Forum Ogrodnicze Oaza

A moje chwilę temu urządziły sobie chyba spóźnione halloween .



Przepraszam za ciemności - siedziałam obok i , zapalona była tylko nocna lampka.

Niesamowite słodziaki

Aniu - oto, jak niektórzy potrafią stworzyć fałszywe wyobrażenie co do swojej osoby.
Tak naprawdę Cytra jest szczwaną złodziejką, zdecydowana na wszystko, by zdobyć cokolwiek jadalnego (bo przecież jest notorycznie głodzona ). Czasem zostają jednak odciski palców w miejscu włamania



Za to Lutnia - to natura szefowej korporacji. Jak jej się coś (lub ktoś) nie podoba, zęby idą w ruch nie na żarty (nad czym ubolewam). Zawsze ma wszystko pod kontrolą, nawet jak śpi, oko nie do końca przymknięte.
Kocham je, bo jak wiadomo, miłość jest ślepa - i głucha na racjonalne argumenty.

Ale to prawda, że robią wrażenie pluszaków, co jest nieszczęściem tej rasy - tyle ich trafia w zupełnie nieodpowiednie ręce.

Kuchnia nasza i sypialnia nasza, hauuuu ... Dla pseudopluszaków najlepsze miejscówki!
Od razu widać kto w domu rządzi

A propos podkradania jedzenia... Prawie 30 lat miałam wielorasowca (najpierw jednego potem drugiego), i tylko raz w szczenięcym wieku pozwoliły sobie na ściągnięcie mięcha ze stołu. Ostra reprymenda i solidny klaps od pana przemówiły skutecznie, bo od tego czasu, w obu przypadkach, to się nie powtórzyło.

Gorzej było poza domem - na smyczy, czy bez (bo wówczas często pieski puszczane były luzem)- pożerały wszystko co znalazły pod blokami, w osiedlowej trawie Od czasu gdy zorientowałam się skąd pojawiające się zaburzenia trawienia, przed każdym spacerem zakładałam kaganiec

I jeden i drugi nie znosił smyczy i obroży, zaraz po powrocie do domu domagały się odpięcia - drapały, warczały.
Dlatego dziwię się, że Twoje tak grzecznie znoszą nie tylko obroże ale i całą "uprząż"?
Czy w nocy śpią również z obróżką? Nie protestują?

Aniu- wiele kwestii, więc pozwolę sobie na dłuższy wywód.
Po pierwsze - obroże. Tak, one noszą obroże 24/7, za wyjątkiem, gdy są kąpane. To niezbędne. Jak prawie każdy opiekun beagle, mam paranoidalną obsesję odnośnie ucieczek, czy też zagubień przedstawicieli tej rasy (bo one nie uciekają od nas - przeciwnie, ścigają COŚ, albo coś widocznego dla ludzi, albo tylko świeży trop). Moje obie mają tatuaż w uchu, ponieważ pochodzą z legalnych hodowli Związku Kynologicznego (a mimo to Cytra jest adoptowana po oddaniu przez pierwszą właścicielkę). Mają chip niezbędny do wyrobienia paszportu (podróżujemy po Europie! ). Ale ani jednego, ani drugiego nie zobaczy osoba nieznająca się na rzeczy. A zawieszkę z numerem telefonu - tak.
Ja sama kilka razy odprowadzałam zagubione psy, niekoniecznie beagle, bo szczęśliwie miały adresówkę.
Ktoś powie - ale po co w domu?
Nie znasz dnia ani godziny... Ostatnio Lutnia "dała dyla" w Karkonoszach, na dwóch metrach przejścia między furtką ogródka a drzwiami wejściowymi. Wróciła sama - po półtorej godziny, które były dla mnie straszne, już się żegnałam z nią w myślach. I to nie jest moja histeria, tylko smutne zakończenie wielu - zbyt wielu beaglowych historii.
Z tego powodu znakomita większość beagle nie jest spuszczana w żadnych okolicznościach. Ich wybiegiem - mój ogród z antybeaglowym, sprawdzonym ogrodzeniem.
A szelki - bo zdjęcie zrobiłam, gdy zaraz miałyśmy wyjść na spacer.

Po drugie - kradzieże. Cytra jest takim zepsutym komputerem, któremu padło całe oprogramowanie, prócz jednego: zdobyć cokolwiek jadalnego.
Całkiem przypadkiem córka przysłała mi przed chwilą odzyskane zdjęcia z pierwszych dni pobytu Cytry w naszej rodzinie. Sterczące przez skórę żebra... kręgosłup, jak różaniec. Ale jej historia to tylko jeden z powodów: prawie nie znam (z kilkoma wyjątkami) beagle, by nie uległy pokusie niepilnowanego jedzenia. Za sukces uważam to, że jak patrzę, siedzą (prawie) grzecznie i czekają na nagrodę. Lutnia zresztą raczej nie podejmuje złodziejskich prób (chyba, ze czegoś naprawdę gorąco pragnie). Kary i nagrody nie spełniają tu swojej roli - dla 99% beagle pożarcie czegoś jest czynnością samonagradzającą. Czy psy innej rasy wskakiwałyby na kuchenny blat, by wyżerać smażące się mięso wprost z patelni? Nie zważając na oparzenia? Albo ściągać kiełbasę z palącego się grilla? Jedzenie nieschowane=jedzenie beagle`a.
Dodam, ze na sfotografowanej płycie kuchennej nie stało NIC, może były tam niedoczyszczone rozpryski tłuszczu.
Poza tym - Cytrysia ma u mnie wszystko wybaczone, bo jest wyjątkiem wśród moich beagle (a opiekuję się tymi psami od 14 lat). To beagle-bumerang, wraca na jedno gwizdnięcie. Moje serce topnieje, jak masło w upalny dzień.
Po trzecie - kaganiec. Jak może widać na niektórych zdjęciach z wakacji, zmuszona jestem nakładać go Lutni - bo ona kogoś kocha od pierwszego wejrzenia (np. Małgosię -CHI), a jeśli nie - to bywa szybka w zębach. Ale żeby była to przeszkoda przed "wciąganiem" jedzenia??? To za inteligentne sztuki. Potrafią coś podjąć z ziemi przez druty kagańca fizjologicznego ( związywanie psu pyska nylonowym, weterynaryjnym dozwolone jest tylko na moment badania, bo to tortura). A moja ukochana Łacia... Nałożyłam jej kaganiec, właśnie, by nie zjadała odpadków. Węsząc (beagle idąc szorują nosem po ziemi) włożyła pysk w jakieś rzadkie g...no. Oczywiście zdjęłam, choćby po to, by nie zostać tym usmarowana. Na następnym spacerze Łateńka momentalnie wyszukała g...nko, wraziła śliczny pyszczek i podniosła ku mnie głowę: już możesz zdjąć! . Takie to cwaniaki.
To bardzo inteligentne psy - jeśli za inteligencję uznamy zdolność optymalnego dla osobnika rozwiązywania problemów. Posłuszne - gdy im to pasuje. W ich głowinach bez przerwy dokonuje się rachunek zysków i strat.
A w naszych to niby nie?
Swoja drogą, jeśli Twoje, Aniu, dwa psy żyły w sumie 30 lat - bardzo zazdroszczę. Łateńka była jasnym promykiem w najgorszych momentach mojego życia 10 lat. Bez sześciu tygodni .

No i niechcący, swoimi dociekaniami sprowadziłam Ci, Aniu, smutne wspomnienia

Wielkie szczęście, że Lutnia wróciła, bo... nie, lepiej nie myśleć o skutkach innej opcji

Nie wiedziałam, że ta rasa uwielbia ucieczki! Mam sąsiadów kilka działek dalej - również właścicieli beagle (suni) - i latem często widywałam ich z nią biegającą samopas. Fakt, że zanim ją przywołali, mijało sporo czasu, bo nieposłuszna bestyjka wielce , ale gdyby chciała uciec, to warunki sprzyjające - dziury w płotach, efekt inwazji dzików .

Pierwszy mój żył prawie 13, a drugi ponad 16 lat. Też mnie smutek ogarnia, gdy wspominam...
Kundziolki na ogół są bardziej odporne od tych szlachetnie urodzonych.
A cwane były podobnie jak Twoje księżniczki

Dzięki za wyczerpujące info:)

Taką sunieczkę miałam dziś chwilę u siebie .Będąc w niedzielę zapalić świeczkę u babci , zajechałam do cioci i zobaczyłam pieska, którego ktoś wyrzucił i u cioci mieszkał nawet nie wiem ile , może ze dwa miesiące .Ciocia już starsza a jeszcze mieszka tylko sezonowo w Bieszczadach , bo pochodzi z Łodzi , i już za niedługo wyjeżdża , więc pieska wziąć nie może. Pytam ją czy zgłosiła sołtysowi , by sunię wzięli do schroniska , by przed zimą jej dom znaleźć , bo przecież na wycieraczce mieszkać nie będzie jak ciocia wyjedzie . Sołtys niby coś załatwiał , ale dopóki ciocia jest to pies też jest . U cioci jedzenie dostawała , , bo jak przyszła to była wychudzona , ale nic więcej . Spała na podwórku , na pewno pchły miała i nieodrobaczona , bo trzecia powieka trochę powiększona . Szlak mnie trafił na to wszystko , a tym bardziej , ,że dzieci i wnuki w tym czasie były na wakacjach , miastowi ludzie i nic z tym nie zrobili . Myślałam ,że zadzwonię do gminy do której należy ciocia , ale u męża w pracy dziewczyna szukała pieska i już we wtorek zdecydowała ,że chce tego pieska , choć to suczka , a ona wolałaby pieska . Pojechałam więc dziś , a to 25 km i już po 12 byłyśmy w domu . Sunia grzecznie siedziała w aucie , jechać się bała , bo może ma złe doświadczenia , nie wymiotowała tak jak moja Tosia . Zaraz ją wykąpałam , Tosia ją zaakceptowała bez problemu , dostała suchą karmę którą połknęła w momencie . Psinka jest młoda , bardzo posłuszna , bo mówiłam nie wolno i słuchała , poszłyśmy na spacer wokół działki , na smyczy oczywiście . Z Tosią się bawiła ,tak jak Ani suczki się bawią , aż nie mogłam uwierzyć ,że Tosia się tak rozruszała , później obie jadły trawę , super widok . Sama bym ją wzięła ,ale od wiosny do jesieni nie mam czasu nawet z Tosią wychodzić ,więc można powiedzieć ,że Tosia sama wychodzi .
Pani , która po nią przyjechała widziała ją tylko na zdjęciu w telefonie , ale chyba bardzo jej się spodobała ,więc jestem zadowolona ,że znalazłam jej dom .







Beata

Fajna mordzia Mam nadzieje, że się szybko zadomowi , super, Beatko, że się nią zajęłaś i tak szybko domek znalazłaś. Bo teraz przed zimą to adopcje trochę w miejscu stoją, a plusze o domki proszą

Madziu w schronisku nieopodal 4 szczeniaki są i ktoś tam namawiał ją na te szczeniaki . Dobrze ,że się jednak zdecydowała na tą sunię , bo to mądra psinka . Wszystkie zwierzęta ,które są oswojone a później wyrzucone z domu i muszą same sobie radę dawać nabierają mądrości życiowej . To zdjęcie jeszcze zrobione u cioci , sunia ogon pod siebie daje , bo tak się boi , a ogon obcięty w połowie . Nie mogłam tego tak zostawić , więc się cieszę ,że choć tak mogłam pomóc . Nawet czerwona obróżka , chyba po Tosi się znalazła w szafce .



Beata

beatazg wrote:
Beatko - tak to myślą tylko Ludzie przez wielkie L.
Kapelusz z głowy i wyrazy szacunku!
A ja dziś miałam naprawdę fatalne wydarzenie...
Ledwie wyszłam rano z domu z sukami, natknęłam się na jakiegoś solidnie umięśnionego mężczyznę z niedużym pieskiem na smyczy. Ponieważ Cytra drze mordę na każdego nieznanego psa (pracuję nad tym od lat - rezultat: ups and downs ), w takich wypadkach schodzę mocno z drogi, odgradzam sobą psy od "aliena" - czyli stwarzam bufor bezpieczeństwa. Niestety, Lutnia tym razem uważała inaczej, jednym ruchem uwolniła się z szelek - i doskoczyła do kudłatego kundelka. Tylko że ona w takich sytuacjach co najwyżej złapie za sierść... a facet dwa razy strzelił ją z buta - w żebra i brzuch... Mimo że już przy niej byłam i odciągałam.
Odeszłyśmy kawałek - a Lutnia się kładzie w liście i nie może wstać.
Jakoś dowlekłam ją do domu, doczekałam do otwarcia przychodni - w auto i do weta.
Szczęście w biedzie, że prawie na 100% (minęło 16 godzin) nie ma żadnego wewnętrznego krwotoku, tylko poobijana.
Przy tej frustrującej okazji spytam - zwłaszcza Ciebie, Magdo: może znasz jakąś uprząż, z której ten łaciaty Houdini by nie wylazł? Teraz mamy Ruffwear Range Harness - podobno niemożliwe, by pies sam z nich wylazł - a jednak...

Aniu dziękuję , jak bym o tym piesku wcześniej wiedziała , to już by tam dawno go nie było . Ale pewnie tak miało być .
Okropne to co mówisz ,że Lutni się tak dostało , bidulka , a facetowi to bym powiedziała ,że chyba rozumu nie ma by psa kopać , nawet w takiej sytuacji . Miałam kiedyś suczkę co tak samo się zachowywała , nawet na większe psy mocno szczekała .

Beata

Łatko, a widziałaś guardy antyucieczkowe u Mundo Galgo? Albo "Fun" Pitmana? Podobno z dobrze dopasowanych nie ma ucieczki
Całe szczęście, że skończyło się "tylko" poturbowaniem. Się znalazł, obrońca...

mandorla wrote: Niestety, Houdini... na takiego mocnych nie ma. Guardy mogą się sprawdzić, podobnie z uprzęży taktycznej Houdini raczej nie powinien się samodzielnie uwolnić. Kiedy szliśmy z Adamem na spacer, przypinając psy do wózka zakładałam Biszkoptowi szorki, ale moje nigdy nie próbowały z szelek wyłazić. Raz Dorianowi się samoistnie rozpięły, ale to takie zwykłe trixiowskie były, zapięcia puściły z powodu ,hmmm, grubaśności nosiciela
Pitman też solidne rzeczy robi, Biszkopt ma obrożę skórzaną już 11 rok.

MagdaH wrote: mandorla wrote:
Dzięki, dziewczyny!
Zajrzałam pod wskazane adresy - i powiem, ze raczej nie doceniasz, Migdałku, możliwości Lutni.
Te antyucieczkowe (zorientowałam się, że jest to strona dla właścicieli chartów - masz charta może?) są w zamyśle niegłupie, ale wykonane z dość cienkich taśm. Taka taśma ma tendencję do zwijania się "w rurkę" - i wtedy kompletny wafel, łatwo ją z siebie zsunąć.
Te, które nosi teraz, wyglądają tak:



Mają solidne przedpiersie, chroniące kręgosłup w wypadku nagłych szarpnięć - regulację obu taśm i dość sztywną tę część na grzbiecie - a jednak dla Luteńki no problem. Uwalnia się na dwa sposoby. Albo "robi osła" i wtedy nieuważny opiekun ściąga jej szelki przez głowę, jak t-shirt. Ale "nie ze mną te numery", mam wytrenowany odruch, przy najmniejszym pozostaniu psa z tyłu i oporze robię, co trzeba. Gorzej, gdy tak jak wczoraj - lekko się cofa, przez co szelki podjeżdżają odrobinę ku węższej części klatki piersiowej, wtedy "wzrusza ramionami", czyli ściągając łopatki przekłada łapę nad taśmą - i - I`m free!.
" Normalne" psy ciągną do przodu - i producenci uprzęży maja na oku ten "target". Stąd amortyzatory, kantarki itepe. Z moich 3 beagle dwa uwalniały się, wykonując chytre manewry za plecami. Cytra jako żadna łowczyni, mierny tropiciel i w dodatku pies obsesyjnie mi towarzyszący nie podejmuje żadnych usiłowań - i chodzi w zwykłych, taśmowych szeleczkach.
Ruffwear ma jeszcze takie szelki:



Bajońsko drogie - ale wciąż nic to w porównaniu z np. operacją (nie mówiąc o utracie psa).
Podobnie jak te "antyucieczkowe" dla charta mają trzeci pasek - i uchwyt na plecach, za który można delikwentkę odciągnąć. Jeśli nie znajdę nic lepszego, chyba je kupię...
Zbrodniarka...


z wenflonem

Wenflon w łapce, zero koma null skruchy w oczach, za to coś jakby wyrzut, jakbyś jej michę obrobiła
Szelki dla Lutni musiały by mieć jeszcze taśmę z tyłu, do przełożenia pod ogonem albo dwie "nogawki". Mogłoby to zapobiec przesuwaniu się uprzęży do przodu i zsuwania się w razie "osiołka", zostawania z tyłu lub cofania. Wtedy Ty wzruszałabyś ramionami, nie Lutnia

MagdaH wrote:
A którędy "output", Magdo?
Zamówiłam te Ruffweary z trzecim paskiem - przyjdą, to zobaczymy.
Generalnie to nie jest tak, ze takie wyskoki mają miejsce na porządku dziennym.
Generalnie - słodziaki.

Niezła aparatka z tej Twojej Lutni Masz rację, psy zwykle wyrywają do przodu i na to głównie nastawiają się zabezpieczenia. Może ktoś szyjący szelki doradziłby coś mądrego?
Nie, nie mam charta, ja jestem owczarkowa tak w ogóle, a takie szelki polecają dziewczyny zajmujące się psami trudnymi, "z przeszłością i po przejściach". Oby te nowe Ci się sprawdziły!

Łatka wrote: Myślałam, że skoro karmisz je, hmmm, skromnie, to wszystko przyswajają i nie wydalają Łaciu, a tak na serio "output" da się obejść właśnie tymi "nogawkami", bo po pingielkach mojej kolesianki widzę, że one mają nos przy ziemi a ogon w górze, więc i tak pasek z tyłu odpada, bo się ześlizgnie. Siedzę i dumam nad szelkami dla Dorśka, on ma klatę wielką i pojemną, przy tym gruby kark i mały łebek. Obrożę zapinam tak by się nie udusił, ale na spacerach często mu spada. Z szelkami też był problem, bo przy jego budowie i grubaśności musiał mieć większe, które w razie ściągnięcia łopatek, po prostu przelatywały mu przez głowę. Takie zwykłe trixiowskie mają słabe zaczepy, plastik pękał.