a teraz lecę na Chelsea Flower Show w BBC (Chelsea we wrześniu )

Aniu piękne wakacje Włochy odwiedziłam kilkukrotnie ale tych widoków nigdy dość

Korzystając z listopadowego długiego weekendu zrobiliśmy podróż - mini mini; na południe, ale tylko Moraw.
Najpierw na jedną noc zatrzymaliśmy się w takim ślicznym hotelu, w Czeskim Krumlovie (cena okazyjna, totalne po sezonie, psy mile widziane )



Zaraz obok Wełtawa, a na wysokim przeciwnym brzegu katedra i zabytkowa starówka.



Czy te domki nie wyglądają jak z filmów o Rumcajsie?



Niestety, zmierzcha się bardzo szybko, tym bardziej, że pogoda była, oględnie mówiąc, niesprzyjająca... Wieczorna iluminacja:



A to już piątkowy ranek -katedra widziana z mostu na Wełtawie



Widok z następnego mostu



Idziemy w stronę zamku...









Oto i on:



Dziedziniec zamkowy, najniższy z czterech:



A to widok na miasto z najwyższego dziedzińca:



Dla interesujących się fotografią: w Czeskim Krumlovie można zwiedzić zabytkowe atelier wybitnego fotografa z przełomu 19 i 20 wieku, Josefa Seidla:



Kto nie zna - zachęcam do zobaczenia!

Aniu
Lubię zwiedzać świat Twoimi oczami.

Miło mi, Małgosiu - ale to naprawdę nie jest daleko od nas, latem można o świcie nakarmić "gadzinę", zobaczyć w Czechach coś fajnego - i przed zmierzchem wrócić.
Lubię Czechy i Czechów choćby z powodu psów. Mają nawet firmę zajmującą się poszukiwaniem zaginionych - wcale nie cennych reproduktorów czy międzynarodowych czempionów:



O ile Czeski Krumlov chciałam od dawna zobaczyć ja, o tyle następne dwa dni służyły uzupełnieniu (???) piwniczki mojej drugiej połowy.
Pojechaliśmy kawałek na wschód, w okolice Mikulova, do znanych czeskich apelacji.
Najpierw Nehory. Zakwaterowaliśmy się w takim ślicznym lokum:



Ta osada składa się z kilku uliczek domków nadbudowanych nad winnymi piwnicami.







Fasady utrzymane w jednym stylu, pięknie dekorowane motywami słowackich haftów; słowackich, bo to zbieg trzech państw: Czech, Słowacji i Austrii.





Trochę jak kaszubski, prawda?



Te piwnice wyglądają tak:



Pod naszym domkiem też taka była - nie pusta.

Pojechaliśmy jeszcze do miejscowości Boretice, gdzie znajduje się, prócz okręgu winiarskiego, inna ciekawostka: Svobodná spolková republika Kraví hora.
Ta Krowia Góra to tylko łagodne wzgórze - ale wokół winnice, a na szczycie siedziby winiarzy.







Termin wyprawy nie był przypadkowy - Czesi na św. Marcina otwierają beczki z tegoroczną produkcją; do tego dobrze przyrządzona gęsina - umieją świętować!



Wybrałam pierś gęsią w kandyzowanej cebuli, na puree dyniowo-ziemniaczanym. Dobre było



Do następnej podróży, z psami oczywiście!

Tę krótką i niezbyt daleką podróż planowaliśmy już późną jesienią.
Wypadła w ponury czas - mimo to cieszymy się, bo trochę nas oderwała od strasznych wydarzeń na wschodzie.
Znowu wybraliśmy się Czech.
Pierwszy przystanek w zamku Krivoklat.
Cytuję za czeską stroną o zabytkach architektury:
"Křivoklát zaliczany jest do najstarszych i najwspanialszych zamków czeskich królów i książąt. Był ulubioną rezydencją łowiecką, którego komnaty gościły wielu znakomitych władców, takich jak Karol IV, Wacław IV Luksemburski czy Władysław II Jagiellończyk. "
Początki zamku sięgają 12 wieku, zachowane części są przykładami budowli gotyckich.









Niestety, okazało się, że zimą wnętrza można zwiedzać tylko w weekendy. Tak więc przenieśliśmy się do będącej naszym zasadniczym celem Pragi. Dość dobra pogoda pozwoliła na krótki wieczorny spacer:

Ratusz z słynnym astronomicznym zegarem Orloj:



Wieże kościoła NMP Przed Tynem, na Staromestska Strana:



Widok na Hrad z okolic Mostu Karola



Reszta jutro, mam nadzieję.

Cały czwartek szwendaliśmy się po Złotej Pradze.
Widoczki z mostu





Fajna rzeźba koło Staromestskiej Strany



Słynny pomnik Husa



i domki obok.



Jedna z moich towarzyszek wyprawy jest malarką, oczywiście musiała odwiedzić firmowy sklep Koch-i-Noora. Ja tylko pozowałam.



W centrum spotkaliśmy się zresztą z koleżanką mojej przyjaciółki, od kilku lat mieszkającą pod Pragą. Dalej zwiedzaliśmy pod jej przewodnictwem. Pokazała nam piękną, secesyjną kawiarnię, gdzie wg jej słów "nawet klozet jest z czasów Franza Josefa".





Potem pojechaliśmy tramwajem na Strachov, skąd wspaniały widok na miasto:





I pieszo pomalutku na Hrad; pałac prezydencki



Katedra św. Wita





Oczywiście Złota Uliczka



Dom Franza Kafki, dla mnie najważniejszy cel w Pradze:



Wczoraj, już wracając do Polski, zboczyliśmy jeszcze do Karlstejnu.
Miasteczko u stóp sławnego zamku:





Ufundowane w 1348 roku przez cesarza Karola IV zamczysko:





Widok z dziedzińca



i na mury



Nie mogłam się oprzeć takiej pięknej kalinie:



Tym razem nastrój był daleki od radosnego - ale cóż, smucenie się rzadko komu pomogło. Lepszy w moim przekonaniu drobny, realny gest, niż nakręcanie samego siebie ponurymi myślami i strachem napędzanym medialnymi przekazami.
Do następnej wyprawy - nie porzucajmy nadziei.

Znowu w Czechach - ale bardzo niedaleko i tylko jeden dzień.
Z moją przyjaciółką i psami wybrałyśmy się tuż za granicę, do skalnego miasta. Ale nie do najbardziej znanej części w Adrszpach, tylko z drugiej strony, do Teplickich Skał.
To kompleks piaskowcowych, wysokich skał, w których woda wyerodowała wąskie korytarze, porośnięte mchem i bardzo długo pokryte śniegiem. Na parkingu termometr pokazywał 16 stopni, w skalnych korytarzach tylko 4.
Niby są mniej oblegane, ale i tak miałyśmy wrażenie, że wraz z nami przyjechało ćwierć Polski.
















Nie umiałam sobie odmówić zdjęcia pod tablicą upamiętniającą fakt, że skały zwiedził również J.W. Goethe, a ich obraz (być może) znajduje się w "Fauście".



Nogi nam trochę wrosły pod pachy, bo zamiast mniejszej pętli, około 6 km, musiałyśmy zrobić dużą, dwa razy dłuższą, w trudnych warunkach (lód, fragmenty bagniste, cztery zejścia po zbutwiałych drewnianych drabinko - schodkach) ), a w dodatku Lutnia pod koniec ledwie szła na swojej operowanej rok temu nodze. Ale doszła do parkingu - bardzo dzielnie.

Teplickie Skały polecam - ale może w mniej obleganym terminie.

Znowu podróżujemy.
W stałym składzie, dwa samochody, cztery psy, cztery ludzie.
Na południe.

Na początek stałą trasą. Brno, Graz (z noclegiem wśród sadów i winnic) - Umbria.
Pod Asyż dotarliśmy tydzień temu. Ponieważ pogoda była średnia, zaplanowaliśmy krótki (trzygodzinny) spacerek po lesie na Monte Subasio, na którego cielsku leży Asyż.
Taka flora:
szparagi (dzikie)



mikołajki



pierwsze cyklameny



i zimowity



ciemierniki, chyba korsykańskie



Widok z hal ponad lasem







A w sobotę krótki wypad do Perugii, głównie po czekoladki z słynnej Peruginy



Palazzo delli Priori



a pod nim - zlot oldtimerów









Zaś w niedzielę krótkie zwiedzanie miasteczka Bastia Umbra; blisko nas, a byliśmy wcześniej tylko raz, i to nocą. Miasto założyli Etruskowie, mury stoją do dziś. Tu Rzymianie mieli most zwodzony:



Porta Romana



wąziutkie, strome uliczki



Każdy skrawek, gdzie można coś wsadzić, wykorzystany.



Te szydełkowe kwiatki są chyba symbolem miasteczka



Ratusz, nowy, z 16 wieku , zbudowany w miejscu jedenastowiecznego.





Kościół św. Antoniego - recykling materiałów budowlanych etruskich i rzymskich







Wewnątrz średniowieczne freski



Brama Żołnierska



Spod niej widoki na Monte Subasio i dolinę





Umbria to duży producent oliwy



Jeszcze inny etruski mur



cdn.

Uzupełniwszy półroczny zapas wina w zaprzyjaźnionej cantina oraz oliwy (po drodze, w Abruzji) ruszyliśmy we wtorek głębiej na południe. Kolejny przystanek w Kampanii. Tym razem nie interesuje nas ani Neapol, ani Pompeje, chcemy naszym przyjaciółkom i towarzyszkom podróży pokazać greckie budowle Paestum. Cytuję za Wikipedią:

"Miasto założyli Grecy w VII wieku p.n.e. jako Posejdonię, było jednym z miast Wielkiej Grecji. Jego założycielami byli mieszkańcy starszej, bogatej achajskiej kolonii Sybaris, której mieszkańcy byli znani z zamiłowania do luksusu (sybaryci), położonej nad zatoką Tarencką (data przypuszczalnego jej założenia to połowa VII wieku p.n.e.). Osadnicy z Sybaris pragnęli rzucić wyzwanie eubejskiej kolonii Kume (łac. Cumae, gr. Kymai) na północ od Neapolu, która odgrywała dominującą rolę w handlu z Etruskami.[...]

W IX wieku na skutek epidemii malarii i najazdów Saracenów miasto niemal zupełnie opustoszało i zarosło roślinnością. W średniowieczu zostało zalane przez morze, lecz późniejsze ruchy tektoniczne wyniosły ruiny nad poziom morza. Ponownie odkryte w połowie XVIII wieku zostało podczas budowy drogi wzdłuż wybrzeża podczas panowania Karola III Burbona; dla kultury odkryto je wtedy, gdy poeci, pisarze i artyści – między innymi Goethe i Shelley – przyjeżdżali tu szukać inspiracji.

Paestum jest jednym z najważniejszych parków archeologicznych w Europie. W 1998 roku zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Paestum chronił mur obronny o grubości 5 m i długości 5 km, do dziś zachowała się większa jego część. Zachowane ruiny to, oprócz muru, 3 doryckie świątynie zachowane w bardzo dobrym stanie w 2 okręgach kultowych:

tzw. bazylika (świątynia Hery I) datowana na ok. 540 p.n.e.
Świątynia Ateny zbudowana ok. 500 p.n.e.
Świątynia Hery II "

Koniec cytatu, teraz obrazki











W Paestum byliśmy pierwszy raz dobre ćwierć wieku temu, podczas jednej z pierwszych wypraw do Włoch. Teraz trochę więcej ludzi, trochę komercji - ale potężne świątynie i tak robią dokładnie tak samo wielkie wrażenie.

A następnego dnia - autostradą do Punto San Giovanni i krótka przeprawa promem na Sycylię.



Relacja w przygotowaniu