Forum Ogrodnicze Oaza

Chyży- pięknie się wabi, ciekawam czy i charakter dostosowany jest do imienia Moje raczej należą do tych które ponad wszystko cenią sobie spokój i błogie lenistwo, najlepiej na stopach pańci.

Tak Firletko, potwierdzam, gustujemy też w "blue" i nie napawa nas to smutkiem, a raczej wstrzymaną myślą rzadkiej urody.
Doszły więc kulinaria, ale też tekstylia - jedwabie, muśliny, koronki...
Veilchenblau moim zdaniem jest cudna, zapach ma chyba, jeśli w ogóle, ulotny, bo w pamięci mojej nie pozostał po nim ślad, mimo to, i mimo że kwitnie tylko raz w sezonie - to zachwyca ilością kwiatów i całą mocą krzewu/ów (mam 6 dwumetrowych). Podsadziłam jej z jednej strony clematis Veronica's Choice a z drugiej Maiden's Blush i różowe spódniczki clematisa Purple Dream - w czerwcu przekonam się czy trafnie. W innym miejscu za towarzystwo ma Sweet Haze, Graham Thomas i New Dawn, a w jeszcze innym powojnik żółciutki (miłość miał w metryce) i naparstnice, a jeszcze innej Perennial Blue
Nie mam Rhapsody in Blue - może to straszne dopatrzenie? Pamiętam, że gdzieś wyczytałam, że trafia jej się migrena po deszczach, a na jednej ze stron znanej szkółki odcień jej płatków wydał mi się spłowiały, zmęczony, jakby niestarannie domalowany kolorem. Może to ja wtedy miałam migrenę?
Tak, w awatarku jest Rosarium Uetersen - poprzednia zima okradła mnie z kilku jej krzaków.

Magdo
Róż muszę się nauczyć ,więc będę je dawkować sobie powoli
Poza tym tylko część działki jest jako tako zagospodarowana ogrodowo,
na reszcie terenu trwa budowa

Wendko -pozwolisz,że zapiszę sobie wszystkie Twoje zestawienia z różą
Veilchenblau . Pooglądam i będę ...zgapiać

Ciekawa jestem bardzo tej różyczki.

Margolciu- tak one już mają te nasze zwierzaki, że nie wiadomo skąd , znają nasze słabe punkty i wiedzą jak nam zagrać byśmy tańczyli tak, jak one tego chcą.
Chyży w dzieciństwie i młodości był bardzo rozbrykany, szkodny , niesubordynowany . Zmądrzał po bardzo ciężkiej chorobie , która zagrażała jego życiu – miał paraliż nerwu szczękowego – nie mógł przełykać . Umarłby z głodu i pragnienia nad pełną miską. Karmiłam go wtedy ręką wpychając mu niemalże do żołądka papkę z ziemniaków i mięsa.
Poiłam strzykawką . Zżył się z nami przez tę chorobę bardzo. Jakby rozumiał ludzką mowę.
Po tamtych wydarzeniach stał się naprawdę statecznym , dojrzałym , spokojnym psem, wcale nie pozbawionym radości. Mam wrażenie ,że to taki wielki szczeniak.

Mówisz,że metoda pozytywnego szkolenia „wydaje się być skuteczna” ?
Najważniejsze ,że skuteczna. „Wydaje się” trzeba wyciąć. Albo poczekać na „jest”.

Chyży ma towarzystwo. Tak . Rodzoną siostrę – labradorkę.
Bez niej nigdzie się nie rusza. Jedno za drugim przepada. Razem śpią, razem łobuzują, razem wszędzie. Nawet dwa ryjki w jednym kubeczku po jogurcie nie są przeszkodą . Nie ma zazdrości , warknięć, choć są przepychanki , ale radosne. Kochają się jak wariaty.

A ja właśnie jesienią przeniosłam część perovskii pod róże , a właściwie za róże . Ciekawe jak będą się komponowały. Ten sezon pokaże, mam nadzieję.

Romko – tak, błogie lenistwo . Już teraz tak. Kiedyś bywało inaczej, ale doświadczenia życiowe i wiek zmieniły mu usposobienie. Nadal jest jednak radosny , a młodość ducha widać w spojrzeniu.

Wendusiu – mojej Rhapsodce ( Psotce ? choć nie. Nie psoci ) jedynie listki plamistość dopadła późnym latem. Kolor ? Na początku kwitnienia nasycony, ciemny by w miarę rozchylania płatków płowieć, ale nie tak mocno ,jak u tych , które widywałam na słońcu.

Gdy Twoja aleja różano-powojnikowa zakwitnie to stać na środku w bezruchu i zachwycie.
Spódniczki będą powiewały na wietrze po raz pierwszy . Sama jestem ciekawa tego tańca. Co mówi Sunia ? Idzie już Zima na drugą stronę świata ?


Magdalko - tak . Dawkujmy, bo jak mawiał poeta „ słodycz w nadmiarze to rzecz obojętna”, na co mi Wendusia dodała,że „chyba róż nie znał.”

No to Falstaff, choć Forumkowe znawczynie twierdzą, że jednak Shakespeare:

jejku szkoda, że Elfka się przeniosła do wieczności bo była taka piękna
......będę musiała o swoją zadbać
jejku Mainzer Faschtnach........cuuudna
na pewno ją kupuje w tym roku.....nie ma zmiłuj....ten kolorek i te jej inne nazwy....moja ulubiona - Blue Moon

zaś psiaki......kochane

Magda Chyży może być dumny ze swej kochającej Pani. Ależ przeszliście historię...Dobrze, że z tego wyszedł. Choroba ukochanego zwierzaka bardzo jednoczy rodzinę. Pamiętam jak woziliśmy do weterynarza naszego kota - dachowca. Po jakiejś kociej bójce zachorował na bałaczkę. Długotrwałe leczenie nie zakończyło się happy endem. Bezsilność... rozpacz... niemoc...Nigdy tego nie zapomnę , niestety...
Fajnie , że Chyży ma kumpelę.Czyżby ta sostra trochę z nieprawego łoża? Dianka ma do dyspozycji towarzystwo kota i od czasu do czasu czarnego labradora z sąsiedztwa, z którego wizyt jest zawsze bardzo kontenta :devil1:Fotorelację z wizyt Chojraka możesz zobaczyć w moim wątku, zapraszam

Niestety, berneńczyki to rasa często zapadająca na różne choroby.Choć pies wielki to delikatny. Labradorka jest przesympatyczna.
Mizianka dla Twoich psiaków od moich burków leśnych.

Martuś Shirall - szkoda, bo jej uroda tak oryginalna , a dodatkowo była prezentem od M.Uważaj na swoją, bo bardzo delikatna to dama.

Z takich jagodowych mam jeszcze Blue Queen ( nie znam jej pochodzenia , bo nigdzie o niej nie słyszano ... jakaś tajemnica pokoleniowa, może mezalians i dlatego sza! ) i Frederick Mistral, jednak zdjęcia nie oddają pełni koloru .

Frederick Mistral - Meillanda

Margolciu - śmiejemy się z M,że Bojka to siostra rodzona Chyżka, bo więzi między nimi są tak silne jak te , pomiędzy rodzeństwem.
Byłam u Ciebie i widziałam i Dianę i Rogera i czarną labradorkę. Wspaniały widok rozbawionych zwierząt. Niby dorosłe, a jednak zachowują się jak dzieci. Labradory to wieczne szczeniaki. Kochają cały świat . Moja Bojka uwielbia ludzi , zwierzęta i wszystko, co żyje . Wspaniała , bezpieczna rasa dla dzieci , szczególnie do dogoterapii. Berneńczyki zresztą również.
Właśnie Margolciu. Wszystko jest dobrze dopóki jest ...dobrze. Kiedyś przychodzą kłopoty i trzeba im stawić czoła. Tak po prostu jest . Niektórzy chcąc uniknąć tego bólu w ogóle nie decydują się na przyjęcie do domu zwierzęcia. Podobnie myślą młodzi ludzie uciekający przed bliższym , prawdziwym , autentycznym kontaktem z drugim człowiekiem. Po co się zakochiwać skoro miłość przynosi ból i cierpienie. Myśląc w ten sposób i unikając innych w obawie przed zranieniem skazujemy się na straszną samotność.

Romo - Twoje burki leśne to sklonowane Chyżki ! Jak to jest ? To pewnie jakaś rodzina , bo nawet spojrzenie ma skubany takie samo . A jakie czyściutkie i błyszczące ! Jak Ty to robisz ,że mają tak wspaniale utrzymaną sierść ? Mój włazi w najgłębsze doły , które sobie skrupulatnie wykopuje po całym ogrodzie i panieruje się w tym piachu. Na niektórych zdjęciach roślin widać takie pomarańczowe, nieestetyczne sznurki, zieloną , drucianą siatkę - to zasieki przeciwko psom, a właściwie psu , bo Bojki raczej piach nie interesuje.
Kładę się z nimi na tym dywaniku , bo jeszcze mi trochę miejsca zostawiły i wtulam się w ciepłe futro , a sierć mają delikatną i puszystą, jak najszlachetniejsza wełna. Wiem coś o tym...

Wilgotny , ciężki śnieg. Taki , który chłonie ostre dźwięki i zaokrągla powierzchnie . Jednak szczebiot sikorek coraz donośniejszy i częściej zauważalny niż miesiąc temu. Uwijają się, pracują ciężej, bo i pokarmu coraz mniej , więc z większym wysiłkiem trzeba zdobyć w ciągu dnia to samo. Konkurencja . Przy prowizorycznym karmniku z plastikowego wiaderka zawieszonego na sznurku jednak nie ma sprzeczek. Co i raz podlatują kolejne , ruch i porządek jak na płycie wielkiego lotniska. Na zmianę – jedna startuje , następna ląduje na jej miejscu . I tak aż do ostatniego ziarenka słonecznika.
Przyszły nawet dwie sinogarlice – stałe mieszkanki naszego ogrodu.
Latem siadują na huśtawkowej belce, skąd widok dobry na całą okolicę , spłoszone, próbując złapać równowagę, lokują się na cienkich gałązkach sąsiadujących z ogrodzeniem świerków.
Z czarnego bzu nie została ani kuleczka. To , co rosło zbyt wysoko i czego nie udało mi się zebrać na leczniczy sok w oka mgnieniu zostało pochłonięte przez stada szpaków . Chyba szpaków. Wpadły jak zgraja . Ogołociły resztki i odfrunęły tak szybko , jak się pojawiły. Pozostał kołyszący się krzak i strzępki liści opadłych niedbale na trawnik po walce o pierwszeństwo w uczcie .

Tak. Czarny bez to już wspomnienie. Uchowały się jeszcze tylko berberysy , do których przyleciał zgłodniały kwiczoł . Siedział nastroszony, gruby, ledwo mieszczący się w plątaninie gałęzi . Wyglądał trochę niezdarnie , powoli, jakby od niechcenia , sięgał po kolejne czerwone łezki owoców , lecz gdy tylko powietrze przeszył ostry gwizd jakiegoś ptaka zerwał się tak zwinnie i szybko, że pozostawił mnie w nagłym osłupieniu.
To on tak potrafi ?...
Może i ja potrafię więcej , niż się powierzchownie wydaje ...
Czy musi przyjść sroga zima ,by się o tym przekonać ?
Ludzie miewają w życiu różne pory roku , zupełnie niezależne o niesionych w sercu lat. Czasem w młodej duszy lodowa cisza , podczas gdy w dojrzałej eksploduje wiosna.

Dzisiaj karmnik samotny , nikt go nie odwiedził. Wisi niewzruszony, pozornie, bo gdy tylko uchylam firankę i z niepokojem zerkam w jego stronę wysyła mi pełne wyrzutu spojrzenia.
Przez kilka dni nie dosypywałam ziarna. Może …odebrałam komuś nadzieję , skazałam na śmierć swoją niefrasobliwością ….?

Czy naprawdę tylko niepewność zmusza nas do myślenia ?

Bardzo pomysłowy ten karmik zawieszony na drzewie.W przyszłym roku nasze leśne ptaszki też dostaną takie karmiki
Magdo-od wrześni do maja nie mam możliwości kąpania moich psów dlatego staram się czesać je przynajmniej raz w tygodniu bo to i łatwiej i mniej kłaczą. Nasi znajomi twierdzą,że wszystkie berny są do siebie bardzo podobne i nierzadko mają problemy z ich rozpoznaniem Szczególnie jak jest ich pięć albo i więcej w jednym miejscu, jak to czasami u nas bywa
Szczerze powiedziawszy to już chyba mm dosyć tej zimy(ja jej miłośniczka) a to dlatego,że jest to zima podczas której w naszym rejonie prawie w ogóle nie pokazuje się słońce.

Romciu - karmnik może niezbyt estetyczny , ale ma swoje zalety: ekspresowy ,czyli łatwo dostępny , łatwy w montażu i lekki dla kieszeni.
Masz dość zimy ? Ty ? No tak , nawet "wieczna optymistka" musi czasami baterie podładować.
Naszym psom chyba nie tęskno do lata. W takim futrze też leżałabym całymi dniami na śniegu.

Magdo - widzę, że Twój ogród to gościnna ptasia stołówka Niestety Roger skutecznie przepłoszył z mojego ogrodu skrzydlatych gości. W zimie ptaki są bezpieczne , bo kocisko w "domowym areszcie" ale kiedy przyjdzie czas polowań, wypraw i zasadzek - muszą trzymać się z daleka

Oj, ruszyłaś moje sumienie, żeby przedrzeć się przez zaspy i napełnić karmniki... Ptaki to teraz jedyny przejaw życia na tej lodowej pustyni, trzeba o nie dbać!

Bardzo pomysłowy karmnik, u mnie co prawda tradycyjne ale też okupowane przez ptactwo, a ja lubię siedzieć w oknie i je obserwować.

Dziś w ramach terapii na szare zimowe dni przyszłam do Twojego ogrodu i utknęłam na dobre . Magdo u Ciebie nie tylko piękne zdjęcia ale również, a może przede wszystkim słowa koją duszę Będę tu częstą bywalczynią, choć nie obiecuję włączenia się do konwersacji, bo zwykle swoje myśli wypowiadam krótko i zwięźle , pewnie moje talenty ulokowane zostały gdzie indziej

Magdo- nie uwierzysz ale moje burki kochają wygrzewać się przy kominku, czasami muszę ich wyganiać w obawie,że mi się przegrzeją. Bianusia ma już 9 lat i za bardzo nie lubi przebywać na dworze za to Dino, kocha zabawy i tarzanie w śniegu, to jego żywioł.

Margolciu – Roger to domowy tygrys, a wiadomo , tygrysy mają instynkt łowiecki. Żeby był jakiś patent na przekierowanie zainteresowania w stronę wypłaszania nornic i kretów miałabym pewnie ze trzy koty . Choć nie … mój M ma niestety alergię na kocią sierść. Na szczęście tylko na kocią.
Kret szaleje . Kopce jak Wezuwiusze.

Cebullo – na szczęście śnieg topnieje – nie będzie trudno dotrzeć do karmników. Odwdzięczą Ci się pięknym śpiewaniem a i rośliny z ulgą odetchną uwolnione od niewidzialnych dla naszych oczu lokatorów.

Gosiu – Motylku – oglądanie ptaków to jak wpatrywanie się w płonący ogień w kominku, lub rybki w akwarium. Cały czas coś się dzieje . Po co nam telewizory !

Wiesiu – Pikusiu – u Ciebie to dopiero widoki - heeeen po horyzont ! Można złapać oddech na takiej przestrzeni , gdzie wzrok wędruje swobodnie , bez ograniczeń Dzwonki , len, cykoria podróżnik - wolność.
Przyjdę do Ciebie na spokojną wędrówkę po tych łagodnych zboczach, gdy mi dokuczy wielkomiejski hałas lub troski codzienności dadzą się we znaki..
Bywaj u mnie kiedy zechcesz. Już wiem, że i dla Ciebie piszę, nawet jeśli śladu słowem nie zaznaczysz, choć…nawet ‘krótko i zwięźle’ też mnie uraduje.

Romo – suńki tak już chyba mają,że wolą ciepłe legowiska i święty spokój Mój Chyży , mimo że równolatek Twojej Bianusi , uwielbia przestrzeń i zapraszany do domu niechętnie przychodzi. Może dlatego ,że to mężczyzna i , jak to gospodarz, lubi ogarnąć wzrokiem swój teren , przekonany ,że nikt przecież lepiej nie dopilnuje niż on .
Leży więc całymi dniami przed domem co i raz podnosząc łeb, gdy coś go zaniepokoi, szczeknie , czasem ruszy z impetem do siatki by zademonstrować swoją siłę i gotowość do obrony terytorium. No przecież jestem taki ważny !
Lew domowy .

Madziu zajrzałam poczytać Twoje opowieści
Masz niebywałą umiejętność przyciągania uwagi i wprowadzania w spokojny nastrój zadumy.
U mnie zima ... za oknem w sercu chyba jesień kiedy będzie wiosna
Nawet spojrzenie po horyzont nie poprawia nastroju bo tam biały z szarością się przenika i mgły, i mroźne klimaty, kolory skryte pod grubą warstwą śniegu nie przyciągają uwagi
Słońce ... czekam na słońce