Forum Ogrodnicze Oaza

Hm, jakby tu zacząć...
Długo zwlekałam z założeniem "prywatnego" wątku, choć ten i ów nagabywał. Pisanie o moich ogrodach, czy skrawkach ziemi, które są czymś w tym rodzaju, nie wydawało mi się zbyt sensowne. Po pierwsze, w odróżnieniu od większości z Was, mili i szanowni uczestnicy tego Forum, nie za bardzo przepadam za ogrodowym "aerobikiem". Przypuszczałabym, ze z racji wieku - ale są tu moi rówieśnicy, a nawet osoby zapewne odrobinkę starsze - które śnią zimową nocą, by pookopywać, poplewić, poprzesadzać... ja nie. No, robię to - bo samo nie chce się zrobić (ani nikt inny nie chce) , ale gdy mięśnie kapturowe wrzeszczą każdym włókienkiem, a kolana błagają: wstań, wstańże - nie, nie jestem w siódmym niebie.
Po drugie - i istotniejsze: przyznaję jak przed sądem czy skarbówką zgoła: na pierwszym miejscu w mojej hierarchii spraw ważnych są moje psy, na drugim psy w ogóle, potem inne zwirza, no, potem rośliny. Choć to też stworzenia Boże, dlatego klękam, plewię, nawożę, przesadzam itd. Ogród, przede wszystkim wrocławski, jest w pierwszej linii dla moich beagle - a jak się co uchowa, tym lepiej
Możecie sobie zapewne wyobrazić, co się czasem dzieje... te doły... wyrwane lub wygrzebane sadzonki... wybiegany w trawniku "tor wyścigowy"... połamane spore krzewy pod płotem - no, jakoś oszczekiwać przechodniów trzeba
Tyle tytułem wyjaśnienia.
Teraz rys historyczny.Gdy byłam nastolatką, najgorszą karą była dla mnie praca w ogrodzie rodziców. Fakt, to był ogród użytkowy, przy domu zbudowanym w przaśnych i szarych latach sześćdziesiątych, gruszka i pietruszka, trochę kwiatów - pospolitych, bo nie było jak zdobyć innych. Ale wokół (jestem urodzoną wrocławianką) pyszniły się resztki wspaniałości po starych, poniemieckich ogrodach, bajkowe rośliny, niewidziane kolory, a w parkach -ogromne różaneczniki, magnolie stuletnie. Patrzyłam z otwartą buzią. Gdyby tak móc... gdyby dostać i mieć w ogrodzie...
W dorosłym życiu długo uszczęśliwiało mnie, że mam tyle ziemi, co w doniczkach.
Ale człowiek nie wie, kędy wieje wiatr.
Prawie 20 lat temu oddaliśmy choremu i kochanemu przeze mnie teściowi nasze mieszkanie i wprowadziliśmy się do jego domu. Posesja 600 m, niby w tak zwanej dzielnicy willowej (mieszkali tu przed i po wojnie pracownicy i kadra kierownicza znanej fabryki wagonów, ale na tyle blisko centrum - a przede wszystkim dużych zakładów przemysłowych, że spadający pył zawiera całą tablice Mendelejewa z metalami ciężkimi na czele.
A teść hodował marchew, buraki i pomidory. Parchate jabłka i porażone wiśnie. Śliwki - robaczywki.
W ogrodzie nie było jednego kwiatka. Literalnie.
Trzeba było to zmienić. Albo pozwolić zarosnąć pokrzywom i ostom, albo zakasać rękawy. Moje rękawy, żeby było jasne.
Mój ogród to totalna amatorszczyzna, zrobiony na tyle, na ile pozwalają siły jednej, nie za sprawnej i nie za fachowej pary rąk. Ponieważ wiele sadzonych na początku roślin skończyło śmiercią tragiczną, zaczęłam czytać (a nie było internetu, dłuuuugo nie), podglądać... Z wielu bylin zrezygnowałam, trudno z motyka na słońce, kwaśna, gliniasta gleba nie zmieni się sama z siebie w puchaty humus.
Kiedyś jeden z moich klientów obierajac tłumaczenie popatrzył krytcznym okiem i skomentował: paani, tu trzeba wszystko zdjąć na pół metra, wywieźć, nawieźć, uwałować, nawodnienie założyc - bo tak to porzadnie nie będzie.
No i nie jest






Tu leży moja Łateńka











Jeśli nie wyczerpałam waszej cierpliwości, następnym razem napiszę, skąd i dlaczego drugi ogród. Bo jestem miedzy bytem wrocławskim a bytem karkonoskim rozdarta jak sławna sosna
I psy ogrodnika na dobranoc.

Czyżbym była pierwsza ?
Wprawdzie moja hierarchia wygląda zgoła odwrotnie , ale i tak czuję, że się będę tu dobrze czuła . A nawet jestem pewna, bo uwielbiam dobrze opowiedziane historie

To co już widać bardzo mi się podoba, wiec z tą amatorszczyzną to chyba przesadzasz .
Ciekawa jestem zarówno c.d. jak i ogrodu karkonoskiego .

Tadammm Niebywale się cieszę, że otworzyłaś wątek, Aniu, wręcz mnie uszczęśliwiłaś, choć nigdy bym nie uwierzyła, że napiszę coś takiego- cóż, nigdy nie wiadomo, kędy wieje wiatr Cudna wiosna, barwna iryskami i krokusami i te dwie paszcze do kompletu, cóż za słodziaki z nich, kot ze "Shreka" się chowa.
Ja też nigdy bym się nie podejrzewała, że będę ogrodować, mieliśmy tyle ziemi, ile zmieściło się w skrzynkach na balkonie a i tak uważałam, że to za dużo

Aniu Bardzo ciekawe opowieści
Mnie już wcześniej zaciekawiłaś Karkonoszami , o których pisałaś .
będą zdjęcia z Karkonoszy ?

A i ja niedawno byłam między ogrodami

Psiaki jak maskotki .

Ależ niespodzianka Aniu z przyjemnością będę z Tobą wędrować to tu to tam a do tego w towarzystwie czterołapów, to jest to
Aniu! cieszę się ,że wreszcie będzie można do Ciebie zaglądać.

Aniu, mijałyśmy się w przeróżnych wątkach nie raz, bezszelestnie , ale czas może się poznać, co niniejszym czynię, ciesząc się szczerze z założonego watku.
Psy kocham, ogród całą sobą, zatem chyba znajdziemy wspólny język
Fragmenty swojego zielonego świata bardzo zachęcające! Śliczna wiosna!
A te Karkonosze... to kiedy będą?
Pozdrawiam serdecznie i czekam na więcej...

Łateńko, tymczasem cieplutkie pozdrowienia o poranku i życzenia słonecznego, miłego dnia
Z wielką radością melduję się wśród psów ogrodnika!!!

Witaj Aniu. Bardzo ciekawie zaczęłaś swoją opowieść. Chyba z psami nie jest tak źle bo sporo kwiatków się uchowało, widać wiosnę. Pozdrawiam Marzena.

No nareszcie. Bardzo się cieszę, bo te fragmenty, które nieraz na zdjęciach prezentowałaś ciekawiły mnie ogromnie.
Z niecierpliwością czekam na cd.

W dorosłym życiu długo uszczęśliwiało mnie, że mam tyle ziemi, co w doniczkach. Ale człowiek nie wie, kędy wieje wiatr.
To dokładnie jak u mnie, tylko powód wiatru inny
I ogrody mamy podobne, bo i u mnie bezkarnie broją psiaki, ale też i hordy kotów. Pokazowe ogrody lubię oglądać, są piękne i jak z obrazka, mamy tu na forum takie perełki, podziwiam je i ich kreatorki, ale taki wzorcowy ogród to nie moja bajka.
Głaskanko i drapanko dla psów ogrodnika.

Witaj Łatko cierpliwości nie wyczerpałaś wręcz przeciwnie. Pięknie, interesująco i zwięzle opowiedziana historia a właściwie kawał historii, która leciutko ruszyła moje serce kiedy pisałaś o podglądanych starych wrocławskich ogrodach. Czekam też na opowieści z Karkonoszy / ciekawe zdjęcia już pokazywałaś w ,,nieprywatnym,, wątku/. Psiaki śliczne choć ja od urodzenia jestem kociarą.Pozdrawiam i życzę wiele radości z ogrodowania a psinkom ściskam łapki. ps. zastanawiałam się skąd Łatka - teraz już wszystko jasne

Miło ,że otworzyłaś furteczkę do swojego ogrodu .Ostatnio nawet myślałam ,czy w końcu założysz wątek .
Bardzo się cieszę ,że tak się stało ,bo przyznam się ,że ciekawa jestem bardzo twojego królestwa .
Bardzo Cię pozdrawiam i zapowiadam się na przyszłość

Anusia To się nazywa wspaniała niespodzianka o poranku Nie masz pojęcia, jak się cieszę z Twojego wątku, a powodów ku temu wiele, między innymi hierarchia gatunkowa. Jak zapewne zauważyłaś u mnie też psiska grają pierwsze skrzypce, choć rośliny staram się chronić przed przejawami radości i aktywności futrzaków. Ale przecież nie przytulę się na fotelu do rododendrona, nawet fioletowego i choćby najpiękniejszej odmiany
Wielka bużka na powitanie i drapanko dla dzielnych psów ogrodnika

Dzień dobry!!!
Lubię Twój ponury humor, więc czasem zaglądnę, ale ja to tak nigdzie, bezinteresownie, więc mam prośbę.Synowa moja uważa, że wszystko potrafię i męczy mnie bym zrobiła pannę, a ja nie umiem. W internecie jest dużo przepisów, no właśnie... za dużo. Byłabyś tak miła i w kulinariach, albo tutaj dała pewny przepis( łatwy!!!)

Ps. Bukiet wstawiłam by Cię dobrze nastawić do mojej prośby.

Wita Aniu bardzo ciekawie rozpoczęłaś swoją opowieść czekam na ciąg dalszy. Ogród i psiaki, temat bardzo interesujący, choć nie zawsze z happy endem, dla roślin oczywiście
Cóż począć kiedy cztery, osiem, czy więcej łapek gra pierwsze skrzypce

Aniu w końcu postanowiłaś pokazać coś na co długo czekałam
Pięknie napisana opowieść, miło się czyta
Rozumiem Twoją miłość do psiaków, na zdjęciach są takie cudne i kochane, że tylko je przytulać (choć wiem, że jedno z nich to trochę łobuzerskie jest )

Nareszcie Bardzo się cieszę, że będę mógł zobaczyć Twoje włości
Też długo zwlekałem z założeniem wątku, ale nie żałuję
Pokazuj zdjęcia i pisz, bo świetnie się Ciebie czyta
Piękne kwiaty pokazałaś na początek, irysy, krokusy a szczególnie podoba mi się ten niebieski zawilec
Czekam na dalszą część