Forum Ogrodnicze Oaza

Aluszka, cała przyjemność po mojej stronie
Przypomniało mi się, że w cienistych zakątkach zoo bardzo ładnie wyglądała i świetnie sobie radziła brunnera wielkolistna, np.

zielonyogrodek.pl/abc-ogrodnika/aktualno...lkolistna-jack-frost

"Oszronione" liście są dekoracyjne przez cały sezon i rozświetlają co ciemniejsze zakamarki, a dodatkową atrakcją są malutkie kwiaty w typie niezapominajki. No i brunnera lubi wilgotne, cięższe gleby.

Aniu czytam,czytam i podziwiam Twoje serowe osiągnięcia.Może za jakiś czas i ja dołączę do grona serowo zakręconych.
Na dzień dzisiejszy nie mam ochoty na NIC.Jestem przygnębiona sytuacją jaka jest,brak bliskiego kontaktu z wnukami,każdy weekend chata dudniła życiem,śmiechem,a teraz smutno i cicho.Zostaje tylko messenger.Najstarsza wnuczka mieszkająca za oceanem,pomimo zajęć w High School+druga klasa w Średniej Polskiej Szkole+treningi na basenie/trenuje pływanie/+religia poszła do pracy.Jest zadowolona,że radzi sobie ze wszystkim/jest wzorową uczennicą/,a ja się denerwuję bo codziennie ma kontakt z ludzmi i tyle obowiązków.
Pożaliłam się trochę co do tej pory było mi obce i jest trochę lżej.

Marysieńko, dziękuję Ci za tak osobisty wpis, ale nie tylko za to. Przede wszystkim dlatego, że opisałaś swoje odczucia ( i to w moim wątku ... ) szczerze, od serca i własnymi słowami, bez upiększania i stylistycznych zawijasów - myślę, że tylko w ten sposób możemy wyrazić taką prawdziwą, człowieczą troskę i strach o najbliższych.
Staram się zrozumieć Twój żal i niepokój, ponieważ rzeczywiście sytuacja nie tylko w Polsce, ale i w każdym zakątku świata przyprawia o uczucie bezradności, bezsilności i niepewności - tym bardziej, że masz liczną, oddaną i kochaną Rodzinę...
Mnie Los poskąpił rodzinnego harmideru; właściwie oprócz Rodziców ( Tato zmarł, gdy miałam 23 lata ) i później Adasia nie miałam Rodziny, o jakiej wspominasz Ty i wiele Ludków. Kiedy czytam, że jako Babcie i Dziadkowie tęsknicie za ukochanymi Wnuczkami i Wnukami, martwicie się o Nich, dzielicie z Nimi zarówno trudne, jak i radosne chwile, przygotowujecie Ich ulubione i zdrowe pyszności, przeżywacie chwile rozstania i brak odwiedzin, regularnego kontaktu i takiego zwykłego, ludzkiego ciepła i bliskości to - zawsze chciałam to jakoś napisać, ale nie było okazji, odwagi, powodu - zawsze zazdrościłam Wnuczętom TAKICH Babć i Dziadków. Moje wspomnienia związane z Rodzicami mojej Mamy nie należą ani do miłych, ani do przyjemnych, bo tak naprawdę nie mam żadnych dziecięcych wspomnień, nie znam tego.

Marysiu - Ty, jak i wiele obecnych na Forum Babć ( nie pomijam Dziadków ! ), jesteście wzorem godnym naśladowania i właśnie Wam należą się ogromne gratulacje i wyrazy podziwu, że stanowicie dla swoich Wnucząt oparcie, że ofiarujecie Im największą cząstkę siebie - własne serce, ale także dajecie pewność, że w każdej sytuacji mogą na Was liczyć, a wsparcie psychiczne, jak i przytulenie znaczą więcej, niż sądzimy.

Jesteś Mądrą Kobietą - i dobrze wiesz, że wszystko dobrze się ułoży, bo Dobrzy Ludzie na to zasługują, a Dobro, jak doskonale wiesz, zawsze WRACA.

Pozdrawiam jak najserdeczniej i jeszcze raz dziękuję za zaufanie i pouczającą wizytę

p.s. kolejne serki ( w typie camemberta ) już dojrzewają

I pieką się chleby na prawdziwym, własnym zakwasie...

Bułeczki pszenne na żytnim zakwasie:

Listopadowe parapety - powoli pustoszeją ...

Aniu dziękuję za miłe ,piękne słowa.Twój wpis spowodował wyciągnięcie chusteczki i otarcie okolic oczu.

Aniu jesteś b pracowita kobietka

Polecam ser Panir, łatwy w wykonaniu i smaczny

Adasiowa wrote:

[*][*][*]

Była silną osobowością, miała charyzmę i tę nieznaną mi umiejętność radzenia sobie z życiem, z jego codziennymi problemami, smutkami i przeciwnościami Losu. Odkąd poznałyśmy się tutaj, na Oazie, kilka lat temu, wiedziałam, że trafiłam na dzielną, odważną Kobietę stojącą twardo na ziemi, która nie lubiła roztkliwiać się nad drobnostkami i zawsze trzeźwo oceniała zaistniałą sytuację. Choć różniłyśmy się pod wieloma względami, utrzymywałyśmy bliski, niemal przyjacielski kontakt - zawsze mogłam liczyć na Jej pomocną dłoń, ciepłe słowo, ale i surowy osąd mojego postępowania.
Była prawdziwa; bez owijania w bawełnę wyrażała swoje zdanie, zawsze jednak przemyślane, bez zbędnych emocji i egzaltacji.
Przy Niej czułam się bezpieczna, a Jej surowy, krótki styl bycia pomagał mi uporać się z demonami. Oprócz ogromnej dawki wiedzy o roślinach, cennych wskazówek i wszechobecnej, życzliwej pomocy potrafiła zarażać pasją, entuzjazmem i motywowała do odkrywania kolejnych tajemniczych światów kwiatów i warzyw.
Nie zawsze układało się między nami tak, jak należało; dzisiaj myślę, że po prostu nie dorosłam do rozmowy z Nią, okazywałam się zbyt dziecinna i tchórzliwa, choć zawsze imponowała mi odwagą i trwaniem na posterunku.
Naszej Oazie poświęciła wspaniały kawałek swojego życia i wiem, że była związana z naszym Forum całym Sercem.

Emalko .... przepraszam i dziękuję, że mogłam Cię poznać.
Do zobaczenia.

"Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest ..."

Aniu, piękne wspomnienie napisałaś.
Cóż, żadne słowa nie złagodzą bólu rodziny, tak strasznie dotkniętej.
Ja znałam Lucynę krócej i bardziej pośrednio od Ciebie - a i tak jestem wstrząśnięta, jakby ubył ktoś z moich bliskich.

Tym bardziej - bądźmy razem, mimo różnic obdarowujmy się dobrymi gestami, empatią i szacunkiem.
Jutro - kto wie, czy będzie okazja...

Śpieszmy się kochać, tak szybko odchodzimy.

Adasiowa, po Twoim opisie EMALIA, to taki typ miłości "szorstka miłość". Nie jest wylewny, nie roztkliwia się, ale serce podaje na dłoni i w razie potrzeby walczy jak lew i krzywdy komuś nie pozwoli zrobić. Myślę, że to rodzaj, który taki się rodzi, ludzie z wielkim sercem, nie oceniają innych w kategoriach dziecinności czy tchórzliwości, oceniają rzeczywistość i realia, coś o tym wiem. Jej odejście, to wielka strata dla wszystkich, nawet tych, którzy nie znali jej osobiście.

Bo taka właśnie JEST Emalka - póki trwa nasza pamięć o Niej...

Chyba kiedyś wspominałam, że mam bardzo malutką, dwuosobową Rodzinę, więc traktuję Was jako bardzo ważną dla mnie część mojego życia. Kiedy odchodzi jedno z nas, czuję się jakby zamarł kawałek serca.
Kiedyś obie z Emalką stanęłyśmy na wojennej ścieżce, bardzo gwałtownie, brutalnie... zwłaszcza dzisiaj o tym myślę i nie mogę wymazać z pamięci. Mam nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczy - jak młodszej, nieznośnej siostrze.

Muszę się przyznać - jest mi bardzo, bardzo smutno i nie potrafię się z tym uporać. Za dużo wspomnień, dobrych i złych ...

...bo taka właśnie JEST Emalka - ... póty żyje.

Anulko, mamy prawo mieć swoje poglądy na różne sprawy, sprawiamy sobie przykrości chociaż lubimy się, kochamy w rodzinie, czy matka która karci dziecko nienawidzi go? kocha ale wie, że czasem trzeba trochę dyscypliny czy naprowadzenia na właściwą drogę. Jedno z drugim musi współistnieć bo to jest życie. Nie obwiniaj się, zbyt dużo bierzesz na siebie zupełnie niepotrzebnie, zostaw w sercu dobre wspomnienia a złe pozostaw w spokoju.

Też tak myślę.

Aniu, na pewno dawno o tym zapomniała a może zupełnie inaczej niż Ty to odebrała...kto wie.
Jeżeli ktoś kiedykolwiek stanął na naszej drodze, to widocznie tak miało być. Ludzkie losy się krzyżują w różny sposób. Ich ścieżki schodzą się i rozchodzą, zostawiając swój ślad w naszym życiu lub jedynie mgliste wspomnienie. Czasem te spotkania są miłe, czasem przykre, ale wszystkie potrzebne. My się uczymy i kształtujemy nie tylko poprzez te pozytywne doświadczenia, ale także dzięki tym negatywnym.
Nie wyrzucajmy sobie czegoś co było, bo widocznie stać się tak musiało. Trzeba iść do przodu, bo szukanie siebie w przeszłości nie ma sensu...nas tam już nie ma.
Ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy...

Aneczko, to właśnie Ty zostałaś poproszona o przekazanie nam tej bardzo smutnej wiadomości.Nie sądzisz, że to właśnie jest odpowiedź Lucynki na Twoje niesłuszne obwinianie się?

Aniu, być może wtedy nie umiałaś/potrafiłaś inaczej i właśnie po to się to stało, żebyś się nauczyła. Moja mama nie żyje, było trudno z nią być, ale kochałam ją, po jej śmierci zadręczałam się myślami, że nie byłam dla niej wystarczająco dobra. I wtedy ktoś mi powiedział, że wtedy w tamtej chwili i w tamtych okolicznościach nie umiałam inaczej, i to była prawda. Od tamtego momentu jest mi lżej, a mama wybaczyła mi, czuję to. Ty wtedy w tamtych okolicznościach nie umiałaś inaczej.