Forum Ogrodnicze Oaza

Ta niebieska hortensja przepiękna

Ewuniu, Miss Saori nie miała szans przemarznąć, bo uschła pod moją nieobecność w zeszłym roku.


Aniu, wydaje mi się, że to są bardzo kapryśne panny


Błękit hortensji niesamowity!

Ponieważ oczywiście nie wszyscy czytają, co tam sobie pisałam kilka lat temu, postanowiłam wdrapać się prawie do górnego płotu i pokazać, jak wygląda mój karkonoski kawałek świata. Bo klasyczny ogród to na pewno nie jest.
Tu zaczyna się trochę chwastowaty las mieszany, podobno ziemia była kiedyś uprawiana, porosły samosiejki drzew towarzyszących człowiekowi, mające 20-40 lat. Lipy, brzozy, klony i jawory, czereśnie ptasie, leszczyny, dęby czerwone i szypułkowe.Żal mi ciąć, tym bardziej, że to północna granica i cień nie od nich.
Za płotem to już bukowy starodrzew (to prześwitujące w słońcu).



Troszkę niżej "przedszkole i żłobek", miedzy utemperowanym nieco chaosem około 20 młodych rododendronów i kilka azalii, plus 4 kloniki palmowe, jakaś magnolia... wszystko walczy o życie z podagrycznikiem, który wyrywam tylko wokół sadzonek, bo więcej nie dam rady; koszenie nic nie daje (kłącza!), przy tym sporo tam samosiejek dzwonków, naparstnic, orlików...






Nieco w lewo, patrząc w stronę chatki - średniaki, rododendrony i azalie sadzone 5-10 lat temu, te sobie radzą. Magnolie, świerki i sosny mojego sadzenia.



Teraz zeszłam za wewnętrzny płotek (postawiony dla psów), odgradzający hm, część najbardziej przypominającą wiejski ogródek. Patrzę w stronę "potworów" dwudziestolatków.





Niestety, ta część pogrąża się w co roku głębszym cieniu, zbocze cieniuje oczywiście od zawsze, ale rosnące od południa modrzewie i jodły są już potężne - sama strzeliłam sobie w kostkę...
Ta "rabatka" jeszcze trochę słonka łapie



Tę robię, przycięłam praktycznie do zera jeden świerk kłujący, dwa inne mocno obstrzygłam.

]

Teraz widzę, że mączniak jest i na magnolii G.H. Kern

Jeszcze dwa skrawki.



Tu powinny kwitnąć róże - nie kwitną z braku słońca.Przymocowany do słupka bramki pęd Edenki zaczyna przypominać lianę



Za skrzydłem bramy (prowizorka, od 15 lat ) wygospodarowałam z 5 metrów kwadratowych, miało być tam słonecznie - róże i tak nie współpracują, śnieg zsuwa się ze zbocza i leży czasem do końca kwietnia.



Jeszcze tylko taras z ramblerami -kolejno od lewej Amadeus, Elfe i Flammentanz, każdy z innym pnączem, powojniki i glicynie.



Łatwo nie jest.

Łatwo może nie jest, ale za to jak pięknie

Podagrycznik da się przeżyć, ale te drzewa już nie...
Nie jest łatwo, o nie...

Oj, Aniu, ale ty masz tam tereny Ten leśny ogród wygląda jak zaczarowany, tyle roślin i takie ogromne... A do tego jeszcze wrocławski. Wyobrażam sobie, ile masz pracy w obu
A mimo wszystko dajesz radę Czyżby to miłość

Aniu, cuda na kiju, ogród jak z bajki, ja lubię takie cieniste klimaty Tylko jak cię przekonać to host, bo to idealne dla nich warunki

kornik62 wrote:
Ja to widzę akurat odwrotnie.
Drzewa były grubo przede mną, to ich teren, granica KPN o rzut beretem, ja jestem intruzem mimo wszystko i staram się jak najmniej szkodzić. Wiele roślin - a początkowo wszystkie - to obłaskawione dzikusy, jak naparstnice, lilie złotogłów, goryczki trojeściowe, tojady...
Nawet rododendrony są tu introdukowane co najmniej dwieście lat temu, w parkach Doliny Pałaców i Ogrodów jest sporo egzemplarzy co najmniej stuletnich.
Z podagrycznikiem czy pokrzywami inna sprawa, to rośliny zaniedbanych ziem uprawnych. Zawleczone, że tak powiem, podobnie jak nawłoć i rudbekia, porastająca okoliczne kotlinki - nie wspomnę o barszczu, niestety, stanowisko jest w sąsiedniej wsi.
Carmen wrote:
A ja, jak wiesz, kocham słońce, jestem zasilana ogniwem fotowoltaicznym.
Kocham też rośliny o wielkich, pachnących, kolorowych kwiatach - a one rzadko preferują głęboki cień.
Azalie (spełniają warunki) i rododendrony (spełniają pierwszy i ostatni) znoszą dobrze półcień, choć cień zbyt głęboki też je spowalnia i ogranicza kwitnienie.
Co do host - miliardy mięczaków, jako to pomrowy, ale i hordy winniczków ("nasza" Francuzka serwowała je w agroturystyce) już zacierają łapki (mają??? ).

Dziękuję Wam wszystkim, dziewczyny, za miłe słowa i próbę dodania mi ducha - mimo wszystko kocham to miejsce, tak, Beatko.

W trawie to chyba i hosty nie dadzą rady. A na tych skrawkach rabatek wolę lilie - zmuszane do życia siłą mojej woli

Dziś miejsko - i daliowo.
Prawie komplet się zameldował, kilku nie sportretowałam, bo mnie coś rozproszyło. Może jutro

Bodacious



Spartacus - to są dwa egzemplarze.



Vurvogel



Bicola



Niezidentyfikowany Obiekt Kwitnący



Red Empire



Fubuki Red - trudno oddać wiernie tę czerwień.



Uchuu - tu mi się udało lepiej.



Cafe au Lait różowa



Beżowa marna; zjedzona, stratowana i może nadgniła



Tottaly Mandarine



Tartan



Show 'n Tell





Hamari Gold



A to - wreszcie objawił się Steve Meggos.

Aniu, śliczności... a wśród nich masz jakąś niezidentyfikowaną... równie pięknistą.
Ja mam parę zdjęć takich, których nazw nie znam... mogę je wkleić?... pomożesz mi je rozszyfrować u siebie, czy pytać w wątku daliowym?

Andrzeju, zapraszam do wątku daliowego. Nie, żebym była niezadowolona z wstawiania zdjęć tutaj - po prostu ja na daliach znam się tyle, co nic, a tam zagląda o wiele więcej osób.
Dalie "odkryłam" dosłownie kilka lat temu - i to było głupie, że nie wcześniej.

Aniu, ta niezidentyfikowana, to może być Dazzling Sun.

Janeczko, ogromne dzięki, to chyba ona, porównałam z zdjęciami w sieci. Kupiona jako całkiem inna.
Między falami deszczu trzy następne. Zapłakany Bishop of Canterbury





Trzej jego koleżkowie wałkonią się, ten z Oxfordu i ten z Dover kapią po jednym kwiatuszku, a ten z Llandaff wcale jeszcze nie zakwitł.
Za to podobny w typie Sunshine, też z bordowymi listkami, rozświetla ponury dzień.



Tu z dzielżanem położonym przez deszcz



Verdi - ofiara pomrowów



Nie umiem się oprzeć pokusie, by przy okazji nie "wrzucić" moich hibiskusów bagiennych, tych pięciu, co zakwitły - innych być może nie zobaczę.
Cherry Cheesecake - wczoraj wystartował.



My Valentine, jeden niewielki...



...drugi ponad dwa metry wzrostu.



Evening Rose o ciemnych listkach - też zainaugurowała kwitnienie wczoraj.



Holy Grail - w pąku nieomal czarny, potem krwiście czerwony.

Witaj Aniu, zawędrowałam do Twego wątku i od razu natknęłam się na zdjęcia z opisem Twojego kawałka raju. Łatwo nie masz a ja myślałam, że u mnie trudno Teraz to nie zostaje mi nic innego jak z nowym zapałem ruszyć do przekopywania kolejnych rabatek i znoszenia kamieni

Teren masz mocno zadrzewiony i dużo cienia. Nie jest łatwo urządzać ogród w takim miejscu i do tego podagrycznik. Trudno sobie z nim poradzić i cień mu wcale nie szkodzi też go tępię gdzie tylko się pokaże. W moim ogrodzie jest dużo słońca, sucho i mam inne zielsko,jastrzębiec kosmaczek, które zaczyna dominować i nie bardzo sobie z nim radzę, bo wydziela jakieś substancje do gleby, które utrudniają wzrost innym roślinom. Dzięki temu się rozrasta i zajmuje coraz to nowe miejsca, boję się że zdominuje cały trawnik. Taką ma siłę jak Twój podagrycznik, więc serdecznie Ci współczuję walki z tym zielskiem.

Mimo tych wszystkich trudności Twój ogród to bardzo urokliwe miejsce Ma klimat tajemniczego ogrodu. Bardzo mi się podoba

Ewuniu, dziękuję za wyciągnięcie mojego ogrodu spod zwałów kurzu - i przede wszystkim za tak miłe słowa.

Ponieważ życie niejeden raz dało mi kopa, porzuciłam wszelką myśl o perfekcjonizmie i staram się w miarę możności czerpać radość z tego, co mam, w tym szczególnie z ogrodów - a nie udręczać się nimi.
Co do podagrycznika, jestem na straconej pozycji, bronię tylko młodych różaneczników - stare bronią się same; między nimi trudno, głową muru nie przebijesz.

Zresztą górski ogród tak jest pomyślany, by żył o własnych siłach, z niewielkim moim wsparciem - nie wiadomo, jak długo.

Ogród miejski ma trochę bardziej uporządkowany charakter, ale do rabaty przed bankiem mu baaaardzo daleko. Kiedyś był słoneczny - sama sobie strzeliłam w kostkę, sadząc w minionych latach malutkie drzewka. Malutkie, ha ha... Teraz jedyna szansa na pozyskanie w miarę słonecznej przestrzeni to dalsza likwidacja psiego wybiegu, a tego nie zrobię. Trudno; i tak mam świadomość, że prawdopodobnie ktoś kiedyś kupi ten dom, drzewa wytnie albo zrobi sztampowe hm, aranżacje albo na całości trawnik z rolki.
Wolałabym na to nie patrzeć.

Cóż, na razie zaczyna się kolejna jesień - o jedną bliżej opisanej wyżej sytuacji...

































To wszystko takie tam pojedyncze kwiatuszki, ogród byłby już rozpaczliwie smutny, gdyby nie dalie:















Ponieważ jest zimno i mokro, jak zresztą podczas większej części ubiegłego lata, nie bardzo rozwijają się nawet te pąki, które pokazują już płatki. Oby przyszło choć trochę lepszych dni!

Aniu, ja jeszcze pomeczę Cie o hortensje ogrodowe, kiedy je okrywac, pierwsze przymrozki czy za pózno?

Paulino, wcale mnie nie męczysz, tylko że czuję się mało kompetentna "w temacie hortensji"; jak pisałam, to moje stosunkowo nowe przyjaciółki.Sama się radzę bardziej doświadczonych. Mogę tylko napisać, jak postępuję, nie zawsze z sukcesem.
Na pewno nic nie robię tak wcześnie. Przecież hortensje są jeszcze w zielonych liściach, nawet mały przymrozek nie od razu je "skosi", nawet tu, w Karkonoszach, gdzie zresztą mają się chyba lepiej, niż we Wrocławiu. Popatrz:



Owijać będę, gdy stracą liście, albo przynajmniej poważnie "sflaczeją". Raczej nie przed połową listopada, ale u Ciebie oczywiście może zimno nastać wcześniej.

Zresztą w karkonoskim ogrodzie, porzuconym na dobrze ponad miesiąc, większość roślin dobrze sobie poradziła, a to dzięki dość paskudnej pogodzie . Musiało lać, bo zieloniutko nieomal jak w maju.



Tylko róże nie kwitną, nawet zawiązane pączki stanęły, wierzchnie płatki zaschły. Może coś tam jeszcze rozkwitnie - a może nie da rady...





Kwitną za to cyklameny bluszczolistne, spieszą się, bo przygruntowe przymrozki mogą się zdarzyć już w październiku.
Albo i nie.



Pozdrawiam "od gór" tych, co tu zaglądają.

Wczoraj troszkę wycieczkowaliśmy.
Ponieważ na głównych karkonoskich szlakach ruch, jak w markecie przed długim weekendem, bo ludzi zwabiła obiecana dobra pogoda, udaliśmy się w przeciwną stronę, w Góry Kaczawskie.
Takie bardziej górki, niż góry.
Osobliwością jest najwyższa w tym paśmie Ostrzyca, wygasły wulkan, śląska Fuji Yama



Szlak prowadzi przez pola, ale ostatni kawałek to naprawdę strome podejście po wyślizganych, bazaltowych skodach. Z moimi burkami miałam się z pyszna, musiałam dobrze uważać, by nie zaliczyć kolejnego grzmotnięcia na kamienie.
Z wierzchołka taki widok ku Rudawom Janowickim:



Wracając zatrzymaliśmy się koło zamku Wleń. To w tej chwili własność prywatna, ale właściciele urządzili kawiarenkę i bardzo troskliwie rekonstruują pałac.







Obok - naprawdę tajemniczy ogród





Powyżej, na szczycie wzgórza, ruiny grodu Wleń:





Podobno była to jedna z ważniejszych średniowiecznych śląskich twierdz; na znaczeniu straciła skutkiem zarazy w XIV wieku, upadku dopełniły wojny husyckie...

Dziś robocze przedpołudnie, posadziłam cebuli przeznaczone do tutejszego uziemienia, również pamiątkę z Krety - rododendron Red Jack, pewnie jedyny, jaki tam sprzedano w Lidlu
A ja go szukałam w Polsce dwa lata.