Forum Ogrodnicze Oaza

gorzata wrote:
Chyba tylko gdy postawimy (się ) na sztorc , a tak to znak równości
Mój optymizm niestety dołuję, więc zwykle się nie odzywam

Choroba potrafi człowieka pozbawić optymizmu, nawet sezonowa, ale nie wolno się poddawać.
Szukać pozytywów, lubianego zajęcia, choćby niezrozumiałego dla innych - czyt. robótki .
Gosia, Tobie to fajnie wychodzi (szyjątka), podziwiam Cię za porządeczek,
bo ja potrafię zrobić bałagan mając do dyspozycji dwa druty i motek włóczki (a miarka! nożyczki! szydełko! nitki do zaznaczania! bo markerów nie mam - na razie!, synowa ma mi je kupić w stacjonarnym krakowskim sklepie e-dziewiarka ).
Praca zawodowa w domu wymaga samodyscypliny, nie wiem, czy dałabym radę, czy raczej odsuwała w czasie
i kończyłoby się to ślęczeniem po nocy .
Służba zdrowia to temat rzeka, dla osoby nieprzyzwyczajonej zetknięcie się z tym bywa szokiem,
mój M. szuka nowego rodzinnego, a miał tylko badania okresowe zrobić, optymista - sądzi, że lepiej, gdzie nas nie ma?
I jeszcze jedno: Są różni nudziarze, ale to prawda, z samym sobą nudzić się nie sposób

Aguś... mi już powoli opada wszystko, co opaść może (no, może oprócz poziomu przeciwciał ), ogromną bolączką naszej medycyny jest brak... hmmmm... umiejętności? chęci? poszukiwania korelacji pomiędzy poszczególnymi symptomami...
To, na co już nie raz utyskiwałyśmy: każdy specjalista leczy li i jedynie w swoim zakresie - wiem, tak uczą przyszłych lekarzy, ale są choroby, które wymagają holistycznego podejścia...
Jako człowiek myślący staram się drążyć, szukać powiązań, przyczyn... w rezultacie jestem postrzegana w najlepszym wypadku jako hipochondryczka...
Powoli oswajam się z myślą, że zostaję sama z moimi dolegliwościami... to staje się jedynym rozsądnym rozwiązaniem...

Maryś... mnie tam na matematyce inaczej uczyli
Może jedynie okulary - minusy, które obie z Dorotką nosimy, połączone do pary, nie zrobią z nas istot dalekowzrocznych

Elutek... z szyjątkami gryzę się już we własny ogon ostatnio sporo filcowych aplikacji wyhaftowałam, ale muszę je jakoś spożytkować...
Porządeczek? I u mnie czasem nitki fruwają... nie przesadzajmy...
Faktem jest jednak, że staram się ograniczyć ilość nagromadzonych wokół utensyliów do minimum - tak jak Ty

gorzata wrote: Mama mi tak zawsze mówiła, jak marudziłam, że się nudzę. Dodawała jeszcze "to idz w pokoju posprzątać", na co ja odpowiadałam, że AŻ tak to ja sie nie nudzę

gorzata wrote: Zakochałaś się najwidoczniej

Gorzaciu, wszystko doskonale rozumiem, znam z autopsji.
Obawiam się też, że zbyt wiele w najbliższej przyszłości nie należy się spodziewać...
Podejście lekarzy to raz, ale też konflikty interesów... przecież to istna epidemia, a wiadomo, co oznacza jej uznanie dla państwa.
No nic, pozostaje mieć nadzieję na przewagę dobrego samopoczucia i niepoddawanie się.

Jak się dziś masz?

Tego Gorzatko mi brakuje, niech wreszcie ktos dojrzy w człowieku spójną całość, związek miedzy nogą i głową, jelitami i sercem, nie jesteśmy lalkami, którym mozna wynienic urwaną nogę i lalka jak nowa..posyłam Ci duuuuuużo optymizmu, mam go zawsze, z wiekiem nauczyłam się nie poddawac niczemu.....

Monika-Sz wrote: Ostatnio wychodzi na to, że jesteś obojgiem moich dzieci jednocześnie

Aga... już wiesz, mimo wszystko dzięki za telefon choć chwilowo mówienie mnie przerasta...

Ewa... też chciałam się nie poddawać, ale... czasem trzeba uznać wyższość choroby
Wynikła konieczność zmiany terapii... i chwilowo jestem w totalnej rozsypce psychicznej i fizycznej... czuję się jak przy ostrej grypie...
Przez najbliższe dwa tygodnie będę dochodzić do siebie w domu... w zasadzie pierwszy raz skorzystałam ze zwolnienia lekarskiego dłuższego niż trzy dni...
Zawodowo kiepski moment, ale zaczęłam wpadać w uczucie coraz większego otępienia, zawodziły zwłaszcza funkcje związane z myśleniem abstrakcyjnym, liczeniem, orientacją w czasie... a to w księgowości jest niezbędne...
Mam nadzieję, że to wina leku, który oprócz tego zaczął źle wpływać na serce i powodować reakcję alergiczną... ale jeśli to zmiany spowodowane chorobą?
Dostałam nowe lekarstwo... zobaczymy...

Myślę Gorzatko, że dojdziesz do siebie, w domu sopkojniej się pracuje, nie ma tej presji rannego biegu, dojazdu itp. niedogodności....czas teraz też trudny pogodowo, zmiany cisnienia, szarość.....zimno dalej. Nie łam się

Ewa.. wszystko ma swoje dobre i złe strony...
Człowiek przyzwyczajony do rozkładu dnia jaki serwuje mu praca zawodowa, zostając w domu czuje się wytrącony z rytmu... zdezorientowany...
Dodatkowo przytłacza mnie poczucie... powinności? Że skoro jestem w domu, wszystko powinno być na tip - top... a na to na razie nie mam siły...
Wczoraj przespałam większość dnia, bo czułam się, jakby każda część ciała ważyła tonę i poruszałam się jak w zwolnionym tempie... jakbym musiała wynurzać się z gęstej mazi...
W rezultacie pół nocy przewracałam się z boku na bok... zrobiłam zamówienie w sklepie z tkaninami i w pasmanterii... i zaplanowałam remont klatki schodowej
Miałam nadzieję, że rano będę zdolna przenosić góry, ale... jeszcze nie dziś...
Pogoda nijaka... więc nawet na spacer się nie przejdę...
Chyba dużo poduszek powstanie podczas tego wolnego... żeby je jeszcze jakoś puścić w świat

Ja się tak czułam po uspokajaczu, który dostałam od lekarki... zapewniała, że działa 4h i po tym czasie mogę prowadzić auto... tja, gdybym po tym leku miała pracować, to chyba tylko na leżąco, tak mnie zwalał z nóg.
U Ciebie zadziałał pewnie efekt odstawienny, który chwilę potrwa, ale potem powinno być lepiej, jeśli nowy medykament udało się sensownie dobrać.
Tak czy inaczej, nie spinaj się niczym... Ty naprawdę nic nie musisz...

Wiele lat temu, kiedy pożaliłam się lekarce na stosowany lek zapisała mi inny. Zażyłam jedną tabletkę przed snem i tego co przeżyłam nie życzę najgorszemu wrogowi Koszmar gonił koszmar, nie mogłam się obudzić do 16 tej dnia następnego. Przerażony mąż poszedł do tej doktorki, opisał objawy a ona na to: brać nadal, wkrótce się przyzwyczai
Wyrzuciłam wszystkie leki i więcej nie poszłam do tej lekarki

Marysiu, M. miał podobnie - trafił na SOR. .. A lekarz kazał brać dalej
.. z daleka od takich!

Nic nie muszę...
Ale mogę?

Bez napinki... terapię zajęciową sobie zrobiłam...
Ja, gęś wyścigowa poruszam się majestatycznie...
Boszzzzz... jakie to dziwne
Wyciągnęłam to, co zgromadziłam dotychczas w temacie Wielkanocy...
Miałam nawet w pewnym momencie zakusy, aby świąteczny nastrój był słodko - pudrowo - pastelowy... ale nijak nie mogłam oswoić się z tym pomysłem...
Lubię ten mój czarno - biały salon i nie potrafiłabym z niego zrezygnować...
Dlatego jest jak jest...
Ascetycznie...

Pastelowe elementy wykorzystałam w kuchni... tam jakoś łatwiej mi je przełknąć... może dlatego, że spędzam tam mało czasu?

Cukierkowy jest też wianek na drzwiach wejściowych

Ascetycznie, elegancko, spokojnie, skoro dobrze czujesz się w takich klimatach po cóż zmieniać.....

Ło matko , Święta już u Ciebie , bardzo gustowne zresztą, jak zwykle . Ja jak zwykle w Wielki Piątek będę nerwowo grzebać po szufladach

No fakt... trochę szybko, ale potrzebowałam takiego zajęcia niewymagającego przesadnego myślenia... i sił fizycznych...
U mnie na parapecie ciągle stała drewniana choinka i aniołek a na komodzie jelonki...
Obudziwszy się rano odczułam pewną ulgę, bo w moim śnie, wstając z łóżka, zawadziłam o ustrojoną choinkę, która - nie wiedzieć czemu - stała w sypialni
Choinka zaczęła się sypać - razem z ozdobami...
Zresztą ostatnie dwie noce obfitowały w dziwne sny...
W jednym z nich chodziłam po jakichś podwórkach... ścieżkach, w za dużej piżamie w Smerfetki, ciągnąc za sobą kołdrę i złożone łóżko polowe

A sen był przynajmniej kolorowy, czy tak jak w salonie?
Żartowałam. Lubię te Twoje wystroje. W wianku cukierków też niewiele .
Gosiu, zwolnienie jest zawsze nie w porę, w pracy zwykle terminy gonią,
ale czasem trzeba się zająć tylko sobą i już.
No to wielkie szycie się zapowiada

Elu... sen był bardzo kolorowy... podobnie jak piżama i kołdra w kolorowe romby
Wianek jest cukierkowy - jak na moje standardy... wiem, że można bardziej i podoba mi się to nawet... ale nie u mnie
Podobnie jak ze stylem angielskim... te pastele, kwiaty, falbany, dekory... śliczne... ale udusiłabym się mentalnie
Zupełnie zatem nie wiem, w kogo pod tym względem wdało się moje młodsze dziecko... a może i wiem
Jutro... a nie! Przepraszam! To już dziś... mam w planach sprzątanie włości Królowej Chaosu... wykorzystam resztę pastelowych ozdób