Forum Ogrodnicze Oaza

Astrid Gräfin von Hardenberg
Nuit de Chine

Róża parkowa
Pochodzenie: Tantau, 2001 r.

Kolor kwiatu: ciemnoczerwony, kwiaty bardzo pełne
Zapach: intensywny
Wielkość kwiatu: około 11 cm
Wysokość/szerokość: ok. 150 cm./60 cm.
Mrozoodporność: strefa 6b, przemarza do granic kopczyka lub śniegu.

Bardzo dobrze się krzewi i znakomicie powtarza kwitnienie. Jest dość odporna na choroby: z rzadka łapie czarną plamistość.
Mocno, przepięknie pachnie - zapach to na pewno jedna z jej cech wyróżniających.
W pąku jest niemal czarna. Po rozwinięciu pąka ma aksamitne płatki w kolorze czerwonego wina, nieco jaśniejsze bliżej środka kwiatu.
Pędy ma mocne, proste, sztywne. Bez trudu utrzymują bukiet z kilku kwiatów.

Kocina wrote:
I tu potwierdza się reguła,żeby nie generalizować.
Mam Astrid 3 rok. Bynajmniej dobrze się nie rozkrzewiła. Kwiaty ma 1-2 na pojedyńczych dwóch pędach. I tak co roku.

U mnie z tym krzewienie też kiepskawo, ale kwiaty fantastyczne. I ten zapach...

U mnie też krzaczek kiepski, kwiatki pojedyncze, urodziwe

Jeszcze w pąkach, ale szykuje się ładne kwitnienie.
Krzak się zagęścił i rozbudował, ma już ponad metr wysokości, szerokości ok. 60 cm.

Niepowtarzalna. Niestety u mnie nawet w stosunkowo cienistym miejscu bardzo cierpiała na upalach, płatki przypalaja sie błyskawicznie

Niestety nie najlepiej także znosi opady, kwiaty robią się plamiste.
Na pędach często grupy pąków 3-5, zauważyłam, że pierwszy z reguły wykwita środkowy.
Najlepiej jest go wyciąć w porę, bo przy rozkwicie bocznych kwiatów robi się zbyt ciasno
Oczywiście dobrze jest mieć do pielęgnacji tej róży solidne rękawice, bo jest bardzo kolczasta.

W drugim kwitnieniu pęd kwiatowy wybujał na 160cm.
Mojej woda niekoniecznie przeszkadzała, natomiast w te upały poparzone miała kwiaty



Zdrowa do tej pory

Piękna róża, z pewnością woli cieniste miejsca

Przepiękne kwiaty, mocny zapach (równie mocny jak Double Delight, ale nieco ostrzejszy, nie tak słodki, może bardziej wytrawny).
Zachwyca mnie mimio, że ma tendencje do mumifikacji kwiatów. Bardzo uważam przy podlewaniu - trochę wody i po pączkach. To jednak nic, wygląd kwiatu i ten zapach…
Jestem szczęśliwa, że u mnie jest.

Róża niewiarygodnej urody, zwłaszcza w fazie otwierania się z pąka, człowiek patrzy i myśli: że też natura stwarza takie cuda.. Przy tej urody kwiatach nie musiałaby już pachnieć a ona pachnie i zapach jest równie cudny, gęsty mocny zapach damascenów. Potwierdzam że nie lubi słońca, u mnie chowa się w cieniu wielkiej Alexandry ale to słońce które ma do południa potrafi przypalić jej młode liście a czasem płatki kwiatów. Przy czym te najmłodsze delikatne listki są chyba nawet bardziej wrażliwe.
Nigdy nie widziałam na niej czarnej plamistości, czasami za to delikatne objawy mączniaka ale wtedy zalewam ją wodą i po jakimś czasie jest dobrze. U mnie ciągnie w górę i jest raczej wąska ale za bardzo inaczej nie może, z jednej strony wielka Alexandra a z drugiej Lambada która też mała nie jest. Już jako maleństwo mnie zachwycała bo podobają mi się też jej liście, wielkie, szarozielone i doskonale podkreślające urodę kwiatów:





Pąki są prawie czarne:



I te najpiękniejsze, ledwo rozchylone:





W słońcu widać delikatny aksamit:































Tak właśnie podsychają liście:



Z koleżanką Alexandrą:



Piękne liście:







Jesienne kwiaty:







W tym roku słabo, cierpiała od suszy a wiosną wycięłam jej dużo nieładnych pędów:





Późnojesienne kwiaty:









Cudnej urody w jesiennym słońcu:

Niesamowity kolor, prawdziwie jak w "Godzinie pąsowej róży".