Forum Ogrodnicze Oaza

Ach ogrody! Jest ich tyle, ale każdy inny , niepowtarzalny , jak kod DNA ogrodnika, który go tworzy. Niby podobne, a jednak…
Tu bez lilak – pachnie bardziej miodowo niż u sąsiada , bo świerk nie zabiera mu słońca ,jak tam, za siatką. To moje drzewko. Zanudziło swoją pospolitością ? Ale moje ! Gdzie indziej z takim utęsknieniem wyczekuję na białe wiechy ,do których zlatują roje pszczół ,jakby upojonych szczęściem i niedowierzaniem ,że to już (!) ? Jest wiele takich miejsc, gdzie rośnie Mme Lemoine, lecz każda madame to inna historia… jak w życiu.



Albo cis .Jak to się stało, że z tych małych patyczków powstała ta zielona ściana na wysokości moich oczu , opleciona przez serca winobluszczu japońskiego. Lubią się. Dobrze im razem.To ich epizod. Projektanci ogrodów mówią : udane połączenia. O ludziach mawia się ,że żyją w zgodzie.







Przygasa …








Śpi w przyczajeniu:



By …..po raz kolejny wyjrzeć na świat , ku słońcu



















I buchnąć świeżością:







I zdaje się ,że nic już nie może powstrzymać tej fali:






































Malutki skrawek , wyznaczony szpalerem świerków sąsiada z jednej , a irgą błyszczącą i dereniem elegantissima z drugiej strony. Poukładałam sobie na nim listeczki, łodyżki , patyczki, czasem rzuciłam bez przemyślenia , a odwdzięczyło się za podtrzymanie życia i za dobre spojrzenie. Nie przypuszczałam,że tak mało dając tak wiele dostanę.
To wielkie zdziwienie nad obfitością i bogactwem barw i faktur, nad żywotnością, wytrwałością mimo moich haniebnych zaniedbań…A jednak. Żyje. I to jak żyje !
Cud nad cudami. Zawsze Natura wprawia mnie w zachwyt. Zawsze. Bez względu na to ,czy pochylam się nad maleńką gwiazdką błękitnej niezapominajki , czy nad aksamitną teksturą , połyskujących w słońcu płatków szlachetnego, wielkokwiatowego powojnika.
Mamy w rękach wspaniały dar – współtworzenia. Czasem zawstydzona moim natręctwem, głupim uporem , ba , nachalnością - pasuję, usuwam się na bok, by po prostu nie przeszkadzać. Niech się dzieje . Czasem nawet lepiej beze mnie.




Jest w ”Oazie” mnóstwo pięknych ogrodów . Zastanawiałam się , czy w ogóle ujawniać się z moim , bo często pragnienie tego, czego nie masz, nie pozwala Ci się cieszyć tym, co masz.
Ale z drugiej strony to , jakim jestem człowiekiem, jest nieskończenie ważniejsze od tego , co posiadam.

Czy ciąg dalszy nastąpi ?... Być może. Jeśli spośród tych 1250 użytkowników zajrzy tu ktoś wiedziony nie tylko czystą ciekawością, ale i współodczuwaniem.
Chciałabym dzielić się swoimi emocjami, ale również jestem ciekawa Waszych spostrzeżeń, myśli , pomysłów. Porozmawiajmy o tym, co nas łączy . O wspólnej pasji - o Naturze.

Kochana, jak bardzo się cieszę, że postanowiłaś podzielić się z nami swoim skrawkiem raju
Piękne te twoje fotki, okraszone pięknymi słowami, bardzo podoba mi się jak piszesz o swoim ogrodzie...uczuciach...
Mam nadzieje, że będziesz z nami, dołączysz do oazowej społeczności i będziesz się tutaj dobrze czuła.
We mnie masz wiernego 'czytacza i oglądacza'
edit:
Zachwyciło mnie połączenie czarnego bzu z jeżówkami. Widziałam swego czasu duet bez-rudbekia i miałam ochotę taki u siebie wprowadzić, ale teraz już nie jestem taka pewna. Nie wiem czy nie skopiuję twojego pomysłu - oczywiście jeśli pozwolisz

Jestem przekonana, że ciąg dalszy nastąpi, bo masz co pokazać.

Przedstawiłaś ogród wizualnie i poetycko, lirycznie. Jesteś w Twoim ogrodzie podmiotem lirycznym i choć Ciebie samej nie widzimy, to tak wiele się dowiadujemy. Na różnych forach oglądałam i czytałam wiele rozmaitych wątków ogrodowych, wydawało się że niewiele może mnie jeszcze zaskoczyć - jaka miła niespodzianka.

Oczekuję na więcej.

Chciałam napisać o podmiocie... lirycznym... ale Daniela mnie wypierwsiła więc muszę inaczej...
Piękne słowa... poparte równie pięknymi obrazami...
Ciąg dalszy oczekiwany przeze mnie z wielkim zaintetresowaniem

Pięknie i z sercem przedstawiłaś nam swój Eden.Będę częstym gościem u tak sympatycznej ogrodniczki w jej zaczarowanym miejscu.

Magdaleno ależ pięknie,cieplutko i barwnie w aureoli tajemniczości - jawi się Twój Eden....Oczarowałaś mnie swoją opowieścią, czekam na dalszy ciąg.

Mnie zaś tak zajęła opowieść, że zapomniałam o zdjęciach
... wróciłam, obejrzałam raz jeszcze - pięknie jest
Widzę, że i Ciebie kwitnienie bzu czarnego zachwyciło
Witaj na pokładzie

Dziękuję za możliwość speceru po Twoim ogrodzie , nie można pozostać obojętnym na takie piękno , jakim obdarowuje nas natura. Nic dziwnego, że ogród darzony takim uczuciem tak wspaniale się odpłaca.
Wspaniale potrafisz wyrażać to, co chyba każdy z nas czuje do swojego małego przedsionka raju , jakim jest stworzony przez siebie ogród , niezależnie od stylu i preferencji , łączy nas miłość do natury i dązenie do doskonałości.
Czuję to, co Ty i napawa mnie to szczęściem , bardzo żal mi ludzi, którym obce są takie emocje .

Zachwycająca opowieść o tym co nam najbliższe. Nie potrafiłabym lepiej ubrać w słowa tego co mnie otacza, Ty to zrobiłaś doskonale. Piękny ogród, z największą przyjemnością będę odwiedzać ten wątek oczekując na dalsze opowieści o roślinach i zdjęcia.

Po tych wszystkich zachwytach, powiem krótko piękne miejsce na ziemi, ujęte w poetyckie ramy. Dziękuje, że jesteś, że pozwoliłaś nam zajrzeć do Twego Edenu

Oh, takich widoków było mi dzisiaj potrzeba... Pięknie!

Już nie błądzę w domysłach pokrętnych, w wyobraźni nieustannie zgłodniałej... MadgaLenko, jesteś i jest piękniej!
Każdy zakątek tego co pokazałaś mnie zachwyca, ale powracam z upodobaniem szczególnym do zdjęcia z różą w towarzystwie pobladłego zachwytem bodziszka, skromnej funkii i szałwii, której ton zieleni tak ładnie spina klamrą srebrzysta zieleń irysów(? ) I ten clematis nie w natarczywym kolorze... A bez, jeżówki, liatria i floksy! - żeby już szybciej czerwiec!

Piękny i ogród i sposób opisania...będę częstym gościem w Twoim Edenie

Wszystko już zostało powiedziane mnie pozostaje tylko zachwyt nad obrazami i słowem pisanym

Magdaleno, pięknie rzeczywiście dzieje się w Twoim ogrodzie i myślę, że to wszystko z Twoim udziałem, z pewnością nie przeszkadzasz! Osiągnęłaś wspaniały efekt, z wielką przyjemnością ogląda się takie zdjęcia...
Wiele miejsc mnie urzekło, ale najbardziej zainteresowała mnie ta pomarańczowa róża nad zdjęciem maka... Bardzo ciekawy układ płatków i piękny kolor! Co to za odmiana?

Piękny wstęp, do takiego ogrodu zagląda się zawsze z przyjemnością,
można pooglądać piękne zdjęcia i poczytać ciekawe rzeczy.
Miło będzie na bieżąco oglądać rozwijającą się roślinność w Twoim ogrodzie

Jakie miłe powitanie, tym bardziej ,że jestem zupełnie nowa i jeszcze nie zdążyłam dać się Wam poznać na tyle, by otrzymać tak ciepłe przyjęcie .

Przecież to naturalne, że z czasem powstały na tym forum sympatie, może nawet pozawiązywały się przyjaźnie, łatwiej i swobodniej jest zapewne rozmawiać z kimś , z kim się jest już w zażyłej relacji.

Jak widać jednak tzw.wirtualne znajomości też mają swoją autentyczność. Dziękuję Wam z to.


Doroto – myślę, że po tak miłych słowach łatwiej mi będzie zaaklimatyzować się w Oazie i „rozpisać”. Na kopię duetu jeżówka-bez czarny masz moje pełne przyzwolenie . Ono u Ciebie nie będzie takie samo jak moje. Wiesz o tym ? Będzie oryginalne, bo Twoje .

Danielo – widzę,że cdn nastąpi, ale nie dlatego ,że mam co pokazać, tylko dlatego, że mam z kim o tym porozmawiać .To dla mnie niespodzianka,że jesteś zaskoczona ….

Gorzato - stawiasz mi bardzo wysoko poprzeczkę. Zresztą wszystkie Wasze opinie zawyżają mi poziom. Postaram się Was nie zawieść.

Romo – bywaj tak często , jak tylko będziesz miała na to ochotę. Będę tu .

Margolciu – lubię tajemnice. Lubię się domyślać. Snuć wizje . Jedną z nich właśnie Wam pokazuję. Jakie będą inne ?...

Pamelko – bez czarny zawsze był mi bliski. Chciałam mieś jakąś namiastkę klonika palmowego i wyczytałam kiedyś w „Działkowcu” ,że świetnie w tej roli wystąpi sambucus nigra odmiana Black Lace ( EVA). Przede wszystkim nie przemarznie. To fakt. I te różowe kwiaty na tle bordowych liści…
Już się czuję częścią tej załogi. Chciałabym popłynąć z Wami w niejeden rejs po Zielonym Morzu.

Doroto – właśnie to jest budujące – to, co nas łączy. Z tą doskonałością to chyba dałam sobie spokój. Nie dosięgam. Podskakuję , podskakuję i …będę podskakiwała. Przynajmniej cały czas w formie

Gosiu – Motylku – dziękuję. Robi się coraz bardziej wymagająco…obym dała radę .

Mag – miałam wątpliwości , czy w ogóle otwierać ten wątek, ale ostatecznie przekonała mnie koncepcja, że przecież gdy się dzilimy z innymi to paradoksalnie nie oznacza to pomniejszania. Wręcz przeciwnie – pomnażamy dobro, piękno , wzbogacamy się myślami . I dlatego jest . Dziękuję,że przyszłaś.

Cebullo – na coś się dzisiaj i Tobie przydałam.

Wenduniu – „nakarmię Cię snami” , a może i rzeczywistością jakby się kiedyś udało…Bywaj u mnie . Przychodź. Dopisuj . Twórzmy wspólnie ten wątek. O ile będzie ciekawszy ! Biedny bodziszek,. Dlatego ,że maleńki musi poblednąć przy Pani Róży ? Przecież sam piękny na tyle, by osłabić ją swoją urodą. Tak , funkia , lecz nie szałwia – tylko podobna do niej mięta variegata , która , prawdę powiedziawszy, poszła sobie na samowolny spacer do połowy trawnika.
Clematis z Pink Fantasy cudownie zamienił się w Bagatelle – ale już nic mnie dziwi , bo gdy piszecie ,że jesteście „oczarowani”, to chyba coś jest na rzeczy..

Darob66 – Jagoda 5214 – dziękuję. Jeśli chcecie , to dodam dziś jeszcze kilka ujęć. Może kontrasty ?

artam – różyczka niepozorna, a jaka intrygująca, prawda ? Ten bursztynowy ciepły kolor znalazł się w nazwie. To rabatówka Kordesa „Amber Sun”.

Igor – a przyznaj się sam przed sobą - czy są ogrody, do których miłośnik roślin nie zajrzy z przyjemnością ? Nawet te zarośnięte chwastami ,choć może smutne przez to,że porzucone , też przecież kryją swoją historię, którą ciekawy świata człowiek czyta na swój sposób. Pisali ludzie ,że po zakupie zaniedbanych działek odkrywali na nich prawdziwe zielone skarby, bo nagle spośród plątaniny chwastów wyłaniała się jakaś historyczna odmiana prześlicznie pachnącej róży. To dopiero zachwyt . Trochę innego rodzaju pewnie niż oglądanie wypieszczonego skrawka,ale też. Prawda ?


To moje pisanie w jakiejś części oddaje charakter mojego ogrodu, ale ma on też inne oblicza – te nieposkromione, dzikie , wymykające się spod mojej kontroli. Nie jest on tylko wymuskanym kolorowym obrazkiem. To byłaby nieprawda. Nie żebym deprecjonowała to ,co udało mi się osiągnąć ,oczywiście we współpracy z przyrodą i za jej zgodą.

Są tu też fragmenty i zakamarki, z którymi się jeszcze nie pogodziłam, które próbuję jakoś „oswoić” . Z różnym skutkiem. Czasem totalnie rozczarowującym. Eeee…nie tak to sobie wyobrażałam. A dlaczego te chwasty mi tu wrosły ? A skąd ta plątanina korzeni ? Dowiaduję się wszystkiego pomału , z roku na rok wiem coraz więcej . Wiem też ,że im dalej w las tym więcej drzew.

Mój ogród nie jest zaczarowany. To bardzo realne , namacalne miejsce. Tu dzieją się też dramaty , gdy pisklę sikorki wypada z gniazda wypchnięte przez silniejsze rodzeństwo kierowane instynktem samozachowawczym , pozbawionym wszelkiej ludzkiej empatii – by dla mnie starczyło ty musisz zginąć. I znajduję jego małe, bezpióre ciałko obciągnięte pergaminową skórką, pod którą tli się jeszcze życie. Rozpaczliwie , w nadziei ,że jednak się uda, rozedrganymi z przerażenia dłońmi wkładam je z powrotem do jego domu, który go wcale nie chce… i znowu leci. Tylko że ono nie umie latać…
Ten ogród uczy mnie , gdzie jest moje w nim miejsce. Najlepiej dla wszystkich jest, gdy każdy jest na swoim . Tak jak i z roślinami. Nie da się na siłę założyć wrzosowiska na bagnie w cieniu, a drzewo nie wyda owocu na piachu bez wody światła. Respektowanie praw – obserwowanie i dyskretny udział w tworzeniu miejsca, w którym przyszło mi żyć. To lekcja, którą wynoszę z obcowania z ”moją” Ziemią, ale często zastanawiam się kto tak naprawdę jest czyj – ona moja , czy ja jej.
Za każdym razem stawiając sobie to pytanie nabieram coraz większego przekonania, że jednak to ja jestem tu gościem.

Firletko artystyczna dusza z Ciebie, miło się ogląda zdjęcia z tak pięknymi refleksyjnymi opisami, chętnie będę zaglądać do Twojego wątku