Forum Ogrodnicze Oaza

Solenizant kazał przekazać podziękowania, Dorotko.
Ja po prostu jestem zbyt leniwa, by sterczeć przy jednym daniu dłużej, niż pół godziny
Z tego wszystkiego zapomniałam o clou programu - gulaszu jagnięcym.
Miałam 80 dkg jagnięciny (gulaszowe kawałki, dość tłuste).
Kilka ząbków czosnku zmiażdżyłam, lekko podsmażyłam, następnie dorzuciłam 6 małych szalotek, a po chwili - mięso, liście szałwii, pół strączka czerwonej ostrej papryczki. Gdy mięso się przyrumieniło (lekko), podlałam kieliszkiem dobrego Rosso di Montalcino. Przykryłam, zredukowałam grzanie na ledwie ledwie i sobie poszłam. Co kwadrans sprawdzałam jednak i w razie potrzeby dolewałam trochę wina. Kiedy mięso rozchodziło się pod widelcem, dodałam puszkę obranych całych pomidorków. Koniec.

Lucynko - Emalko, na tę okazję kupiłam kilo przyzwoitych pomidorów, za słoną cenę, ale smakujących nie jak plastik. Choć Twoja na pewno będą nieporównywalnie lepsze.

Aniu wiem jak gotujesz i nie nazwałabym tego lenistwem,
ale dobrą organizacją pracy dobrej gospodyni

Twój sposób gotowania gulaszu wart wypróbowania. Pokażę M bo gulasz to jego domena.

Co prawda Boże Narodzenie i Wielkanoc to czas, gdy również ja gotuję całkiem tradycyjne, polskie potrawy - ale pomyślałam, że ten przepis na perliczkę (z włoskiej sieci, z portalu zaferano giallo) może się przydać na przykład na Nowy Rok, albo i na Sylwestra.
Faraona ripiena al forno.
Sporą perliczkę oczyszczamy (ja odcinam szyję, końce skrzydeł - nikt tego prócz psów za bardzo nie chce ), przygotowujemy nadzienie, mieszając pokrojoną w kostkę kiełbasę typu polska surowa (w oryginale salsicia z Umbrii), sporo parmezanu, trochę tartej bułki + rozmaryn; dodajemy tyle mleka, by się wyrobiło na lepką masę.



Nadziewamy perliczkę, związujemy nogi tak, by zasłoniły otwór w brzuchu. Ptaka wkładamy do odpowiedniego naczynia, obkładamy plasterkami wędzonego boczku; moje plasterki paskudne, nie mam na wsi odpowiednio ostrego noża



Podlewamy 2-3 łyżkami oliwy - i do piekarnika.

U mnie już bossssko pachnie



Wesołych świąt!

Mniam, wygląda apetycznie Wypróbuję na pewno .

Omiatam z pajęczyn wątek o gotowaniu.
Zrobiło się mocno chłodno - i choć niezbyt często gotuję zupy, naszła mnie chęć na rozgrzewającą pomidorową. W włoskim stylu, oczywiście.



Jak ją zrobiłam? Szybko...
Pół paczki drobniutko posiekanego boczku (takiej z Lidla) podsmażyłam, dodając oliwę i posiekaną białą cebulę, a chwilę później pokrojoną "julienne" marchewkę, łodygę selera i małą bulwkę fenkułu. Jak się zeszkliło, dodałam wody (nie za dużo) i puszkę siekanych pomidorów. Oczywiście, osoby pilnie pakujące własne pomidorki do słoi/butelek są w lepszej sytuacji. Na koniec "zaostrzyłam" gęstą zupę pastą z ostrej papryki - ale świeża też by była dobra. Na talerzu - parmezan na wierzch. I trochę świeżej bazylii.

Ostatnio wiele osób prezentuje wspaniałe zbiory grzybów - może ktoś się skusi na risotto z borowikami. Może być samodzielnym "primo", czyli pierwszym daniem we włoskim stylu - albo dodatkiem do mięska.
Potrzebny jest ryż do risotto, masło, oliwa, borowiki (ile kto ma - albo jest gotów poświęcić ), bulion warzywny, białe wino, zielona pietruszka i parmezan. A, i świeżo mielony pieprz.
Podgrzewamy oliwę i masło, bardzo uważając, by nie przegrzać tłuszczu, wsypujemy ryż (surowy) i energicznie mieszamy na zredukowanym palniku, aż się zeszkli. Wtedy dodajemy posiekane prawdziwki, dalej mieszamy, podlewamy białym winem.



Gdy wino odparuje (nie podaję, ile - zależy od ilości ryżu, ale lepiej więcej, niż mniej ), podlewamy po trochu bulionem, mieszając od czasu do czasu, aż ryż wchłonie płyn i stanie się miękki, ale nie sklejony. Wtedy doprawiamy pieprzem i sporą ilością parmezanu - według gustu i w zależności, czy ma to być samodzielne, treściwsze danie, czy nie. Na talerzu - pietruszka.

Czytanie rozwija - nawet czytanie powieści kryminalnych (a tak naprawdę, jest dobra literatura i zła, a nie "wysoka" i "niska").
Tutaj zwrócił mi się dodatkowo dobry uczynek w postaci wzięcia udziału w licytacji na rzecz futrzastej biduli. Przepis pochodzi z wylicytowanej książki,"Świadek mimo woli", autor: Gianrico Carofiglio. Super lektura - a dodatkowo pan mecenas, główny bohater, kucharzy na własne potrzeby.
Polpetti di pollo - czyli pulpeciki kurczakowe.
Lekko obgotowane w posolonej wodzie piersi kurczaka i gotowaną szynkę (prosciuto cotto, może być konserwowa polska) przepuszczamy przez maszynkę do mięsa. Proporcje - dowolne, z sporą przewagą kurczaka. Ja wzięłam mniej więcej 1:5. Dodajemy jajko (lub dwa, by było wilgotne), sporo startego sera typu parmezan, czarny pieprz. Wyrabiamy w misce.



Formujemy niewielkie, spłaszczone pulpeciki. W oryginale miały być panierowane jak schabowe - ja panierowałam ww płatkach migdałów:



Smażymy na złoto w niezbyt gorącej oliwie:




Święta i Sylwester za nami, ale karnawał dopiero się zaczyna, a czas przygotowania, nie licząc obgotowania mięsa, to około kwadransa. W sam raz na podjęcie nieoczekiwanych gości czymś lekkim, a oryginalnym.
Ps. Drugiego dnia, zimne - jeszcze lepsze.
Ps 2: ostrożnie z solą - szynka i ser zawierają jej i tak sporo.

Omiatam pajęczyny w tym wątku, jak to "koło Wielkiej Nocy" w zwyczaju.
Bezpośredni powód - kombinuję, co by tu zrobić, gdy zostałam sama z prawie kilogramem pieczonej szynki bez konserwantów. A w dodatku nabyłam drogą kupna pierwsze szparagi z podwrocławskich pól.
Zużyłam solidny plaster jako dodatek do "primo".
Najpierw ugotowałam tyle spaghetti (z świeżego ciasta), ile potencjalnie zjem.
W czasie, nim zawrzała woda, obrałam cztery dość cienkie zielone szparagi i pocięłam na kawałki. Lekko zblanszowałam te kawałki. Na innej desce posiekałam ząbek młodego czosnku.
Spaghetti odcedziłam, a w garnku po makaronie (małym, to porcja tylko dla mnie) rozgrzałam odrobinę masła, solidną łyżkę oliwy - i wrzuciłam na to szparagi, czosnek, a po dobrej chwili rozdrobniony w kosteczkę plaster szynki. Warto zachować troszkę wody z makaronu - posłuży do poprawienia konsystencji sosu, który posoliłam, obficie popieprzyłam i zaprawiłam łyżeczką mascarpone. Do tego spaghetti z sitka, energiczne mieszanie -eccola!



Lepsze by było z dodatkiem np. tartego peccorino, ale nie miałam akurat.

Czas przygotowania = trochę ponad 10 minut. No, kwadrans. Do zmywania jeden garnek, nóż, łopatka do mieszania i sitko.

Zastanawiałam się dlaczego mnie tu dawno nie było? I już wiem tylko troszkę poczytałam, już mi ślinka cieknie
Smakowite to wszystko niemożebnie

Ewo, dzięki za miłe słowa.
Skoro wydaje Ci się smaczne to, co gotuję, zauważ, że są to arcyproste potrawy, cały ich smak opiera się na dobrych składnikach i jak najkrótszej obróbce, by naturalne walory zachowały się w warzywach czy mięsie.

Teraz ziemniaki są paskudne (przynajmniej dla mnie), za to coraz więcej świeżych warzywek, pewno i w Waszych ogrodach coś jadalnego się znajdzie. A już szczególnie cieszą mnie szparagi, no nie z własnej uprawy, ale z pól pod Wrocławiem, ciągnących się całymi hektarami. Można kupić naprawdę tylko co ucięte, od producenta. Uwielbiam i korzystam prawie codziennie.
Dziś zrobiłam taką pastę - szybciutko, jak zawsze.

Wychodzę od ugotowania (ale broń Boże rozgotowania) porządnego makaronu, tagliatelle lub podobne długie, delikatne kluchy wchłaniające sos.
Odcedzając warto zachować troszkę wody do rozrzedzania "wsadu" (bo o nie typowy, rzadki sos).
To danie może z powodzeniem być pełnym obiadem, zawiera trochę mięska.
Zmieloną pierś z kurczaka (z wolnego wybiegu, kupuję już zmielone, to oszczędza mi połowę roboty).
Posiekałam młode marchewki, młodą cebulkę (można i szczypior), trzy szparagi obrane ze skórki, w garnku po makaronie podsmażyłam na sporej ilości oliwy. Dodałam mielone mięsko.
Warzywka powinny również pozostać lekko chrupkie, wyczuwalne pod zębem.



Podlane wodą z makaronu, by się nie przypalało.
Sól, sporo pieprzu. Do tego na moment przed zdjęciem z ognia mój ulubiony serek, burrata. Szybkie mieszanie z makaronem - i na talerz.



Jako "wisienka" łyżka startego pecorino.
Smacznego - ja już zjadłam!

Wygląda pięknie i na pewno super smaczne Też wolę chrupać niż przeciskać przez zęby rozgotowane ciapy
Teraz czekam na cukinie i spagetti z cukini

Ponieważ Marlena zapytała o kurczaka w cytrynach - nie do końca wiem, czy mnie -- pozwolę sobie napisać, jak to robię.
Szybciutko, jak zawsze.
Przeważnie biorę same piersi dobrej jakości kurcząt (czyli nie żadne brojlery itepe klatkowe).
Ale może być i cały kurak, podzielony na porcje.
Pod i na mięso kładę dość grube plastry bezpestkowej cytryny, ze skórą, więc musi być niepryskana. Plus gałązki rozmarynu i zmiażdżony w moździerzu kolorowy pieprz. Najlepiej na trochę do lodówki - ale nie koniecznie.
Solę, polewam dobrą oliwą - i w żaroodpornym naczyniu do piekarnika. Pod przykryciem. I tyle. Robi się samo - w niezbyt wysokiej temperaturze, aż cytryny prawie się rozlecą.
Buon appetito!