Forum Ogrodnicze Oaza

Piękna słoneczna niedziela sprzyjała relaksowi na świeżym powietrzu.

Było czytanie książki




trochę czułości


i wreszcie zasłużony sen

Czy to Bianusi -seniorce trzeba było poczytać ?

Ewciu-Toż to przylepa Dinuś,nie poznajesz?

ale wtopa.Jaki wniosek -już za długo u Was nie bylam czochranki dla psio kociej ekipy.

Witaj Kochana , a ta elegancka huśtawka to do 20.05.2015 postoi.....

a to biedne dziewczę w dziurawych spodniach to wnuczka..... .....no tak na chleb i spodnie brak a babcia ,,zielsko '' sobie kupuje...może wezmę jakieś spodnie od M. ze sobą jak wpadnę na kawę....

Ewa-do takiego samego wniosku i ja doszłam dobrze wiesz,że nasza furtka zawsze jest otwarta.
Pawle-jaka elegancka,toż ona ma prawie 20 lat będzie w tym miejscu czekała na Ciebie.Jeśli Gośka ma ok 180 cm wzrostu to jak najbardziej portki się przydadzą ale prędzej jakieś po Tobie

Pies na huśtawce wspaniale się prezentuje,pod nadzorem swej pani

A ja pokaże kotki
Kocurek pięknie się wpasował,a pomarańcza to podpórka na ogonek..tak gdyby się ktoś zastanawiał




Cicia kolorka,wybranka córci..miała być kocurkiem..niezły kaprys

Mój piesio w zadumie



Kicia też spaceruje

Cudne zwierzaki. Kicia urocza.
Berneńczyk piekny

Cześć, bardzo sie cieszę, że i na forum ogrodowym wielu zwierzo - ,szczególnie psolubów. Chciałam pozdrowić Was wszystki ch z Wrocławia i pokazać, kto psuje mój ogród
Oto Cytra (ruda) i Lutnia



Tu pod rhod. precox, początek kwietnia



A to niedawno.

A to psujki Łatki w łatki... ładne kwiatki.

Zaglądam do wątku często... lubię zwierzaki, te małe i te duże... sama mam 4 koty

Barbaaro, kiedyś miałam kocura, straszliwego zbója, zginął tragicznie zagryziony przez kunę. Od 11 lat jestem totalnie zakręcona beaglowo, te dwie to moja druga i trzecia bigielka, ukochana pierwsza od roku pod wielką bryłą kwarcu i piwonią drzewiastą Baby Face .
Udzielam się równieź na beaglowym forum adopcyjnym.
Są gdzieś zdjęcia Twoich kiciów?

Zwierzaki są fajne, chociaż czasem... wrrrrr... wkurzające, ale mimo wszystko kochane. Najgorzej znoszę, gdy chorują, ajeszcze gozrej gdy odchodzą.
Moje koty , to długa historia... a zaczęła się jakieś 20 lat temu od małej zabiedzonej kotki Zuzi, z która upłynęło mi prawie 10 lat.
Zacytuję "Wspomnienie Zuzi", które odnalazłam na kocim forum, oczywiście zdjęcia się już nie wyświetlają, więc linki usunęłam, tak wyglądała Zuzia:



Początki historii Zuzi, mojej pierwszej koteczki podobnie, jak Emilka i Filipa zaczęły się u mnie od intensywnego leczenia. Do wzięcia Zuzi ze stadniny koni (przykre, ale właściciele dbali wyłącznie o konie ) zmusiła mnie (nie miałam zamiaru brać do domu żadnego zwierzaka, tłumacząc się pracą i brakiem czasu ) moja siostrzenica Dorotka, która tam uczyła się jazdy konnej. Wzięłam więc zaniedbane, brudne i schorowane kocię i męczyłam się, bliska załamania, z biegunką i różnymi infekcjami przez dwa miesiące. Po wychuchaniu Zuzia wyglądała imponująco... tak, jak przewidziała Dorotka mówiąc błagalnie: "Weź tego kotka, zobaczysz jaki będzie śliczny, jak się go wyleczy".
Zuzia była drobną, towarzyską, żywą i rozgadaną kotką. Opowiadała bardzo sugestywnie, o wszystko się wykłócała i zawsze musiała mieć ostatnie słowo. Najbardziej się pyskowała, gdy wyrzucałam ją z donic balkonowych.
Była niesamowicie przytulną kotką, zresztą nie miałam kotów, które nie lubiły się przytulać , ale jedynie ona wskakiwała mi na kolana, opierała łapki i pyszczek na moim ramieniu i smacznie sobie zasypiała, a ja byłam w tym czasie unieruchomiona na amen.
Dość szybko reagowała na swoje imię, była do mnie bardzo przywiązana. Przekonałam się o tym niejednokrotnie, np. kiedyś po powrocie po kilku dniach (była wtedy pod opieką mojej siostry w towarzystwie ich kota, a ona przybiegła z najodleglejszej części mieszkania, wydając głośne krótkie dźwięki: a a a a a a... Po powrocie do domu, gdy ją brałam na ręce, tak głośno i zapamiętale mruczała, nabierała powietrza i tak zaciągała, że momentami, aż się zachłystywała.
Była filigranowa i poruszała się tak, jakbym widziała MM w scenie dworcowej filmu "Pół serio, pół żartem", rzeczywiście jak figurka z porcelany.

Po stracie Zuzi, nie chciałam już żadnego zwierzaka, za bardzo to przeżyłam, ale "wdepnęłam" do forum miau i tam się wtopiłam i zakociłam dokumentnie, co rok nowy biedny kot.
Po Zuzi był Emilek, półroczny syjamek znaleziony w lesie, na wspomnienie którego jeszcze teraz mam łzy w oczach, chociaż był u mnie nieco ponad pół roku... ech.

Potem były kolejne. Gdy doszłam do 5-ciu w małym, zaledwie 38-metrowym mieszkanku musiałam opuścić to forum, bo zaczęłam się obawiać, że skończę jak ś.p. W.W. Tę piątkę kiedyś wstawiłam w garnku. W ciągu ostatnich kilku lat niektóre futrzaki odeszły (wszystkie je mam w ogrodzie), inne przybyły. Z tych opisanych została Sara i Limek, a doszły dwa - wiejska Figa i jej synalek Rudy. Kiedyś wstawię ich zdjecia aktualne.

Zebrało mi się na wspomnienia.

Barbaaro, mnie równiez tylko resztki rozumu chronia od sprowadzenia do domu sfory beagle... Tyle tych biedaków do natychmiastowej adopcji, odratowanych w ostatniej chwili, pokiereszowanych fizycznie, lub co gorsza - psychicznie.Staram sie im pomagać na biglowym forum inaczej, choć moja Cytra, vel Cytrynka też jest adoptowana.

Basiu, Myślałam ,że to figurka z porcelany , a to żywy kotek. Śliczny taki bialutki, Art Deco, rzeźba nowoczesna -dzieło sztuki

Patrząc na Waszych pupili postanowiłam wrzucić zdjęcie mojej 8 miesięcznej ukochanicy , suczki Saby .

Fajna ruda
Tylko dlaczego taki malutki obrazeczek, nawet po otwarciu pdf? Możesz wkleić normalnie zdjęcie?
Czy to mieszaniec cockera? Oj, bywają charakterne

Dziękuję Aniu . Małe zdjęcie bo na dzień dzisiejszy mam tylko telefon i z niego zdjęcie wrzucane . Moja sunia to labradorka . Jest bardzo kochana przez wszystkich domowników a ona odwdzieczą się nam tym samym . Najbardziej uwielbia przebywać wśród dzieci i jest bardzo łagodna i cierpliwa .