Forum Ogrodnicze Oaza

Wow...duży i piękny
Lubię takie psiska.
Na czym dokładnie polega problem z nimi?
Różnie piszą ale często nijak ma się to do rzeczywistości.

Mogę napisać tylko za siebie i swojego psa:

Wady:
1. Średnie posłuszeństwo - m.in. w tym celu jeździliśmy na szkolenia przez ponad rok - to dosyć samodzielnie myślące psy, więc trzeba wykształcić u nich silną więź z opiekunem, żeby starały się go słuchać, a i tak zazwyczaj nas słuchają, gdy im się chce i opłaci;
2. bardzo silny instynkt łowiecki - nie ma mowy o łażeniu z wilczakiem bez linki do lasu. Zwierzynę leśną wyczuwa z bardzo dużej odległości i nie ma szans na odwołanie, jeśli już pójdzie za zapachem (chyba, że jest stary i gruby, albo bardzo, bardzo wyćwiczony - nasz taki nie był i nie jest);
3. Są silne - potrafią pociągnąć tak, że można złamać lub zwichnąć rękę - zdarzyło mi się to 2 razy, ale nie obwiniam naszego psa, tylko swój kiepski refleks;
4. Psy nie tolerują innych samców (o ile się z nimi nie wychowały, lub nie są kastratami), tak samo suki;
5. Linieją (obficie) 2 x do roku;
6. Lubią się poperfumować na spacerach;
7. Jak się nudzą, potrafią uciekać, niszczyć, brudzić. Nasz tak nie miał - no, może czasem z nudów (lub z innych nieznanych mi powodów) postanowi wykopać dół w ogrodzie, ale zdarza się to sporadycznie.

A z zalet:
1. Wytrzymałość i zdrowie (zależy oczywiście od linii, ale 12 lat temu prawie nie zdarzała się w rasie dysplazja stawów biodrowych). Niezrównany towarzysz pieszych i rowerowych wypraw;
2. Łatwość utrzymania higieny - sam się czyści, jak wyschnie po prostu się osypuje, śnieg nie włazi między palce, sierść nie śmierdzi (paszcza także nie)- w zasadzie nie pachnie, o ile się nie wytarza w padlinie lub nawozie;
3. Przywiązanie do opiekuna/opiekunów (o ile pies go/ich kocha). Może być wadą, jeśli pies nie toleruje innych ludzi - nasz tak nie ma, ale wiadomo - różnie może być...
4. Szczeka tylko wtedy, gdy musi (przynajmniej nasz nie drze gęby po próżnicy)
5. No i piękny jest, chociaż uroda potrafi być rownież przekleństwem tej rasy.

Oczywiście - zdarzają się egzemplarze agresywne, uciekające, chore - ale tak jak pisałam wcześniej - chyba mamy udany egzemplarz, albo dobrze go wychowaliśmy. Stabilny człowiek to często stabilny pies, niezależnie od rasy.

Ale i tak widać, że bilans wychodzi na minus

Do wad dopiszę jeszcze nr 8.:
DUŻO JE: ok 800g - 1 kg surowego mięsa na dobę (plus suplementy). Tak więc jest mało ekonomicznym psem. Biorąc pod uwagę, że miał tylko jeden miot, to nie zarobił na swoją miskę
Owszem, miewał więcej propozycji matrymonialnych (najwięcej ostatnio, czyli już w podeszłym wieku), ale odpuściliśmy dziadziusiowi. Nie jesteśmy aż tak zdesperowani, żeby na nim zarabiać
A kto się na nim nie poznał wcześniej, tego strata.

Jak dla mnie bilans na plus, nie na minus
Już widzę potencjał tej rasy.

Nam jeszcze brakuje suni i w perspektywie na pewno się jakaś pojawi.
Widzę, że rasa skradła Wasze serce. Nie dziwię się .
Napisz jeszcze coś o barfie. Jak i czym karmicie?
Teraz nasze psiska są na gotowanym+surowe. Po przejściach z moimi Onkami nie wrócę już na żadne suche żarcie.

12 kwietnia odeszła Laki.
Przeżyła pożar, ale zabił ją wylew wewnętrzny lub rak podniebienia, który przeniósł się na gardło (w ostatni dzień nie chciała jeść) albo razem...
Odeszła tak jak żyła - całe życie "grzeczna panienka" - odeszła we śnie, zaoszczędziła mi tej ostatniej, najgorszej decyzji...

Jedno z jej ostatnich zdjęć - banda poszła dalej, a Ona czekała, aż wrócimy:


Została czwórka - psy:

Daru, Ciapek, Cedrik.

Cała banda - na pierwszym planie Devina:


Daru daje dużo radości:


ale jakoś tak do bani... Laki żyła 12 lat. To długo jak na boksera, ale zawsze za mało...

Małgosiu -
Co tu pisać...tylko płakać.
CHI wrote:
Rzeczywiście, tego i ja bym chciała, gdy nie będzie mi dane dłużej opiekować się łaciatymi.

Małgosiu strasznie mi przykro.

Małgosiu

Małgosiu

Smucę się Małgosiu razem z Tobą i przytulam Ciebie

Moja Cytra, nasz domowy błazenek, skończyła 29 czerwca 9 lat.
To po prostu nie do wiary, to jakieś zagięcie rzeczywistości. Ona mentalnie ma nie więcej, niż 9 miesięcy- ale i fizycznie, kondycyjnie nie robi wrażenia starszej pani.

Szaleństwa "maleństwa"

W zamieszaniu prawie umknęła ważna, okrągła rocznica: dzień po powrocie z wakacji, 12 września, Lutni "stuknęło" dziesięć lat.
Kiedy to minęło? Jak wczoraj pamiętam, jak ją wybierałam w hodowli, prosząc o najspokojniejszą, najmniejszą suczkę. No i dostał mi się unikalny egzemplarz beagle.
Za młodu bomba energetyczna, mistrzyni wymykania się z wszelkich obroży i uprzęży, szefowa korporacji z żelazną wolą, co to jak sobie coś postanowi, to to zrobi nie bacząc na koszta. Słoniowa pamięć i inteligencja mistrza szachowego. Z paszczą pełną szybkich zębów dla obcych- ale i z sercem na zawsze wiernym tym, których kocha. Tropicielka i łowczyni niezrównana - mimo braku jakiegokolwiek szkolenia w tym kierunku, ba, stanowczemu zniechęcaniu z mojej strony.
Wielka suka.
W każdym sensie - wielka.

Niestety, kolejne operacje kolan znacznie Luteńkę spowolniły, nawet troszkę spokorniała jakby...



Obecnie ulubione aktywności to :



i oczywiście:



Ale potrafi jeszcze ostro ruszyć świeżym tropem i gdyby ni mocno trzymana smycz - szukaj Lutni w polu.

Luteńko, żyj mi w dobrym zdrowiu jak najdłużej!

28 sierpnia urodziny obchodził nasz Xandor.
Skończył 16 lat.
To sporo jak na Labka.
Kondycji już nie ma, funkcjonuje jak stary Dziadziuś koło setki.
Bez sterydu często musimy go nosić na siku.
Po sterydzie jakoś się gramoli.
Cały czas sygnalizuje swoje potrzeby, apetyt dopisuje, szuka z nami kontaktu, najczęściej po to by przytulić się do naszych nóg lub poszukać ręki chętnej do czochrania.
Zdajemy sobie sprawę, że każdy dzień może być jego ostatnim....

Beato. jak mnie podnoszą na duchu takie doniesienia o stareńkich psach!
Ponieważ mojej ukochana, niezapomnianej Łateńce zabrakło kilku tygodni do dziesiątych urodzin, ba, sporo znanych mi osobiście beagle odeszło do lepszego świata około dziesiątej rocznicy - każdy miesiąc, każdy tydzień ponad tę granicę uważam za darowany. Choć jedna z koleżanek mojego męża ma suczkę szesnastoletnią, i to adoptowaną z strasznych warunków już jako starszawa sunia.

Na razie serce mi rozkwita w takich chwilach:

Dzisiaj musiałam podjąć najgorszą dla mnie decyzję, mam nadzieję że dobrą dla niego.
Nie ma z nami naszego Xandusia, śpij w spokoju.

Czytałam już w Twoim wątku.
Smutno, Beatko

Beato...
Tak bardzo rozumiem Twoje uczucia! Mnie od podobnej decyzji dzieli już 8 lat, a wciąż pamiętam ten ból.
Xandor miał bardzo długie i fantastyczne życie, jakie jest dane nie każdemu psu. Na pewno w jakiś sposób jest nadal z Wami - bo go kochacie i opłakujecie.