Forum Ogrodnicze Oaza

Elu, my kilka lat temu latem (czyli przy bardzo długim dniu) też pojechaliśmy "na kołach" do Tallina i jednym promem w kilka godzin do Helsinek. Jeśli cofniesz się kilkanaście stron w tym wątku, natkniesz się na relację z naszej pierwszej wyprawy.
Ale zimą to całkiem inne opowiadanie...
Takie klimaty.



Zimowe zabawy chłopaków.





A to centrum Jyväskylä. Pomnik legendarnego Fina, który podobno rozbił się w okolicach Fidżi i został królem tubylców.



Lidl jest wszędzie



Też znajomy widok, tyle że opony roweru inne.







Zaraz po Nowym Roku spakowaliśmy manatki i zaczęliśmy podróż powrotną. Ruszyliśmy, jak tylko się rozwidniło, dlatego przyjechaliśmy do Turku o zmierzchu (czyli po trzeciej).
To naprawdę urocze miasto, nad którym góruje zamek z XIII-XIV wieku.











Ale największego uroku dodają kanały



Zdjęcie marne (z jadącego samochodu), ten goły na pomniku to urodzony w Turku Paavo Nurmi, ośmiokrotny medalista olimpijski.



Luterańska katedra, siedziba głowy ewangelickiego kościoła Finlandii.





Luter



Po drugiej stronie placu Per Brahe - niespodziewany "polski" akcent. To on brał udział w pertraktacjach kończących wiadomy "potop". Ale prócz tego założył uniwersytet w Turku, i za to go lubię.



Żeby nie było, że suki zostawiliśmy.



No i prom. Kolejne 18 godzin, cel Szwecja.

M mówi, że Turku jest bardzo ładne a najgorsze wspomnienia ma z jazdy latem za Oulu. Prawie całą dobę jasno, tirowiec nie mógł spać, odrobił to dopiero na promie. W czasach kiedy u nas jeszcze nie było mody na kijki to Finowie już z nimi chodzili i jak M to zobaczył to nie wiedział co to i dlaczego . A Lidle faktycznie są wszędzie, będąc na Majorce chciałam zobaczyć jak tam wygląda, asortyment inny niż u nas. Fajna wycieczka

Sztokholm przywitał nas ciemnościami, rozkopanym przez budowę metra centrum i poważniejszym mrozem, -12. Trzeba było znaleźć kryty parking. Jak zwykle ratujemy się parkując w podziemiach galerii handlowych -nietanio, lecz można od razu wejść do ciepłego wnętrza na kawę i bułeczkę cynamonową, a co ważniejsze - zostawić psy na trochę w względnie ciepłym samochodzie. Koło 9 rozwidniło się na tyle, by próbować coś oglądać.
Miastu charakter nadają morskie zatoki i kanały.







Nasz parking znajdował się tuż koło Teatru Narodowego. "Dają" Wesele Figara.



Przed teatrem Gustavus Adolphus.



Kawałek dalej parlament, Riksdag.



Tablica przed budynkiem zwraca uwagę na ryby żyjące w miejskich wodach.



Zamek królewski - od tyłu.



I od frontu.





Mnie o wiele bardziej podobało się tu. Stare miasto, Gamla Stan.







Starannie okryte cebulki , zbudzą się pewnie później od moich.



A To plac, na którym stoi pałac Szwedzkiej Akademii Nauk, gdzie ma miejsce wręczenie Nagród Nobla.



O tu:



Z powodu niskiej temperatury zwiedzanie odbyło się trochę kurcgalopkiem i skończyło po około dwóch godzinach. No cóż, pora było w tę stronę:



O szóstej wsiedliśmy na prom, tym razem polski.



A w południe 4 stycznia dopłynęliśmy do Gdańska.



To tyle.
Do następnej podróży z psami, mam nadzieję.

Jak zwykle bardzo ciekawa relacja, niesamowita wyprawa, zwłaszcza te długie godziny dwoma promami, no i widoki, zwłaszcza te z Finlandii - niektóre, mimo wszystko dosyć egzotyczne, biorąc pod uwagę jak ostatnie zimy wyglądają w Polsce (przynajmniej w centrum kraju).

Dzień dobry wszystkim, co tu zajrzą, kłaniamy się znad Morza Śródziemnego, ogrodniczka i jej psy .
Podróż jak zwykle pomalutku, kroczkami, krótkimi etapami.
Pierwszy tylko Wrocław-Bayreuth.
Dawno chciałam tu zajrzeć, by zobaczyć legendarny teatr Wagnera, będący dla germanisty czymś w rodzaju czarnego kamienia w Mekce. Oto on, z boku...



i od strony parku.



Richard Wagner



Oczywiście te pustki to tylko dzięki przerwie w sezonie koncertowym - a gdy trwa festiwal wagnerowski i zjeżdżają się koronowane głowy, nie moglibyśmy pewnie nawet podjechać pod budynek.
Kolejny etap to Bayreuth - Jezioro Lemańskie. Taką cudną pogodą nas przyjęło.







Nasz pobyt co prawda ograniczył się do noclegu i krótkiego spacerku, bo trzeba było dalej, ku przełęczy świętego Bernarda.




Spotkaliśmy tam nawet jednego bernardyna (a raczej młodą bernardynicę ), ale należała do innych turystów.





A to klasztor braci bernardynów.



Przy klasztorze małe muzeum bernardynów (piesków )



Jeziorko, już po włoskiej stronie przełęczy.



Po włoskiej stronie, nieco niżej, w schronisku zjedliśmy małe, pyszne 'pranzo', złożone z pysznej polenty z sosem, kiełbasek i prawdziwej włoskiej kawy.



Droga z przełęczy w dół.



Dalszy ciąg wnet.

Etap z przeprawą przez przełęcz świętego Bernarda był całkiem krótki, licząc w kilometrach i zakończony noclegiem w cudnym miejscu w Dolinie Aosty. Właściciel domu otoczył go czymś w rodzaju prywatnego ogrodu botanicznego z śródziemnomorską roślinnością, wszystko oznaczone i wypielęgnowane, a na dodatek miejsce oferowało wspaniały widok na Alpy (i łupkowe dachy starych domków).





Co prawda lawendy już dawno przekwitły, lecz zapach i tak pozostał. Było tam nawet kilka róż Austina



Tym sposobem, kawałek po kawałku, zbliżyliśmy się do Morza Śródziemnego i genueńską autostradą do Lazurowego Wybrzeża i Prowansji. Dosłownie 30 km od wakacyjnego celu, jakim jest miasto Hyeres, spotkała nas jeszcze jedna przygoda - wjechaliśmy wprost w superkomórkę burzową!. Świat zniknął za ścianą wody, przez którą przenikały tylko błyskawice i grzmoty. Autostrada stanęła, samochody na poboczu a na powierzchni rwący strumień.
Szczęśliwie po niespełna pół godziny front oddalił się, a my dojechaliśmy do wynajętego domku, omijając połamane gałęzie i rozlewiska na lokalnych dróżkach.

Teraz dzielimy czas między (ładną) plażę, pływanie w dość chłodnym niestety morzu (przed naszym przyjazdem woda miała podobno 30 stopni, teraz pewnie nie więcej niż 22-23) i zwiedzanie. Co postaram się udokumentować.

Hyeres leży w regionie Prowansja- Alpy-Lazurowe Wybrzeże, w departamencie Var, w odległości około 30 km od Tulonu. Część położona nad morzem nosi nazwę Hyere-Les Palmiers i jest typowym śródziemnomorskim kurortem. My jak zwykle wynajęliśmy bungalow całkiem na uboczu, wśród winnic, których czołowym produktem są różowe wina.
I jak zwykle trochę plażujemy, trochę zwiedzamy, niekoniecznie miejsca stojące w turystycznych przewodnikach na czołowych miejscach. Na przykład zawsze chcieliśmy pojechać do Aix-en-Prowance, a to w pierwszej linii z powodu serii przyjemnych w lekturze mających tu osadzoną akcję kryminałów M. L. Longworth, Angielki, a jakże, lecz świetnie czującej atmosferę południa Francji. Bohaterowie jedzą, piją, kochają się i cenią sztukę...
W Aix urodziło się i/lub mieszkało szereg sławnych osobistości, na swoich obrazach jego okolice uwieczniał Paul Cezanne. Oto on, kroczy z przenośną sztalugą.




Jeszcze jeden sławny syn Aix to Emil Zola.




Z miastem związany był również Mirabeau, jego imię nosi główny bulwar, na którym stoją prócz barokowych i klasycystycznych gmachów piękne współczesne rzeźby.











Aix nazywane jest miastem fontann...



i platanów.



Bulwar zamyka pomnik króla Rene, władcy Sycylii i Prowansji.



Dla mnie na zawsze zwiąże się Aix z lodami pistacjowymi - tak wspaniałych nie jadłam dotąd nigdy, nawet we Włoszech, w specjalistycznym "sklepie pistacjowym" mieli je w czterech rodzajach.

Jak zwykle, najbardziej nas kręcą nieduże, stare miasteczka, jak położone kilkanaście kilometrów stąd Bormes-les-Mimosas.



Obok francuskiego nazwy w języku okcytańskim.





Wszechobecne platany, w tle mury obronne z donżonem.



Na szczycie góry ruiny zamku i piękna rzeźba.





Panorama spod zamku.



W okolicy znajduje się letnia rezydencja prezydentów Francji.

Mnie bardziej interesują jak zwykle rośliny. Niektóre widziałam pierwszy raz.

Erytryna grzebieniasta, drzewo z niezwykłymi kwiatami.



Wielka bugenwilla w rzadko spotykanym kolorze



Petrea



Krynki rosnące jak chwasty



Czysto biały hibiskus







Sklepiki z turystyczną tandetą, ale manekin ubrany w prowansalski strój.

Łatko, z Aix kojarzą mi się też niektóre książki Petera Mayle (te wczesne o Prowansji, kilka było sympatycznych)

Najpiękniejszy jest ten błękit nieba

No i słusznie, bo choć to może nie literatura pretendująca do nagród, to bardzo podnoszące nastrój czytadełka, prawda?
Cenię pisarzy obdarzonych autoironią, to dodatkowa zaleta P. Mayla.

Jednak ośmielę się twierdzić, że przeciętnemu Kowalskiemu Aix z niczym się kojarzy. Już prędzej Saint Tropez. Mojemu pokoleniu nade wszystko z Louisem de Funesem i jego komedią "Żandarm z Saint Tropez".
Mieszka tam podobno (nadal) Brigitte Bardot (zaraz skończy 91 lat).
W porcie owszem, luksusowe łodzie, ale miasteczko nie wygląda na oazę bogactwa.





Nadbrzeżny deptak.





Targ rybny, po południu wysprzątany.



Nieco odrapany ratusz (wiadomo, państwowa kasa zawsze z deficytem...)





I księżyc w pełni nad platanami koło wynajętego domku.



A w sobotę był dzień plażowania z króciutką tylko wycieczką do sąsiedniego miasteczka Le Lavandou. Nie chcaiłabym spędzać tam wakacji (takie Mielno ), ale na lody można przyjechać.





Russelia (krzew fontannowy)



Oczywiście gracze w bule, kilkanaście boisk wzdłuż promenady.



Niebo w rzeczy samej, lazurowe, nazwa departamentu zobowiązuje.