Forum Ogrodnicze Oaza

O rany...ja bym nie wiedziała, co zrobić z psem (z ludziem prędzej). A moje to wsysają te suche chrupki. Jak przemysłowe odkurzacze, zwłaszcza Cytra.
Małgosiu, Ciapek kawał chłopa się zrobił - kiedy, ja się pytam? Dopiero co był szczeniaczkiem.
Podziwiam, że dźwignęłaś i wywróciłaś do góry kołami Laki. Waży z 35 kg, czy się mylę?

A to my na spacerku w Sobieszowie:

Aniu w takich sytuacjach się nie myśli, tylko działa. A poza tym Laki waży tak pod 30 kg.

Laki w pozycji 3/4:

Może tu ktoś wie czemu gołąb nie boi się mnie, nie odlatuje?
Siedzi na parapecie lub posila się na trawniku.
Jest zaobrączkowany zieloną obrączką.
Wygląda inaczej niż miejskie gołębie.
Smukła szyja, szczupły brzuch, taki dystyngowany.
Nie lubię gołębi bo przez lata zniszczyły mi poddasze i dachówkę, ledwo się ich pozbyłam zabezpieczając i zamykając wszystko co mogło im służyć za schronienie ale zastanawia mnie czy temu nie trzeba pomóc.

Zobacz Beatko info
otop.org.pl/2013/08/07/gdy-znajdziemy-golebia-z-obraczka/

golebie.yum.pl/obraczki-na-golebie

Beatko, prawdopodobnie ten gołąb jest w drodze do swojego domu. Pewnie zrobił sobie przystanek na picie i jedzenie.
Jeśli jest zdrowy to odpocznie i poleci dalej. A nie boi się dlatego, że prawdopodobnie jest przyzwyczajony do ludzi.

My mieliśmy dwa razy takiego gościa. Jeden nawet siedział z Mężem w garażu . Po odpoczynku odlatywały.

Na obrączce są dane, które mogą pomóc w zawiadomieniu właściciela. Są jakieś koła/urzędy. które się tym zajmują. Wiem, bo gdy do nas, do pracy jeden taki przyleciał, to jakoś to chłopcy załatwili.

---

Znalazłam. Teraz można internetowo to załatwić:

pzhgp.pl/szgp-2/

Też miałam takiego gołębia.
"Wbił mi się" do woliery dla kur. Burza złapała go nad Zalewem i był bardzo wymęczony. Szkoda mi go było, nawet kupiłam mu kilogram "paszy lotowej". Po obrączce znalazłam właściciela. Okazało się, że leciał z Niemiec spod francuskiej granicy. Przetrzymałam go 3 dni (na prośbę właściciela) i wypuściłam. Wrażenie było głupie, bo nie poszedł w górę (jak mi się wydawało, że powinien) ale poleciał nisko nad łąką...
Ale ucieszyłam się, jak właściciel zadzwonił, po niecałej godzinie, że gołąb już jest w domu koło Katowic.

Właściciel mi powiedział, że specjalnie trzyma kury, aby "w razie czego" gołębie wiedziały gdzie szukać pomocy

Wyszłam go poszukać ale wydaje mi się, że odleciał.
Dzisiaj chciałam sprawdzić mu tę obrączkę.
Widać podjadł słonecznika dla sikorek i do domu.

Gołąb wrócił.
Śpi na moim parapecie.
Próba sprawdzenia obrączki nie powiodła się, sfrunął za płot do sąsiada.






Dzisiaj mocno wieje.

Beatko może uda Ci się go złapać jak się mocno ściemni .Nie zapalaj też światła w pomieszczeniu przy parapecie. Mi się tak udało złapać .

Mam przez kilka kolejnych dni pod opieką jamniczka syna,który będąc na spacerze uszkodził sobie pazurek.Po kilku godz.pazurek odpadł,co spowodowało obfite krwawienie.





Przez trzy miesiące mój M tak dbał o Figusia,że po przyjeździe go nie poznałam. Od dwóch dni jest grubas na diecie.

O rany, Marysiu - odchudzić beagle strasznie ciężka sprawa.
Co do pazura - zdarza się, bolesne, ale odrośnie.
Lutni kiedyś się tak stało, pazur ugrzązł jej w dylatacji między deskami tarasu.
Dobrze, że jamniczkowi odpadł, musi odrastać od "matki", czyli od części niewidocznej, podskórnej.

Zdaję sobie sprawę,że z tą żarłoczną rasą nie jest łatwo.Musi pocierpieć, a my z nim,bo to dla jego zdrowia.
Raz dziennie dostaje małą porcję wołowiny i raz gotowane warzywa.

koma wrote:
No właśnie, my z nimi.
Te jęki i zawodzenia... przynajmniej moje tak robią, by skruszyć kamienne serca.
A wczoraj to już totalnie dały czadu.
Mimo iż sporym kosztem sprawiliśmy sobie u stolarza stół, na którym jadamy w kuchni, wysoki jak barowa lada, Cytrze, starszej pani, lat 8 i 1/2, jednym skokiem udało się strącić koszyk z pieczywem (byłam odwrócona tyłem i oddalona o trzy kroki) i nim z krzykiem dopadłam, wciągnęły dławiąc się trzy kromki żytniego chleba i dwie bułeczki, z trującymi dla psów rodzynkami zresztą.

Złodziejka:

Śliczna ta złodziejka i taka niewinna...

A ja teraz jak młoda mama- moja psia starowinka bardzo źle się czuła. Weterynarz mówił, że starość i pewnie też miał rację. Ale widziałam, że ma problemy z wypróżnianiem, więc zaczęłam mu gotować jedzonko, przecierane warzywka, ryżowe klopsiki, rosołki...
Widzę, że jest lepiej, więc chyba trochę pomogło, chociaż mój M mówi, że przesadzam. Może, ale piesek lepiej chodzi, chętniej je. Oby to nie tylko moja nadzieja...

Bea, psy mają jedną poważną wadę: żyją tak krótko, że biorąc nawet szczeniaka małej, czyli relatywnie długowiecznej rasy, masz pewność, że któregoś dnia pęknie Ci serce... A jeszcze chyba gorsze jest towarzyszenie psu w poważnej chorobie, zwłaszcza staremu, gdy koniec jest bliski i pewny.
Wiem, o czym piszę.
Ale miejmy nadzieję, że to jeszcze nie teraz.

Z trzech beagle, które są lub były moimi domownikami, dwie suczki to "podtyp nadrzewny".





Cytra robi takie rzeczy spontanicznie, nigdy nie uczona.
Przy Łaci truchlałam, gdy wyczołgiwała się pod balustradą tarasu na zewnętrzną deskę i łaziła po niej jak kot. Potrafiła się też wczołgać z powrotem, tyłem.
Beagle, zwłaszcza te mniejsze i lżejsze, mają wrodzone predyspozycje do akrobatyki, ogromny zmysł równowagi. Lutnia jest jak na sukę duża, wysokie łapy - i takich sztuczek nie wyprawia.

Cytra zobaczyła, ile osób kliknęło "dziękuję" i teraz popisuje się . Na innym drzewie.