Forum Ogrodnicze Oaza

Aniu, cudne te twoje narcyzy, szczególnie podobają mi się trąbkowe, a Winter Waltz cudo Ja czekam na moje, już powoli się rozwijają, mam trochę nowości z Holandii, zobaczymy

Dzięki za komplementy, kobitki. Choć nie wiem, czy "ale odmian" to nie okrzyk towarzyszący pukaniu się w czoło.

No dobra, przyznaję, mam nierówno pod sufitem z cebulami, a narcyzy wyrastają na moje pupilki z powodu ich kooperatywności, odpukać, niewiele ode mnie chcą. No, niektóre odmiany wykładają się pod ciężarem napakowanych pełnych kwiatów i tym muszę wymyślać jakieś wsparcie. Ale winna jestem sobie sama, bo wiem, jak będzie i mimo solennych ślubowań ciągle jakieś pełne nabywam. A trąbkowe czy drobnoprzykoronkowe są przecież urocze. I tak, Iwonko, staram się wyszukiwać nowe "trąbki", choć podaż nie powala. Już przebieram nóżkami by zobaczyć, co sobie ściągnęłaś z Niderlandów - bo skąd by?
Na przykład te maleństwa, Ice Baby. Teraz w kolorze tłustego mleka, a jak ktoś chce porównać, niech cofnie się o stronę - były słomkowo żółte.



Albo Barret Browning. Wysoki, a sztywny.



Nie mówiąc o tak lekkich, jak Quail.



Sempre Avanti podnoszę, to ze względu na zgęszczenie.



Art Design ma wprawdzie pełną trąbkę, ale i tak jest dość stabilny.



Frosty Snow wybiela z czasem przykoronek, nie do końca, zostaje złotawa "riuszka".



Fortissimo zaś ma największe kwiaty z moich narcyzów, wielkości wnętrza mojej dłoni.



Już pąki są ogromne.



Te po pierwszym deszczu położą się, White Lion





Te już podparte, Rose of May.



Tu jest ich najwięcej, z przodu wychodzą liliowce, przysłonią żółknące liście narcyzów (mam nadzieję).

Aniu dochowałaś się sporej narcyzów czeladki, śliczne są.

Takie są pierwsze, reszta w pąkach, niestety nie wiem jak się nazywają, bo nie pamiętam, gdzie je zamawiałam

O żadnym pukaniu się w głowę mowy być nie może jedynie o palącej zazdrości hahaha.Żartuję oczywiście. Piękne masz te żonkilki a im jest ich więcej tym piękniej.Ja nie mogę przeżyć kiedy oglądam angielskie programy ogrodnicze a tam całe łany żonkili na trawnikach a nawet przy drogach czy w żywopłotach.Też bym tak chciała,powoli wprowadzam w życie to marzenie ale jeszcze mi daleko do tego.

Łatka wrote:
Rozbawiłas mnie tym tekstem
Nie, nic nie towarzyszy temu okrzykowi. Poza zachwytem!

Uczta dla oczu i ducha, pięknie , zazdroszczę pozytywnie.

A oprócz liliowców, co tam potem jeszcze na tej rabacie rośnie, bo narcyzy dość gęsto upakowane, ale znając Ciebie z pewnością gołej ziemi nie będzie

Alu, no trochę mnie znasz, choć niestety, tylko wirtualnie.
Widok gołej ziemi wywołuje u mnie napady paranoicznego wzmożenia i musi, musi być szybciutko zmieniony. Golizna w ogrodzie? A fe!
Na tej konkretnie rabacie ("centralnej") przed płotkiem rosną na razie ledwo kiełkujące lilie, piwonie bylinowe i dwie drzewiaste (po prawej widać chyba 'High Noon'), duży już judaszowiec, na nim powojnik, poza tym bylinowa drobnica, jak floksy, orliki i naparstnice oczywiście i cebulowa drobnica: szafirki, psie zęby, anemony blanda, cebulice...""nie siane, nie orane".
Na samym brzegu pierwiosnki.
Za płotkiem są trzy najstarsze, sadzone w 1998 azalie, młoda magnolia wielkokwiatowa, budleje, miłorząb - i wiele z wyżej wymienionych.
Wszystko na wszystkim. Jeden bałagan.
Lilu wrote:
To zapraszam nie aż tak daleko, jak UK, do Wrocławia; taki mam widok z okien wychodzących na ulicę:



Ta "rzeczka" z przerwami ciągnie się aż do parku, około 900 m.
A to zdjęcie zrobiłam jako wyjątkowo pasażerka, jadąc dziś na badanie okulistyczne:



Technicznie beznadziejne, lecz nie o to tym razem chodzi. Szalenie mnie cieszą takie nasadzenia cebul w trawnikach, wabią owady, to raz, dwa, że takiego trawnika nie kosi się przynajmniej do połowy maja, gdy znikną liście narcyzów i tulipanów (botanicznych, w wielu miejscach rosną np. tulipany Praestens). No i porostu są piękne.
Pochwalę sama siebie, że mam malusieńki udział w podobnych obrazkach, część starszych cebul ląduje w skrawku trawnika przed moim płotem, dawniej rozjeżdżonym przez parkujące samochody i "łapiącym" ozdoby w rodzaju butelek, worków plastikowych itepe.



Muszę przyznać, że od kiedy rosną tam różne byliny, cebule (i eksmitowany palibin), śmieci trafiają się sporadycznie.

Na zadbanym terenie ludzie mniej śmiecą,niestety trafiają się ciągle troglodyci bez zmysłu estetycznego i wyobrażni.
Widoczki z okna piękne.Czy jakiś krasnal się nie skrada w pobliżu?

Krasnal, Lilu?
Najbliższe znane mi dwa (wrocławskie) krasnale oddalone około kilometra każdy, jeden w lokalnym centrum handlowym, drugi koło jednostki wojskowej (to nie jest tajne, mam nadzieję)

Wywalanie śmieci "gdzie stoję"...Tu chyba chodzi nie tak bardzo o wyobraźnię i zmysł estetyczny, lecz o coś bardzo deficytowego, o kulturę. No niestety. Jakaś część populacji najwyraźniej czuje się mocno związana mentalnie z tym synem Noego, co to się z niego wyśmiewał...

Ale co tam, "ludzi dobrej woli jest więcej, znacznie więcej" , ci kochający kwiaty należą do tego grona. I "róbmy swoje", jedyne, na co mamy realny wpływ, to właśnie nasze uczynki.

Moje wredne suczyska łamią mi hiacynty (podejrzewam głównie Rudą Barbie ), wiatr też im nie pomaga, temperatura rośnie - zaraz będzie finito.
Najpiękniejsze to oczywiście niebieskie, ale i owszem, inne też niebrzydkie.
Gypsy Queen



Ten będzie pewnie China Pink



Red Glory, zeszłoroczny; dla mnie bardziej "pink", niż "red".



Splendid Cornelia



Dark Dimension, w kolorze dawnego tuszu do pieczęci; nie, żebym była szczególną fanką tej przesadnie drogiej odmiany.



W tle widać, jak śliczna jest Anastasia; kilka lat temu posadziłam jedną cebulę.
Na koniec - niebiesko-żółto.

Rozkwitają kolejne tulipany. W tym roku łanów nie będzie, delikatnie rzecz nazywając. Rezultat ubiegłorocznego ataku szarej pleśni. Do gleby odważyłam się sadzić tylko w miejscach, gdzie nigdy nie rosły wcześniej, czyli może w czterech wypatrzonych placuszkach. Trochę wsadziłam do doniczek, takich najzwyklejszych, wypełnionych kupnym podłożem i zakopanych po krawędź. Zachowałam - wbrew rozumowi - część porażonych, takich na oko zdrowych. I co? Wydaje się, że w tym roku zakwitną, a dalej...któż to wie?
Flaming Purissima



Orange Toronto



Exotic Emperor z kolegami



Tu głównie widać narcyzy, na pierwszym planie spora już kępa 'Berlin', ale po prawej nowe u mnie Mariss Jansons, mieszaniec Kaufmanna.



Marzec łaskawie nie zmroził rozkwitających drzew, ta miniaturowa nektarynka co prawda nie daje jadalnych owoców, ale ma u mnie dożywocie dla urody.



No i magnolie, coraz piękniej.

Powder Puff



Z prawej Genie, z lewej Galaxy



Geniusz ma sporo pąków, chyba najwięcej, odkąd go mam (za wyjątkiem "stanu sklepowego", rzecz jasna)



Żeby sfotografować kwiaty Galaxy, musiałam wleźć na stołek, a i to zadzierałam głowę - i obiektyw.







Dopiero za kilka dni kwiaty rozwiną się do końca i pokażą swoje niesamowite kształty.

Ale co tam, te dni należą do narcyzów. Może na filmiku będzie to lepiej widać?





Pozdrawiam wszystkich moich Gości świątecznie, życząc wielkanocnej radości i dobrej pogody - tej meteorologicznej i tej psychicznej.

Piękne zdjęcia i piękny spacer po ogrodzie .

Aniu Łatko, masz ogród jak z bajki, za każdym razem wchodząc na Twoją stronę podziwiam, zachwycam się i cały czas chcę więcej
Dla Ciebie też życzenia świąteczne, sił jak najwięcej i zdrowia, aby Twój ogród pięknie się rozrastał i oby omijały go wszelkie plagi i szkodniki

Aniu, z wielką przyjemnością pospacerowałam po Twoim ogrodzie. Cudowna, kolorowa wiosna

Tobie również życzę zdrowych, spokojnych świąt pełnych radosnych chwil

Cieszę się, jak komuś moje kwiatki podobają się - prócz mnie, dzięki za miłe słowa.
Wielkanoc wyjątkowo minęła przy ciepłej pogodzie, ochłodziło się, a niebawem znowu ma dmuchnąć zwrotnikowym powietrzem. Wegetacja galopuje. Kwitnie mnóstwo, u mnie to kwiecień, nie maj jest najpiękniejszy na rabatach. Ale postanowiłam dziś sfotografować owszem, spore rośliny, jednak o kwiatkach dość niepozornych, za to wyjątkowe pod innym względem.
To mój pierwszy, ponad dwudziestoletni klonik, nn, podejrzewam, że Orange Dream.



Jest z nim taki kłopot, ze około połowy wylazło za płot, nie ma jak ruszyć tych gałezi, a anektują kawał przestrzeni publicznej. Urżnąć?
Kolejne, o połowę młodsze; Berry Broom



Dissectum przed dużą magnolią Yellow River



Jego kwiatki



Inazuma





Emerald Lace





Atropurpureum też ma z 10 lat, ale usechł - i odbił od ziemi.



Następny nisko rosnący, koronkowe listki - Seiryû





Katsura





Pung Kill, końce pędów wdzięcznie się przewieszają



A Sango Kaku jest ozdobny i zimą, z gałązek w kolorze burgunda.



Moonrise to trochę inna grupa, klon Shirasawy; właściwie klonik, bo to maluch.



Inny Shirasawy, Aureum, zasłania częściowo szkaradne rynny, gdy rozwinie wachlarzyki listków.





Jeszcze ten, kundelek, ale wyhodowany z podarowanego nasionka; były dwa, jego brat niespodziewanie usechł zeszłego lata. Ten ma już ponad pół metra.

Aniu, kapitalny wpis, takie kloniki z pierwszej ręki w pigułce

Przepiękne te kloniki. Jakoś nigdy nie zwracałam na nie uwagi. A te są przecudne.
I kształty liści i te delikatne kolory

Piękne,delikatne i eleganckie,Japonia w pigułce.