Forum Ogrodnicze Oaza

Kasieńko, bardzo się cieszę, że mogę Cię "widzieć" w dobrym zdrowiu ( mimo wszystko ) i czytać optymistyczne wieści - dziękuję przede wszystkim za informację odnośnie samopoczucia, ale także za niesamowicie apetyczne chruściki - zaiste, były pyszne
Mam nadzieję i wierzę, że teraz będzie już z dnia na dzień lepiej, czego życzę Ci z całego serca.
A skoro jesteśmy już przy karnawałowych faworkach, to wpadł mi w ręce przepis, w którym nie ma obowiązku wybijania ciasta wałkiem lub - co gorsza - tłuczkiem. Oczywiście nie skreślam z marszu tej metody, bo sama doskonale pamiętam, że taki sposób wyrabiania chruścikowego ciasta był wykorzystywany w moim rodzinnym domu, jednak teraz ze względów nadgarstka "sprawnego inaczej" i obecności w mieszkaniu futrzaków ( nie miałabym serca hałasować i walić w blat szafki kuchennej zawierającej talerze i miski ), z ulgą doczytałam o możliwości wałkowania ciasta po kilkukrotnym jego składaniu i chciałabym tę innowację wprowadzić w czyn.

Drugą nową dla mnie opcją w przygotowaniu chruścików jest tłuszcz wykorzystywany do smażenia. Dotychczas topiłam smalec - i wszystko byłoby idealnie, gdyby jakość tegoż smalcu była zawsze tak samo dobra; niestety, kilka razy zdarzyło mi się trafić na wyrób "smalcopodobny", po którym wietrzenie mieszkania trwało kilka dni. A smród i tak beztrosko mieszkał z nami dalej.

Otóż we wspomnianym przepisie zaleca się smażenie na oleju rzepakowym - właściwie dlaczego nie miałabym wypróbować ? Na wszelki wypadek zrobię mniejszą porcję faworków - tytułem próby.

Aniu, ja nigdy nie biję ciasta i też smażę na oleju. Mogę poszukać przepisu, jest dość stary.

Aluś, dla mnie im starszy tym lepszy
Będę wdzięczna za taki rarytas !

Faworki
20 dkg mąki
3 żółtka
4 łyżki gęstej śmietany
1 płaska łyżeczka proszku do pieczenia
1 łyżka spirytusu lub wódki
Szczypta soli
1/2 litra oleju
10 dkg cukru pudru

Mąkę wymieszać z proszkiem do pieczenia, przesiać na stolnicę, zrobić wgłębienie. Dodać śmietanę, spirytus, żółtka i sól, całość wymieszać. Ciasto wyrabiać aż pojawią się pęcherzyki (ja po prostu wyrabiam, bo nigdy nie wiem, kiedy mają się pojawić). Z tak przygotowanego ciasta uformować kulę, podzielić na cztery części, przykryć ścierką aby nie obeschło. Każdą porcję cienko rozwałkować, starając się jak najmniej podsypywać mąką. Pokroić w paski ok 15 cm i szerokości 3 cm. Każdy pasek przeciąć w środku wzdłuż na długość 5-6 cm, delikatnie przewinąć. W naczyniu rozgrzać olej, jeśli zaraz wypłynie to znak, że można zacząć smażenie. Smażyć na złoty kolor. Wyjąć odsączyć na bibule (ręcznik papierowy), posypać cukrem pudrem.

Ja smażę na patelni, taką jaką mam w użyciu.
Tylko nie wiem czy o taki przepis wam chodziło, bo to są bardziej faworki niż chrusty. Jeśli jestem sama, robię jedną porcję, ale jak w domu mam dzieci z wnukami to minimum trzy.
Długość też reguluję jak się da.

Już mi zapachniały Wasze faworki W zeszłym roku nie miałam siły ubijać i przepuściłam ciasto kilka razy przez maszynkę do mielenia mięsa z sitkiem o dużych oczkach. Po usmażeniu były kruche i bardzo dobre.

Słowo się rzekło i na pierwszy ogień ( czyli na blat kuchenny ) poszły chruściki z ciasta wałkowanego.
Byłam zaskoczona elastycznością faworkowego ciasta, mięciutkiego, plastycznego, bardzo ładnie współpracującemu z moimi wiedźmowatymi palcami i drewnianym wałkiem ( mam wielki sentyment do drewnianych pomocników kuchennych i jakoś nie umiem przekonać się do marmurowych, plastikowych lub silikowowych - jakiejś starej daty jestem .... ).
Wałkowanie takiego ciasta przypomniało mi przygotowywanie płatów ciasta francuskiego z tą różnicą, że nie składamy go z masłem.

Po złożeniu i rozwałkowaniu pozostało mi tylko wykroić paseczki, a z nich wyczarować mniej lub bardziej kształtne chruściki:

Smażone partiami w bardzo gorącym oleju rzepakowym, odsączone na ręczniku papierowym i sowicie posypane cukrem pudrem ...

... czekają na moich Gości - częstujcie się kochani, zapraszam serdecznie

Jak karnawał, to ze smakiem

O ludzie, tak ładnie wyglądają, że chyba popełnię....

Dodrze, że jestem akurat na piętrze i mój M tego nie widzi bo zaraz by mnie ,,wałkował'' o takie faworki. Aniu super , ja już od wiele lat ich nie piekłam.

Kasionku,zawsze tak robię. Nigdy nie chciało mi się wybijać ciasta i zawsze przepuszczam przez maszynkę przy okazji napowietrzając.
Moje faworki są wybitne, bez chwaleniea się.

Zima w mieście ...
Pomimo puchowej, białej pierzynki za oknem trochę trudno zachwycić się ulicznym pejzażem; udało mi się - przez szybę - uchwycić poranny ruch w "stołówce" - na gałęziach krzewów i drzewek rosnących na trawniku rozwiesiłam pojemnik z ziarnem, parę tłuszczowych kul i nadziałam na gałązkę jabłko. Najczęstszymi gośćmi są tradycyjnie wróble, sikorki, gołębie, kawki, gawrony i wrony siwe. Codziennie przylatują także mewy, najbardziej hałaśliwe wśród całego towarzystwa.

Dotychczas - z nasion - uprawiałam w perlicie wyłącznie warzywa; testowy pomidorek Bajaja ma już rozłożone liścienie i siedzi na ciepłej pokrywie kiełkownika przy oknie.

Kubeczek z siewkami ma także dodatkowe źródła ciepła:

Dzisiaj do pomidora dołączyły po raz pierwszy nasiona kwiatów - pomyślałam, że może warto zobaczyć, jak zachowają się pelargonie rabatowe w perlitowej uprawie ?

Pozdrawiam cieplutko, naprawdę bardzo cieplutko

Dobrze, że ptaki urozmaicają zimowy krajobraz miejski, który zazwyczaj jest ponury

Cóż, taka jest prawda. Gdybym miała możliwość wyboru, spakowalibyśmy w plecaki najpotrzebniejsze rzeczy, zwierzaki w kontenerki i bez żalu zostawiłabym miejskie "luksusy". Może w innym wcieleniu, w innym czasie, w innym świecie ?

Zwiększająca się populacja wróbli w mieście bardzo mnie cieszy - teraz, gdy nastała zima i ptaki są odważniejsze w poszukiwaniu pokarmu, ich obserwacja staje się łatwiejsza. Ostatnio naliczyłam stadko liczące około 50 osobników , co dobrze wróży na przyszłość pomimo, że odkąd miasto ociepliło nasze komunalne kamienice i wycięło topole rosnące zbyt blisko budynków, ptakom jest o wiele trudniej znaleźć miejsca lęgowe. Kiedyś pod parapetami okien na pierwszym piętrze gnieździły się nawet jerzyki, a dzisiaj ... mogę podziwiać ich smukłe sylwetki i wieczorne obloty jedynie ponad dachami innych domów.
Wycięcie topoli, na którym kwitło życie jemioł, poskutkowało także tym, że w styczniu próżno wypatrywać jemiołuszek - a jeszcze 3-4 lata temu tłumnie obsiadały gałęzie obwieszone białymi lepkimi kulkami. Na szczęście po prawej stronie moich okien rośnie duża, rozłożysta i bardzo stara brzoza - jej nasiona cieszą się wielkim wzięciem wśród sikorek modraszek i czyży ( bardzo rzadkich bywalców miast; najczęściej stada czyży - a właściwie haremy - obserwuję na działce ). Kiedy mróz mocno przyciśnie, na jarzębinach rosnących na skrawkach trawników pomiędzy kamienicami roi się od kwiczołów. Po kilku takich nalotach drzewa są dosłownie oskubane do łysa
Czasami na jabłko zatknięte na zaokiennym sumaku skusi się samotny kos, choć najczęściej spotykam go pod modrzewiem, pamiętającym chyba czas tuż po II wojnie, a wracając z wczorajszego spaceru z Kacperkiem usłyszałam ostrożne pohukiwanie "cukrówki"

Halo, halo...
Co tak po cichutku siedzicie? Wiem, wiem, w dobrym towarzystwie milczenie też jest miłe.

Obiecałam zdać relację z mojego drugiego podejścia do piernika staropolskiego, więc dzisiaj "mistrz" cukiernictwa powraca do Was
Nastawiłam mój piernik 16 grudnia i zapamiętałam sobie, że najwcześniej w okolicy Sylwestra mogę spróbować piec, zgodnie z tym, co czytałam w necie. Tylko że czas ostatnio płynie z zawrotną szybkością i ani się obejrzałam i minęło 6 tygodni, czyli standardowy czas, po którym piernik powinien trafić do piekarnika. Nie bardzo mogę teraz piec pierniki/piernik, bo na zjedzenie czeka jeszcze domek z piernika, a jest co jeść, bo przesadziliśmy z rozmiarem. Specjalnie ciasto robiłam z dobrych składników, żeby nadawało się do zjedzenia, tylko że teraz mi go szkoda rozwalać

Jak już tu wspominałam, moje pierwsze podejście do staropolskiego było klapą, teraz zrobiłam wszyściutko według przepisu i...





Czujecie ten zapach? Ok, wiem, chleba więcej, więc dominuje, ale tym razem pierniczki pachną pięknie. Upiekłam tylko tę mikro porcyjkę na spróbowanie, bo już miałam nagrzany piekarnik po chlebie. O smaku pierniczków niech świadczy to, że fotki solo już nie doczekały

Niby doświadczenie uczy, ale nadal nie wiem, co mogłam zrobić źle poprzednim razem... Tak, czy inaczej przepis na piernik staropolski pozostaje na dłużej.

Nikusiu, czasami dzieje się tak wiele i tak szybko, że w tej gonitwie myśli i "rękoczynów" można zgubić naturalny porządek dnia. A czasami ... może rzeczywiście lepiej pomilczeć, tym bardziej, że nasza codzienność w ostatnich dniach/tygodniach aż krzyczy.
Myślę, że nie ma sensu cofać się aby przeanalizować przyczyny porażki z piernikiem; najważniejsze, że druga próba okazała się udana i - jak widzę - masz prawo być z siebie dumna, bo ciasto wygląda wspaniale
Ponieważ sama jestem zauroczona przepisem i tym piernikiem, wiem jak smakuje i pachnie, więc podobnie jak Ty, pozostanę mu wierna.

A dzisiaj zostawiam zapowiedź przyszłych "tematów" poddanych pod dyskusję ...

Na działce:

W kuchennym zaciszu:

Na parapetach:

Z życia sierściuchów :

Pozdrawiam cieplutko, zdrowo i bardzo energetycznie

" I czemuż Ten, co śnieg stworzył i gwiazdy lepi z niego,
architekt snów i diamentów, w warsztatach swoich niebieskich
nie zrobi z mojego życia gwiazdy zamiast śniegu,
zdobiąc ją równie misternie w ostrza, gałązki i kreski?"

M. Pawlikowska-Jasnorzewska " Gwiazda śniegu"

Począwszy od grudnia, jak tylko pozwala pogoda, staramy się regularnie jeździć na działkę; nie zawsze było to możliwe, choćby ze względu na obfite opady śniegu, bo pamiętam dwa takie wyjazdy, z których powrót stanął pod wielkim znakiem zapytania: na terenie działkowym nikt nie odśnieża alejek i dróżek dojazdowych, więc kiedy nakarmiliśmy już wygłodniałe skrzydlate ( a zimy onegdaj były słuszne, bardzo mroźne i śniegiem puchate ) i zmarznięci do szpiku najmniejszej kosteczki wsiedliśmy do samochodu okazało się, że koła obracają się w miejscu, coraz głębiej żłobiąc śnieg. Z pułapki wyszliśmy "obronną" łopatą ogrodową i resztkami wiklinowych płotków. Niemniej te dwie godziny niepewności i obawa o pozostawione w domu psiska wspominam do dzisiaj - bynajmniej nie z sentymentem.
W tym roku wspomnienia wróciły - bledsze i mniej smutne, pozbawione dreszczyku emocji, bo jednak czas leczy pęknięcia. Świat pojaśniał, oczyścił się, pokrył bezkresną, perłową i lekką kołdrą świeżego śniegu; czasami, gdy zza chmur wyjrzy styczniowe słońce, na powierzchni śnieżnej warstwy zaczynają igrać iskierki, całe połacie skrzą się miniaturowymi diamencikami i człowiekowi wydaje się, że jest lekki jak piórko, nic nie znaczący wobec tych cudów i dzięki temu czuje się bezpieczny, połączony z Naturą i bardzo, bardzo spokojny...

... chociaż słynna baśń o "Królowej Śniegu" nigdy nie należała do moich ulubionych. Może dlatego od zawsze kocham płomień, ogień, wieczny bieg i ciepło ?
Może także dlatego tak wielką, dziecięcą radość przynosi mi pieczenie domowego chleba .... zanim rozgrzeje się kaflowy piec, przygotowuję i budzę zakwas, później mieszam różne mąki, daję im dużo czasu i ciepła, aby zaczęły współpracować i kiedy wszystko jest już gotowe, dorzucam ciepło piekarnika. Kiedy piekę chleb, nigdzie się nie spieszę - to czas, w którym czuję, że wszystkie troski, kłopoty i zmartwienia ulatują, stają się nieważne, błahe i bardzo dalekie... czasami czuję się, jak prastare drzewo, które zna wszelkie tajemnice i sekrety Początku; pieczenie chleba to piękny, magiczny rytuał - cieszę się, że mogę w nim uczestniczyć...

Kiedy nie ma Słońca, staram się odnaleźć jego namiastkę w swoim małym świecie. Niekiedy jest nią kolor - przywodzący na myśl ciepło, miły, aksamitny dotyk słonecznych promieni, pragnienie ogrzania się i wybudzenia się z zimowego odrętwienia. Wówczas sięgam po Dzieci Słońca, czyli dynie: duże, pomarańczowe kule, skrywające pod grubą skórką aromatyczny zwarty miąższ, pełen drogocennych pestek. We wrześniu ubiegłego roku przyniosłam z grządki jedyną dynię, która urosła. Uprawiałam ją z myślą o moich byłych podopiecznych z Zoo, no ale ... została ze mną.

Na parapetach w kuchni rodzi się nowe życie; zgodnie ze styczniowym zwyczajem wysiałam już ostre papryczki i kilka karłowych pomidorków, a z nowości postanowiłam zaprzyjaźnić się z nasionami pelargonii i petunii oraz lobelii. Będzie też diaskia.

Jedną częścią szerokiego, drewnianego parapetu zawładnęły siewki warzyw i kwiatów :

Może pospacerujemy razem ? Zapraszam ... furteczka skrzypi ...

Zima nas wita ptakami: ktoś tędy dreptał....

.. ktoś inny, głodny, przysiadł na karmniku...

"Pamiętasz, Dred" ?

Zima prawie piękna tego roku nam się przytrafiła , piękna i biała, lubię się jej przyglądać...przez okno
Chlebuś smakowity, ja ostatnio mało piekę. I widzę że nasionka już kupione , ja dzisiaj zamówiłam koleusy, trzy różne torebeczki z nasionami, nowy karmnik i budki dla ptaków, w tym jedna dla nietoperzy.
Jutro już luty , wiosna coraz bliżej

Nasionka kwiatowe kupione, a jakże, część wysiana i doczekałam się pierwszych wschodów

Siewki pelargonii rabatowej przepikowałam bodajże dwa dni temu:

Petunie też wyściubiły noski, ale są tak mikroskopijne, że na bardziej wyraźne zdjęcie musimy poczekać:

Mam też w zanadrzu zdjęcie siewek selera korzeniowego Albin, ale jego przedstawię w kolejnym odcinku warzywnej sagi.

whitedame wrote:
Czyli że jak??
Biorę przepis podany wyżej, mąkę przesiewam mieszam z dodatkami i gniotę żeby się połączyły a zamiast wyrabiać przepuszczam kilka razy przez maszynkę. Czy dobrze zrozumiałem ?